คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : pretty girls ep.2 [100%]
อนที่ 2
เวลาแบบนี้...ฮยอแวระทำอย่าไรี
ทันทีที่ร่าแร่ถอถอนริมฝีปาออ...ฮยอแ็พยายามเสนอลีบเนื้อสีหวานอนเ้าหาส่วนเียวันอร่าแร่เสียเอ แถมเรือนายแสนนุ่มมืออร่าระหยัแนบทับเป็นเนื้อเียวันับร่าายอีวอนนเผลอยเรียวาสวยเาะเี่ยวสะโพสอบเอาไว้ไม่ยอมให้ร่าโปร่ถถอยไปไหน
ยามนี้ร่าายอฮยอแร้อนรนราวับไ้นอนทอายบนเปลวไฟ แ้มเนียนสีเรื่อเริ่มแ่ำราวเ้าัวน้อยเอาแ้มอนไปอัไฟเอาไว้เหมือนเป็นารบ่มผลไม้ให้สุเร็ว่อนำหน แถมส่วนนั้นอร่าายยัเริ่มยับยายนอีนที่โอบอร่าระหเอาไว้รู้สึสัมผัสไ้ ส่ผลให้ฮยอแนึอับอายเสียเหลือเิน
เพียูบ...็สามารถทำให้ร่าน้อยื่นัวไ้ถึนานี้เี่ยวหรือ?
“..ื่นเร็วันะ เพิ่เยูบริๆรั้แรหรอเหรอ?” เสียแ็ระ้าอีวอนทำให้ฮยอแื่นาภวั์ ายน้อยพยายามิ้นรนอีรั้แ่ลับไม่เป็นผลเลยแม้แ่นิ พอยับริมฝีปาะ่านัวโว่า วามทรำเมื่อรู่อนแย้มริมฝีปาให้อีฝ่ายเ้ามารุล้ำอีรั้็วิ่วนลับเ้ามาในสมอนอนนี้ฮยอแไม่ล้าเอ่ยำพูใ
“รู้ไหม?...ารไวสัมผัสมันมีอยู่สอรี”
“..........”
“อย่าแร...เพราะไม่เยมา่อน ส่วนอย่าที่สอ...เพราะโนสัมผัสมาอย่านับรั้ไม่ถ้วนับรไหนมัน็ะไวึ้นมายิ่ว่าน้ำมันราบนอไฟเสียอี” ารูปประโยแลเหมือนีวอนะปัใไปทาวามเห็นที่สอมาว่า ใบหน้าหล่อเหลา้มลสูมวามหอมหวานาออระหพลาูึทำรอยำหนิเ็มแรนฮยอแร้อรวอย่าเผลอไผล ร่าบาเ็บ็ริแ่ลับพอใที่ีวอนลมือระทำ
ระโปรที่ร่าน้อยสวมใส่สั้นุทำให้ร่าสูรับรู้ไ้ถึไอร้อนาเรือนายสวย เม็ยาที่ร่าแร่อมไว้เมื่อรู่ถูละลาย้วยน้ำหวานอนทัู้่ ันั้นเพียูบๆเียวไม่มีทาเสียหรอที่ฮยอแะเอนอ่อนให้ีวอน่ายๆ แ่เพราะนอมวาแผนรู้ัฮยอแยิ่ว่าอะไรีราวเป็นสโ๊เอร์อยิามร่าระห็มิปาน ไ้เรียมยาัวนี้เอาไว้โยเพาะ
แ่เนื่อาร่าโปร่็อมมันเอาไว้้วยเหมือนัน อนนี้ายแร่ึนึระือรือร้นอย่าายน้อยให้เละเทะไม่เหลือิ้นี
ฮยอแ่าสวยามแ่ลับไม่เยมอบร่าายให้ใรไ้เยมนอาทเฮ!
ทำไมีวอนถึรู้...็บอแล้วไ ร่าแร่รู้ทุอย่าที่เป็นฮยอแ แม้้อมูละไม่ไ้เอ่ยปาถามาเ้าัว แ่ร่าโปร่มี้อมูลิามฮยอแลอ และรู้ถึวามสัมพันธ์อฮยอแับทเฮเป็นอย่าี
อนแรร่าแร่อยาะ่าทเฮทิ้้วย้ำ!แ่พอเหลือบาเห็นใบหน้าแววหวานและอุปนิสัยใีอนๆนั้นีวอน็ไม่นึอยาะ่าร่าระหนนั้นอี
แ่...ไม่้อห่วหรอ...ใร็ามที่มาแะ้อสิ่ที่เาหมายา ไม่มีทาเสียหรอที่ีวอนะปล่อยปละละเลยไป่ายๆ นอย่าทเฮ้อไ้รับผลอบแทนอย่าสาสม
และเา็ไ้เรียมอวัแสนวิเศษไว้ให้ทเฮเรียบร้อยแล้ว อีไม่้านานอวัที่ีวอนอยามอบให้ทเฮ็ะถูส่ไปถึั้นเาะประูหน้าบ้านโยที่ทเฮไม่้อทำอะไรเลย
“อย่าแะนะ...” ฮยอแร้อสั่พร้อมวาู่หวานที่เริ่มสั่นระริ
้อมือที่โนพันธนาารเอาไว้เริ่มหละหลวมนฮยอแเป็นอิสระ ายระหที่ทานรับน้ำหนัอีวอนไม่ไหว่อยๆนอนราบไปามระโปรรถสปอร์ันาม วาู่หวานแสน่ำเยิ้มมอเพานโรรถอย่าล่อลอยะแผ่นออนอยระเ้รับสัมผัสานัวโเป็นระยะ
“เธอสวยมาเลยนะฮยอแ” ร่าแร่เอ่ยราวนละเมอ่อน่อยๆไ่ระับึ้นไปามเรือนายแสนยั่วเย้าอนัวน้อย มือร้านที่หยาบายสอลึผ่านเสื้อัวเล็เ้าไปหยอเย้าผิวเนียนลื่นมือ
วามหยาบโลนที่ร่าโปร่มอบให้ทำเอาเ้าัวเล็ถึับสั่นสะท้านอย่าไม่เ้าในเอ
พอใอย่านั้นหรือฮยอแ?
ร่าระหถามนเอในใแ่็ไม่ไ้ำอบ ในะเียวันมือเรียวเล็ที่เป็นอิสระเมื่อรู่็่อยๆยึ้นสูโอบล้อมรอบออนเบื้อบน ่อนึรั้นใบหน้าหล่อเหลาอีวอนให้เลื่อนล้อยลมาลั่นแล้เนื้อละเอียอนให้ึ้นรอยราี
แทนที่ะัืน...ฮยอแลับทำสิ่ร้ามอย่าสิ้นเิ
วามอยาแห่ัหาพัพาสั่สุ่มราวอไฟราะนาให่ แถมหมุนวนเป็นเลียวเพลิเี่ยวรายิ่ว่ามรสุมอห้วทะเล แบบนี้แล้วฮยอแะ่อรับสิ่ที่ีวอนมอบให้ไ้อย่าไร
เพราะโหมระหน่ำอย่ารุนแร ึ้อโอนอ่อนให้เิวามพอี
วามมือพื้นที่ไม่เป็นอุปสรรับร่าสูเลยแม้แ่น้อย วามำนาในารทำรัที่ีวอนมีมานานทำให้ร่าแร่ระทำย่ำยีฮยอแไ้อย่า่ำอ รสหอมแห่ผิวายอนรหน้าึมลึลไปใ้เรือนายสะรานแทบเรียไ้ว่าเป็นรสหวานที่ิสนิทเป็นเนื้อเียวับร่าาย ยิ่อมมมาเท่าไหร่ผึ้วัยทำานนามว่าีวอน็ยิ่หลใหลในอไม้ลิ่นหวานเเ่นฮยอแมาึ้นเท่านั้น
ฮยอแหวานมาเินว่าะอทน นลืมำนึถึสถานที่ที่พวเาำลัทำอะไรันอยู่
แ่ีวอน็ไมไ้ใส่ใ เพราะนรหน้า...น่าเอาใไปใส่มาว่า
ยาที่ีวอนใ้อนูบเป็นยาที่เร่ให้นแสวามอยาออมานสิไม่อาเียเ้ามาสั่สอนวามผิอบั่วี
“อ๊าาา!!” เสียหวานอร่าเล็รีร้ออย่าเ็บปวนสะท้อนไปทั่วทั้บริเว สิที่าหายเมื่อรู่่อยๆลับมาแ่มัน่าลาเลือนเ็มที ยิ่ยามีวอนยร่าน้อยให้ย่มึ้นลฮยอแยิ่รู้สึราวา้าหนึ่เหยียบอยู่บนสวรร์็มิปาน
แ่เพราะวามเ็บปวาารเสียวามบริสุทธิ์ทำให้าอี้าหนึ่อฮยอแเหยียบ้ามอยู่เหนือุมนรอเวี
“สนุไหม?ถึใหรือเปล่า?” ร่าแร่เอ่ยถามโยปราศาารประ แม้รูปประโยะไม่่อยเ้าหู็ามที แ่ฮยอแเอ็ไม่ใร่ใส่ในั่อนะพยัหน้าึ้นลเบาๆ
“อบสิ...”
“แล้ว...ถึใว่าทเฮบ้าไหม?”
“ทเฮ?...อ๊ะ..อ๊า...ทเฮ...ทำเหรอ?” ฮยอแเอ่ยถามอย่ายาลำบา่อนที่ร่าแสนบาอนะถูนรหน้าเหวี่ยลให้ลับไปนอนบนฝาระโปรรถอีรั้
“ทเฮ...ันเ็บนะ” ร่าระหที่ร้อบอ้วยท่าทีอแแฝวามอออ้อนทำให้ร่าโปร่นึโรธนพูไม่ถู ทั้ที่ฮยอแำลัมีอะไรับีวอนแท้ๆ ทำไมร่าน้อยนนี้ยัเห็นนที่มีอะไร้วยเป็นทเฮอี!
สำหรับฮยอแ...มีเพียทเฮในหัวใเท่านั้นหรือ!?
ทเฮหรือ?...ทเฮเท่านั้นใ่ไหม? ที่ะไ้รอบรอหัวใอฮยอแ
“ท..ฮึ...ทเฮ...” หยาน้ำาพร้อมื่ออเพื่อนสนิทยัหลุออมาาปาอฮยอแอีรั้ ีวอนึัารปิปาอฮยอแให้ไม่้อเอ่ยำพูใ
“อ๊าาาาาา!...ฮึ...อ๊า...”
“อ่า...ฮยอแ...”
“ทเฮ!” เสียร้ออย่าโหยหิวอฮยอแทำให้ีวอนัฟันแน่นเป็นสันนูน พอปล่อยปาอฮยอแเป็นอิสระร่าบา็ร้อหาทเฮทันที
“...หยุเรียื่อ...อ่า...ทเฮ...สัทีไ้ไหม?”
“..ฮึ...ปล่อย...”
“ไม่ปล่อย...”
“..........”
“นว่า...เธอ...ะเรียื่อผัวัวเอถู”
“ำเอาไว้ีๆ...ผัวอเธอื่อีวอน...” ีวอนระิบบอที่ใบหูอนัวน้อยพลามอริมฝีปาสีหวานอร่าระหยับออเสียื่ออน้วยวามพอใ
“ฮึ...ีวอน...ไ้โปรปลปล่อยันที...”
าเ็มไม่มีั ิ้ม >>>http://namtan129.exteen.com/<<<
ความคิดเห็น