คมเสน่หา

ตอนที่ 3 : สิ่งที่เธอต้องการ?

ประโยคเชิญชวนแสนสั้นนั้นประดุจคำสั่งในที

อรอมลก้าวข้ามธรณีประตูเข้าสู่ห้วงอาณาเขตที่ซึ่งหล่อนได้สังเวยความสาวให้แก่ชายนิรนาม อรอมลหันกลับไปตามเสียงปิดประตูไล่หลัง ใช้สายตากวาดไล่เก็บรายละเอียด เมื่อคืน ทุกอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน รู้เพียงเขาหล่อเหลาราวหลุดออกมาจากภาพวาด เป็นความงามสมชายชาตรี

ดวงตาสีเทาเข้มเกือบดำจ้องประสาน เขายืนเฉยเหมือนจงใจเปิดโอกาสให้สำรวจได้เต็มที่ แต่เพียงเริ่มจากดวงตาคู่นั้นก็เหมือนลมหายใจจะหยุดลงตาม มันทรงอำนาจ แข็งกร้าว อ่อนนุ่มอยู่ในทีโดยเฉพาะวันนี้ ประกายดุแทบไม่เจืออยู่ด้วย

อรอมลจ้องผ่านเส้นผมยาวค่อนข้างยุ่งปรกใบหน้า คิ้วเขาหนาและเป็นสีเดียวกับเส้นผม ชายหนุ่มสะบัดศีรษะทีหนึ่งเส้นผมจึงพ้นไปเปิดเผยให้คนมองได้ย้ำชัดในใจว่า

เขาดูดีเหลือเกิน

จมูกโด่งเป็นสันนั่นใช่ไหมที่ซุกไซ้จุดอารมณ์เมื่อค่ำคืนผ่าน ไรหนวดจางเหนือเรียวปากและใต้คางก็เช่นกัน จู่ ๆ ชายหนุ่มก็คลายยิ้มแล้วหัวเราะทุ้มต่ำ อรอมลสะดุ้ง เพิ่งเห็นชัดอีกอย่าง

...เขี้ยว...

เขี้ยวแหลมสองข้างไม่ได้ยาวงอกเลยออกมานอกปากมันลงตัวดึงดูดสายตาแต่ทำให้คนมองผวาไพล่คิดเลื่อนเปื้อนไปถึงสิ่งเหนือธรรมชาติ

“คุณเป็นใครคะ”

“ฉันคิดว่าเรารู้จักกัน...ตั้งแต่เมื่อคืน”

เขาย้อน อรอมลสะอึก เพราะเขาไม่ใช่หรือมันถึงเลยเถิดแรงร้อนแทบเผาไหม้เรือนหลังนี้เป็นจุลด้วยไฟเสน่หา

แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น ไฟที่ว่าพล่าผลาญเฉพาะหล่อน

ทั้งตัว ทั้งใจ

เขาเดินเฉียดใกล้เข้ามาส่วนสูงข่มเสียหล่อนที่ไม่จัดอยู่ในกลุ่มผู้หญิงเตี้ย เตี้ยลงฉับพลัน เมื่อบวกกับแสงก่อกำเนิดเงาทะมึนก็ยิ่งบดบังจนร่างหล่อนแทบหายไป

อรอมลใจสั่น ขาสั่น รู้สึกกลัวจับจิต ยามถูกนัยน์ตาสีเข้มจ้องจับ ใกล้ นานเท่าไหร่ อาการต่าง ๆ ยิ่งทวีความรุนแรง

“ค...คุณ เป็นคน ใช่มั้ยคะ”

ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง อรอมลจับรอยเยาะขบขันได้ หล่อนขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจ แต่ไม่กล้าขยับเขยื้อนและหากทำได้ก็พยายามไม่จ้องตาคู่นั้น เขาคงรู้ตัวถึงจิกสายตาตรึงไว้ไม่ให้หลบเลี่ยง

อรอมลรู้ว่าความเข้มข้นจางลงกว่าคืนวาน เหมือนเขายินยอมปลดปล่อยให้เป็นตัวของตัวเองชั่วระยะก่อนจะกักไว้ในกรงเล็บเช่นเดิม

...หรือเขาเป็น...

“ถามแปลก” ร่างสูงเดินวนรอบตัว อรอมลหายใจไม่ทั่วท้อง ได้แต่ยืนนิ่งรอฟัง “ถ้าไม่ใช่คน แล้วคิดว่าผมเป็นอะไร ผีหรือ”

ตบท้ายคำตอบด้วยเสียงหัวเราะบ้าคลั่ง อรอมลเลือดขึ้นหน้าเอ่ยเสียงกร้าวกับเขาได้เป็นครั้งแรก

“ทำไม ฉันมีสิทธิ์คิดนี่คะ คุณมาที่นี่ได้ยังไง เป็นใคร มันไร้ที่มาที่ไป”

ชิดผนังด้านหนึ่งวางเก้าอี้โยก ร่างสูงทรุดกายนั่งโยกเก้าอี้กึกกัก ประกายดุวาบวับหยุดน้ำเสียงแข็งชะงัด อรอมลเสียวสันหลัง

เขาโกรธหรือเปล่านะ ไปทึกทักเอาว่าเป็นผีสาง ดูมองสิ ถ้าเป็นอาวุธคงทำให้สิ้นใจได้ทันที

            เขานั่ง หล่อนเลยยืนหัวโด่อยู่คนเดียว อรอมลมองหาที่เหมาะก็เหลือแค่เตียงนอนจึงจำต้องนั่งตรงขอบเตียงหันหน้าหาชายหนุ่ม คิดว่าคืนนี้ต้องได้รู้ข้อมูลเพิ่มขึ้นบ้าง

            “เธอเห็นเงาฉันไหม”

            เปลือกตาคู่นั้นหรุบต่ำ หญิงสาวมองตาม เงาจากคนนั่งบนเก้าอี้โยกทาบพื้นกระดาน ถ้าเป็นผีคงไม่มีเงาหรอก

            “ค่ะ”

            ตอบตามที่เห็น พยายามคิดต่อ ถ้าเป็นคนแน่ ๆ เขาเป็นใครกัน ไหนคุณยายว่าบ้านนี้มีท่านอยู่เพียงลำพัง

            “คุณยาย เอ่อ ท่านเจ้าของบ้านบอกฉัน บ้านนี้ไม่มีใครอีก คุณเข้ามาได้ยังไง ไม่รู้หรือคะว่าบริเวณนี้เป็นเขตหวงห้าม”

            “ถาม่ตัวเองไม่ดีกว่าหรือ อรอมล”

            เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง ในขณะหล่อนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย แต่เขา...เรียกชื่อหล่อนได้ถูกต้อง มั่นใจ

            “คุณรู้จักชื่อฉัน!”

            ศีรษะชายหนุ่มก้มลงทีหนึ่ง

            “แน่นอน ไม่มีความเคลื่อนไหวใดในบ้านนี้ ที่ฉันไม่รู้”

            “มะ หมายความว่าไงคะ”

            ถามออกไปด้วยน้ำเสียงเงอะงะขาดหาย ดวงตาชายหนุ่มเจิดจ้าขึ้นราวกับจะปรามว่าซักไซ้เกินขอบเขต...ที่อนุญาต

            “ฉันถามบ้างดีกว่า” ตาดุ ขัดกับน้ำเสียงอ่อนทีเล่น “เธออยากรู้จักฉันทำไม สนใจ?”

            ขอบตาอรอมลร้อนผ่าว เขาช่างถามออกมาได้

            “คุณไม่ให้สิทธิ์ฉันทราบอะไรบ้างเลยหรือคะทั้งที่...” ละอายเสียใบหน้าระเรื่อก้มงุด “คุณ ‘ทำ’ กับฉันอย่างนั้น”

            “พูดเหมือนเธอไม่เต็มใจงั้นแหละอรอมล”

            ฟังแล้วแทบกระอักออกมาเป็นเลือด อ่า...เมื่อคืน หล่อนไม่คิดฝันเลยว่าจะจบลงเช่นนั้น หากย้อนนึก ก็ไม่มีคำปฏิเสธ ขัดขืนเช่นกัน มีแต่เสียงร้องขอ วิงวอนดั่งกลัวเขาจะผละหนี

          โธ่ อรอมล!

            “เธออยากรู้จักฉันมากกว่านี้ใช่ไหม”

            เขาลุกขึ้น เดินตรงมา ฝ่ามือทาบบนแก้มซ้ายไล้ไปมาด้วยหัวแม่มือ

            “ค...ค่ะ ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณ”

            “ทำไม แต่เพียงแค่เห็นเธอมาอีกครั้ง ฉันก็พอเดาออก ถ้าไม่ ‘ต้องการ’ จะมาทำไม ใช่ไหมอรอมล”

            เขาก้มกระซิบชิดริมหู ใยหล่อนต้องตอบคำถามน่าขายหน้า จุดประสงค์หลัก เพียงเพราะต้องการค้นหาความจริง มีความสงสัยวิ่งพล่านอยู่เต็มจิตสำนึก แต่...ปฏิเสธได้แน่หรือ อีกซอกหนึ่งไม่โหยหาสัมผัสร้อน

            ชายหนุ่มก้มลงมาอีก ใกล้ จนปลายจมูกสัมผัสแก้ม เขาสูดลมหายใจ แค่นั้น ก็สามารถดึงไอร้อนซ่านพลุ่งขึ้นแล้วตามติดเข้าไปราวกับถูกสูบ

            “คำถามนี้ เธอต้องตอบ!”

            ราวกับต้นแขนถูกนาบด้วยเหล็กร้อน มือของชายหนุ่มบีบแน่นดันร่างหล่อนห่าง ดวงตาทรงอำนาจสั่งการเสียยิ่งกว่าคำพูด และดึงเอาคำตอบโพล่งหลุดผ่านเรียวปากบางในทันที

            “ค่ะ ฉัน...ต้องการ”

            เขายิ้ม อรอมลรู้สึกว่ามันน่ากลัวมากกว่าชวนอุ่นใจราวกับนั่นคือปีศาจกำลังแสยะริมฝีปาก คำพูดต่อมาของเขาต่ำห้ามเต็มไปด้วยความกดดัน

            “ผู้หญิง ‘ง่าย’ เหมือนกันหมดเลยสินะ”

            “คุณ!”

            สติเพียงน้อยนิดสั่งการให้เรียวปากเปล่งเสียงประท้วง สีหน้าชายหนุ่มเย็นชา นัยน์ตาไร้ซึ่งความรู้สึก

            “ฉันไม่ถือหรอก ชินเสียแล้ว” แววตาอ่อนลงดั่งปลอบโยน มันพุ่งมาหยุดความนึกคิดทุกอย่าง สมองแปรสภาพเป็นกล่องว่างเปล่ารองรับคำสั่งจากคนตรงหน้า “หมดเวลาถามตอบ เธอมา ฉันก็จะให้...มากกว่าที่ร้องขอ สัญญา”

            มือหนาผลักร่างนอนลง อรอมลสั่นไหว อยากเอ่ยปากให้เขาปฏิบัติด้วยความอ่อนโยน เรียวปากกลับปิดสนิท ปลายนิ้วเรียวคลับคล้ายตวัดผ่านกระดุมเสื้อนอนก็หลุด กางเกงนอนตามติด

สองแขนสอดมาใต้แผ่นหลัง อรอมลแอ่นกาย หล่อนไม่เคยพบพานความหวานอัศจรรย์เช่นคืนวานมาก่อนเลยในชีวิต มันเหมือนยาเสพติด ชายหนุ่มชักนำหล่อนให้รู้จัก หลงใหล ไม่อยากหยุดเสพ

อรอมลหนาวยะเยือก ผิวกายไร้อาภรณ์ปกปิด ชายหนุ่มก็เช่นกัน เขาคงรู้จึงมิได้ปล่อยให้หนาวเหน็บเนิ่นนาน ทาบกายลงมาแนบชิดทุกส่วนสัด ขนอ่อนตั้งชันวาบไหวในจังหวะนั้น มือหนาข้างหนึ่งสอดมาใต้ท้ายทอยทึ้งเส้นผมเบา ๆ บังคับให้แหงนเงยรอรับจูบที่กระแทกกระทั้นลงมาเหมือนลงโทษ มันหนักหน่วง แรงร้อน เผาด้วยปลายลิ้นกวาดกวัดในโพรงปากแล้วส่งผลต่อทั่วเรือนกาย

            หญิงสาวพลิกหน้าพ้นจูบรุกล้ำปล่อยเสียงพร่าเพราะรู้สึกถึงความเจ็บปวดอันหวานหอมจากมืออีกข้างของชายหนุ่ม เขาล่วงล้ำถือสิทธิ์ด้วยสัมผัสย่ามใจ พาหล่อนดิ่งสูงขึ้นเหมือนภูเขาไฟระเบิดแล้วผ่อนยามลาวาท่วมทำลายผืนพิภพย่อยยับก่อนเย็นตัว

หล่อนหลับตาแน่นเม้มปาก ปลายนิ้วชื้นลูบเปลือกตา เขาสั่งด้วยการกระทำให้ลืมตาขึ้นสบแล้วหล่อนก็ทำตาม

“นี่หรือเปล่าที่เธอต้องการ”

เสียงตอบรับคือเสียงครวญคราง เรือนกายหยัดรับขณะเขา ‘ให้’ หล่อนได้รู้จักตัวตนทั้งหมดอย่างเต็มความรู้สึกในคราวเดียว ความเจ็บปวดก่อตัวขึ้นชั่วขณะแล้วแปรผันเป็นซ่านซาบอาบท่วมไปทั้งใจ

พื้นกระดานสะเทือนเลื่อนลั่นตามจังหวะเคลื่อนไหวของสองร่างบนเตียง อรอมลรับทุกอย่างที่เขาให้เหมือนเช่น ให้ทุกอย่างที่หล่อนมี

คืนนี้ชายหนุ่มไม่ได้กระทำเช่นสัตว์ป่า แต่มันก็หนักหน่วงจนบางทีแทบสุดรับเหมือนเขากำลังโกรธแค้นแล้วมาลงที่หล่อน

ไม่มีเวลาคิดหาคำตอบ รู้แต่เขาทำสำเร็จ

มอมเมาหล่อนด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ นัยน์ตาพร่าพราย ใจหวามสั่น อรอมลไม่แน่ใจ เขาไปเอาพละกำลังมาจากไหนถึงไม่มีทีท่าเหน็ดเหนื่อยดั่งเช่นหล่อนที่กำลังจะขาดใจ

ตอนท้ายนั้นไม่ต่างกันเลย เขายังคงตักตวงพลิกแพลงเสียจนหล่อนอ่อนใจ

สติซึ่งคอยประคองไว้ตลอดลางเลือน

เขาชนะ...อีกตามเคย

รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE