คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : ทรมานใจ
“อรุสวัสิ์พระเ้า่ะ” เ้าายหรรษธรทรยืนึ้น่อน้อมพระเศียร่ำ
รัสพร้อมระบายรอยแย้มพระโอษ์ “ไม่ิว่าเ้าพี่ะเส็ทรานามปิ”
ห้อทราน
ภายในพระราวัหลวถูใ้เป็นที่ทรานสำหรับสอพระอ์มาโยลออันเป็นารสะวว่าเวลามี้อปรึษาไม่้อทรเสียเวลาเส็ไปมาหาัน
ารแ่ภายในสวยามแมึั้วยภาพเียนเล่าเรื่อราวเหุาร์สำัอโปษับนผนั
ปูพื้น้วยพรมสีเ้มปราศาลายปั
ราาวัุวรรธน์เส็ผ่านั้นหนัสือเรียรายมาประทับหลัโ๊ะทรพระอัษรัวให่ร้ามับพระอนุา
ปั้นพระพัร์เร่เลื่อนพระอาารภายในหา็ไม่่อยมิินัในสายพระเนรเ้าายหรรษธร
“แสว่าถึราวเธอะอหยุานใ่ไหม
ไ้ พี่อนุมัิ”
พระพัร์มายไม่แพ้ันบิเหย
“อย่าทรหาเรื่อให้ระหม่อม”
เอียพระศอ ทรสัเอยู่พัึไ้ำอบ ‘อะไร’ บนพระพัร์พระเษาที่ัสายพระเนรแ่แรเห็น “เ้าพี่
ทำไมอบาำยัั้น”
รัสถามแล้ว่อยทริไ้
ทีนี้ห้อทรานเลยับไป้วยเสียพระสรวลลั่น ๆ
ราาวัุวรรธน์ทรเ้าพระทัยวามิพระอนุา ป่านนี้เาเลยเถิไปถึไหน
ทรว้ารายานถวายวามืบหน้าโรารในพระราำริั้ให่มาวาเบื้อพระพัร์
หวับัไม่ให้อีพระอ์ทรเห็นสีพระพัร์ที่ำลัเปลี่ยนเป็นสีัึ้นเรื่อย ๆ
ให้เ้าใไปยัั้นีแล้ว
เรื่ออะไระทรเล่าให้ถูหัวเราะเยาะมาว่าเ่า
นอน้า
ๆ ลอืน
แ่้อทนทรมานเพราะำสัาที่ไม่รู้ะสิ้นสุเมื่อไหร่...รู้ถึไหนอายถึนั่น!
ระหว่าอ์ราาทรานยุ่ทั้วัน่อนารเส็แปรพระราานะมาถึ
ราินีู่พระทัยทรวุ่นวายอยู่ในห้อเรื่อ แรเส็เ้าไป
เ้าพนัานห้อเรื่อ่าทำัวไม่ถูเพราะไม่เยมีเ้านายพระอ์ใเส็มา่อนแม้แ่ราาวัุวรรธน์เ้าอพระำหนั
ราินีธิษามีทรแย้มพระโอษ์นำเป็นารทอพระราไมรี
มีพระำริอยู่นานทีเียวว่าะทำอย่าไรึลมลืนับาวโปษัโยเร็วที่สุ
ทาเียวือลุลีับพวเาให้มา เรียนรู้ประเพี วิถีีวิทั้เหมือนและแ่า
วามที่ทรถูอบรมให้เป็นุลสรี
านถนัึมีแ่ารเย็บปัถัร้อยและทำอาหาร
วเนรสีลูหว้าทอพระเนรทั่วห้อเรื่ออย่าื่นมในวามสะอาเป็นระเบียบทั้ที่มั่นพระทัยว่าเ้าอพระำหนัไม่เยย่าพระบาทเ้ามาามประสาผู้ายส่วนให่ึ่สนใแ่รสาิหาไ้ใส่ใั้นอนารทำ
ราอรัษ์โภินยืนสบอยู่มุมหนึ่ปล่อยหน้าที่ามเส็เป็นเาให้แ่พระพี่เลี้ยรมีย์
นาพระำนัลอีสอนและวายุทีู่พระบาทเินาม้อย ๆ
วาแ๋วแหววมอุนไปทั่วเหมือนำลัหาอเล่น
“ันะอใ้รัวสัหน่อย”
ทรแ้พระประส์
หัวหน้าเ้าพนัานห้อเรื่อหมอบเฝ้าอยู่เบื้อพระพัร์เยหน้าึ้น
“ะเสวยอะไรให้พวระหม่อมทำให้เถอะพระเ้า่ะ
ในนี้สปรไม่เหมาะะเส็”
“สะอามา่าหา” รับสั่ยิ้ม ๆ
“ันอบทำอาหาร รับรอว่าะไม่มาทำให้รัวนี้วุ่นวาย”
วายุพยัหน้าแร ๆ
เหมือน่วยย้ำทั้ที่ฟัไม่่อยเ้าใ ฝ่ายห้อเรื่อพระำหนัทิัมพรสบาันเิปรึษา่อนสรุปไ้ในที่สุ
“ถ้าเ่นนั้นพวระหม่อม่วยนะพระเ้า่ะ”
ไ้ลูมือ่วยานยิ่เสร็เร็ว
อ์ราินีทรพยัพระพัร์
“ี้ะ อบใ”
่อนเริ่มปรุอาหารทรอูวัถุิบทั้หมที่มีอยู่เพื่อิว่าะทรปรุอะไรไ้บ้า
หัถ์บาหยิบับผัและเนื้อสัว์พลิูอย่าล่อแล่วแสถึวามเยินับารเ้ารัว
มีมือเล็ ๆ อวายุอย่วยยุ่่วยแย่อยู่ลอ
พระพี่เลี้ยรมีย์ะห้ามอยู่หลายรั้แ่อ์ราินีมีรับสั่ให้ปล่อย
“เ็เล็ ๆ
ะให้อยู่เยสสัยะผิวิสัยนะ๊ะรมีย์ อยูอย่าให้หยิบอมีม็พอ”
ทรสั่ราอรัษ์โภินให้หาเ้าอี้สูมาสััวหนึ่
วา้าพระอ์แล้วอุ้มวายุนั่บนนั้น
“วันนี้เราะทำอาหารัน วายุ่วยันนะ”
“่วย ๆ”
อมนยัไม่ยอมพูยาว ๆ
เหมือนเ็รุ่นเียวันสัทีรับำแ็ัน
ราินีธิษามีทรวาพระหัถ์เหนือศีรษะเล็ โยไปมา
“ีมาเลย แล้วะทำนมให้ทาน”
อาหารที่ทรปรุทั้หมเป็นำรับอราสำนัเมธัส
เ้าพนัานห้อเรื่อเริ่มสนุับารเรียนรู้ำรับอาหารใหม่
พระพี่เลี้ยนาพระำนัลเปลี่ยนาอย่วยอ์ราินีหันมาอธิบายให้ฝ่ายโปษัฟั
มีแ่ราอรัษ์โภินยืนนิ่เป็นหุ่นเฝ้าประูอยู่นเียวเพราะถึ่วยยิ่ลายเป็นเะะ
อาหารหน้าาน่ารับประทานสามอย่านมอีหนึ่อย่าปรุเสร็ในเวลา่อมา
ลิ่นหอมอเรื่อเทศฟุ้อวลวนน้ำลายสอ ลูมือทั้หลายเริ่มนึในทาเียวันโยไม่ไ้นัหมายเมื่อเห็นปริมาอาหารำนวนมา...ะเสวยอย่าไรหม
แล้วำอบ็มาพร้อมรับสั่ให้ััใส่สำรับถวายฝ่ายในทุพระำหนั
“ส่วนพวนี้ให้พวเธอัาร
ัแบ่ให้พวทหาร้วยนะ”
หน้าาเหลอหราอผู้รับพระเสาวนีย์ทำให้้อรัส้ำยัวามื้นันแ่ทุน
ห้อทรานภายในพระราวัหลวถูใ้เป็นห้อเสวยบ้าในบารั้ราวที่ผู้ทรานทั้สอพระอ์ยุ่ิพันนไม่อยาเส็ย้ายห้อให้เสียเวลาเ่นเียวับวันนี้
โ๊ะไม้ทรลมนาไม่เล็ไม่ให่ถูยมาวาลาห้อ
ปูผ้าทอมือสีเรียบโยไม่มีสิ่ใวาประับทั้แันอไม้หรือเิเทียนเพราะถ้อยรับสั่เ้าายหรรษธรที่ว่า
“เะะ วามา ๆ บัหน้ามอันไม่เห็นอี
วาแ่อาหารพอ”
สอพระอ์ทรถูฝึให้ิิน เรียบ่าย
ยิ่เวลาฝึทหารเยทรเสวยมื้อเว้นมื้อ
ประทับับพื้นไม่เห็น้อมีโ๊ะเสวยให้ยุ่ยา
“ไม่เส็ลับไปเสวยับอ์ราินีหรือพระเ้า่ะ”
“ไว้มื้อเย็น”
เพราะหมายะทรานให้เสร็สิ้นมาที่สุ่อนเส็แปรพระราานนั่นเอ
่วเวลาระหว่านั้นทรอยาะามพระทัยพระอัรมเหสี
หามีพระประส์เส็ไหน็ะทรพาไป
เพียำแรไ้ทรลิ้มรส สอพระอ์ทระั
วัถุิบในพระระยาหารไม่แผาวัน่อน ๆ
มีแ่ลิ่นและรสาิแปลพระิวหาเท่านั้นทำให้้อมีรับสั่หาผู้เิพระระยาหาร
“อาหารนี่เรียว่าอะไร”
ราาวัุวรรธน์ทรถาม
มหาเล็มอแวบหนึ่่อยราบทูลอบ
“ไม่ทราบเล้าพระเ้า่ะ
ทราบแ่พระระยาหารสำรับนี้ปรุโยอ์ราินี”
“หืม?”
สีพระพัร์อ์ราาหลาพระทัย
เ้าายหรรษธรทรปรารภ
“มิน่าถึแปลลิ้น ไปเถอะ”
มหาเล็้อมำนับถอยหลัออาห้อ
เ้าายหรรษธรทรัพระระยาหาราอีามหนึ่ลอิม “เป็นำรับแว้นเมธัส
อร่อยีเหมือนัน เ้าพี่ว่าไหม”
อ์ราาไม่มีรับสั่อบ
สีพระพัร์เรียบระุนิ ๆ เหมือนำลัทรลั้นพระสรวล
แววพระเนรอ่อนลโยไม่รู้พระอ์ และทั้ที่ั้พระทัยะเสวยามหน้าที่ในอนแร
พระระยาหารสำรับนั้นลับหมเลี้ยไม่เหลือสัอย่าเียว
บ่ายล้อยมาแล้วในอนราินีธิษามีเส็ออาห้อเ็เพื่อส่วายุเ้านอนลาวัน
พระำหนัทิัมพรไม่ให่โนั ทรพระำเนินไม่ทันไร็ทั่ว ที่โปรมาเป็นป่าสวยรอบพระำหนั
แม้ในฤูหนาว้นไม้เหล่านั้นไม่เียวสเ่นหน้าฝนแ่็ให้วามสื่นยามสูพระอัสสาสะไม่แพ้ัน
ทรนึถึลูม้าแรเิที่ไ้รับพระราทานเป็นอวัิ้นแร
ั้แ่วันนั้นยัไม่เยเส็ไปทอพระเนรสัรั้
“โภิน”
นถูรัสเรียสืบเท้าเร็วึ้นมายืนิเท้าเยื้อเบื้อพระนอถัาพระพี่เลี้ยและนาพระำนัลที่ามเส็ราวับไม่ยอมให้ลาสายา
“ระหม่อม”
“พาันไปอม้าหลวที
ันอยาเห็นลูม้าัวนั้น ะโว่าเิมสัแ่ไหนแล้วไม่ทราบ”
วามไม่อบใในัวราอรัษ์าวโปษัยัไม่ลายาใพระพี่เลี้ยรมีย์่าย
ๆ นาปรายามออรัษ์หนุ่มนิหนึ่่อนทูลทัท้ว
“ทูลระหม่อมเพะ
รอเส็พร้อมอ์ราาไม่ีว่าหรือ
นี่บ่ายมาแล้วถ้าเส็ลับมาไม่เห็นะีหรือเพะ”
“ไปรู่เียวเท่านั้นล่ะรมีย์”
แล้วึให้พระพัร์ราอรัษ์เป็นสัาว่าไม่ยอมเปลี่ยนพระทัย
“ระวัพระเ้า่ะ”
ารเส็ส่วนพระอ์ออ์ราินี่อวามโลาหลเล็
ๆ ให้แ่เหล่าทหารม้าอีเ่นเย
พวำลัล้าอม้าหรือทำวามสะอาม้ามัถอเสื้อออพาันหาเสื้อนเอมาใส่แทบไม่ทัน
แ่เพียไม่นานหลัามีรับสั่ให้ทำัวามสบาย พระอ์อเส็มาื่นมลูม้าน้อยเพียรู่็ะส็ลับ
เหล่าทหาร่อยวาัวอย่าผ่อนลายึ้น
แ่หลัาทรเรียนรู้ารเลี้ยม้าแรเิาทหารผู้รับผิอบออภิบาลแล้วลับไม่เส็ลับัรับสั่
หน่อนหมายพระทัยะหัทรม้ามาราวนี้ึไม่อยาทรพลาอี
พระพี่เลี้ยรมีย์ทูลทัท้วอีามเยึ่ผลือท่าที่เส็ลิ่ว ๆ
ไปยัอม้านาลา
ทรฟัำแนะนำในารทรม้าเบื้อ้นโยมีราอรัษ์โภินถวายารูแลใล้ิ
ำทูลเือนัึ้นอยู่หลายรั้พร้อมับเ้าอเสียอยเินุมเิ้าม้าสีาวเื่อที่สุในอแ่เพราะทรม้าเป็นรั้แร
ท่าทายัเ้ัทำให้ม้ารำาผหัวึ้นลอยู่บ่อย ๆ
พระพี่เลี้ยรมีย์และนาพระำนัลนั่อสั่นวัแวนอยู่้าลานฝึ
สายาพระพี่เลี้ยอยับผิอรัษ์หนุ่มทุฝี้าว
หานอาไม่มีพิรุธให้เห็นทั้อีฝ่ายยัแสวามห่วใยใส่ใในารถวายูแลทุฝี้าว่อย
ๆ เปลี่ยนวามินาทีละน้อย
‘เราอาิไปเอ...ไม่มีอะไร’
ราาวัุวรรธน์เส็ลับพระำหนัทิัมพรไม่ทันเวลาเสวยพระระยาหารเย็นามสัา
ึมาแล้วเมื่อเส็เ้าห้อพระบรรทมมืสลัว
วามเลื่อนไหวแผ่วเบาบนพระแท่นบอพระอ์ว่าพระอัรมเหสีบรรทมสนิท
วรอ์สูให่ประทับล้าอ์ราินี
ลิ่นหอมรุ่นาพระวี้อพระนาสิ ทรถอนพระทัยทีหนึ่ ไม่ทรทราบ
ที่พระอัรมเหสีเ้าบรรทม่อนเพราะทรอนหรือ้อารหนีพระอ์แน่
หาทำามพระทัยไ้ แม้ทรหลับอยู่อย่านี้็ะ้อนพระอ์ึ้นอประทับรับวัให้สมับทระนึถึแทบลอวัน
“รารีสวัสิ์ อให้ทรฝันี”
ทรแะพระโอษ์ับลีบโอษ์หวานแทนพระนลาอย่าทริในอนแร
วามหวานอันอ่อนโยนระุ้นพระอารม์ปรารถนาึ้นอีเท่า
ธิษามี
หม่อมันให้เวลา...แ่ไม่ใ่ลอไป อย่าทรมานันนานนั
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น