[The promised neverland ] Emma is sunshine of familia

ตอนที่ 9 : EP 06 - Remnants of memories 2

'เมื่อถึงเวลาที่ถูกที่ควร...ฉันจะมาทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างเอง'

"เอ็มม่า..คือเจ้าหญิงราชวงศ์ทรอยแมร์งั้นเหรอ..."

"แถมยังถูกลอบปรงพระชนม์ในวันกำหนดความเป็นความตายของกลุ่มปศุสัตว์..."

  ผมมองภาพเรื่องราวด้วยใจที่สับสน ภาพของครอบครัวคนสำคัญที่โตมาด้วยกันในอดีต ตัวเธอเมื่อพันปีเป็นบุคคลสำคัญคนนึงที่ถูกลอบทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส 

 "ง..งั้นเราต้องเรียกเธอว่าเจ้าหญิงรึเปล่าเนี่ย"

คุณลุงยูโกะมองไปที่เอ็มม่าก่อนจะถามด้วยเสียงกลัวๆ นั่นสินะเธอเป็นถึงเจ้าหญิง แต่ยังไงเอ็มม่า..

"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ถึงในอดีตฉันจะคือรัชทายาทลำดับสุดท้ายของราชวงศ์ทรอยแมร์  แต่ฉันในตอนนี้ก็ยังเป็นหนึ่งในปศุสัตว์เด็กจากเกรซฟิลด์  เป็นแค่เอ็มม่าเหมือนที่ทุกคนเคยรู้จักนะ"

หึๆ...สมกับเป็นเธอ ยังไงซะเธอก็คือเอ็มม่าที่พวกเรารู้จัก ใจดี อ่อนโยน ไร้เดียงสาแต่ก็เข้มแข็ง

ผมตัดสินหันกลับไปยังภาพตรงหน้าที่เริ่มเคลื่อนไหวอีก

'ปัง!!'

เสียงประตูถูกเปิดอักครั้งร่างภาพของบุคคลมาใหม่ทำให้ทุกคนถึงกับหน้าถอดสีอีกครั้ง

'นี่!เอ็มม่าเป็นยังไงบ้าง!!!!'

(ม...ไม่จริงน่า)

   ร่างของชายหนุ่มผู้มาใหม่ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน เรือนผมสีดำแสกปิดตาอีกฝั่งกับชุดสูทสีดำ สร้างความประหลาดใจให้ทุกคนอีกครั้ง

"เรย์เหรอ!!!!!!!!!!"

 คนในห้องดูแตกตื่นกว่าเดิมแม้แต่เอ็มม่าหรือเจ้าตัวเองเรย์หันไปหาวาซตีเป็นเชิงถาม

"นายเอง...ก็เป็นบุคคลกลับมาเกิดใหม่เหมือนกัน นายคือคนจากราชวงศ์ ลิวาเอล และก็เหมือนพวกฉันทุกคน นายก็มีความเกี่ยวข้องกับเอ็มม่าตั้งแต่1พันปีก่อน"

"!!!!!!"

"ดูต่อไปเถอะ.."

'นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมเอ็มม่าถึงถูกลอบทำร้าย!!!!'

'พวกเราก็สงสัยเหมือนกัน...เรายังจับมือใครดมไม่ได้ด้วยซ้ำตอนนี้'

'มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน..'

  เรย์เดินไปที่เตียงที่มีร่างของเด็กสาวผมสีส้มดวงตะวันหลับอยู่พร้อมสายน้ำเกลือและเครื่องช่วยใจระโยงรายางเต็มไปหมด ร่างสูงนั่งลงข้างๆเตียงและกุมมือเอ็มม่าแน่นหวังว่าเธอจะตื่นมาแล้วพูดกับเขาว่ายินดีต้อนรับกลับเหมือนทุกที

'หมอหลวงว่าไงบ้าง..'

'หมอบอกว่าอาการเธอดีขึ้นมากแล้วยังดีที่นักฆ่านั่นเล็งพลาดไม่โดนจุดสำคัญ..ถ้าไม่อย่างนั้นเอ็มม่าคง...'

  วาซตีมองไปที่เตียงอย่างปวดร้าวที่เขาช่วยคนสำคัญไว้ไม่ได้ เขามักพูดเสมอว่าของทุกสิ่งบนโลกคือของของเขาและตัวเด็กสาวก็เช่นกัน แต่เขาไม่สามารถปกป้องของสำคัญชิ้นนี้ไว้ได้

'จะว่าไปเรย์..แล้วเรื่องทางนายเป็นไงบ้าง..'

'อา..อย่างที่นิมิตของยัยนี่บอก เหมือนจะมีการเริ่มสร้างฟาร์มเล็กๆขึ้น คิดว่าคงเป็นการสร้างฟาร์มปศุสัตว์มนุษย์แน่...'

'ฟาร์มปศุสัตว์ถูกสร้าง ทั้งที่ยังไม่ได้ร่างพันธสัญญาสงบศึก เอ็มม่าถูกยิงกลางสถานสำคัญในวันตัดสินการร่างพันธ...ฉันว่าเรื่องนี้มันกลิ่นแหม่งๆแล้วนะ'

 ซูแปรบีอาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของลัสก่อนจะเริ่มว่ากันต่อ

'ที่สำคัญ..ฉันกับอิระไปสืบข่าวมา มีลางว่าจะเป็นของพวกที่ต้องการให้สัญญานี้เกิดด้วย'

'หมายความว่าไง..?'

'ฉลาดๆอย่างนายต้องเข้าใจได้แน่ๆเรย์...เกิดการโต้แย้งระหว่าง2ฝั่งที่มีความเห็นต่างกัน...เสียงของเอ็มม่าสำคัญต่อเรื่องนี้ แต่พอเธอจะออกความเห็น กลับโดนลอบยิง'

'คิดจะกันเสียงองค์หญิงทรอยแมร์ เพื่อทำให้ฝ่ายตนเองชนะงั้นเหรอ...งั้นถ้าคิดตามความเป็นไปได้..ฝั่งที่น่าจะทำคงเป็น..'

เรย์สีหน้าซีดกว่าเดิมเพราะเขาไม่อยากให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลยจริงๆ 

'นายเข้าใจไม่ผิดหรอกพวกเราลงความเห็นกันทั้ง8คนแล้วว่าต้องเป็นฝ่านที่ต้องการทำร่างพันธสัญญานี้แน่นอน...'

 'แอ้ดด'

    เสียงประตูเปิดทำให้ทุกคนมองบุคคลมาใหม่ อย่างอาเคเดีย อิระ และคนสุดท้ายที่ทำเด็กจากเกรซฟิลด์ชะงักไปตามๆกัน

"นอร์แมน!!!??"

"ใครน่ะ?"

ยูโกะหันไปถามเด็กๆ

"นอร์แมนเป็นเพื่อนและครอบครัวคนสำคัญอีกคนของพวกเราน่ะค่ะ"

'กว่าจะมาได้นะนอร์แมน..'

'โทษทีไปรายงานเรื่องความล่าช้าของการตรวจสอบน่ะ....เอ็มม่า..เธอเป็นยังไงบ้าง..?"

'อาการคงที่..แต่ยังไม่ฟื้น...'

  แกร็ดตอบเนือยๆก่อนจะกัดฟันกรอดเพราะเกิดเรื่องบ้าๆนี้ขึ้นทำให้เขาไม่มีความอยากอาหารสักนิด พวกเขาล้วนห่วงเอ็มม่าจนไม่เป็นอันทำอะไรสักคน แม้แต่อาเคเดียที่ปกติจะหาที่นอนตลอดยังไม่ยอมพักเลย

'เพราะพวกคุณอาของฉันสินะ...ถึงจะไม่มีหลักฐานแต่ก็พอจะเดาได้เลย...'

"คุณอาเหรอ..?"

'ใช่พวกฉันก็คิดงั้นถ้าเกิดการลอบปลงพระชนม์ขึ้นฝ่ายที่อยากให้ร่างสัญญาคงได้ประโยชน์เต็มๆ'

'นายจะเอาไงล่ะนอร์แมน...?'

'มาขนาดนี้แล้วจะถามอีกเหรอ...ผมน่ะยังไงก็จะอยู่ฝั่งนี้ครับ....ต่อให้โดนบอกว่าเป็นผู้ทรยศต่อตระกูลราทรี...แต่เอ็มม่าคือคนสำคัญของพวกเรา...'

'หึ...กะแล้วว่านายต้องพูดแบบนั้น..แต่เราก็ยังหาหลักฐานมาลงโทษไม่ได้หรอกนะ นายจะเอาไงล่ะ'

'ก่อนอื่นคงต้องรอเอ็มม่าฟื้นก่อน...'

'นั่นสิ..ถ้าจะสะสางก็ต้องแบบนั้นแหละ..'

ภาพในห้องถูกเร่งความเร็วและเปลี่ยนฉากเป็นสวนของวอร์ทาเรียอย่างรวดเร็ว ที่สวนปรากฏร่างของเอ็มม่าและเรย์ 2คนโดยเอ็มม่าเดินรอบๆสวนวีด้า

'ออกมาแบบนี้ไหวแน่นะ..?'

'อื้อ..เรย์กับทุกคนนี่เป็นห่วงเกินไปแล้วนะฉันสบายดี!'

'เฮ้อ....อย่าฝืนล่ะ...บอกตามตรงพวกฉันอยากรีบจัดการเรื่องคนลอบทำร้ายเธอน่ะ'

ร่างสูงกำมือแน่นพรางมองไปที่ช่วงท้องของเอ็มม่า ดวงตาคู่สวยเงยหน้าจ้องกลับก่อนจะเผยรอยยิ้มเศร้า

'เรย์..รู้มั้ยชีวิตของคนเรามันก็เหมือนดอกไม้ เป็นสิ่งที่ไม่จีรัง สักวันก็ต้องเหี่ยวเฉาแล้วตายจากไป...ฉันเอง...ก็ไม่ต่างกัน'

'อ..อะไรของเธออยู่ๆก็..'

ใบหน้าหวานหันมาที่ชายหนุ่มก่อนจะจับมือหนาขึ้นมากุมด้วยสองมือเล็กๆของเธอ

'สัญญาได้มั้ยว่าถ้าฉันตายไปเธอกับทุกคนจะไม่โทษตัวเอง'

'พูดอะไรของเธอน่ะ...เธอ..หรือว่าเธอเห็นอะไร'

'สัญญามาก่อนสิ...'

'อึก...ใครจะไปสัญญาได้กัน..'

'ชีวิตของฉันคงอยู่ได้ไม่นานอย่างน้อยตอนนี้ก็ยังได้อยู่กับทุกคน...ก่อนที่กงล้อแห่งชะตาจะเคลื่อนไหว...'

'จะไม่ปล่อยให้เธอตายแน่!!!'

'นายฝืนชะตากรรมไม่ได้หรอก...ทั้งนาย นอร์แมน โอลิเวอร์  หรือพวกคุณวาซตี..'

'ถึงอย่างนั้น....แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง...'

 มือบางเอื้อมไปทาบแก้มชายหนุ่มก่อนจะส่งยิ้มบางๆ

'เรย์...รู้รึปล่าวการที่ฉันได้เกิดมาพบนาย พบนอร์แมน พบทุกคน...มันคือความสุขที่ไม่มีอะไรจะมาแทนที่ได้..เลยนะ'

'เอ็มม่า...'

 ดวงตาคู่สีรัติกาลมองไปที่ใบหน้าหวานราวกับของสำคัญก่อนจะตัดสินใจก้มหน้าลงไปช่วงชิงรสสัมผัสหวานจากปากสีพีช ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็จูบตอบอย่างไม่ลังเล

"จูบกันด้วย!!!!!!!!!!"ดอนกับทอมะตะโกนเมื่อเห็นภาพพี่ใหญ่ในอดีตจูบกัน ในขณะที่เอ็มม่าหน้าขึ้นสีเล็กน้อยและหันหน้าหนีส่วนเรย์ทั้งอึ้งทั้งเขิน

'เลิกพูดเหมือนจะหายไปจากพวกฉันได้แล้วยัยเจ้าหญิงบ้า..'

'ใจร้าย~ '

'ใครกันแน่ที่ใจร้าย...เอะอะก็คิดจะหายไปจากฉันกับพวกวาซตีตลอด'

 เรย์เอื้อมมือไปจับผมข้างใบหน้าหวานไปทัดข้างหู ดวงตาสีเขียวสวยที่เขาหลงรักยิ่งกว่าอะไรดีกำลังสั่นระริกอย่างกลัวบางอย่าง แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรเขาจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาพรากเธอไปจากพวกเขาแน่

  หากพวกราทรีคิดจะกบฏต่อทรอยแมร์แปลว่าพวกมันเตรียมใจที่จะเป็นศัตรูกับพวกเขาแล้ว!!!

'พวกนายมาอยู่นี่เองเหรอ..'

'คุณวาซตี..ทุกคนด้วย'

'เรย์นี่ขี้โกงจังน้าาา...แอบหนีมาอยู่ด้วยกันสองต่อสองกับเอ็มม่าแบบนี้...'

ลัสเดินไปโอบเอวร่างเล็กก่อนจะจูบหน้าผากเธอเบาๆ

'ฉันไม่อยู่ตั้งนานแถมกลับมาเอ็มม่านอนซมบนเตียงอีก...ขอเก็บแบบทบต้นไม่ทบดอกก่อนแล้วกัน'

  เรย์ยักคิ้วให้พวกเขาก่อนจะหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เอ็มม่าที่หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงแล้ว

'เอ็มม่าแผลเป็นยังไงบ้าง....'

นอร์แมนคุกเข่าข้างหน้าเอ็มม่าก่อนจะลูบจุดที่เธอโดนยิงเบาๆ

'ไม่เป็นไรแล้วล่ะนะ..ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงกันนะ..'

  ร่างเล็กยืนมือไปลูบหัวนอร์แมนที่ดูหม่นๆเพราะเขารู้ว่าแผลนี่เป็นฝีมือใคร

'ขอโทษนะเอ็มม่า..'

'ทำไมนอร์แมนต้องขอโทษล่ะ...?'

'เพราะตระกูลผม...เอ็มม่าถึงต้องเจ็บตัว...ทั้งที่ผมก็เป็นราทรี มีสายเลือดตระกูลที่คิดกบฏต่อเธอ แต่เธอก็ยัง...'

'นอร์แมนก็คือนอร์แมนต่อให้เป็นคนตระกูลราทรี ฉันรักนอร์แมนเพราะเป็นนอร์แมนไม่ใช่เพราะเป็นราทรี...ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ' 

ื  ดวงตาสีอความารีนสั่นก่อนที่หยดน้ำใสๆจะหลั่งไหลออกมาด้วยความเจ็บใจที่ปกป้องบุคคลอันเป็นที่รักไม่ได้แถมสาเหตุยังมาจากตระกูลของตนเอง 

'ทุกคน...จากนี้ไปช่วยฟังที่ฉันพูดด้วยนะคะ..เป็นเรื่องสำคัญทีฉันต้องบอกทุกคน...'

เอ็มม่าถอนหายใจก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเหล่าคนรักของเธอ

[To Be Continued]

ตอนนี้สั้นหน่อยยแต่อดใจรอหน่อยเน้อออ ไม่ค่อยว่างละช่วงนี้;-;ต้องไปทำสี แถมพออนิเมะภาคแรกจบแรงบันดาลใจก็เริ่มหดหาย;-;แต่จะพยายามจ้าา

แจ้งหยุดอัพจนถึงศุกร์นะงับ อัพEP7วันเสาร์นะงับบไว้เจอกันใหม่น่อออ