คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 07
Chapter 07
การแข่งขันเริ่มขึ้นได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ผู้ชมส่วนใหญ่รวมถึงคังอินขึ้นมายืนอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำเพื่อดูการแข่งขันและเพื่อรอผู้ชนะ ไม่มีกล้องติดตาม ไม่มีวิทยุสื่อสารและคนคอยรายงานตามจุดต่างๆ ดังนั้นนอกจากเจ้าของรถและคนบางส่วนที่ขับรถตามไปลุ้นอย่างใกล้ชิดก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับรถทั้งสามคันบ้าง มีเพียงจุดเล็กๆจากสัญญาณ GPS ที่แสดงอยู่บนเครื่องมือสื่อสารเท่านั้นที่สามารถระบุพิกัดได้ว่าคันไหนอยู่ตรงไหน ใครเป็นผู้นำและใครเป็นผู้ตาม
มองจากจุดสีๆที่กระพริบอยู่ในหน้อจอแล้ว ทั้งสามคันก็ยังคงวิ่งอยู่ในระยะที่ใกล้เคียงกันผลัดกันนำผลัดกันตาม ยังไม่มีคันไหนทิ้งตัวห่างออกไป หรือโดนทิ้งให้ตามหลังอย่างชัดเจน
ฮยอกแจยืนมองเพื่อนของทงเฮนี่นั่งร้องเพลงและเล่นเกมในไอแพดอยู่ข้างล่าง ไม่ได้สนใจจะขึ้นมายืนลุ้นหรือมาจับกลุ่มดูการเคลื่อนไหวจาก GPS ที่ด้านบนสะพานเหมือนคนอื่นๆ นี่หมอนี่ไม่คิดจะตื่นเต้นหรือมาคอยลุ้นคอยเชียร์เพื่อนบ้างหรือไงนะ หรือว่ามั่นใจมากว่าทงเฮจะชนะขนาดที่ว่าไม่ต้องลุ้นก็ชนะใสๆ เหอะ !! จะมั่นใจกันเกินไปแล้ว
อีกฟากหนึ่งของถนนคิบอมที่ปาดหน้าเบียดรถบรรทุกออกมาจากด้านขวาสุดได้ก็หักออกซ้ายทันทีตัดหน้ารถฮุนไดที่วิ่งอยู่เลนส์กลาง นำพาLexus LF-CC สีส้มของตนเองออกไปทะยานด้วยความเร็วในเลนส์ซ้ายสุด ทำให้รถอีก 2-3 คันที่วิ่งตามหลังมาเบรคกันเป็นพัลวันเสียงล้อบดกับถนนดังไปทั่ว ซีวอนที่กำลังวิ่งค่อมระหว่างเลนส์กลางกับทางขวาเพื่อหาช่องทางจะแซงอยู่ก็ต้องพลอยเสียหลักไปด้วย Nissan GTR สีเงิน ถอยหลังและหักออกเลนส์ขวาเพื่อหลบเลี่ยงเหตุการณ์ชุลมุน ก่อนจะเหยียบคันเร่งพุ่งตัวรถออกไปด้านหน้า ซึ่งกว่าจะหลุดออกมาคิบอมก็นำไปอีกหลายช่วงตัวแล้ว
ส่วนทงเฮที่ตามมาเป็นคันหลังสุดหัวเราะอย่างชอบใจ มือหนาหมุนพวงมาลัยไปด้านซ้ายตั้งแต่ที่เห็นคิบอมคิดจะแซงบรรทุกทางขวาตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นความชุลมุนที่เกิดในเลนส์กลางจึงไม่มีผลอะไรกับทงเฮ เพราะเมื่อเหยียบจนพ้นออกมาจากช่วงชุลมุนแล้วเขาก็พบว่า รถคันหน้าคือรถของคิบอม
ซีวอนกำพวงมาลัยแน่นอย่างหัวเสียเมื่อพบว่าข้างหน้าเป็นรถของทงเฮ เขาเสียรู้คิบอมแถมยังต้องโดนทงเฮแซงอีก ปลายเท้าเหยียบหนักๆไปที่คันเร่ง เมื่อเห็นว่าช่วงนี้รถค่อนข้างว่างและอีกนานกว่าถึงแยกสัญญาณไฟอีกครั้ง และคราวนี้ซีวอนเลือกที่จะขับตรงเลนส์ข้างแทนตรงกลางเพื่อไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก
จุดเล็กๆซึ่งเป็นสัญลักษณ์แทนรถแต่ละคันจากเครื่องมือสื่อสารแสดงผลชัดเจนว่ามีคันหนึ่งขึ้นนำออกมา คันหนึ่งตามอยู่ตรงกลาง และอีกคันหนึ่งโดนทิ้งระยะอยู่ท้ายสุด
ฮยอกแจกำโทรศัทพ์ในมือแน่นมือชื้นเหงื่อเมื่อมองเห็นแล้วว่ารถคันที่อยู่ท้ายสุดเป็นของใคร ยังเหลืออีกครึ่งหนึ่งของระยะทางให้ซีวอนได้แก้มือ
“หวังว่านายจะไม่แพ้นะซีวอน นายไม่เคยแพ้”
และเหมือนว่าคำภาวนาอธิฐานจะส่งไปถึงคนขับที่อยู่อีกฟากถนน ทางตรงยาวๆที่มีรถวิ่งประปรายอยู่แค่ไม่กี่คันกับโค้งเล็กๆน้อยๆนั่นงานถนัดของนักแข่งรถยนต์ทางเรียบที่เกิดและโตในเกาหลีใต้อย่างซีวอนอยู่แล้ว หลังจากที่หลุดออกจากช่วงชุลมุนมาได้ความเร็วรถของ Nissan GTR ก็ไม่ผ่อนลงอีกเลย มีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนตามมาเบียด Lamborghini Aventador สีขาวของทงเฮได้ในที่สุด
จุดสีทั้งสามจุดเคลื่อนตัวมารวมกันเป็นจุดเดียวอีกแล้ว อีกเพียงเศษหนึ่งส่วนสามของระยะทางก็จะได้รู้ผลแพ้ชนะ ผ่านแยกข้างหน้าที่กำลังจะถึง ผ่านสะพานข้ามแม่น้ำฮัน กลับมาวิ่งทางตรงอีกไม่ถึง 10 กิโลเมตรก็กลับสู่จุดเริ่มต้นที่ตอนนี้แปรสภาพเป็นเส้นชัยเพื่อรอรับผู้ชนะไปเรียบร้อยแล้ว
ฮยอกแจเตรียมพร้อมกล้องส่องทางไกลที่เอาติดมาด้วยเพื่อจะส่องดูหากว่ามีคันใดคันหนึ่งใกล้เข้ามาในระยะที่สามารถส่องกล้องเห็นได้ มองจากจุดสัญลักษณ์ในเครื่องมือสื่อสารทำให้ร่างบางเริ่มจะอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง
500 เมตรก่อนจะถึงแยก รถทั้งสามคันทะยานเข้าหาสี่แยกข้างหน้าด้วยความเร็วชนิดไม่มีใครยอมใคร ทงเฮเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาไปเรื่อยจนขึ้นนำคิบอมได้ในที่สุด
200 เมตรก่อนจะถึงแยก อยู่ๆ Lamborghini Aventador สีขาวก็เลี้ยวหายออกนอกเส้นทาง ในขณะที่ Nissan GTR สีเงินตัดออกขวายอมเสียเวลาวนรอบแยกเมื่อคำนวณแล้วว่าสัญญาณไฟกระพริบสีเหลืองกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่มีรถวิ่งขวางข้างหน้าอีก 3-4 คัน ทิ้งไว้เพียง Lexus LF-CC สีส้มที่มัวแต่ระวังหลังจนไม่ได้มองสัญญาณไฟที่กำลังจะเปลี่ยนสีและไม่ได้ประเมินรถคันหน้าที่ขวางอยู่
ด้วยวิถีของนักแข่งที่คิดว่าอย่างไรก็เหยียบผ่านสัญญาณไฟสีเหลืองออกไปทันแน่นอนหรืออย่างดีก็อาจจะวิ่งฝ่าสัญญาณไฟสีแดงออกไปได้ทันก่อนที่รถจากอีกแยกจะวิ่งสวนมา แต่คิบอมคงจะลืมไปว่าเส้นทางที่พวกเขาใช้อยู่ไม่ได้มีแต่นักแข่งที่จ้องจะเหยียบคันเร่งนำพาตัวรถออกไปให้ได้ในทุกช่องทาง บนถนนเส้นปกติยังคงมีรถที่วิ่งด้วยความเคารพต่อกฏจราจร
รถคันหน้าของทุกเลนส์เหยียบเบรคทันทีเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีแดง คิบอมจึงต้องเหยียบเบรคตาม รวมไปถึงรถอีกหลายคันที่ตามมาข้างหลังด้วย คิบอมก้มหน้าลงซบกับพวงมาลัยด้วยความเจ็บใจ
“เขาพลาดไปแล้ว”
เขาติดอยู่ในดงรถท่ามกลางสี่แยก เคลื่อนตัวไปข้างหน้าไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งรอสัญญาณไฟให้เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากพวงมาลัยรถมองขึ้นไปยังกระจกส่องหลังเพื่อจะพบว่า รถอีกสองคันไม่ได้ตามเขามา ทั้งสองคันคงจะตัดออกไปทางขวาวิ่งอ้อมข้ามแยกไปแล้ว
“โชคดีนะพี่ทงเฮ”
จุดสีทั้งสามจุดในตอนนี้เหลือเพียงแค่สองเท่านั้น จุดหนึ่งเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเรื่อยๆกำลังวนเพื่อจะกลับมายังจุดเริ่มต้น ในขณะที่จุดหนึ่งหยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนและอีกจุดหนึ่งดับหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เสียงโห่ร้อง เสียงเชียร์เริ่มดังกึกก้องขึ้นอีกครั้งทั่วบริเวณสะพานที่เหล่ากองเชียร์ทั้งหลายกำลังยืนจับกลุ่มลุ้นระทึกกันอยู่ กล้องส่องทางไกลถูกหยิบยกขึ้นมาปรับโฟกัสรอผู้ชนะวิ่งผ่านเข้ามาในตัวเลนส์ โทรศัพท์มือถือถูกปรับกล้องให้ซูมออกไปยังถนนให้สามารถเห็นรถที่จะวิ่งผ่านมาได้อย่างชัดเจนมากที่สุด
5
.
4
.
3
.
2
.
W I N N E R
ทันที่ที่ตัวรถจอดสนิทบนลานกว้างริมแม่น้ำที่เดิม ซีวอนก็ลงจากรถตรงลิ่วไปยังร่างบางที่กำลังเดินลงบันไดที่ทอดตัวจากสะพานลงมายังลานด้านล่างทันที
“ฮยอกแจ.........ฉันขอโทษ”
ซีวอนเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างร้อนรน แววตารู้สึกผิดถูกส่งออกไปให้ฮยอกแจที่ยืนนิ่งเงียบ เขามองไม่ออกจริงๆว่าแววตาที่ส่งกลับมานั้นสื่อความหมายอะไร โกรธ ผิดหวังหรือว่าเสียใจ มันนิ่งเฉยเสียจนซีวอนไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอะไรออกไปอีกดี ในตอนนี้แม้แต่จะจับไหล่คนข้างหน้าเพื่อปลอบใจเขายังไม่กล้าเลย
“นาย............” ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้พูดอะไรไปมากกว่าคำเอ่ยเรียกคนตรงหน้า ทงเฮก็เข้ามาแทรกกลางบทสนทนาเสียก่อน
“ไปกันได้แล้วที่รัก ตำรวจกำลังจะมา” ทั้งซีวอนและฮยอกแจหันมองรอบข้างก็พบว่ารถหลายคันเริ่มเคลื่อนตัวออกจากบริเวณลานกว้างนี้แล้ว เสียงสัญญาณไซเรนกำลังดังเข้าใกล้มาทุกทีแข่งกับเสียงของคังอินที่ตะโกนบอกให้ทุกคนสลายออกจากพื้นที่ ก่อนเจ้าตัวจะหายเข้าไปในรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนทงเฮจะเห็นมือกลองประจำวง Lucifer ขับรถของฮยอกแจกลับออกไปตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังไม่เริ่มแข่งแล้ว เหมือนจะรู้ล่วงหน้าว่าคืนนี้จะต้องกลับไปกับเขายังไงยังงั้น
ทงเฮโอบไหล่ฮยอกแจพาขึ้น Lamborghini สีขาวของตนเอง ก่อนจะปิดประตูให้แล้วหันไปกล่าวทิ้งท้ายกับคยูฮยอนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างรถ
“ขอบใจสำหรับวันนี้นะไอ้เพื่อนรัก แต่โทษทีรถฉันนั่งได้แค่สองคนว่ะ”
“ไอ้เพื่อนเวร” เสียงชื่นชม?ของคยูฮยอนไม่สามารถส่งไปถึงเจ้าตัวได้เพราะทันทีที่ทงเฮพูดจบ ร่างหนาก็ขึ้นรถปิดประตูและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เพื่อนรักอย่างคยูฮยอนยืนงงไม่รู้จะไปทางไหน หันไปมองหารถคิบอมก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ Lexus สีส้มอยู่แถวนั้นเลย
ยิ่งเสียงไซเรนดังใกล้เข้ามามากเท่าไหร่จำนวนรถบนลานกว้างก็เหลือน้อยลงเท่านั้น สายตากลมเคลื่อนไปหยุดยังรถยนต์คันใกล้ตัวที่สุด ไวเท่าความคิดสองขายาวก็ก้าวเข้าไปใกล้ตัวรถและเปิดประตูฝั่งตรงข้ามคนขับขึ้นไปนั่งด้านในทันที แม้จะรู้ดีว่าเจ้าของรถคันนี้เป็นใครเพราะเจ้าของเองก็เพิ่งจะเปิดประตูเข้ามานั่งก่อนหน้าเขาแค่เพียงครู่เดียว
ใบหน้าคมของเจ้าของรถหันมามองเขาทันทีที่ประตูปิดลง ปากได้รูปขยับออกเหมือนจะพูดอะไร แต่เจ้าของรถก็ไม่ได้พูดมันออกมา ซีวอนสตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งออกไปทันที
Nissan GTR ทะยานไปยังทางด่วนที่ยกตัวขึ้นมาจากพื้นถนนด้านล่าง สองข้างทางประดับประดาด้วยแสงไฟส่องสว่างจากเสาไฟที่ขึ้นเรียงรายเต็มสองฟากฝั่ง จากความเร็วปกติก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจซึ่งอยากจะระบายมันออกไปด้วยวิธีที่เขาคุ้นเคย
แค่นึกถึงภาพที่ฮยอกแจขึ้นรถไปกับใครอีกคน ก็เจ็บจนไม่รู้จะระบายออกมายังไง โมโหตัวเองที่หลงเต้นไปตามทงเฮ ยอมรับข้อเสนอบ้าๆนั่น เพราะคิดว่าไม่มีทางที่ตนเองจะแพ้ ตอนนี้ความรู้สึกผิดหวังและเสียใจมันตีขึ้นมาจนล้นไปหมด
ผิดหวังที่............แพ้
เสียใจที่.............ต้องเสียฮยอกแจให้คนอื่นไป
ทั้งหมดมันเป็นเพราะเขาคนเดียว อยากจะเอ่ยขอโทษร่างบางออกไปอีกหลายๆครั้งในตอนที่เจอหน้ากัน แต่ก็ไม่มีโอกาสได้พูด พอลงไปเจอหน้าแล้วคำพูดต่างๆมันก็ถูกกลืนหายเข้าไปหมด
ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่ใจร้อน ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่เชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไป
ขอโทษที่คิดว่าจะปกป้องนายเอาไว้กับตัวฉันเองได้
ขอโทษที่สุดท้ายก็กลายเป็นฉันเองที่ผลักให้นายต้องไปกับคนอื่น
“นะ..นายขับเบาๆหน่อยได้มั้ย นี่มะ..มันไม่ใช่สนามแข่งนะ” คยูฮยอนหลับหูหลับตาพูดออกไป เมื่อรู้สึกทนไม่ไหวกับความเร็วรถที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ใช่ เขากลัวความเร็ว เขาไม่ชอบนั่งบนรถที่ขับด้วยความเร็วและปาดซ้ายปาดขวาจนน่าหวาดเสียวอย่างนี้
“ฉะ...ฉันรู้ว่านายโกรธเพื่อนฉัน ตะ...แต่ข้อตกลงก็ต้องเป็นข้อตกลงนายโมโหไปก็ช่วยอะไรคนรักของนายไม่ได้ยะ..อยู่ดี”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆ คยูฮยอนก็กลั้นใจพูดประโยคยาวๆออกไปอีก หวังว่ามันอาจจะช่วยเตือนสติหมอนี่ได้บ้าง โดยหารู้ไม่ว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาสั่งสอนใครอีกคนหนึ่งได้ในตอนนี้
เอี๊ยดดด !!!!!!!!
ซีวอนเหยียบเบรคและหักรถเข้าข้างทางทันที ไม่คิดจะตบไฟเลี้ยวและไม่สนใจด้วยว่ารถคันข้างหลังจะบีบแตรด่าหรือจะไม่พอใจเขายังไง
“หุบปากแล้วก็ลงไปซะ” เสียงนั้นมันหนักแน่นเกินกว่าที่คยูฮยอนจะคิดว่าอีกคนพูดเล่น อยากจะคิดว่าตัวเองหูฝาดไป
“นายว่ายังไงนะ”
“ฉันบอกให้นายลงไป” ซีวอนเน้นชัดทุกถ้อยคำ จ้องมองอีกคนเต็มสองตา ก่อนจะโน้มตัวไปตรงหน้าคยูฮยอนแล้วกดปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้อีกคนและเอื้อมมือออกไปเปิดประตูฝั่งคนนั่ง
“เฮ้ย...นี่มันทางด่วนนะเว้ย จะไล่ฉันลงตรงนี้เนี่ยนะ” คยูฮยอนหันมองถนนรอบข้างเลิกลั่ก
“จะลงไปดีๆหรือจะให้ฉันไปลากนายลง”
เมื่อไม่มีทางเลือกคยูฮยอนจำต้องปลดเข็มขัดนิรภัยและก้าวลงจากตัวรถอย่างเสียไม่ได้ ก็ในเมื่อเจ้าของรถออกปากไล่ขนาดนั้น ยังไม่ทันจะได้ปิดประตูคนขับก็เอื้อมมากระชากปิดประตูเสียเองและออกรถไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อีกคนยืนเคว้งอยู่ริมทางด่วน คยูฮยอนหันซ้ายหันขวาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ที่ตัวเองยืนอยู่เดินไปข้างหน้าหรือย้อนกลับหลังมันจะใกล้ด่านเก็บเงินมากกว่ากัน
ด้วยความรีบร้อนเขาจึงหลับหูหลับตากระโดดขึ้นรถซีวอนมาทั้งที่รู้ว่าเพื่อนของตัวเองเพิ่งไปทำให้หมอนั่นโกรธ ก็กะจะติดรถออกมาให้พ้นจากเขตชุลมุนที่ตำรวจไล่ตาม แล้วจะขอลงกลางทางโบกแท็กซี่กลับคอนโด แต่ที่ไหนได้ดันมาโดนไล่ลงกลางทางด่วนแบบนี้ แถมไอแพดกับโทรศัพท์มือถือก็ดันอยู่ในรถซีวอนอีกต่างหากมัวแต่อึ้งที่ถูกไล่ลงจากรถจนลืมหยิบอุปกรณ์ต่างๆที่วางไว้บนเบาะข้างตัวลงมาด้วย
“ไอ้ซีวอน ไอ้ไม่มีน้ำใจ ไอ้เอาแต่ใจ ไอ้........เว้ย จะด่าให้มันหยาบกว่านี้หน่อยไม่ได้ไงวะไอ้คยูมึง”
---------M-y--B-a-d--B-o-y---------
“ไง นั่งเงียบเชียว”
ทงเฮเอ่ยถามฮยอกแจที่นั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากถนนริมแม่น้ำจนตอนนี้อีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงจุดหมายปลายทางซึ่งก็คือคอนโดของเขาอยู่แล้ว
“คุณทำได้ยังไง”
“หมายถึงทำอะไรล่ะ ถ้าไอ้เรื่องนั้นเดี๋ยวไปถึงคอนโดก็รู้เองแหละว่าจะทำได้ยังไง” ทงเฮยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขารู้หรอกว่าฮยอกแจหมายถึงอะไร แต่ก็อยากจะกวนประสาทเล่น
“ผมหมายถึงเรื่องแข่งรถ”
“ทำไมคิดว่าผมโกงหรือยังไง”
“แล้วมันใช่มั้ยล่ะ” ฮยอกแจหันหน้ามาถามอย่างจับผิด
“จะไม่ดูถูกฝีมือกันเกินไปหน่อยหรือไงที่รัก” ฮยอกแจหันหน้าออกข้างทางทันทีเมื่อได้ยินคำเรียกแทนตัวเองแบบนั้น ขนลุกชะมัด
“ก็อยู่ดีๆสัญญาณ GPS มันก็ขาดหายไป แล้วคุณก็โผล่มาตัดหน้าซีวอนเข้าเส้นชัย” ฮยอกแจพยายามนึกทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
“กติกาไม่ได้บอกนี่ว่าต้องเปิดสัญญาณตลอด แล้วระยะทางที่ผมใช้หักลบแล้วก็ออกนอกเส้นทางไม่เกิน 3 กิโล เมตร แบบนี้จะหาว่าผมโกงได้ไง”
ใช่ เขาไม่ได้โกงสักหน่อย เขาก็แค่โยนไอ้อุปกรณ์ที่ได้มาจากคังอินไว้ข้างเกียร์ แล้วใช้คยูฮยอนเป็นเนวิเกเตอร์แทน สัญญาณโทรศัพท์ 4G ของเกาหลีนี่ดีใช้ได้เลยนะ ขนาดรถวิ่งยังกับเหาะปานนั้นสัญญาณก็ยังดีไม่มีขาดหาย เขาก็แค่ขับตามเส้นทางที่คยูฮยอนบอก
ไม่ว่าจะเป็น “ออกสตาร์ท” “ตรงไป อีก 5 เมตรเลี้ยวขวา” “ออกซ้าย สัญญาณไฟแยกหน้ากำลังจะเปลี่ยนสี” “เร่งความเร็ว คันหลังเพิ่มสปีดเป็น 240 แล้ว” “บนสะพานมีเหตุฉุกเฉิน เตรียมเปลี่ยนเส้นทาง ออกซ้าย ” “เร่งกว่านี้อีก” “ไม่ต้องชะลอพุ่งออกมาตัดหน้ามันเลย” และอื่นๆอีกมากมาย ชนิดที่ว่าหลับตาขับยังไปถึงเส้นชัยถูกเลย
คยูฮยอนบอกให้เขาเปลี่ยนเส้นทางตอนที่จะวนขึ้นสะพานกลับมา ซึ่งมันจะเพิ่มระยะทางขึ้นอีกนิดแต่ก็ใช้เวลาน้อยกว่าที่ต้องไปสะดุดอยู่ตีนสะพานเพราะมีรถบรรทุกพลิกคว่ำขวางอยู่เลนส์หนึ่ง เขาก็ไม่รู้เส้นทางหรอกว่ามันจะไปออกตรงไหน แต่คยูฮยอนคงใช้ระบบคำนวณให้แล้วว่าบวกลบแล้วไม่เกิน 3 กิโลเมตรตามกติกา รู้ตัวอีกทีพอออกจากแยกมาก็พุ่งตัดหน้า Nissan GTR แล้วพอเร่งสปีดแบบเต็มที่ในทางตรงได้พักเดียวก็เข้าเส้นชัยไปซะแล้ว
ส่วนเรื่องที่สัญญาณ GPS ของรถเขาขาดหายไปช่วงที่เปลี่ยนเส้นทางก็คงจะเป็นฝีมือคยูฮยอนนั่นแหละ หมอนั่นอาจจะไม่ต้องการให้คันอื่นจับเส้นทางและประเมินได้ว่าเขาจะทะลุออกจากแยกมาช่วงไหน กติกาก็ไม่ได้บอกนี่ว่าห้ามตัดสัญญาณ
เครื่องมือและคนจากบริษัทพ่อเขานี่ใช้ได้ดีทีเดียว ว่างๆคงต้องเข้าไปศึกษางานเป็นการตอบแทนซะแล้ว
--------------------- TBC ---------------------
ก็ไม่ได้โกงเนอะ แค่อาศัยตัวช่วยนิดๆหน่อยๆเอง ไอ้ที่ฮยอกแจมองว่าคยูเอาแต่ร้องเพลงแล้วก็เล่นไอแพด ทีนี้ก็รู้กันแล้วใช่มะว่าจริงๆแล้วคยูทำอะไรอยู่ กราบขออภัยใครก็ตามที่เชียร์ซีวอนนะคะ
พรุ่งนี้ใครไปคอนมาเจอเราได้นะ เราใส่เสื้อยืดสีดำ (ทำอย่างกะมีแกใส่คนเดียวเนอะยัยไรท์) ใครไปก็ขอให้หนุกหนาน โซนยืน โซนใกล้เวทีก็ขอให้ได้ขอให้โดน ขอให้อยู่ใกล้ได้สบตาวิ้งค์ๆกับคุณเมน ถ้าบุญพาวาสนาส่งก็ขอให้ได้สัมผัสมืออันนุ่มนิ่มของโอป้านะ ใครอยู่โซนหน้าคอมก็ไม่ต้องเศร้าใจไป ความคมชัดระดับ HQ รอคุณอยู่ ขอให้หนุกหนานกันถ้วนหน้าจ้า บั๊บบาย จุ๊บๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ความคิดเห็น