เงื่อนรัก...เงื่อนหัวใจ

ตอนที่ 5 : พบกันอีกครั้ง

            เพลงสากลหวานซึ้งคลอแผ่ว ชายหนุ่มเจ้าของห้องชุดทิ้งตัวนั่งแผ่เหยียดขายาว เอนศีรษะพิงพนักโซฟาพลางหลับตา ห้องเงียบกับการอยู่ลำพังเป็นสิ่งธรรมดาหากพอมีใครคนหนึ่งเข้ามาแล้วก้าวออกมา เสียงแหวคลับคล้ายตราไว้ทุกหนแห่ง

            อัคนีผงดศีรษะขึ้น สีหน้าหงุดหงิดเต็มที่ ยกมือตบขมับสองสามทีไล่ความคิดบ้า ๆ ที่ดันหวนคำนึงถึงหญิงสาวนามนีนนาราออกจากสมอง

            “ก็แค่เด็กใจแตก”

            เขาแค่นยิ้มพึมพำ

            โทรทัศน์ถูกเปิดค้างไว้เฉย ๆ เพราะเขาหาได้สนใจจะดู งานที่ว่ามีก็ใช่ว่าจะเร่งร้อนถึงขนาดต้องทำวันหยุด เสียงโทรศัพท์ดังทำให้ร่างสูงผุดลุกก้าวขายาว ๆ ถึงผนังฝั่งตรงข้ามคว้าโทรศัพท์มากดรับ

            “อัคนีครับ”

            “ป้าเองลูก” หญิงวัยกลางคนส่งเสียงใจดีมาตามสาย “หายไปเลยนะเรา เรียนหนักเรอะ จะเอาให้ถึงด็อกเลยหรือไง”

            คนถูกถามหัวเราะร่วนทั้งกับคำถามและสำเนียงแปร่ง ๆ อย่างชาวต่างจังหวัด

            “ด็อกเตอร์ครับ ไม่ใช่ด็อก ป้าสบายดีหรือเปล่าครับ ผมมัวยุ่ง ๆ เลยไม่ค่อยได้โทรหา ขอโทษนะครับ”

            “ไม่เป็นไรลูก ป้าเป็นห่วงเท่านั้นแหละลุงเขาก็ถามถึง”

            “ผมกำลังเร่งทำวิทยานิพนธ์ครับ ถ้าเสร็จเมื่อไหร่จะรีบกลับไปหานะครับป้า ฝากสวัสดีลุงด้วยนะครับ”

            “จ้ะ ๆ”

            บทสนทนามีต่ออีกสักพัก ญาติผู้ใหญ่หนึ่งในสองที่เขาเหลือในชีวิตจึงวางสาย มันเป็นการพูดคุยกันอย่างหาสาระไม่ได้แต่แฝงมาด้วยสายใยแน่นเหนียวของความห่วงใยอาทรให้กับหลานชายที่บ้าเรียนอย่างเขา พอได้ยินเสียงป้าก็หวนนึกถึงสวนผลไม้ที่จังหวัดจันทบุรี ธรรมชาติอันร่มรื่นบรรยากาศเงียบสงบแตกต่างจากความวุ่นวายในเมืองหลวงลิบลับ สองปีล่ะมังที่ไม่ได้กลับไป มีเพียงโทร. หาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

            ‘อีกไม่นาน’

            ชายหนุ่มหมายมั่น ถ้าวิทยานิพนธ์เสร็จสิ้น อีกเพียงสองเดือนเขาก็จะได้วุมิการศึกษาปริญญาโท คิดถึงการเรียนให้ชวนหงุดหงิดทุกครั้ง เขาสงสัยนักว่าหนึ่งปีที่ผ่านมามัวทำอะไรทำไมจึงเรียนช้ากว่าเพื่อนในคลาส

            น้ำสีดำเข้มในเครื่องต้มใสเดือดปุด ห้องครัวคือส่วนแยกใกล้ ๆ นั่นเอง ชายหนุ่มรินกาแฟดำใส่แก้วเนื้อดี เขาเคยพยายามเลิกดื่มมันเพราะนับวันยิ่งติดมากขึ้นบางทีดื่มถึงวันละสี่แก้วโดยเฉพาะช่วงเร่งสรุปผลงานวิจัย แต่จนแล้วจนรอดยังทำไม่ได้

            กาแฟแก้วที่สองของวันเข้าสู่ร่างกาย วันพักผ่อนกิจกรรมส่วนใหญ่หมดไปกับการนั่งฟังเพลงภายในห้อง อ่านหนังสือพิมพ์ เล่นเกมคอมพิวเตอร์บ้างบางที ทว่าวันนี้สมาธิกลับแตกกระจาย งานชะงัก เพลงฟังไม่รู้เรื่อง อัคนีคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเย็น ๆ บางทีคงพอช่วยได้

            ผมดำขลับเปียกน้ำลู่แนบลำคอและใบหน้า เงาสะท้อนในดวงตาเหมือนมีบางสิ่งเต้นเร่าดิ้นรนเปิดเผยตัวตน เขาจ้องหน้าตัวเองจากภาพสะท้อนของกระจกบานใหญ่ภายในห้องนอน ลดผ้าเช็ดผม ปล่อยแขนตกห้อยข้างกาย ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ สังเกตดี ๆ จะเห็นแผลเป็นยาวบริเวณไรผมตรงหน้าผากข้างขวา ทำไมเขาจึงนึกไม่ออกว่าได้มันมายังไง เคยสอบถามจากลุงป้าก็ไม่ได้คำตอบ ท่านว่าท่านอยู่ต่างจังหวัด เขาอยู่กรุงเทพตลอดจึงไม่รู้

            ‘ผมยาวแล้วนะอัค ตัดเถอะ เราชอบเวลาอัคตัดผมสั้นมากกว่า’

            เสียงหวาน ๆ เหมือนเพิ่งจบลงเมื่อนาทีก่อน เสียงของผู้หญิงในรูปใหญ่บนผนัง หล่อนมีอิทธิพลต่อใจเขานักหนา ทุกค่ำคืน เพียงหลับตาจะฝันเห็นเสมอ ในความฝัน หล่อนยิ้ม หัวเราะ บางทีนั่งเอนอิงซบกันช่างดูอ่อนหวานน่ารักอย่างที่ไม่เคยรู้สึกว่าผู้หญิงคนไหนน่ารักเท่านั้น

            “ชนมน ผมรอ รู้หรือเปล่า”

            รอบผนังในห้องนอนมีรูปหญิงสาวในภาพฝันเรียงรายทุกอิริยาบถ นิ้วเรียวยาวลากไล่ไปทีละรูปอย่างหลงใหลและแสนคิดถึง

            ชนมนเป็นสาวสวยยิ้มง่าย ฝัน...บอกเขาว่าระหว่างกันช่างเป็นสัมพันธ์อันลึกซึ้งดั่งเช่นคนรัก ทว่าความทรงจำเกี่ยวกับหล่อนช่างน้อยเต็มที รู้เพียงหล่อนบินลัดฟ้าเพื่อเรียนต่อต่างประเทศทิ้งให้เขาเฝ้ารอคอยนับคืนวันให้หล่อนกลับมาอีกครั้ง เพื่อกอดประทับร่างนั้นไว้กับอกจริง ๆ ไม่ใช่แค่ยามหลับ

            ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าเพียงสิบกว่าก้าว ร้านตัดผมชื่อดังก็ปรากฏแก่สายตา หนุ่มหล่อร่างสูงเดินเอามือล้วงกระเป๋าตรงไปยังร้านดังกล่าวผ่านสายตาชื่นชมระคนหลงใหลจากหญิงสาวมากมาย นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ผลการเรียนเป็นหนึ่งในระดับมักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นดารานักร้องหรือนายแบบมากกว่าหนุ่มผู้คร่ำเคร่งกับการเรียน

            “หวัดดีค่ะพี่เต้”

            เด็กสาวอายุประมาณสิบเจ็ดปีเดินกึ่งวิ่งมาหา กระพุ่มมือไหว้พลางส่งเสียงใส

            อัคนีขมวดคิ้ว มองสายตาเด็กสาวคนดังกล่าวก็พอรู้ว่าหล่อนทักเขาแน่ ๆ หากว่า...

