Otaku Girl มัดหัวใจยัยคนบ้าตูน

ลำดับตอนที่ #2 : เดททีุ่สุดแสน กลุ้มใจ เหนื่อย และช็อค!!

สิ่งแรกที่เขาได้ลืมตาตื่นและเห็นคือเขาได้นอนอยู่บนเตียงและในห้องที่ไม่เห็น คุ้นเคย เมื่อมองไปรอบก็เห็นกาลทำหน้าเฉยๆไม่มีอะไรมากเลย นี่เธอเป็นห่วงเขาบ้างรึเปล่านะ?

"ฟื้นเสียทีนะคุณฮีโร่สุดหล่อ"

กาลแฟนของเขาพูดขึ้นเมื่อเห็นเขาลืมตาตื่นขึ้นมา

"นี่ผม??"

"จำไม่ได้เหรอ ก็นายวิ่งตามโจรวิ่งราวไป แต่ดันถูกเล่นงานซะเองจนสลบไป"

เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก็ทำให้เข้านึกออกว่าเกิดอะไรขึ้น วิ่งไล่ตามไปแต่ก็จับคนร้ายไม่ได้แถมยังโดนเล่นซะเองอีก เขาชั่งน่าสมเพชตัวเขาเองเสียเหลือเกิน

"แล้วคนร้ายละ?"

"โดนจับได้และส่งไปโรงบาล"

เมฆางุนงง ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลแทนที่จะไปโรงพัก หรือตอนที่หนีเขาประสบอุบัติเหตุชั่งเถอะ

"ที่นี่ที่ไหน?"

"ห้องพยาบาลในห้าง"

เขารู้สึกน่าเสียดายทำไมไม่เป็นห้องของกาลกัน แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ จะให้เธอแบกเขากลับบ้านตัวเขาเองคงเป็นไปไม่ คงต้องเป็นโรงพยาบาลหรือห้องพยาบาลในห้างนั่นละ

"จะว่าไปตอนนี้กี่โมงแล้วละ"

"ก็.."

"ขอโทษนะจ๊ะ เธอช่วยไปให้คำปากคำตำรวจที่มาได้ไหม"

"ค่ะ"

และเมื่อพนักงานห้างเข้ามาก็แจ้งให้กาลทราบว่ามีคนต้องการคุยและทราบเรื่องราวที่เกิด และเธอก็ออกจากห้องไป

"คือทำไมกาลถึงต้องให้ปากคำด้วยละครับคุณพี่สาว"

เมื่อพนักงานถูกถามด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาถึงจะเป็นแต่การเรียกแบบนั้นก็ทำให้พนักงานสาวเขินได้เช่นกัน

"ก็เพื่อนของเธออัดคนวิ่งราวซะต้องเข้าโรงพยาบาล"

"อย่างนั้นเหรอครับ... เอ๋!! อะไรนะครับเธออัดคนร้ายซะเข้าโรงพยาบาล"

"ใช่ เห็นว่าคนร้ายกระดูกขาเกือบหักเลยนะ"

เขาไปได้ยินเรื่องที่สุดยอดเข้าแล้วรึเปล่านะ แฟนของเขามีฝีมือถึงขนาดทำให้คนขาหักเลยเหรอ? แบบนี้รู้สึกน่ากลัวอย่างไงไม่รู้

"แต่ก็นะ แต่ได้ยินมาว่าเธอกระโดดถีบขาคนร้ายน่ะ เพื่อนของเรียนคาราเต้ ยูโด หรือเทควันโด รึเปล่าละ"

"ผมก็...ไม่รู้หรอกครับ"

คุยกันได้ซักพักต่างก็เงียบกันไป จนกาลกลับมา และคุณพนักงานขอตัวไปทำงานต่อ

"เป็นไงบ้าง?"

"ก็สบายดี แล้วเธอละ"

"ก็ได้รับคำชม กับคำเตือนนิดหน่อย"

ก็พอเข้าใจละนะได้รับคำชมเรื่องจับคนร้ายได้แต่เล่นซะอีกฝ่ายขาหักเลยแบบนั้นมันก็ต้องไม่ดีแน่นอนละนะ

"แล้วเอาไง จะเดทต่อไหม?"

"เดทต่อสิ!!"

เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่เพราะแบบนั้นทำให้เขาเกือบล้มลงเพราะความเจ็บปวดตรงท้องตรงจุดที่โดนต่อย

"ไม่ไหวหรอกแบบนี้กลับบ้านเถอะ"

"ไม่ได้หรอก!!"

เขาตะโกนบอกห้าม แต่ทันใดนั้นเธอก็ตบหัวของเขาในทันทีและชักสีหน้าโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัด หน้ากลัวอ๊ะ

"พรุ่งนี้ก็วันหยุดจะไปเที่ยวอีกก็ได้"

"แต่..."

"มีธุระอื่น??"

เขาไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าแทนและสีหน้าก็สลดลงด้วย
 

"ช่วยไม่ได้นะ อ๊ะ!? ชั่งเถอะเสาร์หน้าละกัน พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างด้วย โทษทีนะ แต่นายควรกลับบ้านนะ เจ็บตัวแบบนี้"

เธอพูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ ทำให้เขาก้มหน้าด้วยความน่าเสียดาย แต่เอาไว้เสาร์หน้าละกัน แต่รู้สึกเจ็บตรงที่โดนต่อยชะมัด

หลังจากนั้นทั้งสองก็แยกกันกลับบ้าน เมฆาที่ดูแล้วเดทแรกกับแฟนที่จากใจจริงเหลวไม่เป็นเสียเลย ส่วนกาลก็ดีใจนิดๆที่ได้กินฟรีเนื่องจากผู้หญิงที่โดนวิ่งราวเพื่อเป็นการ ขอบคุณก็เลี้ยงซะเธออิ่มสุดๆ และวันรุ่งขึ้นหลังจากวันที่เดทล้มไม่เป็นท่าหนึ่งวันหรือก็คือวันอาทิตย์

วันนี้ เขาก็ต้องมาเดทอีก ในใจเขารู้ดีอยู่แล้วว่าการมาเดทกับหญิงอื่นแบบนี้มันเหมือนทรยศแฟนตนแต่ เพื่อไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ ปาย คุณหนูที่มีอิทธิพลมาก เธอได้เล็งเขาและกลั่นแกล้งแฟนคนก่อนมานับไม่ถ้วน และก็ไม่มีใครกล้าหือ และคนที่หือกับเธอบ้านนั้นจะต้องตกงานชีวิตครอบครัวล้มจม แต่มันก็แค่การอ้างของผมเท่านั้นละผมก็แค่ไม่กล้าเพราะกลัวชีวิตของผม เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

"ปาย!! โทษทีรอนานไหม?"
หญิงสาวสวยที่ตอนนี้ก็มีแต่คนมองจากเหล่าหนุ่มๆ เมื่อเขามาถึงเธอ เธอก็กระชากแขนเสื้อและกระซิบที่ข้างหู

"ไม่เลยจ๊ะ"

และจากนั้นก็จุ๊บแก้มของเขา ทำให้ชายที่มองของเธอใจสลายและอิจฉาในตัวเมฆาแทนแต่ส่วนใหญ่ก็อิจฉาทั้งผู้หญิงและหน้าตา

"งั้น เราไปทานข้าวดูหนังกัน"

"อื้ม"

เมฆาปั้นหน้ายิ้มจนแทบจะดูไม่ออกเลยว่าอันนี้ยิ้มจริงหรือหลอก และแน่นอนว่าเธอไม่สน เธอแค่ต้องได้เขามาเท่านั้น ไม่มีอะไรที่เขาจะไม่ได้เป็นอันเด็ดขาด

"วันนี้คนเยอะจัง"

"ก็วันนี้วันอาทิตย์วันหยุดและได้ยินว่ามีงานอีเว้นท์ด้วย"

"จะมาจัดอะไรวันนี้ให้ตายสิ"

"นั่นสิ"

เธอบ่นอย่างหงุดหงิด และผู้ชายต้องเป็นผู้ฟังที่ดีและคำเชื่อมประโยค และเมฆาก็ทำตามครบอย่างดี แต่หลังจากที่พูดจบเขารู้สึกเหนื่อยใจจึงเสมองไปทางอื่น และแล้วสายตาเขาก็ดันไปเห็นผู้หญิงที่เขารักมากมายกำลังเดินพูดคุยกันกับผู้ชายแถมยังหล่อสุดๆอย่างสนุกสนานถึงขนาดกาลหัวเราะแบบที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็น

"ปาย โทษนะขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย"

"งั้นจะรอนะ เร็วๆละ"

พูดจบเมฆาก็รีบวิ่ง สงสัยเธอคงชวนเขาไปมาจนเขาไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำเลยคงอั้นไว้นานมั่งถึงขนาด รีบวิ่งเชียว ปายขบคิดในใจ เมฆารีบวิ่งเลี้ยวไปตามที่เขาเห็น ทั้งสองชั่งคุยสนุกกันดีจัง ทั้งสองเป็นอะไรกันแน่ ทั้งที่กาลนั้นก็มีเขาเป็นแฟน !! หรือจริงๆแล้วถึงจะหน้าตาธรรมดาไม่สวยแต่มีคารมทำให้หนุ่มหลงรักเธอได้ง่ายๆ ไม่ๆ กาลไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ ก็เขามองกาลมานานและก็ไม่เห็นว่าเขาจะแสดงว่าต้องการมีคู่ควงเลย รึเขาไม่เห็น เห็นแต่เธอชอบอ่านหนังสือ ยิ่งคิดก็ยิ่งคิดหนัก พอๆดูสถานการณ์ก่อน ในตอนนี้ทั้งสองคนก็คุยกันและก็ดูหนังสือไปด้วย คุยเรื่องหนังสือ? แล้วนั่นหนังสือไรกันอ๊ะ? มองไม่ค่อยเห็นแต่เป็นหนังสือที่มีสีสันพอสมควร อ๊ะ!? ทั้ง สองกำลังเดินเข้าไปในงานอีเว้นท์หนังสือสินะ ในขณะที่ตามทั้งสองและกำลังจะเข้าไปดูให้นั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ของเมฆาดัง ใครโทรมาตอนนี้กัน เมื่อดูชื่อเบอร์ที่ เวรกำลืมปายไปซะสนิทเลย!!

ติ๊ด เสียงกดรับ

(เมฆานายอยู่ไหนฉันรอนานแล้ว)

(โทษเธออยู่ไหนอ๊ะ ตอนไปเข้าห้องน้ำวิ่งโดยไม่ได้ดูตอนนี้ก็เลย...)

เขาทำเสียงอิดอ่อยลงเหมือนกับว่ารู้สึกเขินที่ต้องบอกความจริง คนปลายสายได้ยินแบบนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าซื่อบื้อได้น่ารักจริงๆ

(งั้นไปเจอกันที่โรงหนังเลย)

(อื้ม แล้วเจอกันนะ)

เมื่อกดวางสายเขาก็ถอนหายใจออกมา ถึงจะสงสัยเรื่องกาล แต่ถ้าปล่อยปายไว้แล้วทำตามใจเขาคงต้องเสียกาลเป็นแน่ ถ้าปายจับได้ละนะ เขาต้องทิ้งเรื่องของกาลและไปตามที่นัดกับปาย และเขาก็แสดงละครจนปายจับไม่ได้ เขาควรไปเป็นนักแสดงดีไหม เล่นจับพิรุธไม่ได้เลยแน่นอน หลัง จากนั้นเขากับปายก็ดูหนังจบและหาอะไรทานจากนั้นก็แยกกันกลับบ้าน วันนี้รู้สึกเหนื่อยสุดๆ ปกติมันไม่เหนื่อยแต่มันตรงที่เขาห้ามใจตนเหม่อลอยจนปายสงสัยและจะสืบเรื่อง เขาไหม ชั่งเถอะตอนนี้ล้าไปหมดเลย แต่อย่างไรก็โทรไปถามกาลหน่อยดีกว่า คิดเช่นนี้ก็ไม่รีรอกดโทรศัพท์โทรไปหากาล อ๊ะ! รับแล้ว

"นั่นใครครับ"

ทั้งที่เขากำลังจะพูดทักทายแต่เสียงที่ดังขึ้นจากปลายสายกับกลายเป็นเสียงของผู้ชายที่ไม่รู้จัก

"คือ...ขอโทษนะครับนี่ใช่เบอร์โทรศัพท์ของกาลรึเปล่าครับ"

"ใช่ แต่กาลเขาหลับไปแล้วละ คงจะตื่นตอนดึกเพราะยังไม่ได้อาบน้ำเลย วันนี้เขาคงเหนื่อยมาก เหงื่อก็ออกเยอะและก็คงจะเพลียด้วย มีธุระสำคัญอะไรรึเปล่า?"

เหงื่อออกเยอะและก็เพลีย!? กาลเขาไปทำอะไรมา ทำไมถึงเป็นแบบนั้น!!

"ไม่มีอะไรครับ"

และกดวางสาย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ วันนี้เธอทำอะไรบ้างแล้วผู้ชายที่อยู่กับเธอเมื่อตอนนั้นใช่คนที่รับ โทรศัพท์รึเปล่า? แล้วทำไมไปอยู่บ้านเธอ? ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนหัวใจมันปวดร้าวไปหมด นี่กาลตอบเขาที่ว่า เธอไม่มีใครนอกจากเขา และเมฆาก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวทั้งกายและใจล้าไปหมด

ส่วนอีกด้านนั้น หลังจากคู่สนทนาวางสายไปเขาก็วางโทรศัพท์ของน้องสาวตนลงบนโต๊ะของเธอเหมือน เดิมและหยิบหนังสือทำอาหารที่อยู่ข้างๆ กว่าจะหาหนังสือทำอาหารที่น้องสาวเขายืมเจอก็เล่นเอาเหนื่อยกายและใจเพราะใน ห้องน้องสาวเขามีแต่หนังสือการ์ตูนวางเกลื้อนกลาดไปหมดและก็พบหนังสือเขาถูก ทับถมอยู่ในกองเหล่าหนังสือมังงะวายหน้าปกมีแต่สีเนื้อ ชายสองคนเปลือยกายท่อนบนแล้วกอดกัน นี่น้องสาวเขาจงใจรึเปล่า? ชั่ง เถอะ เขาหยิบปากกาบนโต๊ะมาเขียน แต่หมึกคงหมดเลยเขียนไม่ติด หมึกหมดทำไมไม่ทิ้ง แต่ลายปากกาเป็นรูปการ์ตูนญี่ปุ่นก็เข้าใจทันที เขาหยิบแท่งอื่นเขียนโน๊ตทิ้งไว้บนโต๊ะและเดินออกจากห้องไป..