คมเสน่หา

ตอนที่ 11 : ตัดสินใจ

ธีมาขับรถส่วนตัวกลับบ้านเอง อนุญาตให้บุริศร์แยกกลับได้เลยไม่ต้องมาส่ง ห้องโดยสารเย็นจัดราวกับห้องดับจิต เขาชอบอากาศเย็นถึงหนาวจัด มันช่วยดับอารมณ์ร้อน ๆ ลงได้เร็ว แต่ถ้าอยู่ท่ามกลางอุณหภูมิสูง รู้สึกเหมือนสภาพอารมณ์ยิ่งเดือดจัดง่าย

ยื่นมือปิดสวิทช์เครื่องเสียง เวลานี้เขาต้องการใช้ความคิด

ยายว่าหยุดเถอะนะคะ พอเสีย...

            พอเสียที คำนี้สินะที่คนเก่าแก่ประจำบ้านอยากเอ่ยหากเขาขัดทะลุกลางปล้อง ธีมาแสยะยิ้มหยันโลก เยาะตัวเอง นี่เขากำลังทำอะไรกัน ประชดชีวิตหรืออย่างไร

            ช่างสิ!

            เขาสบถ ตั้งแต่เหตุการณ์คราวนั้น ถือเสียเถิดว่าธีมาตายจากโลกนี้ เหลือแต่ซากผู้ชายคนหนึ่งที่ไร้หัวใจ คนไม่มีหัวใจไยต้องห่วงต้องสนความรู้สึกใคร ในเมื่อ...

            ...เงินครองโลก...

            เงินตัวเดียวดลบันดาลทุกอย่าง แค่เขามีมัน ก็ง่ายดายเท่าใจคิด หว่านเศษเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้บทเรียนผู้หญิงเห็นแก่เงินทั้งหลาย

            ผิดเหรอ!

            ทางเข้าหมู่บ้านจัดสรรโอ่อ่าสมชื่อโครงการ ชายหนุ่มเลือกที่นี่เพราะมันสงบ ห่างไกลแหล่งพลุกพล่าน วิถีคนกรุงเทพต่างคนต่างอยู่ ยิ่งพวกอยู่บ้านหลังใหญ่โต อย่าได้หวังโอภาปราศรัยกันเสียให้ยาก และนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ

            อยู่เงียบ ๆ คนเดียว ไม่มีใครมาวุ่นวาย

            บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ใกล้ทะเลสาปมืด เขาครอบครองมันเพียงผู้เดียว ไม่จ้างลูกจ้างสักคน ในบ้าน ไม่อยากให้ใครเกะกะรกสายตา เรื่องดูแลสวน ทำความสะอาดก็จ้างบริษัทดูแลตามระยะเวลา

            ธีมากดรีโมทเปิดประตูรั้ว เคลื่อนรถเข้าอาณาเขต ปิดรั้วแล้วเดินทะลุจากด้านหน้าไปยังด้านหลังบ้านซึ่งเป็นส่วนของสระว่ายน้ำ เปิดไฟรอบสระ มันสะท้อนกับผิวน้ำเรียบสะท้อนสีน้ำเงินที่ก้นสระ เงาของเขาทาบยาวลงไปและบิดเบ้เมื่อปลายเท้าแตะขอบสระ

            อีกครั้งที่มองเงาตัวเองแล้วเหมือนจ้องลึกลงสู่ภายใน เหนื่อย...ไม่สนุกกับเกมสักนิด แต่ไม่รู้ทำไมเขาไม่หยุดมัน อย่างกับว่ายังไม่ถึงจัดสิ้นสุดที่ต้องการ

            อีกไม่กี่วันเกมใหม่จะเริ่ม ธีมาย้อนถามตน

            ...ตรงไหนกัน จุดสิ้นสุด...

            เคอร์เซอร์หน้าจอกะพริบอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าเตชินีที่นั่งอยู่หน้าจอจะพิมพ์สิ่งใดเพิ่มเติม ทั้งวัน หล่อนไม่ได้งาน พล็อตเรื่องถูกวางไว้ครบถ้วน ละเอียดราบรื่น เพียงแต่สมองมันหยุดค้างอยู่กับเรื่องเดียว

          จีจะทำงานนี้ พี่เตขวางจีไม่ได้หรอก

            น้อง...ช่างตีความหวังดีของหล่อนเป็นอื่นไปได้ น่าน้อยใจ หากก็หาใช่วิสัยปกติของเตชินี หล่อนคิดด้วยเหตุด้วยผลและคิดอย่างเข้าใจน้องสาวเพียงคนเดียว

            จีรณาถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ เหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยของบ้าน พ่อแม่และหล่อนตอบความต้องการของจีรณาแบบไม่มีข้อแม้มาโดยตลอด เจ้าตัวเองก็เป็นคนน่ารักไม่ฟุ้งเฟ้อจนเกินไป ในเรื่องเงินน่ะจีรณาไม่มีปัญหา แต่นิสัยเอาแต่ใจนี่ เป็นครอบครัวหล่อนสินะที่ฝังมันลงไปในตัวน้องสาว

            หน้าจอคอมพิวเตอร์ผิดปกติเหมือนถูกคลื่นความถี่แทรก นัยน์ตาคมเลื่อนลอยที่เพิ่งเลื่อนมาเห็นรวมโฟกัสได้อีกครั้ง กายสะดุ้งตามแรงสั่นกับเสียงสนั่นจากโทรศัพท์มือถือ

            “ฮัลโหล”

            “คุณหญิงนักเขียน”

            เตชินียิ้มตามคำเรียกขานแกมประชดของครองขวัญ

            “เข้าสู่ภวังค์อยู่หรือไง โทรจนสายตัดกี่สิบรอบแล้วรู้มั้ยเนี่ย”

            นักเขียนสาวแสดงสีหน้าแปลกใจแว้บหนึ่ง ถ้าโทรศัพท์ดังนานขนาดนั้นหล่อนน่าจะได้ยินนี่นะ สงสัยเพื่อนอำมากกว่า

            “ว่าไง”

            “ไม่มีอะไร” ครองขวัญตอบ ไม่ถือสาน้ำเสียงเนือยเหมือนอยากตัดจบมากกว่าคุยต่อแบบ non-stop เหมือนทุกครั้ง “นายไม่อยู่ หนูเลขาร่าเริง เลยโทรมาหาเพื่อนคุย ยุ่งหรือคิดนิยายอยู่หรือเปล่าเต”

            “เปล่า”

            ถึงเตชินีพูดน้อยกว่าครองขวัญ ทุกทีก็ยังมากกว่านี้หลายเท่า ปลายสายจึงเริ่มรู้สึก ซักถาม

            “ไม่สบายเหรอ เสียงแย่จัง กินยาหรือยัง หาหมอมั้ย ถ้าไปไม่ไหวฉันไปรับ”

            “อ่ะ สบายดี” ปรับเสียงร่าเริงขึ้น...เล็กน้อย “นี่ขวัญ หลังจากนี้อีกสองสามวันน่ะถ้าจะติดต่อกันก็ทางอีเมล์นะ”

            “เอ๊ะ ทำไมล่ะ เบี้ยวค่าโทรศัพท์จนจะถูกตัดหรือไง”

            “ยายบ้า!” ว่ากลับน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “จะปลีกวิเวกหาที่เขียนนิยายใหม่สักหน่อยเท่านั้นแหละ”

            “หา!”

            เตชินีสะดุ้ง นี่เพื่อนหล่อนกะทำลายโสตประสาทกันเลยหรือไงถึงได้แผดเสียงดังมาขนาดนั้น แล้วยังตามด้วยคำถามรัวด้วยระดับเสียงเดียวกันอีก

            “ยายคนใจร้าย เพื่อนเพิ่งกลับมา แทนที่จะได้เจอกันบ่อย ๆ ดันคิดหนีไปอยู่คนเดียว ที่ไหนน่ะ บอกมานะ”

            “ก็บอกอยู่ว่าจะปลีกวิเวก บอกแล้วจะวิเวกได้ไง”

            “เต เอาจริงเหรอ เธอเป็นไรหรือเปล่าเนี่ย”

            ถ้าอยู่ต่อหน้า เตชินีเชื่อ ครองขวัญต้องจับได้ ขานั้นถนัดอ่านตาคนนักล่ะโดยเฉพาะเพื่อนสนิท หากจะโกหกครองขวัญก็จงอย่าคุยต่อหน้าเพราะจับโกหกเก่งเป็นที่สุด หล่อนปรับน้ำเสียงให้ปกติเท่าที่จะทำได้ ตอบทีเล่นทีจริงเพิ่มความไขว้เขวลงไป

            “เป็นสิ เป็นนักเขียนใหญ่ไง ฉันกำลังเขียนตอนสำคัญ เลยต้องหาที่บิ้วอารมณ์หน่อย”

            “หืม” รังสีหมั่นไส้พุ่งเข้าหูเตชินีเต็มเปา “ย่ะแม่ศิลปิน ก็ได้ ๆ ถ้าไงจะป่วนทางเมล์แทน ว้าย ฉันลืมส่งเอกสารให้ลูกค้า แค่นี้ก่อนนะเต”

            “จ้ะ”

            รอยยิ้มบนใบหน้าจาง เมื่อหมดอารมณ์ทำงานจึงปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ลุกขึ้นบริหารแขนขาเพราะนั่งท่าเดิมอยู่นาน

            “กินข้าวมาหรือยังจี”

            เตชินีชะโงกหน้าผ่านช่องโค้งขนาดใหญ่เชื่อมระหว่างครัวกับห้องรับแขกถามน้องสาวที่เดินทำหน้าเฉยเข้าบ้านมาปราศจากเสียงแหลมทักทาย

            “กินแล้วค่ะ”

            กระนั้นคำตอบก็เรียบร้อยด้วยความชินปาก เตชินีลอบถอนใจ อย่างน้อยยังยอมพูด ตั้งแต่เมื่อวานหล่อนกับจีรณาไม่ปริปากพูดกันสักคำ น้องสาวหล่อนนั่นล่ะคอยหลบเลี่ยง และหากเข้าไปตอแย อาจเป็นหล่อนเองที่ระเบิดอารมณ์ใส่

            พี่สาวแสนดีน่ะไม่มีบริการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอก เตชินีถึงนิ่งไว้ก่อน ทบทวนหาวิธีพูดกับจีรณาใหม่

            “นั่งก่อนสิ จีรณา”

            จีรณาหยุดขาที่กำลังก้าวขึ้นบันไดหันมาส่งแววตาน้อยใจใส่ คงรู้ล่ะว่าหล่อน ‘เอาจริง’ ถ้าลองเรียกชื่อเต็มยศนั่นหมายถึง...น้องต้องฟัง

            เตชินีปลดผ้ากันเปื้อน เสียดายอาหารหลายอย่างอุตส่าห์ทำไว้รอ น้องสาวดันออกฤทธิ์ทานมาก่อนทั้งที่รู้ว่าหล่อนทำกับข้าวคอยทุกวัน เดินตามจีรณา นั่งตรงข้ามกัน มีโต๊ะกระจกเตี้ยกั้นกลาง บนนั้นวางอ่างแก้วลอยดอกกุหลาบซึ่งปลูกอยู่หน้าบ้านและหล่อนตัดมาใส่ใหม่มิได้ขาด

            “พี่ย้ำคำเดิมนะ พี่ดีใจที่จีอยากช่วยพี่แบ่งเบาภาระ อีกอย่างจีอาจอยากได้อะไรแล้วไม่กล้ารบกวนพี่ถึงอยากทำงานนั้นนัก”

            ผู้เป็นน้องสาวนั่งฟังเฉย รอ

            “เมื่อเป็นอย่างนี้ พี่...จะไปแทนจี”

            “พี่เต!”

            “แต่เงินเดือนทั้งหมดจะเป็นของจี ตกลงไหม”

            เตชินีพูดด้วยน้ำเสียงเรียบหนักแน่นอย่างคิดทบทวนมาแล้วตลอดคืนพร้อมรอรับผลจากการตัดสินใจซึ่งเกิดขึ้นทันทีที่พูดจบ จีรณาตาวาวลุกขึ้นแผดเสียง

            “พี่เตบ้าไปแล้ว จีอยากช่วยพี่แท้ ๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”

            ยืนขึ้นช้า ๆ ส่วนสูงมากกว่าน้องสาวเกือบฟุตข่มอีกฝ่ายที่กำลังเอาแต่อารมณ์ด้วยความสุขุม

            “พี่กลัวว่าจีจะได้รับอันตราย”

            จีรณายิ้มเยาะ

            “นี่พี่คิดว่าพี่เป็นซุปเปอร์เกิร์ลอยู่เหรอ ถ้าเป็นพี่ จะไม่อันตรายงั้นสิ”

            เตชินีส่ายหน้า

            “ไม่ใช่หรอก ถ้าเป็นพี่ ค่าคงเท่ากัน แต่หากให้เลือก พี่ขอเป็นคนก้าวเข้าไปแล้วกันจีไว้ข้างหลัง เข้าใจพี่หรือเปล่า”

            หล่อนถาม แล้วจีรณาก็ชะงัก อ่านแววตาที่อ่อนลงก็พอรู้ เข้าใจ...แต่ยังดื้อไม่ยอมรับเป็นคำพูด หล่อนกับน้องรักใคร่กันนักหนา ความห่วงใยจะสื่อไม่ถึงบ้างเลยหรือ เป็นไปไม่ได้

            จีรณาเม้มปาก มองหน้าเงียบ ๆ พี่สาวนานเกือบนาที

            “ตามใจ อยากลำบากขนาดนั้นก็เชิญ!”

รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE