คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Initiate / Démarrer / αρχή
“คุณคือ ราส คอนฟิเนอร์สินะค่ะ?”
หญิงสาวผมบลอนมีโบว์แดงที่ขนาดใหญ่สำหรับเธอผูกผมเธออยู่ตรงกลาง แถมยังมีอาวุธที่เป็นปืนขนาดใหญ่เท่าตัวเธอและโล่ด้วย =_=? เธอชั่งตัวเล็กและน่าจะสูงเพียงแค่ 30 เซนติเมตรละนะ แต่ถ้าสังเกตุดูดีอีกที เธอคือตุ๊กตามีชีวิต? เธอถามผมหลังจากที่รับบัตรเชิญที่ผมยื่นให้ไป
“ครับ ใช่แล้วครับ ^_^”
“ดิฉันมีชื่อว่า ชางไฮ เป็นนัก... เป็นผู้ตรวจตราจ๊ะ ^_^”
นัก? เมื่อกี้เหมือนเธอจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมาเหรอ อยากรู้แต่ซักถามออกไปคงเสียมารยาทแน่ แต่คฤหาสน์นี่มันออร่าแปลกๆอย่างไงก็ไม่รู้ด้วยสิ
“ถ้าอย่างนั้นตามเลยค่ะ วันนี้คุณอาคาริอยู่ที่คฤหาสน์นะค่ะ”
“อะ...อื้ม...”
ผมยกข้าวของที่เอามาและเดินตามเธอไป จะว่าไปวันนี้คุณอาคาริอยู่คฤหาสน์เหรอ? ปกติไม่อยู่อย่างนั้นเหรอ แล้วก็ความรู้สึกแปลกนี่คืออะไรกันนะ หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย
เดินตามคุณชางไฮมาได้ซักพักแล้วผมรู้สึกเหมือนถูกจ้องตลอดเวลาเลย และเดินมาจนถึงหน้าประตูห้องหนึ่ง คุณชางไฮที่ลอยอยู่กับหยุดหน้าประตูนั้น
“ที่นี่ละค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“ดิฉันขอตัวนะค่ะ”
เธอโค้งตัวก่อนจะลอยบินกลับไปทางเดิมที่เดินมา ผมมองจนคุณชางไฮลับตาเลี้ยวหายไปทางมุมทางเดิน ผมกลับมามองที่ประตูที่อยู่ตรงหน้าสูดหายใจเข้าเต็มปอดและถอนหายใจออกมาอย่างแรง และจับลูกบิดเตรียมจะหมุนบิดและเปิดเข้าไป
สิ่งที่ผมเห็นคือห้องที่ว่างเปล่ามีกำแพง พื้น แล้วก็เพดานสีครีมเหมือนกัน และมีหน้าต่างอยู่สองบานภายในห้อง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ตรงกลางห้องมีเก้าอี้สีดำและยังมีหญิงสาวนั่งมันอยู่ด้วย
หญิงสาวผมสีชมพูดุจสีของดอกซากุระยาวถึงกลางหลังเธอนั่งหันหลังให้ประตูเข้าและนั่นก็เป็นการหันหลังให้ผมด้วย เหมือนเธอกำลังจ้องมองไปข้างหน้าทั้งที่ข้างหน้ามีเพียงกำแพงสีครีมและหน้าต่างก็อยู่ข้างซ้ายและข้างขวาของเธอด้วย แต่ผมก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อถูกยิงคำถามแบบไม่ทันตั้งตัว
“ราสสินะ?”
“อะ...อ๊ะ...ครับ!”
เธอลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้และเดินหันหลังมาอย่างรวดเร็ว เส้นผมปลิวไปตามแรงของการหันมาถึงจะแค่หน่อยเดียวแต่ผมก็เห็น เส้นผมของเธอชั่งสลวย และเมื่อเธอหันมาแล้วผมก็ได้เห็นใบหน้าของเธอ ใบหน้านั้นชั่งดูงดงามราวตุ๊กตาแต่ดวงตานัยน์ของเธอคืออัญมณีอเมทิสแต่หากมองเข้าไปลึกๆในดวงตาของเธอมันดูเศร้าสร้อยย่างแปลกประหลาด จมูกเล็กน่ารักเข้ากับใบหน้าและผิวขาวอมชมพู จนผมตะลึงกับความน่ารักของเธอ ยิ่งเธอกอดตุ๊กตากระต่ายสีน้ำตาลแล้วก็ยิ่งหน้ารักเข้าไปอีก >///<
“อ่า...คุณคือ...”
ผมกลืนน้ำลายลงคอไป พูดอะไรออกมาไม่ได้ราวกับถูกต้องมนสะกดอะไรบางอย่าง
“อาคาริ คอนฟิเนอร์ ยาคานามิ”
เธอใช้มือข้างขวากอดตุ๊กตาและใช้มือข้างซ้ายจับชายกระโปร่งของตนและยกและโค้งตัวนอบน้อมเคารพผมอย่างมีมารยาททั้งที่ผมไม่ได้เป็นคนใหญ่คนโตแถมยังเป็นญาติของเธอด้วย
เธอยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยน? แต่ดูสีหน้าของเธอชั่งดูงัวเงียจัง ผมเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับคุณอาคาริซักด้วยสิ ทำอย่างไรดี? ถ้าเกิดผมพูดอะไรไม่เข้าหูจะเป็นไรไหมนะ?
“นี่...ราสคุง ไม่ต้องกังวลเรื่องฉันหรอกนะ ทำตัวตามสบายกับฉันได้เลย”
“อ๊ะ!?...ครับ”
ถึงคุณอาคาริจะพูดแบบนั้นผมก็อดใจเต้นด้วยความตื่นเต้นอย่างแปลกประหลาดแบบนี้ไม่ได้ คุณอาคาริก็หันหลังให้ผมและนั่งลงเก้าอี้เพียงตัวเดียวในห้องนั้น
“ราสคุง”
“ครับ!?”
คุณอาคาริทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นว่าเธอแสดงสีหน้าอย่างไรกัน แต่พอผมตอบเสียงขานเรียกชื่อของผมเองนั้นไปก็เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะ ‘หึ’ ของคุณอาคาริ แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร
“ขอให้สนุกกับการอยู่ที่นี่นะ แล้วก็....”
ร่างของคุณอาคาริก็ค่อยเลือนๆลงไป
“คุณอาคาริ!?”
“ระวังตัวไว้ตลอดเวลาด้วยละนะ ราส”
“คุณอาคาริ!”
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาคุณอาคาริ และก่อนที่จะสัมผัสกับคุณอาคารินั้น เธอก็หายไปแล้ว.... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ผมไม่เข้าใจเลย หรือคุณอาคาริตายไปแล้วเหรอ?
ก๊อก ก๊อก
!? เสียงเคาะประตูทำให้ผมที่กำลังตกอยู่ในความคิดของตนนั้นสะดุ้งตัวและหันไปมองประตูนั้น
“ผมชื่อเทียเฟยเป็นพ่อบ้า กระเป๋าที่ถูกส่งมาที่หลังได้มาแล้ว และกระผมก็ได้นำเอากระเป๋าของนายท่านราสมาแล้วนะขอรับ”
และเสียงนี้ก็ดังมาจากหลังประตูที่ผมมองไป พ่อบ้าน? นั่นสินะ... ไม่ใช่สิ! ผมรีบวิ่งออกไปประตูและมองไปยังคนตรงหน้า คนตรงหน้าเป็นผู้ชายที่มีขอบตาราวกับว่าเขาอดหลับอดนอน แถมยังสีหน้าไร้ความรู้สึกสีหน้าตายจริงๆ
“คุณอาคาริ!! เขา!! คุณอาคาริ เขาหายไป!!”
ผมโวยวายออกไปโดยไม่รู้ตัวตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สีหน้าของเทียเฟยก็ยังคงเรียบเฉยตายด้านเหมือนเดิม นี่เขามีจิตใจรึเปล่าเจ้านายของตนหายไปนะ
“พูดเรื่องอะไรเหรอขอรับ? คุณอาคาริไม่อยู่ที่นี่นับเป็นเวลาเกือบอาทิตย์แล้วนะขอรับ”
“แต่เมื่อกี้!...”
พอผมหันไปข้างหลังผมก็แทบหัวใจจะวายห้องในตอนแรกที่น่าจะเป็นสีครีมทั้งห้องและโล่งไม่มีอะไร แต่ตอนนี้มีข้าวของ มีเตียงหรูและโต๊ะเก้าอี้.... เพดานก็มีโคมไฟระย้าด้วย สีก็ยังคงเป็นสีครีมพื้นเป็นสีเทา
“นะ...นี่มันอะไรกัน?”
“ท่านคงจะเหนื่อยนะขอรับอย่างไรก็พักสักหน่อยนะขอรับ กระผมวางของท่านไว้ตรงนี้และขอตัวนะขอรับ”
และเขาที่พูดยาวเป็นจรวดก็เดินจากไป ผมก็หยิบกระเป๋าที่เขาเอามาวางไว้และลากเข้าห้องปิดประตูห้องไป แล้วเมื่อกี้มันอะไรกันนะ? ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยจัง นอนตามที่คุณเทียเฟยแนะนำดีกว่านะ....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เรามีชื่อว่า อาคาริ คอนฟิเนอร์ ยาคานามิ ในตอนนี้ก็กำลังนอนหลับอยู่ในกิจการของเรา
“ชิโรยามะ เอาของที่ลูกค้าไปเสิร์ฟสิ”
“อืม..”
เสียงของเหล่าพนักงานภายในร้ายของเราก็ยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็ง แต่มิโดริเนะคุงเองก็ชอบมองมาที่เราหลังจากที่เอาของตามรายการที่ลูกค้าสั่งมาว่างที่เคาส์เตอร์ จะมองอะไรนะ? ชั่งเถอะ....
แต่รู้สึกว่าราสจะไปถึงคฤหาสน์แล้วสินะ อยากแข็งแกร่งขึ้นเหรอ? เป็นเด็กจังนะ แต่ก็น่าสนใจดี พอนึกถึงตอนไปเจอเจ้านั่น…
“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ ท่านคอนฟิเนอร์”
สาวน้อยรับใช้พูดตามมารยาทเมื่อผู้เป็นนายกลับมา แต่เราก็ไม่ได้กลับมานานพอสมควรเลยนะคฤหาสน์รวมของเหล่าขุนนางยาคานามิ
ใช่แล้วที่นี่คือคฤหาสน์ที่เหล่าขุนนางชนยอดของยาคานามิ จะนำคนรู้จักหรือเพื่อนพ้องมาอาศัยด้วยก็ได้ จึงทำให้ที่นี่มีประชากรที่ค่อนข้างมาก แต่ถึงอย่างนั้น ที่นี่ก็ไม่เคยจะเต็มเลย สามารถนำผู้คนเข้ามาได้เรื่อยๆ จนเราก็ทนไม่ได้เพราะว่าเสียงที่เราได้ยินนั้นมันชั่งน่ารำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ
“นั่นมันคอนฟิเนอร์ไม่ใช่หรือ?”
“ถ้าไม่ใช่เราแล้วจะเป็นใครกันละ?”
“หึ เธอเนี่ยนะ ชอบตอบคำถามด้วยคำถามจริงๆนะ”
“ก็คงจะเธอคนเดียวนั่นละ”
“เหรอ? T^T”
เธอคือคนระดับเดียวกันกับเราที่มีชื่อ ยาคานามิ ต่อท้ายแต่เรากับเธอคนนั้นก็ไม่ค่อยได้สนิทอะไรมากมายนัก เราเองก็ไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับเธอ เธอคนนั้นเองก็คงจะเหมือนกัน
“จะว่าไปเธอจะไปอาศัยที่ต่างมิติสินะ เกษียณแล้วสินะ?”
“เกษียณบ้าอะไรเล่า ถ้าทางอาณาจักรติดต่อมาให้เราทำงานเราก็ยินดีรับงานอย่างไม่เกี่ยงค้านอยู่แล้ว เธอคงไม่คิดอย่างนั้นสินะ? ”
“อืม....”
ในตอนนี้เราทั้งคู่ต่างก็เงียบกันไป จะว่าไปเธอนี่มีธุระอะไรกันนะถึงมาพูดคุยกับเรา? ยิงคำถามไปก่อนดีกว่า
“มีธุระอะไรละ?”
“พอดีว่า หนึ่งในผู้พิทักษ์ของยาคานามิเอาเด็กคนหนึ่งมาฝากฉันไว้เลยอยากให้เธอเอาไปรับเลี้ยงได้ไหมละ?”
“ทำไมต้องเรา?”
“ก็เด็กคนนั้น ถูกตั้งชื่อว่า ราส คอนฟิเนอร์ เลยมีหลายตนคิดว่าเป็นญาติของเธอนั่นละ”
“=_=”
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ”
เราไม่พูดอะไรเอาแต่เงียบ รู้เลยว่าผู้พิทักษ์คนไหนแต่ก็ชั่งมันเถอะ ถ้าเราไม่รับเด็กนั่นไปละก็ อาจจะถูกฆ่าก็ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องโกงการอะไรของเรา แต่เพราะอย่างนี้สินะถึงได้ถูกเรียกตัวกลับมา =_=
“ก็ได้ ก็ได้ แล้วอยู่ไหนละ เด็กผู้ชายนั่นน่ะ”
“รู้ได้ไงกันว่าเป็นผู้ชาย?”
“ก็คิดเอาเองสิ”
“ตอบด้วยคำถามอีกและ T^T”
เธอไม่พูดอะไรและเดินนำไปยังหลังสวนกว้างที่กั้นเขตแดนพิเศษเอาไว้ และที่นั่นมีเด็กผู้ชายที่กำลังแกว่งดาบไปมาอย่างชำนาญ เธอชี้ไปที่เด็กหนุ่มคนนั้น
“นั่นละ”
“ภูตคนตาย?”
“รู้ได้ไงกัน?”
“=_= ให้ตายสิเธอน่าจะหัดสังเกตบ้างนะ มันช่วยในงานได้เยอะ”
“งานนี้เป็นคำแนะนำสินะ T^T”
เราไม่สนที่เธอพูดและจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างลืมตัว... จนเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมงาน? เรียกชึ้น
“นี่ คอนฟิเนอร์?
“หึ!”
“หัวเราะอะไรของเธอ?”
“หึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เราหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่เมื่อได้ยินเสียงในความคิดของเด็กหนุ่มคนนั้น ‘ต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ อยากจะแกร่ง ที่จะสามารถ....’ นี่เป็นสิ่งที่เราได้ยิน จะช่วยทำให้แข็งแกร่งขึ้นก็ได้ละนะ...
“แล้วเราจะเขียนจดหมายมาหาละกันนะ”
เราพูดจบไม่รอให้เธอพูดอะไรก็หายแวบจากตรงนั้นมา ราส คอนฟิเนอร์? เป็นเด็กหนุ่มที่น่าสนใจนะ ลูน่า...
หลังจากนั้นไม่นานเราก็เขียนจดหมายไปหาและรับไปอยู่ที่คฤหาสน์คอนฟิเอนร์ คฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยบุคคลอันตราย
ความคิดเห็น