คมเสน่หา

ตอนที่ 12 : ออกเดินทาง

            เตชินีรวบปากกาหลากสีบนโต๊ะเขียนหนังสือลงกระเป๋าใส่ดินสอ โดยมากหล่อนเขียนเรื่องอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ทำงานเหมือนพนักงานกินเงินเดือน ตื่นเช้าหลังทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เริ่มงาน พักทานอาหารกลางวัน รีแล็กซ์อีกนิดหน่อยค่อยเริ่มงานต่อในช่วงบ่าย แต่ในบางครั้งการนั่งหน้าคอมพิวเตอร์นาน ๆ มันทำให้สมองตันต้องเปลี่ยนอิริยาบถเปลี่ยนวิธี หันมาใช้วิธีดั้งเดิมคือเขียน

            ผลวิจัยทางวิชาการที่เคยอ่านกล่าวว่าสีมีส่วนสำคัญต่อการกระตุ้นสมอง หล่อนเห็นจริงในข้อนี้ เวลาคิดพล็อต เขียนข้อความสำคัญจึงมักใช้สีแตกต่างกัน มันทำให้จำและมองเห็นได้ง่าย

            ไออุ่นจากอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านเข้ามาในห้องนอน เมื่อคืน จีรณาทิ้งท้ายแค่นั้นก็เดินลงส้นเท้าปังขึ้นห้องปิดประตูโครม แววตาก่อนเดินจากเหมือนจะพูดได้เป็นคำ

‘พี่บ้าไปแล้วจริง ๆ’

พี่น้องในโลกนี้ที่ไม่เคยทะเลาะกันหล่อนถือเป็นสิ่งแปลกประหลาด คนเกินหนึ่งคนรวมกันย่อมกระทบกระทั่งเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนหล่อนกับน้องสาว แต่โดยมากเป็นเรื่องเล็กน้อยแล้วก็เลิกรากันไป ผิดกับหนนี้ จีรณาส่งแววตาผิดหวังเอามาก ๆ

ถ้ายิ่งอธิบายคงยืดเยื้อ สู้ปล่อยให้เข้าใจไปอย่างนั้น เดี๋ยวครบเดือนได้เงินเดือนฟรีคงหายงอนเอง เตชินีสรุปเสร็จสรรพแล้วหันมาสำรวจกระเป๋าเสื้อผ้า นิสัยทำอะไรรวดเร็วจึงใช้เวลาไม่นานนักสำหรับกระเป๋าใบโต แต่ไอ้ที่สำคัญต้องประคบประหงมอย่างดีได้แก่ตำราบางเล่มที่ยังหาข้อมูลค้างคาเพื่อนวนิยายเรื่องใหม่ และโน้ตบุ๊ค

            กับอีกสิ่งในกระเป๋าถือ

            กล่องพลาสติกใสทรงสี่เหลี่ยมเล็กแค่ครึ่งนิ้วก้อยถูกหยิบออกมา บนฝามีรอยขีดข่วนแสดงการผ่านเวลายาวนาน เนื้อพลาสติกเคยใสตอนนี้มัวขุ่นถูกรอยเมจิกสีน้ำเงินเขียนไว้ด้วยลายมือโย้เย้แต่อ่านง่ายเพราะตัวโตว่า

ข้าวตัง

            เตชินีเปิดฝาหยิบลูกแก้วหยกเนื้อเย็นกลมดิกแล้วยิ้มให้เจ้าวัตถุเชื่อมโยงความทรงจำ ตอนประมาณสิบขวบ ลูกแก้วลูกนี้หล่อนรู้แค่

            ‘สวยดีนะ’

            แล้วหยกเนื้อดีก็ถูกดีดเล่นอย่างกับมันเป็นลูกแก้วลูกละบาท ถ้านำขึ้นพิจารณาใกล้ ๆ ก็จะเห็นรอยกับเนื้อไม่เกลี้ยงนักของลูกแก้วลูกนี้ซึ่งคงไม่ต่าง...จากคู่ของมัน

            เตชินีเก็บลูกแก้วใส่กล่อง กล่องที่เขียนว่าข้าวตัง...ชื่อที่เพื่อนคนหนึ่งอุตริตั้งให้

            อย่างพยายามปัดรอยวับวูบในใจออกไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์อีกสิบปีให้หลัง หล่อนคว้ากระเป๋าโน้ตบุ๊คขึ้นสะพายหลัง ลากกระเป๋าเดินทาง สำรวจความเรียบร้อยในห้องอีกนิดหน่อยจึงล็อคประตู อำลาห้องส่วนตัวที่หมายมั่นว่าจะกลับมาให้เร็วที่สุดก่อนหับสนิท

            หอบของถึงชั้นล่าง เตชินีขัดในอก ลองเดินเลยผ่านจีรณาที่กำลังนั่งหันหลังให้ดูรายการเพลงรายการโปรดโดยแม้สักเสี้ยวองศายังไม่หันแลมองมา หล่อนเลยต้องเป็นฝ่ายเอ่ยลา

            “จี พี่ไปนะ”

            “ค่ะ”

            น้องสาวหันมาแวบเดียว นิดเดียวจริง ๆ แล้วหันกลับไปจ้องจอสี่เหลี่ยมต่อ เตชินีเม้มปาก ใจปวดหนึบขึ้นมาดื้อ ๆ ด้วยอาการน้อยใจ ที่หล่อนต้องไป ตัดสินใจทำทั้งหมด ไม่ใช่เพราะห่วงน้องหรอกหรือ นิสัยจีรณาเป็นอย่างไร หล่อนนี่แหละรู้ดีที่สุด หากจะขัดขวางด้วยการเอ่ยแค่ อย่าไป จีรณาไม่มีวันยอม แต่ถ้ามีข้อแลกเปลี่ยน...ที่น่าสนใจพอ เช่นที่หล่อนทำลงไปแล้วนั่นล่ะถึงจะสำเร็จ

            ตัดใจลากกระเป๋ามุ่งหน้าออกจากบ้าน แล้วทั้งเนื้อทั้งตัวก็ถูกโถมเข้าใส่จากด้านหลังแทบหน้าคะมำพร้อมวงแขนกอดรัดเหมือนจะฉุดรั้งไม่อยากให้ไป

            “พี่เต”

            เตชินีปล่อยมือจับกระเป๋าลากกระพื้นดังโครมแล้วหันไปกอดน้องสาวที่งอแงร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น

            “จีขอโทษ”

            เหมือนยกภูเขาออกจากอก นักเขียนสาวยิ้มกว้างโคลงตัวถูหลังน้องแรง ๆ เอ่ยเย้าน้ำเสียงใส สดชื่นมีกำลังใจค้นหาความจริงขึ้นเป็นกอง

            “โตแล้วนะเรา ร้องไห้กระจองอแงเป็นเด็กอนุบาลไปได้”

            “โธ่พี่เตก็” จีรณาเงยหน้าขึ้น ยกมือปาดน้ำตา ดวงตาเชั้นเดียวรียวยาวเฉียงขึ้นบวมแดง “จีกลัวผีก็รู้นี่ อยู่บ้านคนเดียวหลอนแย่”

            จริงสิ ลืมคิดถึงข้อนี้สนิท มัวแต่วางใจว่าจีรณาโตพอดูแลตัวเองได้

            “อนุญาตให้พาเพื่อนมาอยู่ด้วยระหว่างปิดเทอม แต่...” เอานิ้วจิ้มจมูกแบบหมั่นเขี้ยว “เพื่อนผู้หญิงเท่านั้นนะ ผู้ชายห้ามเด็ดขาด ถ้ารู้ โดน”

            “พี่เต...” คลายวงแขน ก้มหน้าอุบอิบอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “จีไม่รู้หรอกว่าทำไมพี่ต้องห้าม แต่ไม่ต้องไปแทนจีก็ได้นะ จีจะไม่ทำงานนี้แล้ว”

            ขอบคุณอะไรดีหนอที่ดลบันดาลให้จีรณาเข้าใจทั้งยังเอ่ยขอโทษ เตชินีนิ่ง เหตุผลการไปครั้งนี้นอกจากกันน้องสาวยังมีอีกสิ่งหนึ่งผลักดัน เรื่องราวลูกพี่ลูกน้องเพื่อนสนิท มันยังไงกันแน่ ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์อัปยศขึ้นได้ หล่อนต้องหาคำตอบ บางทีนะบางที ถ้าสามารถหยุดมันได้ หล่อนก็จะทำ

            “รับปากแล้วพี่ไม่คืนคำหรอกจี พี่จะทำงานนี้แทน เงินนั่นก็ยกให้จีหมด พี่ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศที่เขียนนิยายไปด้วยในตัว เจ๋งมั้ย”

            “เอางั้นเหรอคะ”

            “ก็งั้นแหละ พี่ไปนะ เดี๋ยวผิดนัด”

            “ดูแลตัวเองนะพี่เต”

            จีรณาโผกอดให้เตชินีรวบตัวน้องสาวกอดแน่นตอบแทน หล่อนหัวเราะคิกแซวว่า

            “คำพูดนี้มันควรเป็นของพี่ไม่ใช่เหรอ”

            หากตัดคำบอกเล่าจากปากครองขวัญ เตชินีคงได้เพลิดเพลินชมธรรมดาโดยไม่ฉุกคิดสิ่งใด จากกรุงเทพมหานครถึงจังหวัดสมุทรสงครามใช้เวลาน้อยกว่าวันรถติดนรกบนถนนย่านธุรกิจเสียอีก

            หญิงสาวลงจากรถตู้หอบสัมภาระมาหยุดยืนหน้าแผงขายผลไม้ร้านหนึ่งในจำนวนร้านมากมายในตลาดสด ปล่อยหูกระเป๋า รวบผมยาวอย่างมากขึ้นม้วนแล้วเสียบด้วยปิ่นไม้ห้อยกระดิ่งเล็กดังกรุ๋งกริ๋ง ใบหน้าปราศจากการตกแต่งมันเล็กน้อย ใต้ผิวแก้มแดงระเรื่อเพราะไอแดด

            ซื้อน้ำดื่มคลายร้อนแล้วต่อรถจากตลาดเพื่อไปยังจุดนัดหมาย เรือนร่างระหงยืนสงบริมตลิ่งนั้นสวมเสื้อยืดคอกลมทับด้วยแจ็คเก็ตยีนส์และกางเกงยีนส์กรอมเท้า หากไม่มีกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตเหมือนจะย้ายบ้านจะกลมกลืนกับนักท่องเที่ยว หากหลายคนก็เหลียวมองตาแทบกลับ

เตชินีเริ่มกระสับกระส่าย เลยเวลานัดเกือบยี่สิบนาทียังไร้วี่แววเรือพายจากบ้านสวนตามคำบอกเล่าของน้องสาว

“ยังไงเนี่ย”

บ่นไม่ทันขาดคำ หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งก็พายเรือมาจอดเทียบตลิ่งถอดงอบแหงนหน้าขึ้นมองหาแล้วหยุดสายตาลงที่หล่อน

“คุณจีรณาหรือเปล่าจ๊ะ”

“ค่ะ”

เตชินีตอบออกไปทันที ส่งกระเป๋าใบเขื่องลงไปก่อนก้าวตาม นั่งกลางลำเรือแบบไม่คิดหน้าคิดหลังอยากถอนตัว ห้องแถวโบราณที่ทางจังหวัดอนุรักษ์ให้อยู่ในสภาพเดิมยังคงความสวยงาม คนพายเรือที่รายงานตัวว่าชื่อผ่องพายเรือกลางแดดเปรี้ยงไม่ปริปากบ่นสักคำ

ไม่นานนัก แม่ผ่องก็หันเหหัวเรือแยกเข้าครองเล็ก สองฝั่งคลองเขียวขจีร่มรื่นย์อย่างที่ทำให้นักเขียนสาวถึงกับยิ้มพอใจ หากได้นั่งเล่นศาลาริมน้ำ เขียนนวนิยายคงลื่นไหลน่าดู

“ถึงแล้วค่ะคุณ”

หญิงสาวเงยขึ้น เรือนไทยแบบภาคกลางซึ่งคงเก่าแก่หลายชั่วอายุคนยังคงสภาพงดงามแสดงถึงความเอาใจใส่ของเจ้าของเรือนอย่างดีเยี่ยม หล่อนยืน ก้าวขึ้นศาลาท่าน้ำโดยยังไม่หยิบเอาสัมภาระตามขึ้นมา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มพุ่งตรงไปยังเป้าหมาย...เรือนทางปีกขวา พร้อมปฏิญาณ

‘ฉันต้องรู้ให้ได้ ความจริงเป็นยังไง’

รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE