คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 09
Chapter 09
ฮยอกแจค่อยๆลืมตาขึ้นมาในตอนสายเนื่องจากรู้สึกว่านอนไม่สบายตัว ก่อนจะพบว่าสาเหตุของความอึดอัดนั้นมาจากท่อนแขนของใครบางคนที่พาดอยู่ตรงช่วงเอวเขานั่นเอง ความทรงจำของค่ำคืนที่ผ่านมาไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันเกิดขึ้นจริงๆสินะ
ทั้งที่ยังรู้สึกเพลียอยู่มากจากกิจกรรมเมื่อคืนบวกกับเวลาพักผ่อนที่น้อยนิดเพราะเพิ่งจะได้หลับไปตอนเกือบเช้า แต่ก็ต้องจำใจลืมตาตื่นขึ้นมา มือบางค่อยๆหยิบยกท่อนแขนนั้นออกอย่างเบามือเกรงว่าอีกคนจะตื่น เขายังไม่อยากมองหน้าทงเฮในตอนนี้สักเท่าไหร่ เรียกว่าไม่อยากมองอีกเลยจะดีกว่า
ฮยอกแจค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงด้วยเนื้อตัวที่ปราศจากอาภรณ์ใดๆปกปิด เปิดประตูห้องน้ำอย่างเบามือ กวาดตามองหาเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนจะหยิบและรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ภาวนาอย่าให้คนที่หลับอยู่บนเตียงด้านนอกตื่นขึ้นมาตอนนี้เลย
กว่ากลับจะมาถึงคอนโดได้ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ตั้งใจว่าจะกลับมาอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สบายตัวแล้วจะนอนต่ออีกยาวๆ เพราะตอนนี้เขารู้สึกปวดช่วงล่างไปหมดเหมือนจะไม่สบาย ยังดีที่วันนี้เป็นวันจันทร์เขาจะได้มีเวลาพักอีกหลายวันกว่าจะไปซ้อมร้องเพลงกับพวกฮีชอล ยงฮวาและซองกยู สองขาเรียวรีบก้าวผ่านประตูเข้าไปด้านในเพื่อจะไปยืนรอลิฟท์ แต่ก็ต้องหยุดชะงักมือที่กำลังจะกดปุ่ม
“ฮยอกแจ”
เมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็พบเข้ากับซีวอน ที่วิ่งมาจากทางโซฟารับแขก นี่ซีวอนมานั่งรอเขาเหรอ
“ฮยอกแจ นายหายไปไหนมาฉันโทรหานายทั้งคืนเลย ไอ้บ้านั่นมันทำอะไรนายหรือเปล่า” ซีวอนยิงคำถามใส่มาเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง จนผู้ร่วมอาศัยในคอนโดที่มายืนรอลิฟท์อีกสองคนหันมามองที่เขาด้วยความสงสัย
“ไปคุยกันข้างบนเถอะ” ฮยอกแจรีบดึงแขนซีวอนให้เข้าลิฟท์ในทันทีที่ลิฟท์ลงมาถึงและเปิดออก ซีวอนจึงเริ่มรู้สึกตัวว่าตนเองเสียงดังจนเกินไป แต่ถึงจะพูดอะไรออกไปตอนนี้ไม่ได้แต่สายตาคมก็ยังกวาดมองไปทั่วตามใบหน้าและลำคอของร่างบางเพื่อหาร่องรอยของบางสิ่งบางอย่าง จนฮยอกแจรู้สึกอึดอัด
ร่างบางก้าวนำออกไปทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออกเพราะไม่ชอบสายตาที่ซีวอนมองมาอย่างจับผิด และอยากจะหนีจากสายตาอยากรู้อยากเห็นของสองสาวที่ร่วมอาศัยลิฟท์มาพร้อมกันนั้นด้วย
“ตกลงเมื่อคืนมันพานายไปไหน มันทำอะไรนายหรือเปล่า ฉันโทรหาทำไมนายถึงไม่รับ” ซีวอนรัวประโยคคำถามใส่ทันทีที่ก้าวตามฮยอกแจเข้ามาในห้องแล้ว ร่างสูงไม่สนใจแม้กระทั่งจะหันไปปิดประตูห้องให้มันสนิทดีด้วยซ้ำ เพราะความร้อนรนที่อยากจะรู้เกี่ยวกับเรื่องของอีกคนมันมีมากกว่า
ฮยอกแจเมื่อได้ยินคำถามเกี่ยวกับโทรศัพท์อีกครั้งก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตนไม่ได้จับโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ในกระเป๋ากางเกงก็ไม่มี อาจจะตกอยู่ในรถทงเฮหรือไม่ก็อาจจะลืมไว้ที่ในห้องน้ำ ให้ตายเหอะนี่เขาต้องกลับไปเจอหมอนั่นอีกจริงๆใช่มั้ย
“สำหรับสองคำถามแรกฉันคิดว่านายรู้คำตอบดีอยู่แล้วนะ ส่วนโทรศัพท์ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันอยู่ไหน” ฮยอกแจตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ทิ้งให้ซีวอนนั่งมองด้วยความรู้สึกผิดอยู่ที่โซฟาด้านนอก
จะว่าเขาโกรธซีวอนก็อาจจะใช่ ที่เขาต้องไปกับทงเฮเมื่อคืนก็เพราะซีวอนเป็นคนรับคำท้าบ้าๆนั่น แต่จะโทษซีวอนทั้งหมดก็คงจะไม่ถูกนักเพราะเขาเองก็ผิดที่ปากหนักไม่ค้านออกไปตั้งแต่แรก ด้วยไม่อยากที่จะหักหน้าซีวอนและก็มั่นใจว่าซีวอนคงจะไม่มีทางแพ้ แต่ที่สำคัญก็คือเขาประมาททงเฮเกินไป ก็ใครจะรู้ล่ะว่าลูกนักธุรกิจที่ลอยไปลอยมาไปวันๆจะดันทะลึ่งมีฝีมือขึ้นมาได้
ยิ่งคิดก็ยิ่งชวนให้หงุดหงิด ยิ่งได้เห็นร่องรอยตามเนื้อตัวที่เกิดขึ้นจากกิจกรรมเมื่อคืนก็ยิ่งพาให้อารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก
ฮยอกแจเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันช่วงล่างลำตัวไว้ เขาคิดว่าซีวอนคงจะนั่งรออยู่ด้านนอก แต่ผิดถนัดเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็พบเข้ากับร่างสูงที่ย้ายตัวเองเข้ามานั่งรออยู่ปลายเตียง ด้วยไม่คิดว่าอีกคนจะถือวิสาสะเข้ามาในห้องแบบนี้จึงไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเข้าไปใส่ในห้องน้ำ เขาไม่ได้อายที่จะต้องมานุ่งผ้าผืนเดียวต่อหน้าผู้ชายด้วยกัน แต่ร่องรอยตามตัวนี่ต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ” ซีวอนมองร่องรอยตามตัวฮยอกแจด้วยความรู้สึกผิด ร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้ สองมือจับไหล่ของฮยอกแจไว้เอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างเสียใจ
“อย่าโทษตัวเองไปเลยน่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไอ้รอยพวกนี้ไม่กี่วันก็หาย ตอนฉันโดนพวกผู้หญิงข่วนเป็นรอยยิ่งกว่านี้อีก” ฮยอกแจก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสิ่งที่พูดออกไปนั้นมันเป็นการปลอบใจใครกันแน่ระหว่างคนตรงหน้ากับตัวเอง
“ฉันขอโทษ ไม่ว่าเมื่อคืนมันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะรับผิดชอบนายเอง” ซีวอนพูดพร้อมกับจ้องตาอีกคนอย่างสื่อความหมาย
“เฮ้ย...รับผิดชอบอะไรกัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ เรื่องแค่นั้นฉันไม่เอามาคิดมากหรอกน่า แล้วอีกอย่างนายก็ไม่ได้เป็นคนทำอะไรฉันซะหน่อย รับผิดชอบบ้าบออะไรกัน” ฮยอกแจพูดไปหัวเราะไป พยายามเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้มันจริงจังจนเกินไปนัก ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดกับท่าทีของซีวอนขึ้นมาแล้ว หมอนี่ดูจริงจังกับเรื่องเมื่อคืนมากเกินไป
“ให้ฉันเป็นคนลบรอยของมันเถอะนะฮยอกแจ” ฮยอกแจแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองที่ได้ยินอะไรแบบนี้ออกมาจากปากของซีวอน
“นายหมายความว่ายังไง” เหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ยังจะถามออกไปเพื่อความแน่ใจ
“ฉันชอบนาย....ฮยอกแจ” แล้วคำตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังกับสายตาสื่อความหมายที่ส่งมาก็ทำให้ฮยอกแจยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี
“ฉันจะลบภาพของมันออกจากหัวนายเอง” ท่าทีนิ่งเงียบของฮยอกแจทำให้ซีวอนเข้าใจว่าร่างบางไม่ได้ปฏิเสธ ร่างสูงจึงรุกหน้าด้วยการเปลี่ยนจากสองมือที่จับตรงไหล่เป็นประครองใบหน้าหวานไว้แทน ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้ ใกล้จนปากแทบจะชิดติดกันอยู่แล้ว ถ้าฮยอกแจจะไม่ได้สติหันหน้าหนีเสียก่อน
แต่ซีวอนเองก็ไม่ยอมแพ้ยื่นหน้าไล่ตามจนสุดท้ายริมฝีปากก็ประทับลงบนปากบางได้อย่างที่ใจปราถนา ก่อนที่จะถูกฮยอกแจผลักออกในเสี้ยวนาทีต่อมาและตามมาด้วยกำปั้นที่ส่งออกมาฟาดปากคนตรงหน้าเพื่อเรียกสติ
ร่างสูงก้าวเข้าใกล้ฮยอกแจอีกครั้งเพื่อหวังจะขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แต่ก็ช้ากว่าใครบางคนที่ตรงเข้ามากระชากคอเสื้อจากด้านหลัง ก่อนจะเหวี่ยงออกจนร่างสูงเซถลาไป เมื่อตั้งสติได้จึงมุ่งเข้ามากะจะเอาคืน แต่ก็ต้องชะงักมือเมื่อเสียงของเจ้าของห้องดังขึ้นมาเสียก่อน
“พอได้แล้วซีวอน ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ก็กลับไปซะ เมื่อคืนฉันเจอเรื่องแย่ๆมามากพอแล้ว อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย” ประโยคยาวๆที่ไม่ได้หมายถึงซีวอนเพียงแค่คนเดียว ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
“ฮยอกแจ ฉันขอ...” ซีวอนที่เพิ่งจะได้สติทิ้งมือที่เงื้อค้างไว้ลงข้างลำตัว
“นายกลับไปก่อนเถอะ” ไม่ทันได้เอ่ยคำขอโทษออกมาจนจบฮยอกแจก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“แต่มัน.......” ซีวอนหันมองไปทางทงเฮที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยรอยยิ้มเยาะๆที่จุดขึ้นมุมปาก
“ฉันบอกให้กลับไปไง”
สุดท้ายซีวอนจึงต้องยอมล่าถอยออกมา ท่าทีโกรธเกรี้ยวแบบนั้นไม่เคยมีสักครั้งที่ซีวอนจะเคยได้เห็น ฮยอกแจคงจะโกรธเขามากจริงๆ ถึงแม้เขาจะเอ่ยอะไรออกไปตอนนี้มันก็คงไม่มีประโยชน์ อีกคนคงไม่พร้อมที่รับฟังมัน
“คุณก็ด้วย กลับไปซะ คุณได้สิ่งที่คุณต้องการไปแล้วเราคงไม่มีอะไรติดค้างกันอีก วันพฤหัสผมจะไปร้องเพลงที่ผับเหมือนเดิม หรือถ้าคุณไม่อยากให้ผมไปแล้วก็บอกผ่านแจ็คสันมา” ฮยอกแจร่ายยาว เขาเหนื่อยเต็มทนแล้วอยากจะไล่ทุกคนกลับออกไปให้หมด ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียว
“โทรศัพท์ของคุณ” ทงเฮส่งโทรศัพท์คืนให้ฮยอกแจ งุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปจากเมื่อคืนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
คำพูดมากมายที่อยากจะพูดตอนนี้มันหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ เมื่อฮยอกแจยื่นมือออกมารับโทรศัพท์ไปทงเฮก็หันหลังกลับเดินออกไปที่หน้าประตู
“อ้อ...ส่วนเรื่องเมื่อคืน ผม.........” ทงเฮหันกลับมาเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าอยากจะพูดอะไร แต่พูดยังไม่ทันจบก็โดนแทรกประโยคเสียก่อน
“ก็แค่เซ็กส์ อาจจะผิดที่ผิดทางไปหน่อย แต่ก็ช่างมันเถอะ”
“คุณ.........” ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะรีบพูดแทรกออกมาอีกครั้ง
“อย่าพูดออกมาเชียวว่าเกิดอยากจะรับผิดชอบอะไรผมขึ้นมา แค่คืนเดียวมันไม่ได้เสียหายอะไรขนาดนั้นหรอก ก็เหมือนกับที่ผมนอนกับคนอื่นๆ อีกไม่กี่วันเดี๋ยวมันก็เปลี่ยนจากคุณเป็นคนอื่นแล้ว ทำอย่างกับคุณไม่เคย ผมกับคุณก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก จะคิดอะไรให้มันเยอะ”
“จริงสินะ ก็แค่เซ็กส์” ใบหน้าหล่อหันกลับไปทางเดิม คำพูดที่อยากจะพูดถูกกลืนหายไปหมดอีกครั้ง
เขาตื่นขึ้นมาเมื่อตอนสาย สองมือควานหาอีกคนที่อยู่ข้างกายมาตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาก็พบเพียงความว่างเปล่า รีบลุกขึ้นไปดูในห้องน้ำก็ไม่เจอ กวาดตามองเสื้อผ้าที่อยู่บนชั้นก็พบว่ามันหายไปแล้ว หายไปพร้อมกับเจ้าของ
ร่างหนาเดินออกมาหยิบโทรศัพท์ของฮยอกแจที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ในลิ้นชักหน้ากระจก เมื่อคืนตอนที่เขาเข้าไปอาบน้ำต่อจากร่างบางโทรศัพท์ของฮยอกแจที่เจ้าตัวคงวางลืมไว้บนชั้นข้างๆกันกับเสื้อผ้าสั่นเตือนตลอดเพราะมีสายเรียกเข้า เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของใครบางคนที่เขาไม่ชอบหน้า มือหนาจึงกดปิดเครื่องและหยิบออกไปใส่ไว้ในลิ้นชักด้านนอกเสีย
ตอนแรกคิดว่าจะเอาไปคืนให้ในตอนค่ำของวันนี้ที่ผับ แต่ก็นึกได้ว่าวันนี้เป็นวันจันทร์ซึ่งผับปิด ส่วนพรุ่งนี้ก็วันอังคาร Lucifer ไม่ได้ขึ้นแสดง และกว่าจะไปเล่นอีกทีก็วันพฤหัส จึงเปลี่ยนใจจะไปหาเจ้าตัวแทน แต่ก็ติดตรงที่ไม่รู้ว่าฮยอกแจพักอยู่ที่ไหน อันที่จริงเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวฮยอกแจเลยด้วยซ้ำ
เขาโทรไปถามหาที่อยู่กับแจ็คสัน ขับรถตามหาจนเจอ ในระหว่างที่ขึ้นลิฟท์มานั้นก็กระวนกระวายใจว่าถ้าเขาเคาะประตูแล้วอีกคนจะเปิดให้มั้ย เขาควรจะพูดอะไรกับเจ้าตัวดี แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องแล้วพบว่าประตูห้องไม่ได้ปิดสนิทอย่างที่ควรจะเป็น
ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทแต่เสียงพูดคุยกันของคนที่อยู่ข้างในก็ดึงดูดให้ขายาวๆก้าวไปยืนชิดขอบประตูห้องนอนเรียบร้อยแล้ว
“ฉันชอบนาย....ฮยอกแจ”
เขาอยากรู้ว่าร่างบางจะตอบอะไรกลับไป จึงเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่กับที่เพื่อรอฟัง แต่แล้วประโยคถัดมาของอีกคนก็ทำให้เขาต้องยืนกำมือแน่น
“ฉันจะลบภาพของมันออกจากหัวนายเอง”
และสุดท้ายเขาก็ไม่สามารถยืนนิ่งได้อีกต่อไปเมื่อได้ยินเสียงกำปั้นกระทบกับใบหน้า ถึงไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายทำร้ายใคร แต่หนึ่งในห้องนั้นคือฮยอกแจทำให้ทงเฮไม่สามารถยืนนิ่งเฉยอยู่ได้
และภาพที่ทงเฮเห็นตอนก้าวเข้าไปในห้องนอนก็คือซีวอนกำลังจะก้าวเข้าไปหาฮยอกแจซึ่งอยู่ในสภาพที่ล่อแหลม ผิวเนื้อขาวเนียนที่ยังคงประปรายไปด้วยรอยรักที่เขาเป็นคนก่อตอนนี้มันปรากฏอยู่ต่อหน้าสายตาของคนอื่น คนอื่นที่ไม่ใช่เขา เจ้าตัวไม่คิดจะปกปิดมันบ้างเลยหรืออย่างไร
ยิ่งเห็นอีกคนเข้าใกล้มือก็ไปไวกว่าความคิด หลังจากเหวี่ยงซีวอนออกไปแล้วก็อยากจะตามเข้าไปอัดซ้ำอีกสักทีสองที แต่ก็เป็นห่วงฮยอกแจมากกว่า กำลังจะบอกให้ร่างบางหาเสื้อผ้ามาใส่ แต่ฮยอกแจก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาเสียก่อน และบางประโยคในคำพูดนั้นมันก็ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเสียเฉยๆ
“.......................................................เมื่อคืนฉันเจอเรื่องแย่ๆมามากพอแล้ว”
อยากจะหันกลับมาเอ่ยขอโทษ แต่ก็เหมือนว่ามันไม่มีความจำเป็นอะไร ในเมื่อเจ้าตัวไม่ได้ต้องการมัน ถูกของฮยอกแจ มันก็แค่เซ็กส์ พวกเขาก็ใช้ชีวิตกันแบบนี้มาตั้งนาน เกิดอยากจะมารู้สึกผิดเอาอะไรตอนนี้
“.................................................อีกไม่กี่วันเดี๋ยวมันก็เปลี่ยนจากคุณเป็นคนอื่นแล้ว”
ใช่อีกไม่กี่วันเดี๋ยวมันก็เปลี่ยนจากเขาเป็นคนอื่นแล้ว ฮยอกแจก็คงจะกลับไปมีชีวิตแบบเดิม เหมือนที่เขาก็ควรจะกลับไปเป็นแบบเดิม ระหว่างพวกเขามันก็แค่ One Night
---------M-y--B-a-d--B-o-y---------
ทงเฮเดินออกไปแล้ว เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นฮยอกแจก็ทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียงด้วยความเหนื่อยใจ ความภาคภูมิใจที่เคยมีตอนนี้มันถูกลบล้างออกไปเพราะคำว่าเป็น “ผู้ถูกกระทำ” เรียบร้อยแล้ว แม้เขาจะพยายามบอกกับตัวเองมาตลอดทั้งชั่วโมงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันก็แค่เซ็กส์ เหมือนที่เขาเคยมีกับผู้หญิงคนอื่นทั่วๆไป มันไม่ได้มีผลอะไรกับเขา แต่ลึกๆแล้วเขารู้ดีว่า.......สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็ยังส่งผลกระทบต่อจิตใจเขาอยู่ดี
แล้วยิ่งมาเจอคำพูดของซีวอน มันยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่ไปกันใหญ่ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่เขาไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นกับซีวอน
ใบหน้าเรียวก้มลงซบกับฝ่ามือ ก่อนจะเงยขึ้นจนสูงสุดเมื่อรู้สึกว่าหยาดน้ำที่คลออยู่ในหน่วยตาทำท่าจะไหลออกมา ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างอี ฮยอกแจจะต้องมาเสียน้ำตาให้กับเรื่องพวกนี้
บางครั้งน้ำตาก็ไม่ได้มาจากความเสียใจ แต่มันไหลออกมาเพราะความอึดอัด ความรู้สึกหลายอย่างที่อัดแน่นอยู่ข้างใน อยากจะตะโกน อยากจะพูดออกไป อยากจะระบายให้ใครสักคนรับฟัง แต่เมื่อมันทำอย่างนั้นไม่ได้ สุดท้ายความอึดอัดใจมันก็กลายเป็นน้ำตารินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
----------------------- TBC -------------------
ตามนั้นแหละ ไม่รู้จะทอล์คอะไร ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ
ความคิดเห็น