            “พี่ไม่ได้ชื่อเต้ครับ”

            “แหม อย่ามาอำกันเลยค่ะ”

หล่อนพูดขณะขยับร่างอวบอัดมาใกล้จนอกหยุ่นเบียดแขนเรียกอารมณ์ชนิดหนึ่งขึ้นมาชั่ววูบ ส่วนสูงมากกว่าหลายสิบเซ็นติเมตรยิ่งทำให้เขาพุ่งสายตาปะทะเนินอกขาวเหนือเสื้อกล้ามสีขาวได้พอดิบพอดีอย่างบังเอิญที่สุด

“ขอโทษครับ น้องทักผิดแล้ว”

ให้ตายเหอะ ยิ่งนานหล่อนยิ่งกระแซะราวกับจะเอาร่างกายตัวเองมาบดรวมกับเขาอย่างนั้น

“พี่เต้อ่ะ” เด็กสาวที่ร่างกายไม่มีส่วนไหนเข้าข่ายเด็กกระเง้ากระงอด แนบแก้มกับแขนชายหนุ่ม “ยังงอนเกมอยู่ใช่มั้ยคะ งั้น...ถ้าหายโกรธเมื่อไหร่โทรมานะคะ เกมจะรอ”

“เฮ่ย”

กระดาษสี่เหลี่ยมลายการ์ตูนถูกยัดใส่มือ เบอร์โทรศัพท์เขียนจากปากกาเจลปนกากเพชรวาววับยามต้องแดด นัยน์ตาสีเข้มเพ่งมองตัวเลขราวกับจะให้มันแปรเปลี่ยนเป็นคำตอบหรืออะไรก็ได้ที่ทำให้เข้าใจมากกว่านี้ก่อนเงยขึ้นมองตามร่างอวบขาววิ่งดุ๊ก ๆ ไปนู่น

“เด็กสมัยนี้” เขาบ่น ดูเอาเถอะ ถ้าไม่ใช่ทักผิดจริงก็เรียกได้ว่าเป็นวิธีจู่โจมจีบหนุ่มในระยะประชิดมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา “คนนะโว้ย มายั่วมาก ๆ เดี๋ยวเหอะ”

พวงกระดิ่งเหนือประตูกระจกใสดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อชายหนุ่มผู้กำลังเดินบ่นอุบผลักประตูเข้าไป เจ้าของร้านร่างแน่งน้อยผิวขาวเนียน ผมยาวสลวยประบ่าอุทานด้วยความดีใจผละจากโต๊ะ

“ดีค่าคุณอัค วันนี้ลมอะไรพัดมาคะ”

‘คุณอัค’ ยิ้มแห้ง ๆ คุณกิ๊บหรืออดีตคือนายก้องส่งสายตาหวานหยดเข้ากับรูปร่างหน้าตาอันผ่านการโมดิฟายด์ด้วยมีดหมอศัลยกรรมมือหนึ่ง ยื่นมือขาวผ่องลูบแขนเขาเบา ๆ ร้านตัดผมแห่งนี้มีลูกค้ามาก กิจการเฟื่องฟูขนาดต้องรอคิวทีละนาน ๆ ยกเว้นลูกค้าเจ้าประจำอย่างเขาโผล่มาใช้บริการเป็นอันได้แซงคิวเสมอ

“ผมยาว รก มาหั่นออกหน่อย”

คำตอบราบเรียบทว่าในใจค่อนข้างขบขันเพราะภาพเด็กชายก้องเพื่อนร่วมชั้นประถมถึงมัธยมในอดีตวาบขึ้นซ้อนทับสาวสวยเบื้องหน้า เป็นเพื่อนกันมาเพิ่งมาความแตกว่าตัวหนุ่มหัวใจสาวเมื่อสองสามปีก่อนนี่เอง เขาไม่เคยรังเกียจหรือดูถูกเพศที่สาม เพศไม่ใช่เครื่องระบุหรือกีดกั้นความดีงาม การกระทำกับจิตใจข้างในต่างหากที่ควรพิจารณาให้ดี แต่ก็ไม่ถึงขั้นสนิทสนมชนิดปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดมีความหวังว่าเขาจะชอบ ‘คนเคยเป็นเพศเดียวกัน’

“จะตัดทำม้าย อย่างนี้ล่ะหล่อแล้ว เซอร์ ๆ เท่ห์ ๆ ถ้าไม่เกรงใจล่ะกิ๊บกรี๊ดสลบตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอ้ก้องเกียรติ”

เขาแกล้งตีหน้าตายดุเสียงเข้ม กิ๊บหรือก้องเกียรติเป็นข้อยกเว้น ฝ่ายนั้นสนิทสนมฉันเพื่อนแต่ก็ชอบส่งสายตาปิ๊งปั๊งมาเป็นระยะไปอย่างนั้น

“ไอ้เวร” สาวแตกเก๊กเสียงหล่อสบถตอบ “รอคิวเลยมึง ปากดีนัก”

“เออ ทำงานเหอะ วันนี้ว่างรอคิวได้”

ขาดคำเด็กในร้านตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ วันหยุดลูกค้ายิ่งมาก กิ๊บจึงปล่อยให้เพื่อนนั่งรอคิวยาวเหยียดด้วยรอยยิ้มสะใจเล็ก ๆ

ร้านตัดผมกว้างสองคูหานี้ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์แบบโมเดิร์น รอบร้านมีภาพนักร้องทั้งไทยและเทศเน้นเฉพาะส่วนใบหน้านอกนั้นยังมีหนังสือแบบทรงผมชายและหญิงอีกตั้งใหญ่รวมถึงนิตยสารแฟชั่นด้วย กระดาษสีสวยจดเบอร์โทรศัพท์เมื่อครู่ปลิวลงถังขยะเป็นสิ่งแรก จากนั้นชายหนุ่มเลือกหนังสือมาเปิดผ่าน ๆ ฆ่าเวลาทั้งที่ไม่เคยพิศวาสหนังสือพวกนั้น

เล่มแล้วเล่มเล่าผ่านตา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเป็นพัก ๆ เพื่อคำนวณคิวว่าอีกนานแค่ไหนกับมองตามสายตาหลาย ๆ คนที่นั่งจ้องเอา ๆ จนเขารู้สึก หากแล้วเปลือกตาก็กะพริบถี่ คิ้วขมวด ยกหนังสือกางค้างคาขึ้นใกล้มากกว่าเดิม

นิตยสารแฟชั่นคอลเลคชั่นฤดูร้อนมีนางแบบสี่ห้าคนโพสต์ท่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มร่าเริง หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวนัยน์ตาสวย ผมยาวหยัก ยิ้มสดใสเหมือนจงใจใส่นัยน์ตาเขากระแทกหัวใจเต็ม ๆ

‘นีนนาราค่ะ’

คงไม่แจ็กพ็อตขนาดมีฝาแฝดหรอกนะ ผู้หญิงในรูปคือแม่ลำยองคนเมื่อคืนเป็นแน่ ยิ้มในภาพดูบริสุทธิ์สดใสเหมือนตัวตนจริง ๆ ที่เพิ่งส่งยิ้มให้เขาเมื่อเช้า

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นอยากรู้ขึ้นมาตงิด ๆ ว่าหล่อนถึงบ้านปลอดภัยหรือไม่ นอกร้านมีคนเดินผ่านไปมามากมาย ส่วนมากเป็นหนุ่มสาว ฝั่งตรงข้ามเรียงรายด้วยร้านต่าง ๆ คั่นกลางด้วยถนนสายเล็ก อัคนีลุกขึ้นพรวดพราด ทำไมเขาถึงเป็นไปได้ขนาดนี้

หน้าร้านซึ่งปิดประตูแน่นหนาราวกับปิดกิจการมีกระดาษแผ่นหนึ่งแปะไว้ นีนนารายืนหอบกระเป๋าคอตก

“อ้าวคุณอัค งอนแล้วเหรอ จะถึงคิวแล้ว เดี๋ยวซี่”

ไม่รู้ทำไมเขาจึงไม่หันกลับไปตอบหรือพูดอะไรสักอย่างกับกิ๊บ ใจมุ่งแต่ว่าต้องข้ามถนนไปให้ทันก่อนนีนนาราจะหายไปจากตรงนั้น

__________________________________________________________________________________

ผิดพลาดอย่างรุนแรงที่ไม่สามารถมาโพสต์วันจันทร์ได้ตามสัญญา TT^TT

คลาดไป 1 ชั่วโมง เหอ ๆ (เข้าวันอังคารเลยตรู)

ขออภัยอย่างแรงเนื่องจากไปธุระเพิ่งกลับมา

แต่ก็มาอัพให้แล้วเน้อๆๆๆๆ





เม้นท์ ๆ โหวต ๆ - โหวต ๆ เม้นท์ ๆ

- Mu se-