คมเสน่หา

ตอนที่ 10 : ทัดทาน

เตชินีขุดคุ้ยความทรงจำอย่างต่อเนื่องด้วยอัตรารุนแรงกว่าเดิม ชายหนุ่มคนดังกล่าวสั่งออเดอร์กับบริการ แล้วภาพเหตุการณ์ปัจจุบันก็เลือนหายซ้อนทับด้วยภาพความทรงจำในอดีต...เนิ่นนาน

มันลางเลือน สับสน จนต้องถอนใจกลับ

นึกไม่ออก!

แต่ทำไมหนอ เตชินีหยุดทุกสิ่งเพื่อเก็บรายละเอียดใบหน้านั้นให้ชัดเข้ามาถึงจิตใจ ความเป็นนักเขียนฝังรากนิสัยช่างสังเกต ผู้ชายคนนี้ภายนอกสุภาพนุ่มเนิบ ทว่าภายใต้ลักษณะที่เห็นก็ราวกับซุกซ่อนอีกมุมหนึ่ง หล่อนไม่แน่ใจ ไม่สามารถจำแนกออกมาได้ละเอียดนัก รู้เพียง ‘เขา’ เก็บซ่อนบางอย่างจากสายตาผู้อื่น คงคล้ายภูเขาไฟสงบสวยกักเก็บพลังร้อนใต้พิภพ

ชายหนุ่มกางหนังสือพิมพ์ จึงกั้นสายตาคนมอง แต่เตชินียังคงเฝ้ามองต่อไป หาใช่ด้วยความหลงใหลเหมือนหญิงสาวคนอื่น ๆ ประเด็นความหล่อเหลายังไม่กระทบใจเลยด้วยซ้ำ มีแต่สะกิดใจที่เหมือน...ได้พบ ใครบางคน

จังหวะที่บริกรนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เขาลดหนังสือพิมพ์แล้วตวัดนัยน์ตาสีเทาเข้ม วูบนั้นเตชินีตัวชา แค่เพียงสายตาหากช่างแรงร้ายเหมือนธนูไฟพุ่งมาหมายทำลาย

เตชินีมองตอบส่งแววตาสื่อความหมายขอลุแก่โทษที่เสียมารยาทสำรวจเขานานเกินควร และด้วยการกระทำนั้นเหมือนหล่อนได้สร้างเกราะน้ำแข็งหนาขึ้นป้องกันอาวุธเมื่อครู่ละลายลงทันควัน หล่อนเห็นเขาชะงัก ขมวดคิ้ว เหมือนแปลกใจปะปนรำคาญก่อนเสหยิบกาแฟขึ้นดื่ม อ่านหนังสือพิมพ์ต่อ

หัวใจหญิงสาวเต้นแรงจนต้องเอ่ยถามตัวเอง

‘อะไรกัน สายตาเมื่อกี้!’

หากนั่นคือยา คงเป็นชนิดฉีดเข้าเส้นเลือดจนคนได้รับช็อกเลยทีเดียว  เตชินีลุกขึ้น เดินไปจ่ายค่าเครื่องดื่ม ก่อนออกจากร้าน เหลือบมองชายหนุ่มอีกครั้ง สายตาเขาเหลือบพ้นหนังสือพิมพ์อย่างกับรู้ว่าหล่อนจะมองไป ดวงตาสองคู่ปะทะกันระหว่างทาง เป็นเตชินีที่ถอนสายตากลับมาด้วยความงุนงง

‘ทำไม...ผู้ชายคนนี้’

รู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นจ้องจับตามมา เตชินีไม่หันกลับไป คงทบทวนเหตุการณ์อย่างสับสน ทั้งเรื่องสะกิดใจเหมือนเจอ...ใคร กับดวงตาที่ไม่ใช่มีไว้แค่มองแต่มันมีไว้เพื่อ

...สะกด...

คล้อยหลังเตชินี ชายหนุ่มคนเดิมพับหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟ ธีมาหันกลับจากทิศทางเมื่อครู่ด้วยว่าหญิงสาวที่จ้องมองเขาอย่างเอาเป็นเอาตายพ้นครรลองสายตาเกินกว่าจะมองเห็น

กำลังจะย้อนนึกเมื่อเหมือนเห็นเงาความทรงจำจาง ๆ พร่างพรายออกมาจากหล่อน โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“คุณธีครับ คุณคนนั้นเธอตกลง”

ธีมาเหยียดยิ้มรับคำรายงาน ‘คุณคนนั้น’ ย่อมต้องตกลงแน่ ก็พวกเธอสมัครเข้ามาเอง งานยุ่ง ๆ ของเขาเริ่มซา

ได้เวลากลับไปเรือนไทยเสียที!

“คุณให้คนเข้าไปทำความสะอาดที”

“ครับ แล้ว คุณยายล่ะครับ”

“เดี๋ยวผมให้คนผมจัดการ ขอบใจมาก”

เตชินีคิดจนสมองแทบแยกออกเป็นสองซีกก็ยังค้นไม่พบว่าเคยพบ ‘เขา’ ที่ไหน แต่ทำไมนะ เหมือนเขาไม่ยอมหลุดออกจากใจง่าย ๆ หล่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้ ไม่ว่ากับใคร ผู้ชายกี่คนเข้ามาสานสัมพันธ์หล่อนก็ปิดประตูใจสนิทเหมือนอย่างครองขวัญถาม

เธอน่ะ ป่านนี้ยังไม่ยอมเปิดใจรับใครใช่ไหมล่ะ

ใช่!

‘ช่างสิเต เธอคงแค่ติดใจว่าเขามันประหลาดเท่านั้นแหละ!’

หล่อนบอกตัวเองด้วยสุ้มเสียงหนักในใจ อืม ก็เป็นออกบ่อยเวลาเจอคนบุคลิกแปลก ๆ มันมีประโยชน์กับงานเขียนไม่น้อย สิ่งรอบตัวเหล่านี้แหละที่จะถูกหยิบยกมาใส่ไว้ในเรื่องราวเพื่อความสมจริง แล้วบุคลิกอย่างผู้ชายคนเมื่อครู่ช่างเหมาะกับงานเขียนประเภทที่ถนัดนัก เพราะดูลึกลับ ให้ความรู้สึกกดดัน อย่างกับกำลังก้าวเข้าสู่ห้องลับใต้ดินอย่างนั้น

อีกไม่เกินยี่สิบนาที คาดว่าน้องสาวซึ่งอยู่มหาวิทยาลัยใกล้กันนี้คงมาถึง เตชินีก้าวเข้าร้านหนังสืออันเป็นสถานที่ที่หล่อนขลุกตัวอยู่ได้เป็นวัน ๆ ไม่รู้จักเบื่อ

พนักงานประจำร้านกล่าวต้อนรับเสียงใส เตชินีอมยิ้ม ข้างหลังเคาน์เตอร์พนักงาน หนังสือเล่มล่าสุดของหล่อนติดอันดับขายดีกับเขาด้วย ข้อกังวลขุ่นมัวทั้งหมดละลาย สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเหมือนรางวัล คนเขียนคนหนึ่งจะต้องการอะไรมากไปกว่าการยอมรับจากผู้อ่าน ชื่อเสียงน่ะไม่สำคัญหรอก แต่หากนี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าเรื่องราวที่เรียงร้อยอย่างตั้งใจเป็นที่ชื่นชอบ มันก็คุ้ม

“มาแล้วค่า”

จีรณายื่นหน้ามาใกล้ซอกคอ เก็บโทรศัพท์มือถือตัดสายที่คุยกันแหมบ ๆ เพื่อถามว่าหล่อนอยู่จุดไหนของห้างใส่กระเป๋า

เตชินีตีหน้ายุ่งจุปากให้น้องสาวลดเสียงหากจีรณาหัวเราะเสียงใสดังขึ้นกว่าเดิม

“ผู้หญิงอะไรเนี่ย ทำหน้าดุยังสวยอีก”

“ไม่ตลกนะนี่”

คนเป็นพี่ปรามเสียงเข้ม เวลาอยู่ต่อหน้าหล่อน จีรณาก็ราวกับลดอายุตัวเองลงเหลือแค่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งให้พี่คนนี้ได้ปวดหัวทุกที

“หิวหรือเปล่า”

“หิวค่ะ ไส้จะขาดแล้วเนี่ย ดูสิ”

เตชินีแสยะยิ้มหันกลับจากเคาน์เตอร์คว้าหนังสือเพิ่งจ่ายเงินเดินออกจากร้าน จีรณาเดินกี่งวิ่งอยู่ข้าง ๆ

“ไม่เห็น คงต้องผ่าท้องก่อน”

“โห เขียนนิยายโหดจนเข้าเส้นเลือดแล้วใช่มั้ยเนี่ยพี่เต”

น้องสาวทำสีหน้าสยองขวัญห่อไหล่ เตชินีระเบิดเสียงหัวเราะด้วยรู้ว่าเป็นการกระทำปั้นแต่ง จีรณาเกรงหล่อนน่ะใช่แต่คำว่ากลัวนี่ไม่เคยเห็นเจ้าตัวทำให้เห็นสักที

สองสาวเลือกเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งเป็นร้านโปรดของจีรณา ตามข้อตกลง ‘เลี้ยงฉลองสอบเสร็จ’ อาหารเต็มโต๊ะถูกจีรณากวาดเรียบชั่วพริบตาทำเอาเตชินีชะโงกมองตาปริบเหมือนกลัวมองผิดไป

“จี! วันนี้ได้กินอะไรบ้างหรือยังฮึ”

“กินสิ ทุกเบรกแหละ”

“แล้วทำไมทำท่าอย่างกับอดอาหารมาสักอาทิตย์”

“เหนื่อยไงพี่เต สมองเครียดจะตาย ต้องกินทดแทน”

เตชินียิ้มขำ แกล้งแซว

“ถ้าอ้วนแล้วอย่ามาโทษพี่”

“ค่า” รับคำเสียงยาว "พี่เต จีมีข่าวดีจะบอก"

นักเขียนสาวแกล้งยิ้มเฉยไม่ตื่นเต้นตามท่าทางของอีกฝ่าย น้องสาวเลยตีหน้ายุ่งใส่ขัดใจ

"โธ่ ข่าวใหญ่แห่งปีตื่นเต้นหน่อยก็ไม่ได้ จีได้งานพิเศษตอนปิดเทอมค่ะ"

หนนี้เตชินีแปลกใจจริง ๆ หล่อนเลิกคิ้ว ฐานะทางบ้านใช่รวยล้นฟ้าหากการงานของหล่อนก็สร้างรายได้มากพอเลี้ยงตัวเองกับน้องได้สบาย ไม่เคยกดดันให้จีรณารับภาระอะไร นอกจากขอให้ตั้งใจเรียน พอเห็นท่าทางภูมิอกภูมิใจนักหนาเลยรอฟังเงียบ ๆ

“เป็นงานง่าย ๆ ค่ะพี่เต ดูแลคนแก่ จีถามรายละเอียดแล้วน่าสนใจ เงินเดือนสูงด้วยนะ ปิดเทอมนี้ลองคำนวณแล้วเหนาะ ๆ ก็เกือบแสนล่ะ”

“ดูแลคนแก่ ที่ไหน”

ถาม ทั้งที่ในหัวอกร้อน เพิ่งฟังจากครองขวัญไม่ทันข้ามวันก็มาเจอกับตัวเอง หากเป็นที่เดียวกันเล่า จีรณาร่ายรายละเอียดอย่างคนความจำดี ฟังผิวเผินก็ไม่มีอะไร แค่ดูแลหญิงชรา พักอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดนั่นตลอดการทำงาน เตชินีเกร็งร่างโดยไม่รู้ตัว เหมือน...ที่ครองขวัญเล่า อันตราย หล่อนไม่ยอมแน่ ๆ ให้จีรณาเฉียดใกล้

"ไม่ได้ พี่ไม่ให้จีทำงานนี้เด็ดขาด!"

“พี่เต”

จีรณาคราง แววตาวับน้ำตาบีบความรู้สึกผู้เป็นพี่สาว เตชินีเข้าใจน้องสาว จีรณาอยากช่วยแบ่งเบาภาระ แต่ต้องไม่ใช่งานนี้ อาจไม่ใช่ที่เดียวกับครองขวัญเล่าก็ได้ แต่เมื่อรายละเอียดคล้องจองกันขนาดนี้ หล่อนคงต้องขวาง

“จี” ใช้น้ำเสียงอ่อนโยน “พี่ดีใจที่จีรู้จักใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ทำไมไม่ลองหางานตรงกับที่กำลังเรียนล่ะฮึ”

“อันนั้นไว้ตอนฝึกงานก็ได้นี่พี่เต จีอยากทำงานนี้เพราะเงินเดือนเยอะดี เผื่อจีอยากได้อะไร จะได้ไม่ต้องขอเงินพี่เตไง”

“พี่ให้จีได้ทุกอย่าง ขออย่างเดียว อย่าทำงานนี้”

“พี่เตอิจฉาจีใช่มั้ย” จีรณาลุกขึ้นส่งเสียงเขียวชี้หน้าพี่สาวกลางร้าน นิสัยน้องคนเล็กแสนเอาแต่ใจที่นาน ๆ จะปรากฏทำให้เตชินีเริ่มปวดศีรษะ “จีจะทำงานนี้ พี่เตขวางจีไม่ได้หรอก”

รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE