" กินขนมหน่อยไหม โนโซมิ " รัมโปซังว่าพลางยื่นวองขนมที่แกะกินไว้ตั้งนานแล้วยื่นมาทางฉัน " กะ-กินค่ะ! " ฉันรีบพูดอย่างตะกุกคะกัก แต่ก็คงน้ำเสียงไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินไป เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
ฉันค่อยๆ ยื่นมือที่สั่นนิดๆ ไปหยิบขนมชิ้นนึงขึ้นมากิน ในหัวก็คิดไปว่า
อ่าาา....สุขใจจริงๆวันนี้
.
.
.
.
.
อนิจจา....โนโซมิไม่รู้เลยว่าท่าทางและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคนในสำนักงานที่กำลังทำงานของตนไปอยู่นั้นคอยเงี่ยหูฟังอยู่ พร้อมทั้งคิดไปพร้อมๆกันว่า
' อา ดูออกง่ายจังน้า โนโซมิจังซัง/จัง '
[ ranpo X Oc ]
" กรี๊ด!!! ฉันยังไม่อยากตายน่ะย่ะ "
.
" ฮืออออ ทำไหมรันโปซังถึงไม่สนใจฉันเลยอ่าาา "
.
" คิก คิก คิก ถ้าฉันเอาขนมมาเป็นตัวล่อ รัมโปซังต้องติดกับแน่ๆ "
.
.
.
ตอนนี้คนในสำนักงานได้ปลงไปแล้วกับคำพูกแปลกๆ ทั้งการทำนู่นทำนี้ที่อย่างกับคลั่งไคล้รัมโปซังขั้นสุดเกินที่จะกู่กลับมาได้
" เอ พักนี้โนโซมิจังทำตัวพิลึกขึ้นน่ะ ว่าไหม " ดาไซที่กำลังนอนบนโซฟานั้งเล่นพร้อมทั้งในมือก็มีหนังสือเกี่ยวกับฆ่าตัวตายสารพัดวิธี เอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย หันไปถามกับคนอื่นๆที่กำลังทำงานอยู่
คนอื่นในสำนักงาน>>> ' แกไม่มีสิทธิ์มาพูดอย่างนี้น่ะ ไอ้คนบ้าฆ่าตัวตาย '
/////มุมนักเขียน/////
อะแฮ่ม อะแฮ่ม เปิดฟิกมาเป็นเรื่องที่สอง เรื่องแรกไม่เทแน่นอนจ้าาา แต่ใครที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องแรกก็ไปอ่านได้น่าา เอาล่ะ แฮ่ม!! คือไอ้เราก็ไปหาดูอนิเมะที่แบบหนักสมองหน่อยๆ แนวสืบสวน จนมาเจอเรื่องนี้ที่เรามองข้ามตลอด ก็แบบ เฮ้ยว่ะ!! ทำไหมกุพลาดเรื่องไปได้ว่ะ อย่างสนุกอ่ะเรื่องนี้ ทั้งแนวดำเนินเรื่อง คดีสืบสวนต่างๆ ที่มาของตัวละคร คือแบบ อาจารย์ท่านสุดยอดมากค่ะ ข้าพเจ้าถวายตัวบูชาขึ้นหิ้งเลย และที่กล่าวมาทั้งหมด เราชอบมาก และมันยังมีต่อแต่ยังไม่ทำอนิเมะแต่ก็ยังรอ แต่เราก็รอไม่ได้ บวกกับชอบรันโปซังมาก จึงเกิดฟิกนี้ขึ้นมาค่ะ หุหุหุหุหุหุหุ
อย่างหล่ออ่ะคนนี้ ยอมใจมากค่ะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น