คมเสน่หา

ตอนที่ 9 : ข่าวจากเพื่อน

            หญิงสาวที่ก้าวออกจากรถไฟฟ้าสวมเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นพอดีตัวสีขาวเรียบคู่กับกางเกงยีนส์สะพายกระเป๋าผ้าเพ้นท์ลายศิลป์น่าเวียนหัวเรียกร้องความสนใจจากสายตาผู้คนบนสถานีเกือบทุกคู่ ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีส้มใสแย้มนิด ๆ คล้ายขบขันนั้นน่ามอง

            เตชินีไม่ทันสนใจเจ้าของสายตาพวกนั้น ขยับสายกระเป๋าให้กระชับ เดินด้วยท่าทะมัดทะแมงเข้าห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ผมยาวเกือบถึงบั้นเอวเกล้าเป็นหางม้าแกว่งไกวตามจังหวะเดิน หล่อนยกมือขึ้นเสยผมด้านหน้าพ้นลูกตาทีหนึ่งพร้อมย่นหน้า ผมยาวขนาดนี้เวลามัดมักทำให้ปวดศีรษะ

            ‘สงสัยต้องหั่นออกซะมั่งแล้ว’

            คิดพลางทบทวนอีกที ร้านตัดผมแถวนี้ขึ้นเป็นดอกเห็ด จะตัดร้านไหนดี ใครหลายคนมองตาม หญิงสาวทำเป็นไม่เห็น ไม่ใช่หยิ่งหรอกแต่เขินมากกว่า หล่อนไม่ชินกับการถูกจับจ้อง อาชีพนักเขียนน่าพอใจตรงนี้ ต่อให้นามปากกาของตนดังกระฉ่อนขนาดไหนก็ยังเป็นบุคคลนิรนามอยู่นั่นเอง ยกเว้นเสียแต่ถูกสัมภาษณ์และลงรูปตามสื่อใดสื่อหนึ่ง ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่หล่อนหลีกเลี่ยงเสมอ...ยกเว้นกรณีจำเป็น

            ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหวานปนดุ คนอื่นว่ากันอย่างนั้นนะ หญิงสาวไม่เคยรู้สึกเสียทีว่าตัวเองดุ ตรงไหนกันหนอ หล่อนเนี่ยนะ อย่างมากหากโกรธก็เดินหนี เงียบ เท่านั้นเอง วีนใส่ใครสักครั้งหรือก็เปล่า เหลียวมองนิทรรศการแสดงภาพศิลป์แล้วขาก็พาร่างเดินดิ่งไปใกล้อย่างรวดเร็ว

            บางรูปดูแล้วน่าเวียนหัว แต่บางรูปเตชินียืนจ้องอยู่เป็นนาน สัมผัสได้ถึงห้วงอารมณ์ลุ่มลึกแห่งผู้ถ่ายทอดพลางนึก ขณะวาด เขากำลังนึกถึงสิ่งใด เบื้องหลังเขาต้องจบเจออะไรมาบ้างถึงได้สื่อออกมาในรูปแบบนี้

            เลือดนักเขียนปลุกคำถามขึ้นเป็นสิบเป็นร้อย หล่อนเขียนนวนิยายแนวสืบสวนสอบสวน บางทีน่าจะลองใช้งานศิลปะเป็นกุญแจไขเงื่อนงำบางอย่าง

            ดูจนพอใจจึงค่อยเดินต่อมาถึงร้านกาแฟจุดนัดพบ เนื่องจากเป็นวันธรรมดา คนจึงไม่พลุกพล่านจนเกินไป หญิงสาวเลือกนั่งใกล้ทางเข้าชิดริมกระจกใส ยังไม่สั่งอะไรเพราะรู้นิสัยเพื่อนคนนี้ที่ตรงเวลา ถ้านัดกี่โมง นาฬิกาชี้เข็มเวลานั้นเมื่อไหร่เป็นได้เห็น

            ห้านาทีต่อมา ผู้หญิงผิวขาวเหลืองรูปร่างเตี้ยดูไกล ๆ เหมือนตุ๊กตาก็ยื่นหน้าเคาะกระจกเบา ๆ ส่งยิ้มร่า

            “ว่าไงจ๊ะนักเขียนใหญ่”

            “ว่าไงจ๊ะคุณเลขา”

            เตชินีถามด้วยคำถามเดียวกันกลับไป ครองขวัญหัวเราะร่วน เดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่ง ท่านั่งตัวตรงการแต่งกายเนี๊ยบจุดรอยยิ้มกว้างให้กับนักเขียนสาว

            “ฉันเพื่อนเธอนะจ๊ะไม่ใช่เจ้านาย ทำตัวสบาย ๆ ก็ได้น่า”

            “ก็สบายอยู่นี่ไง”

            คำตอบยืนยันว่าเจ้าตัวพูดจริง เตชินีพอเข้าใจแล้ว เพื่อนสาวฝึกบุคลิกจนเป็นอย่างนี้ เหมือนหล่อนกระมัง ที่ไม่เคยเปลี่ยนตัวเองได้

            “คิดถึง”

            ครองขวัญลุกขึ้นโน้มตัวข้ามฝั่งมากอดแบบไม่แคร์สายตาประหลาดใจของใครทั้งในร้านนอกร้าน เตชินีกอดตอบ จะแคร์ทำไม เพื่อนที่ไม่พบหน้ากันหนึ่งปี แสดงออกแค่นี้ยังน้อยไป

            ครองขวัญเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมต้นถึงมัธยมปลาย หลังเรียนจบสอบเข้ามหาวิทยาลัยคนละคณะแถมติดคนละจังหวัด เตชินีเรียนมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในกรุงเทพ ส่วนครองขวัญสอบได้มหาวิทยาลัยใหญ่ที่จังหวัดบ้านเกิด แต่ยังติดต่อกันสม่ำเสมอ เมื่อเรียนจบระดับปริญญาตรีสองสาวเพื่อนซี้โคจรมาพบกันอีกครั้ง เตชินีเริ่มเดินทางเข้าสู่เส้นทางสายนักเขียนด้วยพลังมุ่งมั่น ส่วนครองขวัญยังสนุกกับการเรียนระดับปริญญาโทก่อนจบออกมาเป็นเลขานุการประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ในภาคพื้นเอเชียแห่งหนึ่งทำให้เจ้าตัวต้องเดินทางทั่วโลกตามนาย อย่างครั้งหลังสุดต้องไปประจำสำนักงานใหญ่ที่ต่างประเทศนานถึงหนึ่งปี

            “เธอเอาอะไร”

            ครองขวัญถาม

            “เอสเพรสโซ่”

            เตชินีบอกบริกรโดยตรงเสร็จแล้วหันมาถามสารทุกข์สุกดิบเพิ่มเติมจากอีเมล์ที่ติดต่อกันฉบับล่าสุด

            “หนนี้อยู่นานเท่าไหร่เหรอขวัญ”

            “อาจจะสักเดือน” คำตอบเนือยเจือกระแสเบื่อหน่าย “เกิดเป็นเธอนี่ดีจังเต ไม่ต้องเร่ร่อนไปไหน แต่ก่อนฉันสนุกนะ ประเทศไหนฉันได้ไปหมด นี่สงสัยแก่แล้ว ชักเหนื่อยแฮะ”

            “แก่!” นักเขียนสาวแกล้งทำเสียงสูงตาโต “คำต้องห้ามเลยนะนั่น สวยปิ๊งอย่างนี้แก่เก่อที่ไหนกัน”

            “เชอะ อย่ามาประชด” ถ้าเทียบชั้นกันอย่าว่าแต่สายตาเพื่อนสนิทเลย คนทั่วไปก็ต้องเห็นพ้อง คำว่าสวยเหมาะกับใครไม่ได้ นอกจากเตชินี เป็นความสวยสะดุดตาอย่างน่าค้นหาเป็นที่สุด “ฉันอ้วนขึ้นตั้งหลายกิโล จะเป็นหมูอยู่แล้วเนี่ย เฮ่อ”

            “แค่นี้ทำถอนใจ” เลื่อนเหยือกจิ๋วใส่นมสดให้เพื่อน พลางจิบกาแฟของตัวเอง คิ้วเข้มขมวดพร้อมกับเสียงถอนใจครั้งที่สองของครองขวัญต้องเอ่ยถามออกมา “เป็นอะไร งานหนักเหรอ”

            “งานน่ะฉันชินแล้ว หนักแค่ไหน ถ้านายยังโอเคฉันทำได้สบายมาก แต่พูดเรื่องอ้วนแล้วเลยนึกไปถึงเรื่องอื่นที่เพิ่งเจอมาสด ๆ น่ะ”

            เตชินีเลิกคิ้ว บรรดาสาวอารมณ์ดี ครองขวัญถือว่าอยู่ในอันดับต้น ๆ เพื่อนหล่อนแม้ไม่สวยระดับนางงามแต่ความน่ารักบวกกับอารมณ์ขันที่มีผลักให้เจ้าตัวเนื้อหอมเอามาก ๆ คนอารมณ์ดีใครก็อยากอยู่ใกล้ หากอีกฝ่ายเอ่ยปากพร้อมทำหน้าเครียดย่อมหมายถึง...ร้ายแรง

            “ช่างเถอะ” ยักไหล่ เอ่ยตัดบทง่ายดาย “เพิ่งเจอกัน คุยแต่เรื่องแฮปปี้ดีกว่า”

            “ขวัญ” ลงเสียงหนัก วางแก้วกาแฟเนื้อดีดังกริ๊ก “เพื่อนไม่ได้มีไว้แชร์ความสุขอย่างเดียวนะ”

            ครองขวัญหัวเราะคิก แววตาสุกใสขึ้น

            “ฟังสละสลวยสมเป็นนักเขียน แต่รื่นหูจัง ขอบใจนะเต”

            “ทีนี้เล่าได้หรือยังล่ะ”

            ร่วมครึ่งชั่วโมง เตชินีใช้ปลายนิ้วใช้ไล้วนเหนือปากแก้วกาแฟแก้วที่สอง เพื่อนสาวกลับไปแล้ว หล่อนยังนั่งอยู่ร้านเดิมเพื่อรอฉลองวันสอบวันสุดท้ายของจีรณาพร้อมคำถามมากมาย

            เรื่องหนักใจจากปากครองขวัญ จริงหรือ?

            ก็แล้วเพื่อนจะโกหกหาพระแสงอะไร!

            เตชินีนึกฉุนตัวเอง หล่อนเชื่อว่าเพื่อนพูดจริง เพียงแต่ ‘เรื่องนั้น’ มันเหลือเชื่อจนเกินไป เกินกว่านักเขียนอย่างหล่อนที่ถนัดผูกปมค้นหาเหตุผลจะปักใจ

            ‘น้องสาวฉัน ยัยอร อรอมล เธอเคยเจอนานแล้วจำได้หรือเปล่า’

            คิดอยู่เป็นครู่ล่ะกว่าหล่อนจะตอบออกไปว่าจำลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนสนิทได้ ก็นานมากแล้วนี่ เกือบสิบปีได้กระมัง

            ‘ฉันไปเยี่ยมน้า เห็นสภาพน้องแล้วตกใจ ผอมมาก เห็นว่าวัน ๆ เอาแต่นั่งเหม่อเพราะ broken heart’

            ‘โธ่ นึกว่าอะไร เดี๋ยวก็หายน่า ไม่มีใครตายเพราะอกหักหรอกขวัญ’

            หล่อนบอกให้เพื่อนสบายใจ ก็มันจริงนี่ ชีวิตเราตั้งยาวไกลจะผูกจิตผูกใจกับใครคนหนึ่งที่เป็นญาติก็ไม่ใช่พี่น้องหรือก็เปล่าทำไมนักหนา

            ‘เต เธอน่ะ ป่านนี้ยังไม่ยอมเปิดใจรับใครใช่ไหมล่ะ’

            คิดถึงคำถามนี้แล้วใจวูบ เพื่อนสนิทคนนี้ช่างรู้ใจซะจริง อย่างกับเปิดลิ้นชักความลับออกมาอ่านได้งั้นล่ะ แล้วผิดตรงไหน ถ้าหล่อนจะไม่เปิดรับใคร ไม่...ไม่ผิด

            ‘ความรัก อกหักไม่ทำให้ใครตายหรอก แต่ขาดรัก หัวใจมันก็อ่อนแอจนตายไปเองได้นะ’

            ‘ฉันเข้าใจ เธอได้คุยกับน้องหรือเปล่า’

            ‘อืม ฟังแล้วตกใจนะ เรื่องนี้แม้แต่แม่ตัวเอง ยัยอรก็ไม่ได้เล่า’ สีหน้าครองขวัญขณะเล่าแสดงความหนักใจ ‘อรได้งานดูแลคนแก่ที่บ้านหลังนึง แล้ว...ก็ได้เจอผู้ชายที่จนป่านนี้ยังไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไรที่นั่น’

            ‘แล้ว?’

            ‘…’

            เตชินีจำสายตาลำบากใจคู่นั้นได้ ตอนนั้นหล่อนถึงได้ถามสั้น ๆ แต่เข้าใจกันว่า

            ‘เลยเถิด ใช่ไหม’

            ‘อืม’

            ‘แล้วไง ฉันงงนะ พบกัน รักกัน ลึกซึ้งกัน ก็น่าจะลงตัวนี่นา’

            ‘เพราะมันไม่ใช่น่ะสิเต ไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แม้แต่ยัยอร กระทั่งวันสุดท้ายที่อยู่บ้านหลังนั้นก็ไม่เห็น เหมือนไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ’

            ‘หา! อย่างงี้มันฟันแล้วทิ้งชัด ๆ’

            เลือดปกป้องสิทธิสตรีฉีดพล่าน จะว่าผีคงไม่ใช่แน่ ผีที่ไหนจะ...ได้ล่ะ

            ใครคนหนึ่งเดินผ่านหน้าเข้าร้านมา ทีแรกเตชินีไม่นึกสนใจมองแต่บังเอิญสายตาปัดไปปะทะ แล้วจึงชะงัก ชายหนุ่มคนดังกล่าวสวมสูทภูมิฐาน รูปร่างสูงสง่านั้นเคลื่อนไหวนุ่มนวลแต่มั่นคง ผมหยักศกยาวระต้นคอ ด้านหน้าปรกเสี้ยวหน้าเล็กน้อย เขานั่งโต๊ะสุดทางเดินตรงข้ามหล่อนทำให้เห็นใบหน้าได้ชัดเจน

             นัยน์ตาสีเทาเข้มในตอนเหลือบขึ้นสั่งบริกรกระตุกหัวใจหญิงสาว เตชินีพยายามนึก...คุ้นตาเหลือเกิน เคยเห็นที่ไหน ที่ไหนกัน









รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE