ตอนที่ 23 : ตอนที่ 22
หวัดดีค๊า
ไม่ต้องงงว่าทำไมวันนี้อัคนีมาหวัดดีค๊าด้วย เพราะนี่คือมรรษกรเองค่ะ
เนื่องจากอัคนีหนีเที่ยว เอ๊ย แอบไปพักรบปั่นงานยาว มรรษกรเลยมาอัพเมโลดี้แทน
ฉะนั้น ใครที่จะบ่นว่าอัคนีไม่ยอมอัพเรื่องอื่น เก็บใส่กระเป๋ารออัคนีกลับมานะค๊า (หุหุ โบ้ยคับ)
ปล. ทำไมตอนนี้หนูอินกลายเป็นลำยองเนี่ย อ๊างงงงงงง
มรรษกร
“นี่คุณ ตอนฉันยังไม่ลงมาคุณคุยอะไรกับเฮียเอกเฮียอิทบ้าง”
ท่าร้อนรนแบบนี้เห็นแล้วน่าแกล้งจริง ๆ ผมยิ้มมุมปาก ยักคิ้วใส่แถมด้วยยักไหล่อีกที
“เรื่องของผู้ชายเขาคุยกัน คุณไม่เกี่ยวหรอกน่ะ”
“นี่! ที่นี่ไม่ใช่ที่ทำงาน ในบ้านนี้ฉันใหญ่สุด คุณตอบมาเดี๋ยวนี้เลยว่าคุยอะไรกันไว้บ้าง แอบนินทาฉันหรือเปล่า”
ดู ผมเพิ่งเคยเห็นเจ้าของบ้านต้อนรับแขกด้วยความกร่างใช้อำนาจบาตรใหญ่ข่มขู่แขกก็คราวนี้
“เยอะมากกกก”
อินรินทร์ตาลุก จ้ำพรวดข้ามฝั่งมานั่งชิดผม
“คุณนี่ทุเรศมากเลยนะ บอกอะไรพี่ชายฉันไว้บ้างเนี่ย”
“เอ้า พูดกับหัวหน้าดี ๆ หน่อยสิคุณ”
ผมตอบกลั้วหัวเราะ ถ้าตอนคุยกับสองหนุ่มผมบ้าเพราะอาจถูกใส่สารแปลกปลอม เวลาคุยกับอินรินทร์นี่หล่อนคงแอบป้ายสารอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอารมณ์ดีและขี้แกล้งเป็นพิเศษ
“ไม่ดงไม่ดีหรอก”
หล่อนแว้ดผมเสียงเขียว ทำตัวพองเบ่งใส่ผม
“งั้นก็ไม่บอก”
“บอกมานะ”
“จะรู้ทำไม หรือไม่ก็ถามพี่ชายคุณเองสิ”
ตากลม ๆ เหลือบมองพี่ชายตัวเองนิดหนึ่ง เห็นซ่าแบบนี้รู้สึกอินรินทร์จะมีบางมุมที่เกรงพี่ชายอยู่เหมือนกัน สงสัยมีชนักปักหลังแยะ
“ไม่เอาล่ะฉันจะถามคุณนี่แหละ บอก ๆ มาสิ”
“อินรินทร์” ผมดึงมือที่เขย่าเสื้อผมอย่างกับเขย่าเซียมซีมากุมแน่น แกล้งชะโงกเข้าไปใกล้อีกหน่อย “พูดคะ ๆ ขา ๆ น่ะเป็นมั้ย ถ้าอยากให้เล่าต้องพูดหวานกับผมก่อน”
ผู้หญิงอะไรฤทธิ์มากอย่างนี้ อินรินทร์ทำหน้าตูมเม้มปากแน่นพลางสั่นหน้า พยายามแกะมือผมออกผมจึงตึงตัวมาใกล้จนร่างนุ่มแทบขึ้นมาเกยตัก
“เร็วสิ ไม่งั้นพรุ่งนี้คุณก็รอถูกพี่ชายเล่นงานโดยหาข้อแก้ตัวไม่ทันเองก็แล้วกัน เห็นหรือเปล่าว่าพี่ ๆ มองคุณแปลก ๆ”
อันนี้ผมไม่ได้โม้ ปากบอกว่าอินรินทร์คงเห่อโต้วงคิลแค่ในฐานะแฟนเพลงแต่ธาตุแท้ที่หวงน้องคงกระพือให้ระแวงพอสมควร
“ค...คุณเล่าอะไรน่ะ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเรานะ”
‘เรื่องเรา’ ฟังรื่นหู ผมชอบจริง ๆ ไอ้คำนี้
“ใช่มั้ยน้า”
เสียงกวนของผมคงจะเสียดแทงใจใช่เล่น อินรินทร์กรี๊ดใส่หูผมแล้วดิ้นใหญ่
“คุณ! ทำไมเป็นคนแบบนี้ ฉันเกลียดคุณมากที่สุดในโลก ลาออก ไม่ทำแล้วบริษัทนี้ ฉัน...”
“เฮ่ย ไปกันใหญ่แล้ว ใจเย็นก่อนสิคุณ ผมไม่ทุเรศขนาดเอาคุณมาขายหรอกน่ะ ผมคุยกับพี่คุณเรื่องอื่น ยังไม่ได้บอกสักคำเลยว่าคุณใช้ลิปสติกกลิ่นสตรอเบอร์รี่ที่...” แกล้งเว้นจังหวะพูดนิด อินรินทร์ก็เหมือนภูเขาไฟใกล้ระเบิดแล้วปล่อยตูมเลยเมื่อผมต่อความว่า “หอมแล้วก็หวาน...พอใช้ได้”
“ไอ้คุณหัวหน้า...ตายซะเถอะ!”
อินรินทร์หน้าแดง กระชากมือออกด้วยแรงอย่างกับช้างสารจนผมเอาไว้ไม่อยู่ หล่อนเงื้อง่ามือทุบอักใส่เร็วและรัวซะผมน่วมหลบไม่ทัน
“อินรินทร์ เดี๋ยว โอ๊ย ผมเจ็บนะคุณ”
“ดี จะเอาให้ตายคาบ้านเลย”
ตาย คราวนี้ผมตายแน่ ผมล้มคว่ำคะมำหงายตกเป็นกระสอบทรายให้อินรินทร์ซ้อมอยู่หลายนาที ผู้หญิงอะไรแรงเยอะเป็นบ้า ไอ้ผมจะสวนกลับก็ไม่ใช่วิถีลูกผู้ชายตัวจริง นาทีนี้มีแต่มารยาประการเดียวที่เป็นทางออก
“โอ๊ย แค่ก ๆ ๆ”
ผมแกล้งร้องโอดโอยไอโขลก ๆ เรียกร้องความสงสาร ทีแรกอินรินทร์ยังหลับหูหลับตาเล่นงานเพราะเชื่อสนิทว่าผมเปิดเผยเรื่องถึงเนื้อถึงตัวหลายครั้งระหว่างเรา โธ่ หลอกง่ายอะไรแบบนี้ ผมจะพูดได้ยังไง ในเมื่อมันเท่ากับประจานตัวเองเหมือนกันแล้วยังเป็นการไม่ให้เกียรติผู้หญิงอีก
“อิน-รินทร์ ผม แค่ก ๆ ๆ ๆ”
ทีนี้คนขี้โมโหเริ่มรู้สึกตัว หยุดมือ
“คุณฆนากร! เจ็บจริงเหรอเนี่ยมือฉันไม่หนักสักหน่อย”
โห หนักยังกะสากตำข้าว พูดมาได้นะครับว่าไม่หนัก
“ก็เจ็บสิคุณ โอย” ผมคลานดัวะเดียะขึ้นนั่งพิงทำทีเป็นหมดสภาพทั้งที่เจ็บนิดหน่อย “พรุ่งนี้จะทำงานไหวมั้ยเนี่ย”
แล้วต่อด้วยไอเหมือนคนช้ำในอีกหลายยก ชำเลืองมองอินรินทร์อีกทีเห็นยืนหน้าเหย กระแซะมายืนใกล้ถามเสียงอ่อน
“คุณ เป็นไงมั่งน่ะ”
“เจ็บ ตรงนี้”
หน้าสวย ๆ ชะเง้อมาใกล้หัวไหล่ข้างที่ผมชี้ ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อน จังหวะไหนจะเหมาะเท่านี้ ผมดึงมืออินรินทร์นั่งลงข้าง ๆ คราวนี้หล่อนยอมนั่งโดยดีแถมส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยให้เสียอีก
“ผมไม่ได้พูดจริง ๆ เชื่อผมสิ”
“เลิกพูดเถอะน่ะ”
อินรินทร์ตัดบท ผมพยายามมองหน้าที่ก้มต่ำก็เห็นแก้มใสแดงปลั่งจัดขึ้น ทำไมนะผมถึงอยากทำมากกว่าแค่มอง
คงไม่มีอะไรมาก ก็แค่ปฏิกิริยาทั่วไปของผู้ชายเวลาใกล้ชิดผู้หญิง
ผมบอกตัวเองอย่างนี้แต่เผลอมองแก้มใสไม่วางตากระทั่งอินรินทร์ที่หมดคำพูดไปเฉย ๆ ช้อนตาขึ้นสบตาผม แล้วเลยกลายเป็นใบ้กินกันทั้งคู่
“คุณ...” ผมอมยิ้มเพราะอินรินทร์พูดติดอ่าง “ขับรถกลับบ้านไหวหรือเปล่า”
“ไหวสิ ผมกระดูกเหล็กอยู่แล้วแค่นี้สบาย”
“ดีแล้ว งั้นรีบ ๆ กลับไปซะ ฉันจะนอน”
“อ้าว บ้านคุณไล่แขกกันง่าย ๆ แบบนี้เองน่ะเรอะ”
“ใช่ มีอะไรมั้ย”
ไม่จำเลยอินรินทร์ เหมือนผมจะเคยเตือนแล้วว่าอย่าลอยหน้าลอยตาแบบนี้มันเหมือนหล่อนกำลังเชิญชวนผมและผมก็ใกล้จะอดใจไว้ไม่อยู่ซะด้วย
“ไม่ได้เรื่อง” โทษฐานเกรงใจเจ้าของบ้าน ผมเขยิบออกห่างอินรินทร์ซะเองแต่ยังหาเรื่องอยู่ต่อแบบไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่ “คุณจะรีบไล่ผมทำไม เหล้ายังไม่หมดแก้วเลย”
“โธ่เอ๊ยทำงกไปได้ ฉันยกให้หมดขวดเลยเอ้า”
“นี่ ผมไม่ใช่ขอทานนะครับ”
“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าสักหน่อย”
ในประเทศไทยนี้ถ้ามีการแข่งขันต่อปากต่อคำผมว่าอินรินทร์คงครองแชมป์ หล่อนเถียงผมฉอด ๆ แต่จู่ ๆ ก็ยิ้มหวานส่งแววตาไม่น่าไว้ใจ
“ถือซะว่าขอโทษ ฉันเลี้ยงเหล้าคุณเองแล้วกันนะ”
“เหล้าไหนอีก”
บ้านนี้รวยน้ำเมาซะจริง
“รอเดี๋ยว”
รอก็รอ ผมนั่งรออินรินทร์พลางขำสภาพพี่ชายอินรินทร์เมาหมดสภาพอยู่ตรงหน้า พักเดียวอีกฝ่ายกลับมาพร้อมจานเล็กใส่มะขามเปียกและไหขนาดย่อมอีกใบหนึ่ง
“นี่เลยถึงกึ๋นกว่าเยอะ”
ท่ากอดไหด้วยแขนข้างเดียวนี่มันยายขี้เมาชัด ๆ ผมขำจนเผลอหัวเราะออกมา ชะโงกมาดมกลิ่นตอนที่อินรินทร์เปิดไหและเทใส่กั๊ก กลิ่นมันแรงพิลึก น้ำใสอย่างกับตาตั๊กแตน
“เหล้าอะไรเนี่ยคุณ กินแล้วไส้ขาดหรือเปล่า”
“เหล้าป่า ของเฮียฉันเอง แรงขนาดพ่นไฟได้เชียวแหละ กรึ๊บแล้วดูดมะขามเปียกงี้เด็ดขาด คุณกล้ากินรึเปล่าล่ะ”
อ้าวววว โดนผู้หญิงท้าดวลเหล้าแบบนี้ไม่รับคำท้าก็เสียงเชิงชายน่ะสิ
ผมคว้าแก้วซดโฮกโชว์ เจ้าน้ำใสนั่นไหลผ่านลงคอแผ่ความร้อนวาบเรื่อยลงมาถึงท้อง อินรินทร์หัวเราะคิกคักซดบ้างด้วยท่าทางคล่องแคล่วอย่างกับจอมยุทธ์ในหนังจีน
“เป็นไงคุณแรงพอมั้ยแบบนี้”
“นี่คุณจะกินด้วยเหรอ”
ผมชักห่วงขึ้นมาจริง ๆ เหล้าแรง ๆ แบบนี้บางคนรับไม่ไหวถึงขั้นหามเข้าโรงพยาบาลได้เลย
“เอ้า จะให้ฉันนั่งมองหรือไง ฉันถูกสั่งให้นั่งมองมานานเกินไปแล้วนะ มา ๆ หมดแก้ว”
เอา ดูซิคนเก่งจะแน่สักกี่น้ำ
“เฮ้อินนารีน”
ไม่รู้เสียงผมทำไมมันยานผิดปกติเหมือนไม่ใช่เสียงตัวเอง อินรินทร์เอียงหน้ามองผมตาฉ่ำหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ถามเสียงหวานและตะเบ๊ะผมเข้าให้หนึ่งที
“มีอะไรให้หนูอินรับใช้คะคุณหัวหน้า”
ท่าทางกวนประสาทปนหวานพานให้ผมหัวเราะเอาง่าย ๆ คว้าไหล่เล็กบางเข้าหาตัวลืมไปเลยว่าปกติฝ่ายนั้นต้องสู้ยิบตาแต่นี้เอียงหัวมาซบบ่าผมอีกแน่ะ
“ผมตาลายน่ะ เห็นพี่ชายคุณมีตั้งสี่คน”
อินรินทร์หัวเราะเสียงใสขำผม
“เจงเด่ะ หนายดูมั่งซิ” หล่อนมองไปฝั่งตรงข้ามแล้วทำท่าขยี้ตา “อ้าวจริงด้วย เฮียอิทกับเฮียเอกมีตั้งสี่คน”
เสียงอินรินทร์ที่ดังอยู่ข้างหูผมมันเหมือนเสียงเพลง ผมเอียงหน้ามองแล้วดึงตัวหล่อนเข้ามาใกล้ เชยคางขึ้นพูดแล้วได้ยินเสียงตัวเองอ้อแอ้อีกเหมือนเดิม
“คุณแปะโปสเตอร์วงคิลไว้ในห้องนอนจริงเหรอหนูอิน”
“จริ๊ง ฉานมองทู้กวันเลย พี่โต้ยิ้มให้ฉันก่อนนอนด้วยนะคุณ”
ไม่อยากฟังเลยคำตอบแบบนี้ ผมรั้งดวงหน้าอินรินทร์ใกล้ขึ้นอีก ก้มลงไปกระซิบบอกชิดเรียวปาก
“ดึงออกนะ ผมไม่ชอบ”
คำตอบของอินรินทร์อู้อี้จนผมฟังไม่รู้เรื่อง ผมรู้แต่ว่ามีความสุขที่รู้สึกถึงความนุ่มหอมแนบชิดกับปากตัวเอง
กลิ่นคุ้น ๆ
อ่า...กลิ่นสตรอเบอร์รี่นี่เอง
t em
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กลิ่นสตรอเบอรืรี่ นี่เอง *0*
พี่ต้นฝนอ่ะ
หนูอินจะเอาคืนยังไงดีค่ะพี่อัคคี
น่ารักมาก อ๊ายยย
เดี๋ยวเจ๊จะเอาไปมอมหนุ่มบ้างง 5555
น่ารักอ่ะ
ปล.บ้าไปแล้วตอนนี้ อ่านไปยิ้มไป เหอๆๆๆๆๆๆๆ เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาแบบนี้หนูช้อบชอบบบบบบบ
แต่แบบนี้น่ารักจัง
อ่านแล้วต้องอมยิ้มทุกทีเลย
ฝากแรงใจให้ไรเตอร์ทั้งสองเร่งปั่นนะจ๊ะ
เกิดไรขึ้นนะ นู๋อินทำไร
พี่ต้นฝนขา... ได้กลิ่นสตอเบอร์รี่อ่ะเพราะทำอะไรอยุ่ค๊า
แล้วพีชายสองคนจะตื่นมาทันชอตเด็ดไหม หรือว่าเมาหัวราน้ำกันสองคนแล้ว ตอนเช้า เก๊าะบ้านแตกกกกกกก
นึกว่ากลิ่นน้ำใสๆจะกลบไปหมดแล้ว 55555555555555555
เป็นกำลังใจให้ค่า
55 5
มาซะโดยดีมาต่อตอนต่อไป อยากรู้ ง่ะ