คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ราชาไร้คู่
Ebook
 |
|
 |
|
 |
|
เรื่อนี้เป็นู่อเ้าายวัุวรรธน์ที่ึ้นเป็นพระราาหมาๆ
ะหวานึ้รสาิยัไเิอ่านไ้เลยฮับ
ราาวัุวรรธน์เส็พระพัร์ยุ่ลอทา
ัหวะ้าวพระบาทเร็วนแมวิ่่อเสียภูษาทรเสียสีแทรึ้นในวามเียบ
ยามเสร็สิ้นประุมให่เป็นเวลาส่วนพระอ์นอาพระอนุาไม่โปรให้มีผู้ใวุ่นวายถวายานอยู่ใล้เว้นแ่ะรับสั่หา
ท่าที่้มพระพัร์เส็เร็ว ๆ
เหมือนั้พระทัยแน่แล้วว่าะเส็ไหนหาริแท้อีพระอ์่าหาเป็นผู้นำเส็
เ้าายหรรษธรไว้พระหัถ์เบื้อพระปฤษา์แสร้ะลอฝีพระบาททอพระเนรพระเษาหมุนวรอ์ลับเหมือนอย่าทราไว้ไม่มีผิ
“เธอรู้เห็นับพวเสนาบีหรือเปล่า”
พอทรหันมาไ้็เริ่ม ‘ไล่เบี้ย’
“ระหม่อมทราบพร้อมเ้าพี่”
ระแสรับสั่อบเรื่อย ๆ ุธารไหลเอื่อย
ปิราาวัุวรรธน์โปรปรึษาหารือเรื่อ่า ๆ
ับพระอนุามาที่สุทว่าวันนี้พระสุรเสียแสพระทัยเย็นไม่ถูพระอัธยาศัยนั
“อย่าหัวเราะในใ”
ทรัออย่าเท่าทันเพราะทอพระเนรเห็นประายวับ
ๆ บันในวเนรเ้าายหรรษธร
“ระหม่อมยั...”
“ถ้าพี่แ่เธอ็้อแ่”
เ้าายหรรษธรทรส่ายพระเศียร
“อย่านะพระเ้า่ะ
ะเสนาบีเสนอแ่เรื่อเ้าพี่่าหา”
รัสพลาสาวพระบาทหนี อรอบรัวมีว่า
ะไม่มีารแ่านารเมือ ีวิู่วร่อำเนิาวามรัเท่านั้น
พระเษาระอัระอ่วนพระทัยยอมรับไม่ไ้ะปิเสธหรือ็ไม่ถนัเพราะทรทราบีถึภาระารปป้อราบัลลั์ให้ยั่ยืนสืบไป
เ้าใับปิบัินั้นเป็นนละอย่า
เหมือนอย่าพระอ์ที่เ้าพระทัยแ่ะให้เลือเ้าหิสัพระอ์าบัีรายื่อุสมบัินั้น...
“หรรษธร
อย่าเอาัวรอนเียว”
“ระหม่อมอทำานเพิ่มเป็นสอเท่าแทนีว่าพระเ้า่ะ”
“แ่านไม่น่าลัวสัหน่อย”
วรอ์สูพอับพระเษาหยุ
หันพระพัร์ส่รอยแย้มสรวลมีัย
“นั่นไ ไม่น่าลัวั้น็
‘เษ สิพระเ้า่ะ”
สอพระอ์เส็มาหยุรหน้าห้อวิห
มหาเล็เวรเฝ้ารอนพระอ์ใพระอ์หนึ่พยัพระพัร์หรือมีรับสั่ึผลับานพระทวารออว้า
เพานโ้วาลวลายหมู่นสีสันสวยอวโมบอที่มาอื่อห้อ
ห้อวิหผสมผสานระหว่าห้อพระสำราับห้อสมุ นอาพระเ้าอี้เ้าุ ริมผนั้านหนึ่นั้นไ้แ่ั้นหนัสือบรรุหนัสือเล่มโปรพระรานนี
บาเล่มเพียพลิเปิ็เหมือนึเอาวามทรำรั้ยัพระเยาว์ลับืนเ่นสมุภาพสัว์นานานิที่รั้หนึ่พระรานนีใ้แทนนิทาน่อนนอน
“หิน้อยทำาั้หลายหน้า” เ้าายหรรษธรถือสมุภาพิพระหัถ์ ประทับบนพระเ้าอี้
เปิออพลาแย้มพระโอษ์ละมุนทำให้ราาวัุวรรธน์ที่เส็าม ‘เอาเรื่อ’ พระทัยเย็น ประทับทาฝั่ร้าม
ทอพระเนรสมุภาพแห่วามทรำ สีพระพัร์แ่มใส “ทรำอนที่ทูลหม่อมแม่ลโทษให้หิน้อย่อมสมุนี่ไ้ไหมพระเ้า่ะ”
“ำไ้สิ” ยามรับสั่ถึ ‘หิน้อย’ หรือเ้าฟ้าหิอินทุภาลาวัย์ สอพระอ์มัทรนึถึเ้าฟ้าหิัวน้อยแสนนและ่าอ้อนแม้ในวามเป็นริปัุบันพระนิษาเิบโเป็นเ้าหิผู้ามพร้อมห่าไลาภาพนั้นมานั
“หน้าอ้ำ สุท้าย็มาอ้อนให้พวเรา่วย่อม”
“หิน้อยมีหมายมาะทรอ่านเลยไหมพระเ้า่ะ”
“หืม? ส่มาเมื่อไหร่”
“เพิ่ถึเมื่อเ้า
ระหม่อมเห็นว่ามีประุมเลยรอให้เสร็เรียบร้อย่อน”
ราาวัุวรรธน์ทรอ่านลายพระหัถ์พระนิษาพลาแย้มสรวลพลา
เอ็นูวามอออ้อนไม่เสื่อมลาย ่าวราวาพระนิษาพระอ์เียวที่อภิเษับเ้าาย่าแว้นเมื่อเือบสอปี่อนลายเป็นสิ่ล้ำ่าที่พระเษาสอพระอ์เฝ้ารออย
ภาพรอบรัวอบอุ่นผ่านัวอัษรอเ้าหิอินทุภาลาวัย์สะิพระทัยราาวัุวรรธน์ให้ทรหวนมอพระอ์เอ
เพราะทราน่วยแบ่เบาพระราิพระบิามาเนิ่นนานวามรัสำหรับพระอ์ึเป็นรัเพื่อแผ่นินและรอบรัว
ทรนึภาพไม่ออถึารรัหิสาวสันอย่าหมิหมใ
“เมื่อไหร่หิะไ้รับ่าวีาพี่ายทั้สอะ
อภิเษเสียทีีไหมาวโปษัรออยันมานานแล้วหิ็เหมือนัน
วามรัเป็นสิ่มหัศรรย์ พี่ายไม่มีทาทราบหรอ่ะ ถ้าไม่ลอสัมผัสเอ”
อ์ราาทรเยพระพัร์ึ้นสบพระเนรพระอนุาที่ทอพระเนรรอพระอ์อยู่่อนราวับทราบว่าะเิปิิริยาอย่าไรหาทรอ่านถึบรรทันี้
“เสนาบีพวนั้นนัแนะับหิน้อยหรือเปล่า”
ปลายพระสุรเสียอ์ราา่อน้ารวนอย่าะหาเรื่อ
“ไม่ใ่หรอพระเ้า่ะ
พวเ้าุน่ะอร้อแ่เ้าพี่ หิน้อยนี่สนับสนุนเราทัู้่”
“แล้วะทำยัไ
ไม่มีวามรัะแ่านับใร”
ราาวัุวรรธน์ทรบ่น พระพัร์ยุ่เหยิ
เ้าายหรรษธรทรพระสรวลัน
“เ้าุทั้ะเสนอทรริ้ว
แ่พอเป็นหิน้อยทรนึอยา ‘เษ ึ้นมาหรือพระเ้า่ะ”
“ไม่ใ่” ทรแย้สีพระพัร์พิพัพิพ่วน “นึอีทีทำอะไรสัอย่า็ีเหมือนันประเี๋ยวะถูหาว่าผิปิ”
เ้าายหรรษธรทรพระสรวลัเมื่อทรนึถึภาพท่านหิทั้หลายพยายามทำัวให้อ์ราาพอพระทัยแ่แล้ว่าผิหวัถ้วนหน้าบานถึับร้อไห้
ับพระอ์เอ็มีออบ่อยไปเพียแ่วิธีปิเสธละมุนละม่อมว่า
ทรมีพระปิสันถาร้วยเรื่อทั่วไป
เท่านั้นยัทอพระเนรเห็นผิวแ้มท่านหิเหล่านั้นระเรื่อแ
หิามเปรียบั่อไม้หอมเย้ายวนวนเ้าใล้หาแ่พระเษาับพระอ์ยินีะ ‘มอ’ เพียอย่าเียวามประสาบุรุษ
วามรัมั่นระหว่าพระบิาพระมาราือ้นแบบอันาม
ารผูพันระหว่าายหิมิวรเิึ้นเพียเพื่อวามสุทาาย
หาราาวัุวรรธน์ทร ‘ผิปิ’ เ้าายหรรษธรเป็นเเียวัน
“ทรสนพระทัย่าวลือ้วยหรือพระเ้า่ะ
แ่เท่าที่ทราบยัไม่เยไ้ยินใรรหาเ้าพี่อย่านั้นสัราย”
ราาวัุวรรธน์ทรทำเสียหนัในพระศอ
“ใรพูะับัลิ้น”
ผู้ฟัทรห่อพระโอษ์ร้อโอ
“ำนินทาแพร่เร็วยิ่ว่าโรร้ายออย่าให้มีใรพู
ระหม่อมเรว่าแว้นโปษัะมีประารพิารมาเิน”
“หรรษธร”
ทรุพระอนุา
มหาเล็เวรเฝ้าหน้าห้ออพระราทานราานุาเ้ามาราบทูล
“เ้าุ่าประเทศอเ้าเฝ้าพระเ้า่ะ”
สอพระอ์สบพระเนร่อัน
ราาวัุวรรธน์รัสพระราทานราานุา
“ให้เ้ามา”
้อราาร่า ๆ
ำระบสิ้นแล้วในที่ประุม ารอเ้าเฝ้าระหว่าเวลาส่วนพระอ์ะมีเพาะเิเหุับันเท่านั้นหาราวนี้ราาวัุวรรธน์ทรสัหร์ว่าะไม่ใ่
เสนาบี่าประเทศทำานรวเร็วเสมอ้นเสมอปลายผิเพีย
‘าน’ นี้ไม่ถูพระราหฤทัยนั
“เรียมไว้นานแล้วล่ะิ”
อ์ราาทรประ
ยื่นพระหัถ์รับสมุปแ็เินลายทอเล่มหนา เ้าุอาวุโส้มหน้าวาท่าเยอย่าเรียมใมา่อน
“หามิไ้พระเ้า่ะ
ระหม่อมเห็นว่าวรถวายให้ไ้ทอพระเนรแน่เนิ่น ๆ”
“อืม แล้วันะู
เสร็ธุระแล้วใ่ไหมเิเถอะ”
ทรถาม่อ้วยสรุปเอเป็นเิไล่
เ้าุ่าประเทศึถอยลับออไปอย่ารวเร็ว
“ูเสียสิหรรษธร” ทรผลัสมุเล่มให่ใส่พระอนุา “มีใรถูใเธอบ้าไหม”
เ้าายหรรษธรแย้มสรวลในพระพัร์
พลิเปิสมุแล้อ่านั ๆ แ่ละหน้าละล้วน้วย้อมูล้านภูมิประเทศ เศรษิ
ผลประโยน์พึไ้หาอ์ราาทรเลือนาผู้นั้น
ส่วน้อมูลเี่ยวับเ้าหิแว้น่า ๆ ที่ำับอยู่ใ้พระสาทิสลัษ์มีเพียเล็น้อย
“ละให้แ่ับนหรือภูเาเพรพลอยารมนาม”
ระแสรับสั่อ์ราา่อน้าุ่น
เ้าายหรรษธรทอถอนพระทัย
“แ่สัวัน็้อัสินพระทัยอยู่ี
เอาอย่านี้ไหมพระเ้า่ะ”
ราาวัุวรรธน์ยับพระอ์สนพระทัย
“ว่ามาิ”
“ัานเลี้ย
เิอาันุะ่าแว้น เราไม่้อบอร ๆ ว่าเป็นารเลือู่พวเาทราบันอยู่
ทีนี้ะไ้ทอพระเนรแ่ละนริ ๆ ไม่ใ่ผ่านัวหนัสือ ีไหมพระเ้า่ะ”
้อเสนอไม่เลว
ราาวัุวรรธน์ทรนิ่ริรออยู่รู่ให่ ีเหมือนันไว้ถึอนนั้นอาทรแล้บอะเสนาบีว่ายัไม่ถูพระทัยะลอเวลาออไป
เพราะทรยัไม่รู้ัวามรัึไม่ศรัทธาในรัแรพบ
แ่ัานเ้นรำอย่าี็ะไ้ทอพระเนรเ้าหิสวย ๆ
เรื่อหวัะให้ทรโปรนาไหนไม่น่ามีทา
“ล! ีว่าอ่านารายาน”
A FC K a
ความคิดเห็น