คมเสน่หา

ตอนที่ 6 : คำสั่ง

            ชายหนุ่มสั่งเสียงหนัก ตวัดสายตาเหยียดหยามไปในความว่างเปล่าราวกับต้องการส่งให้ใครสักคน สักคนที่ลงท้ายก็เหมือนกันหมด!

            หญิงชราแทบครางออกมา หล่อนฝืนใจทำมันมานาน แต่ทั้งอย่างนั้นก็ทราบแน่อยู่แก่ใจ ถึงหล่อนไม่ยอมเข้าจริง ๆ คุณหนูย่อมต้องให้ผู้อื่นเป็นคนจัดการ แล้วหากคน ๆ นั้นไม่ค้านไว้เสียบ้าง เออออไปหมดเรื่องมันอาจยิ่งวุ่นวายหนักหนาไปกว่านี้

            “แล้วหนูอรอมลล่ะคะ”

            “วันนี้”

            เขาเอ่ยสั้นอีกตามเคย คุณยายตะลึง วันนี้ นั่นคือการไล่ออกมีผลตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เหตุการณ์ซ้ำ ๆ จะวนมาอีกครั้ง น้ำตาเป็นสิ่งแรกที่ผู้หญิงทุกคนเลือกระบาย หล่อนเห็นมันจนไม่อยากเห็นอีกต่อไป แต่ ทำอย่างไรได้เล่า คงได้แต่พยายามโน้มน้าว ‘คุณหนู’ อย่างนี้เรื่อยไปจนกว่าจะได้เขาคนเดิมกลับคืนมา

            คนเดิม...ที่ไม่มีหัวใจเย็นชา คิดร้ายต่อใคร

            ระหว่างเดินลงจากเรือน ธีมาชำเลืองห้องทางปีกขวา มันปิดดังปกติ ประตูไม้ขัดดาลเสมือนปิดห้องหัวใจเขาไว้ด้วย ความคิดของเขาไม่เคยผิดพลาดเลย

            ผู้หญิงทุกคน

            อย่างน้อยก็ทุกคนที่เขาพบเจอ

            ...ง่ายดาย...

            “คุณธีครับ วันนี้มีประชุมตอนสิบโมง”

            ชายหนุ่มผู้ทำหน้าที่เลขาและคนขับรถในบางโอกาสเดินดุ่มเข้ามารายงานในตอนที่ธีมาเดินถึงกลางสวนลิ้นจี่ ธีมายกข้อมือขึ้นดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงในดวงตาสีเทาเกือบดำ

            “เดี๋ยวผมขับเอง แป๊บเดียวถึง”

            “คุณธี”

            บุริศร์ครวญครางนั่นน่ะมันหน้าที่เขาอยู่แล้ว อย่าต้องให้ ‘นาย’ ทำเลย แล้วเขาก็ยังอยากรอวันรักสุกงอมจนได้ขอแฟนสาวแต่งงาน ไม่อยากด่วนจากโลกไปพบยมบาลเร็วไปนักหรอก

            ชายหนุ่มเหงื่อตก นึกถึงอัตราการขับรถสปีดเร็วเท่าเครื่องบินของนาย

            “ผมขับให้ดีกว่าครับ คุณธีจะได้พัก”

            “นึกว่าผมเหนื่อยอะไรนักหนาหรือ”

          รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี

            บุริศร์ก้มหน้า หากต้องการให้หัวใจเต้นปกติไม่เสียวสันหลังวาบยามได้ฟังน้ำเสียงเย็นก็จงอย่าได้จ้องตาคู่นั้นเป็นอันขาด

            แรกทีเดียวเขาไม่ทราบหรอกว่าตนเป็นอะไรถึงได้ตัวสั่นงันงกเวลาสบตานายยามโกรธ มารู้ตัวหลังจากทำงานผ่านไปได้สามเดือน ประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดจึงสรุปได้

          ดวงตาสีเทาเข้มดั่งมีขุมพลังบังคับจิตใจคน!

            อย่าได้จ้องตาคู่นั้นเชียว

            “ตามใจ อยากขับก็เอา”

            เหมือนยกภูเขาออกจากอก บุริศร์เงยหน้าลอบถอนหายใจ ‘นาย’ ยิ้มแล้วแม้เจือจางเต็มทีแต่ก็ยิ้มล่ะวะ

            “จัดการรับสมัครคนดูแลคุณยายใหม่ด้วยนะ”

            “หา!”

            หลุดปาก ทำหน้าตกใจเหมือนถูกผีหลอกแล้วรีบปรับสู่ปกติโดยเร็ว นี่มันคนที่เท่าไหร่กันแล้ว เขาไม่ทันนับด้วยสิ สงสัยคุณยายนี่เรื่องมากน่าดู ใช้คนดูแลเปลืองอย่างกับวัสดุสิ้นเปลืองใช้ไป

            “ค...ครับ”

            “วันนี้นะ”

            “ครับผม”

            รถยนต์สีดำจอดริมทางเข้าออกเล็ก ๆ กับถนนใหญ่ด้านนอก บุริศร์ขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ธีมานั่งด้านหลัง เอนศีรษะพิงเบาะ หลับตา

            สมองเห็นภาพเรือนไทยที่เพิ่งเดินจากมา คงอีกระยะหนึ่งล่ะกว่าจะกลับมา

            บางทีเขาก็เหนื่อย

            จนไม่อยากคิด ทำ สิ่งใดเลย

            อรอมลรับทราบข่าวด้วยหัวใจแหลกราน คร่ำครวญถามคุณยายซ้ำซากเหมือนคนสมองเลอะเลือนปิดรับคำตอบที่เหมือนกันทุกครั้ง

            ‘หนูทำอะไรให้คุณยายไม่พอใจหรือคะ’

            ‘อย่าร้องสิหนูอร’

            อย่าร้องหรือ หล่อนจะทำได้อย่างไรกัน ประสบการณ์ตกงานหล่อนเคยเจอมานักต่อนัก ไม่มีครั้งไหนทำร้ายจิตใจเท่าครั้งนี้เลย

            ‘ลูกสาวยายจะรับยายไปอยู่ด้วย เลยต้องเลิกจ้าง แต่ยายจะให้ค่าชดเชยกับหนูหกเดือนนะจ๊ะ’

            อยากกรีดร้องบอกไปว่า ไม่เอา เงินทองของใดจะทดแทนสถานที่แห่งนี้ได้ย่อมหามีไม่ แล้วก็เหมือนน้ำท่วมปาก คุณยายก็เพียรปลอบด้วยเข้าใจไปว่าเสียใจที่ตกงาน นั่นเพียงส่วนหนึ่ง ว่าไป เงินเดือนหนึ่งเดือนที่นี่เทียบเท่าสามเดือนอัตราปกติเคยได้รับ ฉะนั้นเงินชดเชยหกเดือนดังกล่าวมันมากยิ่งกว่าทำงานทั้งปีเสียอีก พอเพียงให้เดินหางานใหม่ได้นานพอควรทีเดียว

            ‘คุณยายขา หนู...หนู...’

            เหมือนคนฟั่นเฟือน ใครจะช่วยหล่อนได้บ้าง นี่หล่อนเป็นคนเห็นแก่ตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกหลานมารับคุณยายไปอยู่ด้วยน่าจะดีใจ นี่กลับฟูมฟายน้ำตา เพียงเพราะ...

            ไม่อยากจากที่นี่

            ที่ ๆ มีเขา

            ผู้ชายคนแรกของวัยสาว คนที่ไม่เคยเผยตัวตนให้รู้แม้สักนิด แล้วจะพบเขาได้ที่ไหนอีก

            บ้านเรือนไทยเงียบสงบดั่งคืนผ่าน อรอมลไม่รับรู้ถึงความสุขแห่งธรรมชาติอย่างเคย ใจร้อนรนเกินกว่ายอมรับสิ่งใดเข้ามาก่อสุนทรีย์ หลายชั่วโมงแล้ว นั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ หน้าห้องทางปีกขวา ประตูปิดตาย ไร้แสงไฟจากภายใน กลิ่นหอมอวลปลาสนาการ

            ร่างหญิงสาวรูดลงตามผนังเรือนด้านนอก หมดแรงแม้จะยืน แหงนขึ้นมองท้องฟ้า เดือนสวยซ่อนตัวหลังกลุ่มเมฆ ดาววิบวับลับหาย

            ไม่มีเขา ไม่มีใครที่หล่อนรอ แม้แต่ดวงจันทร์ดวงดาวก็ยังไม่ยอมอยู่เป็นเพื่อนรอคอยด้วยกัน

            “หนูอร”

            อรอมลงัวเงียตื่น ยันแขนกับพื้นกระดานทรงตัวขึ้นนั่ง น้ำค้างพรมพร่างเสียพื้นไม้ชื้นรวมทั้งเสื้อผ้าที่สวม อเฝ้ายู่หน้าห้องทั้งคืน...เขาไม่มา

            ขอบตาหญิงสาวผะผ่าว แล้วถั่งท้นออกมาเป็นสายให้ผู้มองสะท้อนใจกอดปลอบโยน

            “ยายขอโทษ”

            พูดไม่ออกอยู่หลายนาที กระทั่งกลืนก้อนตีบตันลงได้สำเร็จ

            “หนูต่างหากค่ะต้องขอโทษ ควรจะดีใจกับคุณยายแท้ ๆ กลับ...”

            “เก็บเสื้อผ้าแล้วใช่ไหม”

            คุณยายคงพยายามเปลี่ยนให้รู้สึกสบายใจขึ้น หากอรอมลกลับยิ่งรู้สึกแย่ เวลารอคอยหมดลง หล่อนพบเจอชายคนนั้นได้เฉพาะยามค่ำคืน นี่รอจนรุ่งสางยังไม่เห็น หรือตลอดชาตินี้จะไม่ได้พบกันอีก คิดถึงตรงนี้ก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

            “หนูอร!”

            “คุณยาย ถ้า...หนูจะมาที่นี่อีก ได้มั้ยคะ”

            เพราะมัวก้มหน้าเช็ดน้ำตารินหลั่งจึงมิทันเห็นอาการชะงักอย่างลำบากใจก่อนน้ำเสียงเนิบนาบจะตอบด้วยคำตอบมีฤทธิ์เท่ายาพิษ

            “อย่ามาเลย พอยายไม่อยู่ บ้านนี้ก็ร้าง ถึงแถวนี้ไม่เคยมีคดีอะไร แต่ก็อันตรายเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว”

            “...”

            รับรู้ถึงความห่วงใย อ้อมกอดจากหญิงชรา หากหัวใจกลับเหน็บหนาวเจ็บลึก อรอมลดันร่างออก เดินเข้าห้อง หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าเก็บเรียบร้อยออกมา

            “บุญรักษานะหนูมล”

            อรอมลข่มความรู้สึก กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลตามรอยน้ำตาริมขอบตาเหี่ยวย่นคู่เบื้องหน้า ยื่นมือสั่นเทารับซองสีขาวหนาบรรจุเงินสดเต็มจำนวนค่าชดเชย

            ห้านาทีต่อมา ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพายเรือมาจอดเทียบหัวบันไดท่าน้ำ อรอมลกอดคุณยายอีกครั้ง มองห้องทางปีกขวาผ่านม่านน้ำตา ฝืนเดินลงจากเรือนสู่เรือลำเล็กจอดรอคอย ทุกฝีเก้ายากเย็นกระทั่งนั่งกลางลำ เงยขึ้นมองเรือนแห่งความทรงจำ

            ...ไม่เหลือเลยสักอย่าง...

            หมดทั้งตัว ทั้งหัวใจ

            ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว

            คุณยายยืนส่งหญิงสาว ยกมือขึ้นปาดน้ำตา หลังจากวันนี้เรือนไม้หลังงามจะปิดลง...ชั่วระยะ รอวันเปิดขึ้นอีกครั้งรับหญิงสาวคนใหม่ก้าวเข้ามา หญิงสาวทอดถอน เมื่อไหร่กันหนอวัฏจักรเช่นนี้จะสิ้นสุด รอวัน ‘คุณหนู’ อ่อนลง หรือต้องรอใครสักคนที่จะมาเปลี่ยนคนที่หัวใจตายด้านให้รู้สึกขึ้นอีกครา...

รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE