[The promised neverland ] Emma is sunshine of familia

ตอนที่ 7 : EP 04 : To the castle of Votaria

'รีบมาทางนี้สิ...พวกเราจะบอกทุกอย่างเอง'

   นี่ก็ผ่านมาเดือนครึ่งแล้วหลังจากที่เรากับเพื่อนๆออกจากคูวิทิดาลา หลังจากคืนนั้นที่ฝันถึงทุกคนและเหตุการณ์ในอดีตฉันก็ไม่ค่อยได้ฝันอะไรอีกนอกจาก เหตุการณ์คล้ายชีวิตประจำวันกับทั้ง7คน นั่นทำให้ฉันแน่ใจว่า ฉันเคยรู้จักคนพวกนั้นมาก่อน 

   แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือพวกเขาอยู่ที่ไหนต่างหาก |£;*~•^ บอกว่าฉันจะรู้ทุกสิ่งเมื่อถึง วอร์ทาเรีย แต่ในแผนที่ที่เราฝังเข้าสมองเราก่อนออกเดินทางฉันกลับไม่เคยเห็นชื่อนี้มาก่อนเลย

  

"เฮ้ๆ...ฉันว่าบรรยากาศป่านี่มันแปลกกว่าตอนเราไปหรือปล่าวนะ..."

  ฉันมองรอบๆตามที่ดอนบอก จะว่าไป แปลกจริงๆ รอบป่าแตกต่างจากตอนเราเดินทางไปคูวิทิดาลาแถวนี้ ดูมืดและเงียบสงัดกว่าตอนขาไป แต่แปลกที่บรรยากาศแบบนี้ฉันรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด

"บรรยากาศแบบนี้.."

(ตรงนี้...มาทางนี้สิ...)

'เอ๊ะ!!..ส..เสียงนั้นอีกแล้ว'

(อีกนิด...ตรงมาทางนี้)

'ทางนี้มันทางไหนล่ะ!!!'

(เร็วเข้าทุกคนรออยู่...)

'อ๊ะ..ด..เดี๋ยว'

"เดี๋ยวก่อน!!!"

"เป็นอะไรไปเอ็มม่า!"

  ฉันเลือกเมินเสียงเรย์ไปก่อนแล้ววิ่งตามหาต้นเสียงทันที 

(ใช่ทางนั้นแหละ...จะถึงแล้ว..)

"คุณอยู่ไหนน่ะ!!!"

ฉันยังคงวิ่งหาต้นเสียงโดยมีทุกคนตามมาติดๆ ไม่มีเวลาพอให้ฉันได้อธิบายแล้ว 

ฉันหยุดวิ่งเมื่อเสียงหายไป ตอนนี้เราทั้งหกมาอยู่กลางวงล้อมต้นไม้7ต้นที่หันล้อมรอบเราราววงกลม

"ที่นี่แหละ"

"เอ็มม่า..ที่ว่าที่นี่คืออะไรเหรอ"

กิลด้าถามด้วยความสงสัยพร้อมกับทุกคนที่หันไปเด็กสาวที่ยังมองรอบๆอยู่

"ฉันเคยมาที่นี่..."

"อา..ก่อนไปไงเราผ่านแถวนี้"

"ไม่ใช่!!"

"??"

"ต้องอยู่สิ..."

เปรี๊ยะ! 

"อ๊ะ..ดูสิพื้นมัน!"

"เอ็มม่าระวัง!!"

เรย์รีบตรงไปรับร่างเอ็มม่าไว้แต่ทว่าพื้นดินรอบๆกับค่อยๆยุบลงไป 

"อ๊ากกกก!!!!!!!"

"ดูเหมือนว่าจะมากันแล้วสินะ..."

"เอ็มม่าจัง..มาแล้วงั้นเหรอ..."

"เยี่ยม!!.."

"เฮ้..ลูก้าไปรับเด็กคนนั้นกับเพื่อนๆเธอมาที..ส่งข่าวบอกให้หมอนั่นส่งจิตคนที่เหลือที่เชลเตอร์มาที่นี่ด้วย"

"ได้ขอรับนายท่าน"

พลันที่ชายหนุ่มรูปงามผู้รับใช้หายไป ชายหนุ่มทั้ง7ก็แสยะยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"กำลังรอเลย...เอ็มม่า"

"อึก...ทุกคนปลอดภัยนะ!"เอ็มม่าหันไปถามทุกคนที่ค่อยๆลุกจากพื้น

"จ้ะ..สบายดี"

"ว่าแต่ว่า..ปราสาทนี่มันอันอะไรน่ะ...ที่นี่เมืองเร้นลับอีกแล้วเหรอ?"

"อา...ที่นี่.."

ดวงตากลมโตสีเขียวคู่สวยมองสวนรอบๆและปราสาทอย่างตกใจ พลันสายตาก็เหลือไปเห็นบางสิ่งที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า

"ส..สวนวิด้าที่ปลูกกับพวกเวดี้คุง!!!"

   ชื่อและท่าทีที่ไม่คุ้นเคยของเอ็มม่าทำให้เรย์ขมวดคิ้ว ตั้งแต่ไปที่คูวิทิดาลาเอ็มม่าทำตัวแปลกมากจนเขาอยากเอ่ยถามหลายครั้งหลายครา แต่ทำได้เพียงเงียบจนกว่าเธอจะยอมเอ่ยปากเล่าเอง

"กำลังรออยู่เลยล่ะนะครับ..ท่านเอ็มม่า..."

 เสียงปริศนาทำให้ทุกคนหันไปในทางเดียวกันปรากฏร่างของชายหนุ่มหน้าตาดี ผู้มีใบหน้าและท่าทางสง่างาม

"คุณ....ลูก้าสินะ..."

"อา..พันปีแล้วแล้วสิครับ ที่ไม่ได้รับใช้พวกท่านแบบนี้...กระผมลูก้าเองครับ ข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์แห่งวอร์ทาเรีย รู้สึกเป็นเกียรติและดีใจมากครับที่เห็นท่านยังปลอดภัยและดูแข็งแรงขนาดนี้"

"มันไม่ใช่ความฝัน..แต่ที่คนๆนั้นคืนมาให้ฉันคือความทรงจำจริงๆสินะ"

"ครับ..แต่ถ้าอยากรู้มากกว่านั้นผมว่าคุณหนู ตามผมไปกันจะดีกว่านะครับพวกนายท่านรอคุณและเพื่อนๆอยู่แล้ว "

"ค่ะ..งั้นรบกวนด้วยนะคะ...ฉันอยากรู้เหตุผลที่คืนความทรงจำเมื่อพันปีก่อนมาให้ฉันและเรื่องราวทั้งหมด มันเกิดอะไรขึ้นในวันร่างพันธสัญญากันแน่..."

"ครับ...ผมรู้อยู่แล้ว..เพื่อการนั้นผมจะช่วยนำทางเองครับ"

ทุกคนที่ยังตามเรื่องราวที่เอ็มม่าและลูก้าไม่ทันได้แต่ยืนเอ๋อ

"ไปกันเถอะเรย์ ระหว่างทางฉันจะบอกสิ่งที่นอกเหนือจากเรื่องคูวิทิดาลาที่ฉันพบที่นั่นเอง"

เอ็มม่าหันไปยิ้มบางๆให้เพื่อนๆทุกคนก่อนจะเดินตามลูก้าเข้าไปในปราสาท

"อ๊ากก...รอก่อนๆลูก้าอย่าพึ่ง!!!!"

เสียงผู้มาใหม่ทำให้ทุกคนหันไปก่อนประตูจะปิดลง

"อ้าวท่านโอลิเวอร์...มากันเร็วจังนะครับ...ผมกำลังคิดว่าถ้าพวกท่านยังไม่มาถึงหลังจากพาพวกท่านเอ็มม่าเข้าไปผมจะไปรับคุณกับคนที่นั่นที่เชลเตอร์พอดี"

"โอลิเวอร์!!!!!!!!!!"

"ไง..เอ็มม่า. ท่าทางตกใจแบบนั้นความทรงจำยังกลับมาไม่ครบ100%สินะ"

"นาย..รู้..?"

"นี่มันที่ไหนเนี่ย!!"

เสียงโวยวายจากด้านนอกทำให้เอ็มม่าและเรย์หันขวับไปมอง

"แอนนา แนท ทอมะ ลานิ พวกคุณยูโกะด้วย ทุกคนทำไมถึง..."เสียงหวานเอ่ยอย่างตกใจพรางหันไปมองโอลิเวอร์

"พวกนาย..ได้ไง.."เรย์เองก็มองอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะระยะทางที่นี่กับเชลเตอร์มันห่างกันหลายไมล์กว่าจะไปถึงก็สักเดือนนึงแต่ทุกคนกลับมาอยู่ที่นี่

"เอ็มม่า!!!แล้วก็พวกเรย์!!"ทอมะกับลานิวิ่งมากอดผู้เปรียบเสมือนพี่สาวคนโตของบ้านอย่างดีใจ

"มากันได้ยังไงน่ะ..."เธอหันไปยูโกะ ลูคัสเพื่อหาคำตอบว่าทำไมน้องๆเธอถึงมาอยู่ที่นี่แทนที่จะอยู่ในที่ปลอดภัยอย่างเชลเตอร์

"อา..พวกเรารู้สึกตัวกันมาอยู่หน้าปราสาทแล้วล่ะ" 

"ถอดจิตกันมาน่ะใช้พลังของฉันกับพวกวาซตี..เอาเป็นว่าไปถึงห้องประชุมใหญ่แล้วจะอธิบายเอง..พวกนายทุกคนอย่าพึ่งถามเลย"

  เรย์หันไปมองเอ็มม่าที่หน้าถอดสีกว่าเดิมก่อนจะยื่นมือไปวางบนหัวของเด็กสาวและยีเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอก..ไปถึงก็คงรู้เอง...ฉันจะไม่รีบจนกว่าเธออยากจะบอก"

"เรย์..."

"ไปเถอะ.."

"อืม..."

ทุกคนตัดสินใจเดินตามลูก้าไป ระหว่างทางเอ็มม่ารีบก้าวเท้าไปให้ทันโอลิเวอร์แล้วถามทันที

"นี่มันหมายความว่าไง?"

"อย่าพึ่งหงุดหงิดเลยน่ะ...เดี๋ยวเธอจะรู้ทุกอย่างแล้ว บอกไปแล้วนี่...เธอไม่ได้อยู่คนเดียว "

"นาย..."

ร่างบางตัดสินใจไม่ถามอะไรต่อแล้วตั้งใจเดินตามลูก้าต่อไปจนถึงประตูบานใหญ่ ลูก้าเคาะประตู3ทีก่อนจะมีเสียงนุ่มทุ้มที่เธอคุ้นเคยตอบกลับมา

"เข้ามาเลย.."

เมื่อบานประตูเปิดก็ปรากฏร่างชายหนุ่มทั้ง7บนโซฟาแนวยาว ที่หันมามองด้วยรอยยิ้ม

"กลับมาแล้วสินะ...เอ็มม่า.."

"พวกคุณ...จริงๆด้วย"

ไม่รู้ทำไมเธอถึงก้าวเท้าไปต่อไม่ได้ ร่างเล็กสั่นเทิ้มด้วยความตกใจก่อนจะทรุดฮวบจนทุกคนตกใจทั้งพวกเรย์ทั้งหนุ่มๆในห้อง

"เอ็มม่า!!/คุณเอ็มม่า!/คุณหนู"

ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ร่างทั้ง7ที่อยู่หน้าเธอ ดวงตาใสเริ่มร้อนและหยดน้ำที่พรั่งพรูออกมาจากตาคู่สวยจนทุกคนทำอะไรไม่ถูก

"ขี้แยไม่เปลี่ยนเลยนะ "เสียงทุ้มแฝงความร่าเริงเดินมาข้างหน้าเธอก่อนจะคุกเข่าลงและลูบหัวเธอเบาๆ

"เว..ดี้คุง.."

"ใช่ๆ ฉันไงล่ะเวดี้ผู้คุมเรือนจำริษยาน่ะ คิดถึงนะ..เอ็มม่า ขอบคุณที่กลับมาเกิดไม่สิ..กลับมาจุติใหม่"

รอยยิ้มสดใสยิ่งทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกเธอหันไปทางทุกคนก่อนจะยิ้มอ่อนๆออกมา

"คุณวาซตี.."

"ไง..แม่กระต่ายน้อยของฉันกลับมาสักทีนะ...เอ้าอย่าทำหน้าแบบนั้นรีบมาทางนี้เร็ว.."

"คุณซูแปรบีอา.."

"เหอะ..เธอมันช้ามาก!และชุดนั่นมันอะไร มาให้ฉันแปลงโฉมใหม่ซะ!"

"คุณอิระ.."

"ยินดีต้อนรับกลับคุณเอ็มม่า..คิดถึงมากเลยครับ"

"แกร็ดคุง.."

"ได้กลิ่นหอมๆจากเอ็มม่าด้วย..อยากกินจัง.."

"คุณลัส.."

"ฮึๆ...คิดถึงมากเลยล่ะนะ..เอ็มม่า"

"อาเคเดียคุง.."

"เอ็มม่าจัง..ผมดีใจที่เธอกลับมานะ งั้น..ไปนอนกันเถอะ..."

"ทุกคน..ยังมีชีวิตอยู่จริงๆด้วย.."

"หยุดร้องน่าา..ฉันปลอบผู้หญิงไม่เก่งนะยัยบ้า!เล่นทำหน้าขี้แยน่ารักแบบนั้นเดี๋ยวก็มีผู้ชายหลงรักเพิ่มพอดี...เฮ้ยหยุดเลยนะ!!"

"อึก..."

   ใบหน้าหวานยังคงปล่อยโฮออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พวกเรย์มองอย่างตกใจมากเพราะน้อยครั้งมากที่เอ็มม่าจะร้องไห้ออกมาหนักขนาดนี้ พวกเขารู้สึกทำตัวไม่ถูกกับปฏิกิริยาเธอมาก และยังสงสัยอยู่ว่าเธอรู้จักคนพวกนี้ได้ยังไง

  ใช้เวลานานนับนาทีกว่าที่เด็กสาวจะหยุดร้อง เมื่อวาซตีเห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากชวนทุกคนนั่งทันที

"เอาล่ะ..มาฟังกันดีกว่า..สาเหตุที่พวกนายต้องมาที่นี่และเรื่องที่พวกนายสงสัยกันน่ะ..ถ้าทำได้เราจะตอบให้หมด...เพราะมันเกี่ยวข้องกับปศุสัตว์เด็กแบบพวกนายโดยตรงเลย"

[To Be Continued]

ช่วง Talk with Writer

จบไปอีกตอน ในที่สุดหนุ่มๆเราก็ได้เจอเอ็มม่ากันสักที  ในเมื่อเขามาแล้วรินจะลงประวัติทั้ง7คนและตัวละครที่เกี่ยวข้องทีหลังนะคะ

วันนี้ก็มากับโดน่ารักๆอีกเช่นเคย 

{มีภรรเมียเป็นผู้หญิงดีๆอย่าให้ภรรเมียแต่งชายเป็นอันขาด..ไม่เช่นนั้นเธอจะ...}

{ไม่งั้นเธอจะหล่อกว่าหลัว>,.<)

{เมื่อหม่าม๊าถามเด็กๆว่าวันเกิดอยากได้อะไร}

{ไม่ได้ลูกนอร์แมน หนูม่าเป็นสมบัติส่วนรวม;w;) }

ไว้เจอกันใหม่นะคะ•w<