P e r f e c t T i m e ✎ หนังสือเล่มที่อ่านจบไปแล้ว
ตอนที่ 17 : บทที่ • ศูนย์ • แปด l 760 วันหลังเป็นแฟน
บทที่ • ศูนย์ • แปด
⌛
760 วันหลังเป็นแฟน
⌛
760 วันหลังเป็นแฟน
ดนัยณัฐเคยรู้สึกอยากเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ มาหลายครั้งแล้ว
ทั้งตอนที่อยากลองดื่มแอลกอฮอล ตอนที่อยากขับรถ ตอนที่อยากไปเที่ยวร้านเหล้า
มีอะไรเยอะแยะมากมายที่ตัวเองในวัยเด็กไม่สามารถทำได้
แต่ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดจนจะเป็นบ้าได้เท่าเรื่องนี้อีกแล้ว
เมื่อถึงวันที่อารัทธ์จะต้องกลายเป็นเด็กมหา‘ลัย เติบโตและทิ้งห่างเด็กมัธยมกางเกงขาสั้นที่เหมือนจะยังดูแลใครไม่ได้อย่างเขา
“มันเป็นบ้าอะไรอีก” บีมเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นถามเอ็มเมื่ออ่านข้อความที่เพื่อนสนิทตัวดีอีกคนส่งมา “ทำไมไม่มาเรียนอีกแล้ว”
“เรื่องเดิม”
“พี่อาร์?”
เอ็มพยักหน้า หยิบหนังสือเรียนขึ้นมาวาง “อืม”
“ทะเลาะอะไรกันทุกวันขนาดนี้วะ เพื่อนมึงก็บ้า มีปัญหาแล้วควบคุมอารมณ์ไม่ได้ โดดเรียนเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็หมดสิทธิ์สอบพอดี”
“ก็มันบ้าไง”
“ป๊ามันไม่ตบกบาลแยกเหรอวะ”
“มันอยู่ร้านเกมพี่มินต์”
“ไอ้เชี่ยนี่”
“เลิกเรียนค่อยไปลากมันมาด่า มึงเรียนก่อนคาบหน้าสอบเก็บคะแนน”
บีมถอนหายใจแรงๆ ตั้งแต่ไอ้หมาบ้านั่นมีแฟนก็เป็นบ้าแทบทุกวัน
ทะเลาะได้ทุกเรื่อง นิสัยไม่เข้ากันสักอย่าง เขาฟังจนเอียน ถ้าเป็นเรื่องของตัวเองคงเลิกไปนานแล้ว
คบกันแล้วมีแต่ปัญหาจะไปมีความสุขอะไรวะ
“หวัดดีครับพี่มินต์” บีมเดินนำเพื่อนเข้าไปในร้านคอม ยกมือไหว้เจ้าของร้านสาวที่นั่งอยู่ตรงเคาร์เตอร์
“อ้าวบีมเอ็ม” เธอถอนหายใจ “มาก็ดีแล้ว ไปลากไอ้เด็กงี่เง่านั่นกลับซะที นอนเล่นเกมอยู่ข้างในนั่นน่ะ” เธอหมายถึงห้องพักข้างใน พวกเขามาเล่นกันบ่อยจนสนิทพอที่จะได้รับสิทธิพิเศษแล้ว
“มันบอกปะพี่ว่าเป็นไร” เอ็มถาม
“จะมีอะไรนอกจากเรื่องแฟน ตั้งแต่มาก็พูดอยู่นั่นว่าถ้าทำได้ก็อยากเกิดเร็วกว่านี้สักสองสามปี ฟังจนรำคาญไปหมดแล้ว”
“เดี๋ยวผมไปคุยกับมันก่อน” บีมเอ่ยปาก หันไปพยักหน้าให้คนข้างๆ แล้วพากันก้าวเท้าเข้าไปด้านใน
พ้นประตูกระจกเข้ามาก็เจอคนโดดเรียนนอนคว่ำอยู่บนฟูก อีกฝ่ายเงยหน้ามองคนมาใหม่ก่อนจะฟุบไปอีกครั้งอย่างกวนประสาท
บีมหรี่ตามองก่อนจะขมวดคิ้ว
ไอ้บ้านี่...
“ดรีม”
“…”
“ไอ้ดรีม” เขาขยับเข้าไปในห้องทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วใช้เข่าเขี่ยอีกคน “ตอบ”
“อะไร”
“เป็นบ้าไรอีก”
“...หงุดหงิด”
“ทะเลาะไรกันอีก”
“แม่ง” ดนัยณัฐสบถเบาๆ ลุกพรวดขึ้นแล้วถอนหายใจ “กูไม่ได้เจออ้อนมาจะเดือนแล้ว”
“เพิ่งเข้ามหา‘ลัยก็คงต้องปรับตัวหลายอย่าง”
“ปรับตัวไรนักหนาวะ เวลาจะโทรคุยก็ไม่มี แล้วแม่งมีคนทักเฟซเยอะแยะ ผู้ชายผู้หญิงมั่วไปหมด”
“มึงส่องเฟซพี่เขาเหรอ”
“กูมีรหัส ขอไว้”
“ก็เพราะมึงไปผูกกับเขามากขนาดนั้นไงดรีม มึงเลยเป็นบ้า” เอ็มเอ่ยปากแทรก “มึงรู้ตัวปะว่าตั้งแต่มึงคบกับพี่อาร์มึงก็มีนิสัยเหมือนผู้หญิงคนก่อนๆ ของมึงเลย”
“ไอ้สัด!”
