คมเสน่หา

ตอนที่ 7 : ใครคือคนต่อไป

บุริศร์จอดรถส่งนายหน้าบันไดเทอเรซโรงแรมระดับห้าดาว พนักงานชายสวมชุดสวมหมวกและถุงมือสีขาวเปิดประตู โค้งกายต้อนรับอย่างต่ำสุดตามที่ได้รับการอบรมบวกกับจำธีมาได้ดีจึงต้อนรับด้วยดีในระดับพิเศษสุด

นักธุรกิจเจ้าของกิจการนำเข้าจำหน่ายรถยุโรปรายใหญ่ในประเทศไทย ชื่อเสียงเป็นที่รู้จักดีในวงธุรกิจ หากถ้าเอ่ยถึงการปรากฏตัวในงานสังคมประเภทสังสรรค์นั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นเขา แต่สำหรับโรงแรมแห่งนี้กลับกลายเป็นสถานที่นัดพบลูกค้านอกรอบบ่อยครั้ง ด้วยบรรยากาศสงบ ถูกใจธีมาอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มมาก่อนเวลาร่วมครึ่งชั่วโมงจึงเลือกนั่งรอบริเวณล้อบบี้ บุริศร์ที่จอดรถเสร็จเดินตามเข้ามา เขาส่งสายตาเป็นเชิงว่าเริ่มได้ เลขาหนุ่มก็เริ่มรายงานความคืบหน้างานต่าง ๆ ทั้งที่กำลังทำและเสร็จสิ้นไปแล้วตามคำสั่ง มาถึงประโยคสุดท้าย ธีมาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ แปรเปลี่ยนทีท่าเหมือนฟังบ้างไม่ฟังบ้างเป็นตั้งใจไม่ให้พลาดสักครึ่งคำ ดวงตาสีเทาเข้มก่อประกายเย็นชาวามวับอย่างที่สามารถทำให้คนรายงานเสียววูบขึ้นได้

“ผมลงประกาศรับสมัครเรียบร้อย มีผู้สนใจตำแหน่งดังกล่าวเกือบยี่สิบรายแล้วครับ”

บุริศร์ยื่นแฟ้มประวัติผู้สมัครจำนวนนั้น ธีมาพลิกดูทีละหน้า แสยะยิ้มในแบบที่ลูกน้องไม่มีวันเข้าใจ เจ้าของรอยยิ้มเองก็ไม่คิดจะขยายความ ใช้มือข้างเดียวจับสันแฟ้มปิดเสียงดังแล้วส่งคืน

“ไว้ผมจะดูอีกที”

ธีมาจ้องตาเลขาทั้งถามและปรามในทีสำหรับอาการเลิกคิ้วแปลกใจ จนบุริศร์กลืนน้ำลายเอื๊อกรีบอธิบายลิ้นแทบพันกัน

“คือ ผมคิดว่าคุณธีรีบน่ะครับ”

“ไม่รีบ”

ตอบแล้วยกหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านกั้นบังระหว่างตนกับเลขาเป็นการจบบทสนทนา รอจนคนนั่งตรงข้ามลุกเดินห่างไปไกลค่อยลดหนังสือพิมพ์ในมือลง

ยามเผลอ แววตากร้าวเย็นชามักแฝงรอยเจ็บปวด เป็นสิ่งที่เจ้าตัวปกปิดมันจากสายตาคู่อื่น ๆ เวลางานธีมาทุ่มกับมันสุดตัว นั่นแทบเป็นสิ่งเดียวในชีวิตตอนนี้ที่เหลืออยู่

นอกนั้น...

รอยยิ้มจุดที่มุมปาก

เกม!

นอกเหนือจากงานคือเกม เกมแห่งชีวิตจริง ที่ตอกย้ำความเชื่อตลอดเวลา แฟ้มเอกสารสมัครงานไม่อยู่ตรงหน้า เลขาหยิบมันพ้นหูพ้นตาแล้วอย่างรู้งาน แต่ธีมากลับจำใบหน้าเหล่านั้นได้ทั้งหมด

ความรู้สึกเขามันบอก ในนั้น

ยังไม่มี...คนต่อไป

“มิสเตอร์หวงมาแล้วครับคุณธี”

ถ้อยรายงานดึงธีมากลับสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน มองตามบุริศร์ผละไปต้อนรับนักธุรกิจชาวฮ่องกงมาพร้อมกับเลขานุการสาว

ธีมายืนขึ้นยื่นมือสัมผัสคู่ค้าทางธุรกิจ มิสเตอร์หวงยิ้มกว้าง ดวงตาตี่จึงยิ่งปิดเหมือนเขากำลังหลับตา รอยตารอยยิ้มแบบนี้คล้ายบิดาเขายิ้มออกมา เป็นยิ้มที่บุริศร์เห็นทีไรเป็นต้องนึกเสียดายที่นายเก็บไว้กับตัวไม่ค่อยโปรยปรายให้ใครโดยเฉพาะสาว ๆ ถ้าทำได้น่ะหรือ หึ! ผู้หญิงจะมาให้เลือกเป็นพรวน

นักธุรกิจหนุ่มไม่ทันสนใจท่าทางเลขา หากหันมองนิดเดียวเขาต้องทราบ ไม่ถึงกับรู้ลึกในจิตใจ แต่จับสังเกตได้แน่ว่ากำลังถูกนินทาในใจ

“ไม่เจอกันนาน ยังหล่อเหมือนเดิม”

มิสเตอร์หวงเย้าชายหนุ่มคราวลูกด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงจีน ธีมายิ้มรับตามมารยาทมากกว่าปลื้มปีติในคำชม เขาไม่เคยนึกสักที ตนเป็นอย่างเขาว่าหรือไม่ ก็เขาไม่ใช่คนห่วงหล่อนี่นะ

“คุณหวงมากกว่ามั้งครับ ดูหนุ่มกว่าพบกันคราวก่อน”

ชำเลืองบุริศร์นิดหนึ่ง พอฝ่ายนั้นพยักหน้าเขาก็ผายมือเชื้อเชิญนักธุรกิจชาวฮ่องกง มิสเตอร์หวงทำธุรกิจหลายประเภท เข้ามาลงทุนในประเทศไทยเมื่อหลายปีก่อน ธีมามีโอกาสรู้จักเขาที่งานประชุมทางธุรกิจงานหนึ่ง เขายอมรับ มิสเตอร์หวงให้ความรู้สึกเหมือนญาติผู้ใหญ่ คุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจแตกต่างจากคู่ค้ารายอื่นลิบ

ห้องอาหารจีนตกแต่งราวกับคนทั้งสี่ก้าวข้ามมายังร้านอาหารประเทศต้นตำรับจริง ๆ พนักงานทั้งร้านสวมชุดจีน ผู้หญิงใส่ชุดยาวกรองเท้าเรียกว่า กี่เพ้า เสียงหัวเราะขลุกขลักในลำคอเหมือนกำลังกลั้นสุดขีดมาจากด้านหลัง ธีมาหัวเราะหึ เลขาของเขานั่นล่ะ เส้นตื้นอย่าบอกใคร เห็นคนเขาใส่ชุดกี่เพ้ากลับนึกถึงชุดจีนกรุยกรายในหนังกำลังภายใน อุปนิสัยอย่างนี้กระมังถึงอยู่กันได้นาน บุริศร์ดึงโลกสว่างเข้ามาใกล้ตัวบ่อยครั้ง ทำให้เขาลืมทุกข์เจ็บปวดได้บ้าง

นัดพบมื้อกลางวันถือเป็นการคุยกันแบบสบาย ๆ คราวนี้มิสเตอร์หวงอยู่ประเทศไทยนานเกือบสองสัปดาห์ เพื่อทำธุระหลายอย่าง ธีมาเชิญเขามา ยิงปืนนัดเดียวได้ถึงสองอย่าง คุยเรื่องธุรกิจกับพบคนที่ทำให้ได้นึกถึงบิดา...ผู้ล่วงลับ

ระหว่างรออาหารที่สั่งเป็นการคุยเรื่องทั่วไปตอนเริ่มต้นแล้วค่อยมาถึงหัวข้อเกี่ยวธุรกิจ เลขาทั้งสองฝ่ายทำหน้าที่อธิบายแผนงานต่าง ๆ หญิงสาวชาวฮ่องกงพูดไทยได้ หล่อนมีเชื้อสายไทย-ฮ่องกง แต่รายงานด้วยภาษาอังกฤษเพื่อให้มิสเตอร์หวังฟังไปพร้อมกันโดยไม่ต้องแปลซ้ำ

“มาคราวนี้คุณหวงพักที่ไหนครับ”

ธีมาเอ่ยถามหลังมื้ออาหารคาวเสร็จสิ้น รอพนักงานเสิร์ฟของหวาน

“โรงแรม...”

เอ่ยชื่อโรงแรมดังแห่งหนึ่ง ไม่ห่างจากบริษัทเขาเท่าไหร่นัก

“ที่จริง พักบ้านผมก็ได้นะครับ”

เขาเสนออย่างจริงใจ บ้านหลังนั้นเขาอยู่คนเดียว หรือเรียกตามความรู้สึกคืออยู่อย่างโดดเดี่ยว ดีที่มันไม่มีความทรงจำอะไรตอกย้ำ เพราะเป็นบ้านสร้างใหม่ไม่กี่ปี หลังจาก...

ธีมาปัดความรู้สึกร้าวลึกออกโดยเร็ว ไม่ใช่เวลานึกถึงเรื่องใดทั้งสิ้น

“อย่าเลยพ่อหนุ่ม ผมธุระมาก จะทำบ้านคุณวุ่นวายเสียเปล่า”

“ไม่หรอกครับ” เขาค้าน เสริมต่อเพื่อให้อีกฝ่ายแน่ใจว่าไม่ได้แค่ชวนตามมารยาทแต่ก็ทราบว่ามิสเตอร์หวงคงไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ เนื่องจากเกรงใจเช่นกัน “คราวหน้าแล้วกันนะครับ ผมเชิญ”

นักธุรกิจชาวต่างชาติรับคำด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแล้วเอ่ยทักด้วยความเคยชินของคนช่างสังเกต

“หมู่นี้งานยุ่งหรือ หน้าตาคุณดู...แย่”

ธีมานิ่ง เงียบงันครู่ใหญ่อย่างหาคำตอบไม่ทัน เขาสนิทใจมิสเตอร์หวงแต่ไม่ชอบเอ่ยถึงความรู้สึกตัวเองต่อหน้าคนแปลกหน้าซึ่งในที่นี้คือเลขานุการสาว สำหรับบุริศร์ รู้นิสัยเขามากพอ จึงไม่เคยสร้างความไม่พอใจใดเพราะพูด ฟัง ในเวลาอันเหมาะอันควร

“ไม่นี่ครับ”

บริกรสาวเข้ามาเสิร์ฟของหวานราวกับระฆังช่วยชีวิต ธีมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของบุริศร์ด้วยรอยตาขำแกมพอใจ

‘รู้งาน’

เรื่องธุรกิจจบไปนานแล้ว บุริศร์คงจับความอึดอัดจากเขาได้จึงชวนเลขามิสเตอร์หวงคุยสัพเพเหระ มิสเตอร์หวงคุยผสมโรงด้วย หัวข้อสนทนาจึงถูกดึงห่างออกจากตัวเขาไปในที่สุด

“ขอบใจ”

ธีมาหัวเราะเบา ๆ ให้บุริศร์ที่หันมาทำหน้างงใส่ ทั้งคู่เดินกลับเข้ามายังล้อบบี้อีกครั้งหลังจากส่งมิสเตอร์หวงกลับ

“เรื่องอะไรครับ”

“ที่ช่วยให้ผมไม่ต้องอึดอัดมากไปกว่านั้น”

หน้าตาบุริศร์บอกว่าถึงบางอ้อ ยิ้มตาหยี

“ไม่เป็นไรครับ คุณธี...” สีหน้าลังเลอย่างตัดสินใจจะพูดดีหรือไม่และเป็นเพราะนัยน์ตาที่จับจ้องรอฟังทำให้พูดออกไป “ผมว่าคุณยิ้มอย่างนี้สักวันละครั้งก็โอเคแล้วนะครับ อย่างน้อยก็ดีต่อสุขภาพจิตของคุณเอง”

ธีมายิ้มกว้างกว่าเดิม รับเอาความห่วงใยไว้เต็มความรู้สึก เขาเป็นเจ้านายที่แย่มากเกินไปหรือเปล่าหนอ คงเผลอทำหน้ายักษ์มารใส่ลูกน้องเป็นประจำ

“อืม จะพยายาม”

ชายหนุ่มขอตัวเข้าห้องน้ำ บุริศร์รออยู่ตรงล้อบบี้ ร่างสูงทำธุระเสร็จ เดินเลี้ยวพ้นทางเข้าออกห้องน้ำก็ชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง แรงปะทะบวกกับรูปร่างบางทำให้คนถูกชนมีอาการคล้ายลูกบอลกระดอน เกือบล้ม

“ว้าย!”

“ขอโทษครับ”

ไม่รู้ใครชนใคร ธีมาเอ่ยออกไปตามมารยาททางสังคม คว้าบ่าหญิงสาวไว้ด้วยความว่องไวจังหวะเดียวกับมีเสียงผู้หญิงอีกคนไล่หลังหญิงสาวตรงหน้า

“อ้าวยัยจี ซุ่มซ่ามอีกแล้วเหรอนั่น”

ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่า ‘จี’ หันหน้าที่ยังซีดด้วยความตกใจไปยิ้มแหยใส่คนถามแล้วหันมาก้มศีรษะเอ่ยกับเขา

“ขอโทษนะคะ ชั้น...”

คำพูดค้างกลางคันในจังหวะหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองธีมาแล้วเห็นเขาชัดเจน ใบหน้าน่ารักเค้าหน้าหมวยแบบมีเชื้อสายจีนแดงเรื่อ ชายหนุ่มขมวดคิ้ว อย่าให้ต้องแปลเลย เขาไม่ชอบสายตาแบบนี้เอาจริง ๆ ไม่พูดอะไรอีก  เขาปล่อยมือ หันหลังเดินจากมา แม้แต่หางตาก็ไม่เหลียวมองกลับไป

***เกมมหาสนุก (รึเปล่าหว่า) แบบไม่มีรางวัล...อีกแล้ว >>> ตามหา ๆ ใครคือนางเอกกันแน่***

ปล. มีประเด็นว่า เรื่องนี้มีนางเอกหรือไม่ >>> มี   แล้วเธอคือใคร>>>ติดตามต่อไป





รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE