ตอนที่ 32 : ตอนที่ 31
...อุ่นเหลือเกิน...
ความกังวลมากมายก่อนหน้านี้ถูกมือแข็งแรงที่กระชับแน่นอยู่ขับไล่หายไปจนสิ้น สิ่งที่เหลืออยู่คือกระแสความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาให้ได้รับรู้ เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้...ตลอดไป
แต่ช่วงเวลาสี่สิบห้าวินาทีก็ผ่านไปแล้วพร้อมกับเสียงปรบมือดังสนั่นห้องประชุม ฉันค่อยๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมอย่างช้าๆ เมื่อทุกคนภายในห้องละความสนใจจากจอมอนิเตอร์แล้วหันมาส่งยิ้มชื่นชมให้
“รับรองว่าต้องไปได้สวยแน่ๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าศิลปินก็ใหม่ โปรดิวเซอร์ก็ใหม่ แต่คุณภาพคับแก้วจริงๆ” พี่เหน่งลุกขึ้นเอ่ยชมเป็นคนแรก ซ้ำยังยกนิ้วโป้งชูให้ทั้งสองข้าง ส่วนคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย เล่นเอาทั้งศิลปินใหม่อย่างเชอรี่และโปรดิวเซอร์ใหม่อย่างฉันถึงกับตื้นตันจนน้ำตารื้นเลยทีเดียว
“Heart Rhythm ได้ให้โอกาสอย่างยิ่งกับเชอรี่ เชอรี่จะตั้งใจทำงานทุกชิ้นให้ดีที่สุดค่ะ” เชอรี่ซึ่งเป็นนางเอกของงานนี้ลุกขึ้นกล่าวด้วยรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งฝีมือและความน่ารักสดในของเชอรี่เป็นที่รู้กันดีอยู่แล้ว และทุกคนต่างก็หวังว่า สิ่งนี้จะทำให้คนฟังรักศิลปินคนใหม่คนนี้เช่นกัน
“และที่จะขาดไม่ได้เลย ก็คือโปรดิวเซอร์คนเก่งของเรา น้องอินรินทร์” พี่เหน่งผู้ครองตำแหน่งซาวน์เอ็นจิเนียกล่าวเสียงดังก่อนผายมือมาที่ฉัน รอยยิ้มและแววตาชื่นชมที่ทุกคนกำลังมองมานั้นทำเอาฉันน้ำตาปิ่มขึ้นมาอีกรอบ เพราะนี่คือผลงานชิ้นแรกของฉันในฐานะโปรดิวเซอร์ มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ หลังจากที่ฉันเฝ้าฝันและพยายามมาเนิ่นนาน
“ลุกขึ้นแล้วพูดอะไรสักหน่อยสิ อินรินทร์” เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ เมื่อหันไปมองฉันก็ได้พบกับแววตาให้กำลังใจจากเจ้าของมืออบอุ่นที่ฉันได้จับเอาไว้จนแน่นเมื่อครู่ ทั้งที่ตาคู่ที่ได้สบก็เหมือนดั่งเคย ทว่าอะไรบางอย่างในนั้นมันมีอะไรที่ไม่เหมือนเคย และสิ่งนั้นมันกำลังทอแสงสว่างไสวเจิดจ้าราวแสงตะวันอยู่ภายในหัวใจ
เหมือนได้รับพลังจากแสงสว่างนั้น ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน สบสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมา นาทีนี้คงจะไม่มีคำใดที่เหมาะสมมากกว่าคำนี้อีกแล้ว ฉันค่อยๆ โน้มศีรษะลงขณะที่เอ่ยคำพูดซึ่งดังออกมาจากหัวใจว่า
“ขอบคุณทุกคนมากค่ะ”
ทีมงานที่เกี่ยวข้องกับอัลบั้มของเชอรี่ค่อยๆ กันทยอยออกจากห้องประชุมกันอย่างหน้าชื่นตาบาน เสียงพูดคุยด้วยความตื่นเต้นดูเหมือนจะกระจายไปจนทั่วค่ายเพลง Heart Rhythm แห่งนี้ หลายคนเริ่มเช็คเสียงตอบรับของทีเซอร์ชิ้นแรกที่เพิ่งออกอากาศสดทางรายการเพลงเมื่อครู่ก่อนกับคลิปที่เพิ่งถูกปล่อยออกไปทางอินเตอร์เน็ต คาดว่าไม่เกินเย็นนี้ก็จะสามารถประเมินเสียงตอบรับครั้งแรกที่จะชี้ให้เห็นว่าความดังและความแรงของศิลปินคนใหม่นั้นจะอยู่ที่ระดับไหน
“เชอรี่ยังไม่หายตื่นเต้นเลยค่ะพี่ต้นฝน อยากจะรู้เร็วๆ จังว่าผลตอบรับดีหรือเปล่า” เสียงเชอรี่เอ่ยถามคนที่เดินอยู่ไม่ห่างจากฉันนักด้วยความตื่นเต้น พอเห็นท่าทางน่ารักแบบนั้นแล้วฉันก็อดที่จะเอ็นดูเชอรี่ไม่ได้ วันนี้ศิลปินคนใหม่แต่งตัวสวยตามคอนเซ็ปต์ของอัลบั้ม อีกทั้งบุคลิกสดใสร่าเริง ทำให้แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันอย่างฉันเห็นแล้วยังอดที่จะมองซ้ำไม่ได้
เสี้ยวหนึ่งฉันเหลือบมองไปยังเจ้าของร่างสูง ใจเจ้ากรรมบังเอิญอยากรู้เสียเหลือเกินว่า นายฆนากรจะรู้สึกกับเชอรี่ศิลปินผู้น่ารักเช่นนี้อย่างไร
...ชอบ หรือว่าไม่ชอบ...
“พี่ว่าต้องดีแน่ๆ เชอรี่เตรียมตัวดังเอาไว้ได้เลย” เสียงของคนที่ฉันลอบมองอยู่ตอบคำถาม ยามที่เชอรี่พูดคุยยิ้มแย้มหัวเราะอยู่กับนายฆนากรสร้างความรู้สึกประหลาดจนฉันต้องเบือนหน้าหนี
นี่ฉันกำลังอิจฉาเชอรี่อยู่ใช่ไหม...
หันไปมองตัวเองผ่านกระจกทางเดินด้านข้าง ภาพหญิงสาวผมสั้นสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบสุดเซอร์ผ่านเข้าครรลองสายตา กี่ปีกันแล้วที่ฉันแต่งตัวทาแป้งโดยแทบจะไม่พึ่งพากระจก เครื่องสำอางในกระเป๋าอย่างเก่งก็มีลิปสติกรสสตรอเบอร์รี่นอนแอ้งเม้งอยู่แท่งเดียว
“ทำอะไรอยู่น่ะอินรินทร์” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำเอาฉันสะดุ้ง บนกระจกสะท้อนภาพของนายฆนากรที่โผล่มายืนซ้อนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฉันรีบหมุนตัวกลับด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ แล้วเบี่ยงตัวออกมายืนห่างด้วยความรวดเร็ว
“เปล๊า” ฉันรีบแก้ตัว แต่คงรีบเกินไปเสียงจึงไม่ยอมเป็นใจเพราะเล่นดังเป็นเสียงสูงเลยทีเดียว
“ยังจะมาบอกว่าเปล่า เห็นจ้องกระจกอยู่ได้ตั้งนานสองนาน”
“ก็..” โดนรู้ทันแบบนี้เลยเถียงไม่ออก ฉันเลยตัดสินใจเงียบเบือนหน้าหลบไปทางอื่น โชคดีเหลือเกินที่ตอนนี้มีเชอรี่อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นในสถานการณ์แบบนี้ มีหวังฉันได้ถูกคนตรงหน้าซักฟอกโทษฐานทำตัวมีพิรุธอย่างไม่ต้องสงสัย
แล้วอะไรๆ ที่ฉันเผลอวูบไหวคิดไปคงจะถูกจับได้เป็นแน่
‘หนูอินไม่ได้ชอบนายฆนากรนั่นจริงๆ น่ะเหรอ’
เพราะคำถามของเฮียอิทแท้ๆ ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเริ่มจะไม่เป็นหัวใจของตัวเองมาตลอด มันไม่เคยสั่งให้เต้นอย่างสงบได้สักครั้งเมื่อต้องอยู่ใกล้ชิด ซ้ำยังมีท่าทีจะพยศหนีตามคนอื่นไปเสียอย่างนั้น
ต้องไม่ใช่แบบนั้นนะ อินรินทร์...
ย้ำเตือนตัวเองเป็นรอบที่ร้อย แต่สิ่งที่พยายามย้ำเตือนก็มีอันกระเจิดกระเจิง เมื่อจู่ๆ ข้อมือก็ถูกคว้ารวบไว้ ดึงทั้งฉันและหัวใจของฉันให้ติดตามไปด้วยกัน
“มัวแต่ยืนเหม่อนะครับคุณลูกน้อง ไปเร็ว ไปเช็คเรตติ้งกัน”
คนดึงไม่รอถามความเห็นฉันแม้แต่น้อย ออกแรงดึงพาฉันเดินดุ่มๆ ไปข้างหน้าที่เชอรี่หยุดยืนรออยู่ แม้เมื่อเดินมาจนถึงตรงที่เชอรี่อยู่แล้ว นายฆนากรก็ยังไม่ยอมปล่อยมือฉัน ซ้ำยังจูงให้เดินไปต่อเหมือนกลัวว่าฉันจะวิ่งหนีไปเสียอย่างนั้น
และในชั่วขณะหนึ่งที่ฉันได้บังเอิญสบตากับเชอรี่ เหมือนจะได้พบความหม่นหมองอยู่ในแววตานั้น ทว่าเพียงวูบเดียวก็เลือนหายไปเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
น้องเชอรี่...หรือว่า
หลังจากนั้นฉันก็ต้องหยุดความคิดวุ่นวายใจต่างๆ ไปโดยอัตโนมัติ เมื่อการเช็คเรตติ้งเต็มไปด้วยความตื่นเต้นในทุกๆ วินาทีที่ผ่าน โดยเฉพาะการเช็คจำนวนคนเข้าชมและดาวน์โหลดคลิปทีเซอร์ที่ถูกปล่อยออกไป แต่ละความเคลื่อนไหวแทบจะหลุดลมหายใจของทั้งศิลปินและโปรดิวเซอร์มือใหม่กันเลยทีเดียว
“จากที่ผ่านมาหนึ่งชั่วโมง จำนวนวิวไม่เลวเลยนะนี่” คุณหัวหน้าที่กำลังกอดอกจ้องมองตัวเลขบนจอมอนิเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าพออกพอใจ หลังจากที่จ้องกันมาได้พักใหญ่ท่ามกลางเสียงหัวใจที่เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ของคนที่ยืนรอฟังคำวิเคราะห์อยู่ข้างๆ
“จริงเหรอคะ เชอรี่ดีใจจัง” ศิลปินสาวหันมามองคนวิเคราะห์ด้วยสีหน้าตื่นเต้น ก่อนจะชะโงกไปดูตัวเลขที่ขยับไปเรื่อยๆ จนใบหน้าแทบจะชิดติดจอมอนิเตอร์เลยทีเดียว
“เอ้า เดี๋ยวก็หลุดเข้าจอไปหรอก” นายฆนากรเอ่ยแซว เสียงหัวเราะคิกคักจึงดังขึ้นทั่วห้อง เชอรี่ที่กำลังจะมุดเข้าไปจึงหันมายิ้มหวาน แล้วตอบกลับด้วยประโยคที่เรียกเสียงหัวเราะได้ดังยิ่งกว่าเก่าว่า
“ถ้าเข้าไปได้ เชอรี่จะไปโผล่ที่หน้าจอทุกๆ บ้านเลยค่ะ”
หลังจากรู้ผลคร่าวๆ จากหนึ่งชั่วโมงแรกความกดดัน ก็เริ่มผ่อนคลายลง ศิลปินใหม่เองก็ดูท่าจะเริ่มเนื้อหอมเมื่อทีมงานหลายคนเข้ามาขอถ่ายรูปคู่และขอลายเซ็นกันล่วงหน้า คงกะว่าเชอรี่ดังเปรี้ยงเมื่อไหร่จะงัดเอาออกมาโชว์แข่งกันได้ทันทีเลยทีเดียว
“เป็นไง ปลื้มจนพูดอะไรไม่ออกเลยเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ หันไปมองก็พบคุณหัวหน้าที่เพิ่งขยับตัวมายืนอยู่ใกล้ๆ ในท่าที่ยังกอดอกดูตัวเลขตาไม่กระพริบเช่นเก่า
“ค่ะ” ฉันตอบสั้นๆ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะปลื้มจนพูดไม่ออกอย่างที่ถูกถาม
ทว่าอีกส่วน เป็นเพราะความรู้สึกภายในใจที่กำลังพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะเมื่อได้อยู่ใกล้กันเช่นนี้
แอบเขยิบตัวออกห่างอีกนิด ยอมรับว่าไม่อาจทนยืนใกล้อีกฝ่ายโดยที่ใจไม่เต้นแรงไม่ได้ แต่ดูท่าว่าต้นเหตุจะไม่ยอมให้ความร่วมมือด้วย เพราะพอฉันถอยหนี อีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาใกล้เหมือนจะต้อนฉันให้จนมุมเสียอย่างนั้น ซ้ำยังก้มหน้ามาเสียใกล้ ชี้ชวนให้ฉันคอยดูยอดวิวจนไหล่เบียดชิดกัน
“ดูนี่สิ วิวขึ้นพรวดๆ เลย”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้า อยากบอกเสียเหลือเกินว่าไม่ใช่แต่วิวที่ขึ้นพรวดๆ หรอก เลือดในร่างกายที่กำลังสูบฉีดเลี้ยงหัวใจของฉันก็กำลังพุ่งพรวดๆ ใกล้ทะลุออกมานอกอกแล้วเช่นเดียวกัน
ไม่ไหวแล้ว!
“ขอตัวก่อนนะคะ”
ฉันโพล่งเสียงดัง ก่อนก็จ้ำอ้าวชิ่งหนีกลับมาตั้งหลักที่ห้องทำงานอย่างไม่เหลียวหลังไปดูว่าใครจะตกใจที่จู่ๆ ฉันก็พรวดพราดออกมาแบบนั้น พอปิดประตูได้ก็เดินวนไปทั่วทั้งห้อง เหมือนกับว่าทำแล้วมันจะช่วยให้ฉันสามารถสงบจิตสงบใจที่เต้นโครมครามอยู่ให้เต้นด้วยจังหวะปกติได้
“อินรินทร์ ตั้งสติไว้”
ร้องบอกตัวเองด้วยประโยคซ้ำๆ แต่ไม่รู้เป็นเพราะว่าวันนี้มีแต่เรื่องราวตื่นเต้นหรือเปล่า ใจที่ควรจะสงบตามคำสั่งถึงได้ไม่ยอมเชื่อฟังเสียที ควรจะโทษคนต้นเหตุที่จับมือฉันเอาไว้จนเริ่มทำให้จิตใจฉันว้าวุ่น หรือโทษเฮียอิทที่ถามคำถามให้ฉันต้องเก็บเอามาคิดจนนอนไม่หลับมาหลายคืน
หรือจะโทษตัวเองที่เผลอใจไปคิดทั้งที่ไม่ควรดี
เดินวนจนเหนื่อย ที่สุดฉันก็หยุดเดินแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ยกสองมือขึ้นท้าวคางทั้งที่ใจเต้นตึกตักอยู่อย่างนั้น จ้องมองไปยังโต๊ะและเก้าอี้ทำงานที่ฉันเพิ่งจะชิ่งหนีคนเป็นเจ้ามันของมา
‘นึกว่าจะเป็นผู้ชายเสียอีก’
นี่คือประโยคที่นายฆนากรพูดกับฉันหลังจากที่ได้เจอกันเป็นครั้งแรกตอนสัมภาษณ์ มันทำให้ฉันทั้งหมั่นไส้และโมโหในความขี้เก๊กจนถึงขนาดลงทุนแกล้ง แต่สุดท้ายก็โดนแกล้งกลับซ้ำยังเสียจูบแรกให้กับผู้ชายคนนี้อีก
ความรู้สึกหวามไหวที่เกิดจากรอยจูบทั้งสองครั้ง ฉันคงยังจำมันได้จนถึงเวลานี้
เรื่องราววุ่นวายต่างๆ หลังจากเริ่มทำงานที่นี่ผุดขึ้นเป็นฉากตอนราวกับละครที่กำลังฉาย ซึ่งคนแสดงและคนดูก็คือฉัน ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันช่างมากมาย มีทั้งเรื่องที่ทำให้ฉันโมโหสุดขีด เรื่องที่ทำให้ต้องอับอายจนไม่กล้าจะคิดถึง หรือกระทั่งความประทับใจเล็กๆ ที่เกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้สึกตัวมาก่อน
‘เอ้า’
‘อะไรคะ’
‘ขนมครก ช่วยป้าคนขายแกซื้อไม่ได้ตั้งใจเอามาฝากหรอก อาจจะไม่อร่อยที่สุดในโลกก็ได้ กินไม่กินก็ตามใจ’
เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่ตัวเองออกไป ฉันถึงกับจ้องขนมครกแล้วอมยิ้มไม่หุบอยู่เป็นนานสองนาน ซ้ำยังเห็นแก่ตัวด้วยการกินคนเดียวไม่ยอมแบ่งให้ใครอีกด้วย
รู้ไหมคะคุณหัวหน้า มันเป็นขนมครกที่อร่อยที่สุดในจักรวาลเลยล่ะค่ะ
โดยไม่รู้ตัว ฉันเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง ทว่าหนนี้ในหัวใจเต็มตื้นไปด้วยความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเหมือนตอนที่กระชับมือกันไว้จนแน่นอยู่ใต้โต๊ะ
‘คุณเก่งมากอินรินทร์’
“อึก!”
เหมือนอากาศรอบด้านถูกดูดหายไปกะทันหัน ฉันรีบยกมือขึ้นกดหน้าอกตัวเองที่กำลังหายใจหอบถี่เอาไว้ แต่ไม่ใช่อากาศหรอกที่จู่ๆ ก็หายไปจนทำให้ฉันหายใจไม่ออก
ทว่ามันเป็นหัวใจของฉันเองต่างหากที่หายไป
ในที่สุด คำตอบก็ถูกหัวใจเฉลยออกมาแล้ว
ฉัน...ชอบนายฆนาการ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คราวนี้จะมองหน้ากันติดไหมเนี่ย -////-
คุณหัวหน้าคะ แบบนี้ต้อง...จีบเลยๆๆๆๆ
รู้ตัวแล้วๆๆๆๆ..
แต่หนูเชอร์รี่.. หึหึ
แหมม ว่าจะรู้ตัวกันนะเนี่ย
ตอนนี้แต่งได้น่่ารักม๊าก...
เฮ้อแต่เชอร์รี่ก็ชอบต้นฝน
เดี๋ยวหนูอินเศร้าง่ะ
ว่าแต่น้องเชอรีี่จะชอบคุณต้่นฝนด้วย