“อย่าขึ้น กูพูดเรื่องจริง” เอ็มส่ายหน้า “เลิกบ้าได้แล้ว”
“...”
บีมถอนหายใจเมื่อไอ้หมาบ้ามันเลิกคลั่งและเปลี่ยนเป็นซึมแทน ช่วงหลังมานี้อารมณ์แปรปรวนฉิบหาย
โวยวายได้แป๊บนึงก็เงียบ เงียบเสร็จก็โวยอีก สลับไปมาจนตามไม่ทัน
“แต่เรื่องห่างกันมันก็เป็นเดือนแล้วปะ อยู่ๆ มีไรถึงได้คลั่งขึ้นมา”
“เมื่อคืนทะเลาะกัน”
“เรื่อง” บีมถามต้อน
“พี่รหัสอ้อน”
เอ็มเลิกคิ้ว “ที่บอกเหมือนจีบอะนะ”
“เออ พี่บ้าอะไรมาหาเช้าเย็น เลี้ยงข้าวแม่งทุกอาทิตย์ คิดว่ากูโง่เหรอ”
“ยังไม่จบอีกเหรอวะ” เด็กผิวแทนถามอย่างประหลาดใจ เห็นมันพูดเรื่องนี้มาพักใหญ่ นึกว่าทะเลาะกันจบไปนานแล้วนะ
“จบอะไรวะ กูบอกให้อ้อนพูดกับเขาว่ามีแฟนแล้ว อ้อนแม่งก็บอกว่าอยู่ๆ จะไปพูดได้ไงเขาไม่ได้ถาม”
“…”
“กูจะไปรับที่มหา‘ลัยก็ไม่เคยว่าง เลี่ยงดิไม่ว่า”
“มึงคิดในแง่ร้ายเกินไปรึเปล่าวะดรีม”
ดนัยณัฐขมวดคิ้วฉับ หันไปมองหน้าบีม “สาบานว่าเป็นมึงไม่คิด”
“คิด แต่ยังไงล่ะ มันทำไรไม่ได้ปะวะ เขาเป็นพี่รหัส”
“แต่กูเป็นแฟนไง”
“มึงต้องเข้าใจพี่อาร์เขาบ้าง”
หมายักษ์สบถในลำคอ “แล้วเขาเข้าใจกูบ้างหรือเปล่า”
“…”
“กูอยู่ตรงนี้ไม่เคยรู้ความเป็นไปของอ้อน เขาทำอะไรกับใครบางทีกูก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ คนที่ใกล้ชิดอ้อนมากที่สุดไม่ใช่กูที่เป็นแฟน แต่เป็นไอ้พี่รหัสบ้านั่นที่ทำท่าจะตีท้ายครัวกูทุกครั้งที่มีโอกาส”
บีมถอนหายใจ เหนื่อยแทน
“แต่ที่กูเสียใจที่สุดคืออ้อนไม่เคยทำให้คนอื่นรู้เลยว่ากูมีตัวตน”
“ดรีม” คนตัวสูงกว่าวางมือบนบ่าเพื่อนเบาๆ
“อืม”
“ตอนที่ไม่มีพี่อาร์กับตอนที่มี ตอนไหนมีความสุขมากกว่ากันวะ”
“…”
ดนัยณัฐเงียบ ก้มลงมองพื้น
“ไม่ได้ถามให้ตอบกูหรอก ตอบตัวเองดีกว่า”
คนตัวโตเม้มปากแน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลงลงมาเงียบๆ
ทำเอาคนมองถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นอีกคนร้องไห้เป็นครั้งแรก
คนอย่างดนัยณัฐไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เวลาไม่พอใจก็ได้แต่หงุดหงิดโวยวาย
นี่คงเป็นครั้งแรกที่สิ่งหนึ่งทำให้เขาแพ้อย่างหมดรูป
สิ่งที่เรียกว่าความรักนั่นน่ะ...
to be continued...
พาร์ทอดีตใกล้จะหมดแล้วค่ะ :-)
ถถ้าเราเป็นดรีมเราก็เลิกนะ
ถึงปากจะบอกว่ารักแค่ไหน แต่การกระทำแสดงออกแบบนี้ จะให้คิดยังไง
จะบอกว่าดรีมงี่เง่าก็ไม่ใช่ แต่เป็นอ้อนที่ทำให้ดรีมไม่ไว้ใจอ่ะ อ้อนไม่ชัดเจน เหมือนความรักไม่เท่ากัน