คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2
หลังจากที่พาเจ้าหนุ่มที่ถูกนักล่าตามอยู่ มา ณ ศาลเจ้าประจำเมืองที่สถิตของเทพซึ่งมีนามว่า คิมาโมโตะ แล้ววางร่างไว้ที่บันไดของศาลเจ้าสำหรับจะขึ้นไปใส่กล่องปัจจัย
หลังจากวางลงข้าก็เพียงแค่จ้องมองร่างของเจ้าหนุ่มซึ่งเย็นเชียบราวกับน้ำแข็ง สีผิวที่ซีด กระทั่งลมหายใจและชีพจรก็ไม่มี ตายแล้วเหรอ? =__=? ขนาดนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วลูก
“คุโระคุง อย่าเอาศพมาเซ่นไหว้เทพอย่างฉันนะ =[ ]=!!”
“=___=”
“คุโระคุงคงไม่ทำจริงๆหรอกนะ แหะๆ ^0^; ”
“เป็นความคิดที่ไม่เลว -0-”
“=[ ]=!!”
“ถ้าท่านไม่พูดข้าก็จะเอามันไปที่พักของข้าและ -__-”
“ไม่นะ!! ={ }=!!”
“ข้าไปล่ะ ฝากด้วยละกันนะท่านเทพคิมาโมโตะ -0- ”
หลังจากนั้นข้าก็ใช้สายลมอำพรางกายของข้าที่ข้าถนัดลบกลิ่นอายและร่างของข้าให้มองไม่เห็นหรือรับรู้ไม่ได้แล้วรีบเผ่นออกมาทันที
“เดี๋ยวสิ!!! คุโระคุง!!! ={ }=!!”
“อย่างไรก็ตามหมอนั่นก็ไม่ใช่มนุษย์ไม่ต้องห่วงว่านั่นเป็นศพมนุษย์...”
ข้าทิ้งท้ายไว้อย่างนี้และจากมา เดินทางกลับที่พักของตน แค่เอา(ศพ)เจ้าหนุ่มนั่นไปวางไว้ที่ศาลเจ้าเทพคิมาโมโตะก็ไม่ได้เดือดร้อนท่านอะไรหรอก....มั้ง =__=
เมื่อกลับมาถึงที่พักของข้าถึงจะบอกว่าเป็นที่พักมันก็แค่บ้านโทรมๆถูกสร้างไว้มาเนิ่นนานตั้งแต่ข้ายังวัยละอ่อนอายุอานามประมาณ 15 ได้ล่ะนะ และที่นี่ข้าก็มั่นใจมากที่จะไม่มีทางจะถูกเจอ เพราะข้ากางอาคมของข้าไว้ หากไม่ใช่ผู้มีพลังวิญญาณสูงก็ยากที่จะเจอ
เอาล่ะไม่ต้องคิดอะไรมากและไปทำธุระส่วนตัวแปรงฟันแล้วเข้านอนตั้งแต่ 6 โมงเย็นดีกว่าแล้วก็ตื่นตอนตี 3 เพื่อเริ่มใช้ชีวิตวันใหม่
ข้าทำแบบนี้ประจำมานานจนจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าทำแบบนี้ไปนานขนาดไหนแล้ว ชีวิตการอยู่อาศัยต้องปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในรอบ 100 ปี เพราะการปรับเปลี่ยนอย่างนั้นชีวิตของข้ามันถึงมีอะไรมากมายแปลกใหม่ตลอด
ส่วนเรื่องอาหารที่จะประทังชีวิตของข้านั้น แน่นอนว่าคือวิญญาณอยู่แล้ว แต่ก็สามารถดื่มกินได้แบบปกติทั่วไป แต่ 1 เดือนข้าจะขาดวิญญาณไม่ได้ดังนั้นข้าจึงทำลายชีวิตหนึ่งชีวิตเป็นการให้ข้ามีชีวิตต่อไป...
>{ }< หาววอด... เมื่อกายที่ถูกทิ้งลงนอนบนเตียงนุ่ม ข้าก็เข้าสู่ห้วงนิทราของข้าทันที...
ที่นี่ที่ไหนกัน? ข้ามองซ้ายมองขวาไปมา ก็พอคิดได้ว่าที่นี่เป็นสวนหลังคฤหาสน์? ที่นี่ข้าเห็นผู้คนกำลังทำกิจกรรมของตน บ้างก็ดื่มน้ำชา บ้างก็นั่งอ่านหนังสือ และเหล่าเด็กๆก็วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่ชุดที่พวกเขาใส่เหมือนกับชุดของฝรั่งเศสทั้งชายและหญิงเลย
หญิงสาวคนหนึ่งเจ้าของเรือนผมสีแดงฉานดุจเลือดเดินไปหาเด็กที่กำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
“เจ้าลูกไม่รักดี!!!”
หญิงสาวคนนั้นก็ใช้ฝ่ามือข้างขวาของหล่อนตบไปยังเด็กหนุ่มที่มีเรือนผมสีแดงฉานเหมือนกับหล่อนเข้าฉาบหนึ่งจนไปนั่งกองกับพื้น ลูก? ทำร้ายลูกแบบนั้นเลยเหรอ? ทุกคนต่างก็ไม่ใส่ใจและยังคงทำกิจกรรมของตนไป เด็กที่วิ่งเล่นกับเด็กผมแดงนั่นก็ยืนอยู่เงียบๆไป
“ถ้ามีเวลาว่างมากก็ไปอ่านหนังสือซะ!”
เธอชี้หน้าใส่เด็กหนุ่มผมแดงนั่น ก่อนจะหันไปที่เด็กหนุ่มอีกคนที่มีเรือนผมสีแสดปนแดง เด็กผมสีแสดนั่นก็เงียบและจ้องมองไปที่หญิงสาว
“อาสเรย์ เห็นว่าลูกเล่นเปียโนได้ลูกใจนายท่านสินะ ทำได้ดีมาก”
หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้พร้อมกันกับลูบหัวเด็กผมสีแสดนั่นอย่างเอ็นดู
“ขอบคุณครับ”
เด็กผมสีแสดก็พูดขอบคุณอย่างเรียบเฉย เหมือนกับไม่สนใจคำพูดของหญิงสาวเท่าไร ราวกับแค่ตอบกลับประโยคของหล่อนไปเท่านั้น...
0__0!? ข้ามองรอบๆและพบว่าที่นี่คือบ้านพักของข้าเอง เมื่อกี้ฝันเหรอ? ฝันบ้าบออะไรฟะนั่น เฮ้อ~~ ตอนนี้กี่โมงแล้ว?
ข้าหยิบนาฬิกามาดูเข็มยาวและสั้นชี้บอกว่าเป็นเวลาตี 3 เป็นช่วงเวลาที่ข้าต้องทำกิจธุระกับร่างของข้าล่ะนะ
ที่ๆข้าจะไปนั้นคือน้ำตกในป่าข้ามักจะไปชำระร่างกายและทำธุรกิจของข้าที่นั่นเป็นประจำแต่มันก็ค่อนข้างไกลพอควรเพราะอย่างนั้นนอนเร็วตื่นเร็วจะได้ไม่ใช้เวลามากนัก
เพราะข้าต้องไปทำงานตอนตี 5 ส่งหนังสือพิมพ์เสียด้วย ข้าก็ไม่ได้มีเวลามากนักแค่จากที่พักของข้าไปน้ำตกก็ใช้เวลาตั้งชั่วโมงบวกกับตอนกลับก็ประมาณ 2 ชั่วโมงพอดี ที่จะไปเอาหนังสือพิมพ์
และหลังจากส่งหนังสือพิมพ์เสร็จ ข้าก็ไปหาซื้อของเป็นของเซ่นถวายเทพคิมาโมโตะ เมื่อข้าทำทุกสิ่งจบ ข้าก็ไปที่ศาลเจ้าของท่านเทพคิมาโมโตะเพื่อนำของเซ่นไหว้ไปให้ท่านเทพ
และตอนนี้ข้าก็อยู่ที่ศาลเจ้าของเทพคิมาโมโตะ
“คุโระคุง TT0TT!!!”
“-___- ?”
“คุโระคุง ศพนั่นหายไปแล้วหรือถูกปีศาจตนอื่นลากไปรับประทานแล้ว >__<”
“ลากลงไปกินในน้ำเหรอ? =__=”
“ศพนะไม่ใช่ไก่ -0-”
“ปีศาจนะไม่ใช่ตะกวด =__=”
“แล้วมันใช่เรื่องเหรอ >0<; คุโระคุง!!”
ข้าถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เจ้านั่นจะเป็นอย่างไรก็ช่างสิข้าไม่รับรู้ด้วยแล้ว ข้าไม่อยากไปยุ่งกับใครให้มากนัก
“ช่างมันเถอะน่า ท่านเทพก็ไม่รู้ว่ามันไปไหนก็หาใช่ว่าท่านต้องผิดอะไร ในเมื่อท่านไม่รู้ -0-”
“ก็... แต่มันก็ไม่ได้ >0< เป็นเทพแล้วจะมาโล่งอกที่จะไม่ช่วยใครแบบนี้ได้อย่างไรกัน”
“นี่ท่านเทพจะเป็นเทพปีศาจเหรอ? -__- ?”
“0.0 ทำไมพูดงั้นล่ะ?”
“ข้าก็บอกไปแล้วนะว่ามันไม่ใช่มนุษย์เทพอย่างท่านไม่ต้องไปช่วยหรอกน่า -0-”
“แต่ว่าฉัน...”
“ท่านคิมาโมโตะถ้าท่านคิดว่าท่านช่วยเจ้านั่นแล้ว เจ้านั่นจะมาเคารพสักการะท่านอย่างข้าล่ะก็ท่านเปลี่ยนความคิดซะเถอะ”
“รู้ได้ไงกัน? >w<?”
“ความรู้สึก มั้ง? ช่างเถอะ =__= ”
ตอนนี้ข้าก็ไม่คิดอะไรและคิดเพียงแค่ว่าจะต้องเดินจากที่นี่ เพื่อที่จะไปทำงานพิเศษตอนเช้าต่อ และค่อยกลับมาที่นี่ตอนเที่ยงตามปกติ
ในตอนที่จะใช้พลังสายลมของข้าพาตัวของข้าไปยังที่ทำงานสายตาก็ไปเห็นคนๆหนึ่งและมีกลิ่นที่คุ้นเคยออกมาจากตัวของเด็กหนุ่มคนนั้นที่เดินขึ้นมา ณ ศาลเจ้าแห่งนี้
เด็กหนุ่มนั่นสูดหายใจเข้าก่อนจะมองมาที่ศาลเจ้า? แต่เหมือนมองมาที่ข้ามากว่า =__= แต่กลิ่นแบบนี้มันรึว่า?
“เจ้าตัวเล็ก?”
“อย่าเรียกว่าตัวเล็กนะ เจ้าหมาดำ >0<!!”
เจ้าหนูนี่คือคนของตระกูล อนเมียวจิ ชื่อ คิริชิม่า ชินยะ ที่เคยมาอยู่กับข้าตอนเด็กๆ และเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะดันไปทำให้เท็นงูโกรธเนื่องจากไปทำร้ายเขาก่อน ทั้งที่ยังอายุแค่ 10 ขวบเพียงเท่านั้น...
แต่นั่นก็เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เจ้านั่นกับข้าได้รู้จักกันล่ะนะ ถึงเจ้าเด็กนั่นจะปากร้ายจนข้าอยากเอาสุนัขในปากออกมาให้หมดจริงๆ =__=
“จิ้งจอกไม่ใช่หมา -__-”
“ก็เหมือนกันนั่นล่ะ -0-”
“=___= ข้าไปล่ะ”
“เดี๋ยวดิ!!! -0- ฉันมีธุระกับนาย”
ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ธุระที่อนเมียวจิมีกับปีศาจมันมีที่ไหนกัน? นอกจากกำจัดทิ้ง =__= แต่อย่าหวังว่าจะกำจัดข้าได้ง่ายๆเลยเจ้าหนู -__-
“ธุระ?”
“อ๊ะ!? ท่านเทพคิมาโมโตะอรุณสวัสดิ์ครับ”
“อรุณสวัสดิ์ ชินยะคุง ^0^ ”
บอกว่ามีธุระกับข้าแต่เจ้านั่นก็ไปคุยกับเทพคิมาโมโตะเสียแล้ว เจ้านี่มันจะกวนประสาทข้าให้ถึงที่สุดหรือไงกัน? =__= ไม่สนแล้วโว้ย!!!
“ข้าไปทำงานล่ะ”
“เดี๋ยวดิ! =[ ]=!!”
“มีธุระอะไรก็ว่ามาข้าต้องไปทำงานพิเศษ -0-”
“เรื่องนั่นล่ะ”
“-___- ?”
“คุโรกิเลิกทำงานและมีอยู่กับฉันซะ -0-”
“หา!!! =[ ]=!!!”
คนที่อุทานด้วยความตกใจไม่ใช่แค่ข้าคนเดียว ท่านเทพคิมาโมโตะก็อุทานลั่นเช่นกัน จู่ๆก็มาบอกให้เลิกทำงานเนี่ยนะ =__= แล้วดูมันทำหน้าสิ มันทำหน้าเย็นชาใส่ข้า รู้สึกเหมือนโดนมองต่ำด้วย =__=
ความคิดเห็น