คมเสน่หา

ตอนที่ 1 : เขตต้องห้าม

            เรือนไทยหมู่หลังใหญ่ชายน้ำเงียบสงัด เวลาเพิ่งย่างพลบค่ำหากเพราะที่นี่คือต่างจังหวัดหาใช่กรุงเทพฟ้าอมรซึ่งสว่างไสวไม่มีวันหลับใหล

            เรือแจวไหลเลื่อนเหนือผิวน้ำ พายแหวกน้ำจ๋อมแจ๋มใกล้มาเบา ๆ เมื่อถึงหัวบันได หญิงสาวผู้อยู่กลางลำเรือก็ยื่นมือยึดหยุดเรือ โหนตัวขึ้นด้านบนแล้วผูกเรือไว้ริมท่า

            ต้นลำพูริมน้ำทะมึนใต้ท้องฟ้าแห่งคืนเดือดมืด หิ่งห้อยนับร้อยพันจึงช่วยกันทำหน้าที่ส่งแสงวับแวมแทนแสงจันทร์ แม้น้อยนิดหากก็สวยงามในสายตาคนมองอย่างยิ่ง

            หญิงสาวตักน้ำจากตุ่มเล็กใกล้บันไดราดล้างเท้าและมือ เงยหน้าขึ้นมองตัวเรือนเห็นแสงไฟลอดออกมาเพียงหนึ่งดวงบอกให้รู้ว่าท่านเจ้าของบ้านซึ่งเป็นหญิงชราอายุเก้าสิบปียังมิหลับใหล หล่อนรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ทำให้ท่านต้องรอ ไม่นึกว่าธุระซึ่งขออนุญาตท่านออกไปทำในตัวเมืองจะทำให้กลับช้ากว่าที่ให้สัญญา

            หล่อนหิ้วถุงพลาสติกเต็มสองมือเดินเข้าใกล้เรือน ใกล้เรือนหลังใหญ่แยกส่วนเป็นเรือนครัว ของต่าง ๆ ถูกเก็บเข้าที่ อากาศวันนี้หนาวเยือกผิดปกติทั้งที่เป็นกลางฤดูร้อน ลมลำเพยไร้วี่แววแผกจากทุกวัน

            “แม้แต่ลมยังไม่พัดนี่นะ แย่ชะมัด”

            บ่นพึมพำ ย่องขึ้นบันไดเพราะหากลงฝีเท้าหนักคงถูก ‘คุณยาย’ ผู้ว่าจ้างให้หล่อนมาดูแลเอ็ด คิ้วโก่งโค้งขึ้นแปลกใจกึ่งโล่งอก เมื่อเปิดประตูห้องนอนพบว่าหญิงชราหลับสนิท

            ไม่ง่วงเลย หล่อนรู้สึกอย่างนั้น หับประตูแล้วออกมานั่งนอกชานแหงนหาแสงดาวที่ไม่ยอมเยี่ยงหน้าออกอวดโฉม

            หากก็มีเสียงครางดั่งเจ็บปวดดังจากเรือนทางปีกขวา...ซึ่งปิดตาย ห้ามใครกรายผ่าน

            หญิงสาวชั่งใจเพียงชั่วครู่ ตัดสินใจสาวเท้าเดินกึ่งวิ่งด้วยใจเป็นห่วง แม้แน่ใจว่าทั้งเรือนมีเพียงหล่อนกับคุณยาย แต่หากมีใครอื่นเล่า แล้วเขาก็กำลังส่งเสียงร้อง ต้องช่วย นี่คือความมุ่งมั่น

            ประตูไม้บานหนึ่งแง้ม มิได้ขัดดาลเหมือนทุกที มือบางผลักเบา ๆ มันเปิดออก ขาเรียวยาวก้าวข้ามธรณีประตู กลิ่นดอกมะลิหอมฟุ้งตลบกรุ่นอวล น่าแปลกนัก ห้องนี้สวยเหลือเกิน เหตุใดจึงเป็นเขตต้องห้าม เสียงไอโขลกติดต่อกันเรียกร้องหล่อนเดินเข้าหา เตียงสี่เสากางมุ้งรอบนั้นบดบังใครคนหนึ่ง

            “คุณ คุณคะ”

            ไม่มีเสียงตอบ จึงแหวกมุ้ง เสียงอุทานแผ่วเล็ดรอดเรียวปากอิ่ม เจ้าของเสียงเท่านั้นรู้ความหมาย คนข้างใน...ชายหนุ่มรูปงาม ยิ้มอบอุ่นสุภาพราวกับท่านชายนั่งกึ่งนอนเหมือนรอคอยการมาของใครบางคน เพียงสบตา หญิงสาวรู้สึกงงงวยลุ่มหลง และแค่เขายื่นมือมาข้างหน้าหล่อนก็วางมือลงไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

            “เธอสวย” เขาชม “สมกับให้ฉัน ‘รัก’”

            เสียงชายปริศนาทุ้มต่ำทรงอำนาจอยู่ในที ไม่มีทีท่าว่าเป็นคนป่วยกระเสาะกระแสะ ราวกับสติควบคุมขาดหาย ร่างบางจึงปล่อยให้เขาดึงลงนอนแทนที่แล้วคร่อมร่างเหนือ

            “อ๊ะ!”

            ตกใจแทบสิ้นสติ มันเลือนลางแต่ก็รับรู้ถึงความรุนแรงขณะชายผู้นั้นกระชากอาภรณ์ทุกชิ้นออกจากร่างเหมือนไม่อยากรอต่อไปสักวินาที

            วงหน้าคมเข้มจู่โจมชิดใกล้ หญิงสาวรู้สึกถึงลมหายใจระอุพาดผ่านไปทุกส่วนสัด มือหนาทั้งสองช้อนแผ่นหลังโอบประคองกึ่งบังคับให้ร่างเปล่าเปลือยแอ่นขึ้นเพื่อจะได้เชยชมได้ง่ายขึ้น

            ไม่มีความปรานี ทุกจังหวะช่างรุนแรงแต่หญิงสาวกลับไม่ได้ขัดขืน กลิ่นหอมจากเขาฟุ้งกำจายมอมเมา มันแรงขึ้นตามทำนองร้อนที่เขายัดเยียด ผิวจากใบหน้าจรดปลายเท้าร้อนผะผ่าว หญิงสาวได้ยินเสียงตัวเองคร่ำครวญวอนขอให้เขา ‘รัก’ ต่อไปอย่าได้หยุด

            และเขาก็สนองตามข้อเสนอ กระแสร้อนสมปรารถนาเคลื่อนผ่านมิรู้กี่ครั้งคราทว่าชายหนุ่มยังคงบรรเลงเพลงพิศวาสปรนเปรอ นาน...กระทั่งกายอ่อนล้า เปลือกตาบางปิดลงครึ่งหนึ่ง คว่ำหน้าลงกับหมอนที่มีเหงื่อตนชื้นกระจายแผ่เป็นวงกว้างขณะแรงเคลื่อนไหวเหนือกายยังดำเนินต่อ

ก่อนสติมืดดับ หญิงสาวได้ยินชายหนุ่มกระซิบชิดริมหู

“เธอน่า ‘รัก’ เหลือเกิน แล้วพบกันใหม่นะสาวน้อย”

            แสงสีทองอร่ามโผล่พ้นขอบฟ้า เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างงุนงง เด้งลุกขึ้นนั่ง ตกใจ หล่อนอยู่ในห้องนอน แล้วเมื่อคืน...

            วิ่งออกจากห้องมาถึงห้องริมสุดด้านปีกขวาของเรือน มันปิดสนิทล็อกจากด้านนอก

            ไม่มีวี่แววของใคร...อยู่ในนั้น!

เรื่องนี้คนเขียนหยิ่ง ไม่เม้นท์ ไม่โหวต ไม่แอดแฟนพันธุ์แท้>>>ไม่อัพ!!!
(มาแนวลอกเลียนแบบพฤติกรรมชาวเมือง เหอๆ)
ตรูจะโดนประณามหยามเหยียดมั้ยฟระ
ปล.เนื่องจากเป็นนิยายที่เขียนขึ้นตามอารมณ์บ้า+เถื่อน 
จึงขอบ้าบอสักนิดโปรดอย่าถือสา เหอ ๆ

Ro sE