คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 02
Chapter 02
“อ๊ะ...อ๊ะ....อ๊า...เบา...หน่อย”
“อื้อ...แรง...ไป...แล้ว”
ภายในคอนโดหรูกลางเมือง ร่างที่ไร้อาภรณ์สองร่างกำลังร่วมกันบรรเลงบทเพลงรัก ซึ่งหากจะเปรียบแล้วมันคงไม่ใช่บทเพลงรักหวานซึ้งโรแมนติกแต่คล้ายจะเป็นเพลงร็อคบาดหูที่กระแทกกระทั้นลงไปอย่างหนักหน่วงในทุกจังหวะการเคลื่อนไหวเสียมากกว่า
เสียงร้องที่ดังครวญครางอยู่ใต้ร่างแทบจะไม่เข้าโสตประสาทของคนด้านบนเลยด้วยซ้ำ ฮยอกแจยังคงส่งแรงกระแทกลงไปอย่างหนักหน่วงจนหญิงสาวแทบจะไถลไปตามแรงส่ง นิ้วเรียวจิกเกร็งและลากลงไปตามแผ่นหลังคนด้านบนด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่สามารถจะต้านทานได้ ความเจ็บแสบจากปลายเล็บสีแดงยาวที่ขูดขีดกับแผ่นหลังไม่ได้เรียกสติของคนด้านบนให้กลับมา แต่มันกลับเรียกอารมณ์ดิบภายในกายให้พุ่งทะยานขึ้นไปมากกว่าเดิม
“ผมอยากได้คุณ” ดวงตาที่สบกลับมาของคนเอ่ยวาจานั้นทั้งคุกคามและลามเลียไปทั่วใบหน้าและร่างกาย
“กำลังล้อผมเล่นอยู่หรือเปล่า” อยากจะคิดว่าอีกคนกำลังเล่นมุขตลกขบขัน ถ้าเป็นการล้อกันเล่นอี ทงเฮก็คงจะเป็นคนที่ตลกได้หน้าตายที่สุดเลยละ
“สีหน้าผมเหมือนล้อเล่นอยู่หรือเปล่าล่ะ” มันไม่ใช่คำตอบแต่เป็นคำถามที่ออกมาพร้อมกับสายตาพราวระยับซึ่งเจ้าตัวไม่คิดจะปิดบังความต้องการของตัวเองเลย
“ผมไม่เคยลองกับผู้ชาย แต่ถ้าคุณรับให้ผม บางทีผมอาจจะเก็บเอาไปพิจาณาก็ได้นะ” ฮยอกแจตอกกลับไปด้วยวาจาที่คิดว่ามันคงจะแรงเพียงพอให้อีกคนหยุดคำพูดและสายตาลวนลามนั่นซะ
“คุณรู้ว่าผมไม่ใช่”
“งั้นคุณก็ควรจะรู้ว่าผมก็ไม่ใช่เช่นกัน พูดธุระของคุณมาดีกว่า”
เขาจำได้ดีว่าน้ำเสียงที่ตนเองใช้นั้นเกือบจะเป็นการพูดรอดไรฟันออกไปด้วยซ้ำ ยอมรับว่าตัวเองหัวเสีย และเริ่มจะเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่แล้ว ถ้าทงเฮยังกวนประสาทกันแบบนี้
“นี่แหละธุระของผม” สายตาของทงเฮยังคงไม่ละไปจากใบหน้าเขา แม้เขาจะจ้องตอบด้วยแววตาที่สื่อให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจอีกฝ่ายอยู่ก็ตาม
“ถ้างั้นก็หมดธุระของคุณแล้วใช่มั้ย ผมขอตัว” เมื่อพูดจบก็ลุกขึ้นทันที ไม่แม้แต่จะสนใจหันมามองเครื่องดื่มที่พนักงานเพิ่งนำมาเสริฟไว้บนโต๊ะด้วยซ้ำ
“ใจเย็นก่อนสิครับ”
ปากน่ะบอกให้ใจเย็น แต่ในระหว่างที่เขากำลังจะเดินผ่านด้านข้างโซฟาของทงเฮออกไป มือหนากลับฉุดมือของเขาแล้วออกแรงดึงจนเขาเซล้มลงไปบนโซฟานุ่มนั่น
กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร จมูกของเขาก็ชนเข้ากับแก้มสากของอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจไปแล้ว หนำซ้ำหมอนั่นยังจะซุกจมูกลงมาที่ซอกคอเขาอีก ตามมาด้วยมือหนาอีกข้างที่รั้งเอวเขาเข้าหาตนเอง
“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย” เขาส่งแรงผลักอีกคนออกไปอย่างหัวเสีย รีบขยับตัวออกห่างจนชิดริมโซฟา ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้าของผับเขาคงฟาดปากเข้าให้แล้ว
“ไม่ทำบ้า ก็แค่อยากจะทำ-รัก” คำพูดเว้นจังหวะประโยคก่อนจะเอ่ยคำสุดท้ายออกมาพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งมันทำให้เขาแทบอยากจะเปลี่ยนจากเหวี่ยงหมัดใส่เป็นเอาเท้าฟาดปากแทน
“แม่ งเอ้ย !!” สบถออกมาอย่างหัวเสีย ลิ้นบางดันกระพุ้งแก้ม พยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อระงับความโกรธเอาไว้ จำได้ว่าเขาจ้องมองอีกคนไม่วางตาในหัวครุ่นคิดว่าควรจะทำอย่างไรกับคนที่พูดไม่รู้เรื่องนี่ดี
“โอเค ขอโทษก็แล้วกันที่จู่โจมเร็วไปหน่อย ไม่มีอะไรแล้วละ มาดื่มกันเถอะ” ขณะที่เขาโกรธจนอยากจะหาที่ระบาย แต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้ร้อนรู้หนาวแถมยังมีหน้ายกแก้วเหล้าในมือขึ้นมารอชน เป็นการเชิญชวนเขาให้มาดื่มด้วยกัน ให้ตายเถอะเขาอยากจะกระทืบเจ้าของผับให้รู้แล้วรู้รอดไปตอนนั้นเลย
“คงไม่ละ ผมขอตัว”
โทสะภายในใจยามเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นขับออกมาเป็นแรงส่งทางกายที่เร่าร้อนและถาโถมจนหญิงสาวที่รับแรงอารมณ์อยู่ด้านล่างเกือบจะมอดไหม้ไปกับบทรักอันรุนแรง ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่ปลายทางร่วมกัน ฮยอกแจปลดปล่อยทุกความต้องการลงไปในสิ่งป้องกันที่โอบล้อมตัวตนของเขาไว้
“คุณจะไปเลยเหรอ ยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงเลยน๊ากว่าจะเช้า” หญิงสาวที่มีเพียงแค่ผ้าห่มคลุมตั้งแต่ช่วงเอวลงไปรีบตวัดมือโอบกอดเอวของฮยอกแจไว้เมื่อเห็นว่าอีกคนลุกขึ้นนั่งริมเตียงและก้มลงเก็บกางเกงที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมา
“คุณนอนต่อเถอะ” ฮยอกแจไม่ได้ปฏิเสธออกไปด้วยคำพูด แต่เขาแสดงมันด้วยการกระทำ มือบางแกะมือเรียวของหญิงสาวที่เกาะกันแน่นอยู่ตรงกล้ามท้องเขาออก ก่อนจะเริ่มแต่งตัวให้กลับสู่สภาพเดิม
“ขอบคุณนะ วันนี้ผมสนุกมาก” ชายหนุ่มจากไปโดยไม่สนใจแม้แต่จะไต่ถามชื่อเสียงเรียงนามของหญิงสาวด้วยซ้ำ สร้างความขัดใจให้ผู้เป็นเจ้าของคอนโดหรูไม่น้อย
“เย็นชาชะมัด” แต่ก็ช่างเถอะ แค่นี้ก็คุ้มแสนจะคุ้ม จะมีกี่คนกันที่ได้รู้ว่าเจ้าชายน้ำแข็งเวลาอยู่บนเตียงนี่ร้อนเป็นบ้า มิน่าล่ะใครๆก็อยากจะได้ครอบครอง
หญิงสาวได้แต่หมายมั่นอยู่ในใจว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายระหว่างตนและฮยอกแจเป็นแน่
---------M-y--B-a-d--B-o-y---------
โต๊ะกลมตัวเล็กด้านหลังบาร์เครื่องดื่มรายล้อมไปด้วยนักร้อง นักดนตรีวง Luciferที่นั่งจิบเครื่องดื่มรอเวลาขึ้นแสดง อีก 15 นาทีก็จะได้เวลาที่ต้องขึ้นไปเซตเครื่องดนตรีบนเวทีให้พร้อมสำหรับการแสดงในค่ำคืนนี้
“พี่ฮยอกแจ มีคนฝากมาให้” เด็กหนุ่มที่ฮยอกแจจำได้ดีว่าเป็นผู้ช่วยงานของแจ็คสันยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงขนาดใหญ่มาตรงหน้า
“โอ้โห ลงทุนเว้ย เดี๋ยวนี้ยั่วอย่างเดียวกลัวไอ้ฮยอกแจไม่สน ต้องส่งดอกไม้มาบูชา” ยงฮวาแซวด้วยความสนุกสนาน เดาว่าคงจะเป็นหญิงสาวที่หมายปองเพื่อนของตนเองอยู่
“มึงก็ไปว่านั่น ดอกไม้บูชาห่าอะไร อนุเสาวรีย์นะเว้ยไม่ใช่คน” ฮีชอลว่าอย่างตลกขบขัน
“คน ไม่ใช่ อนุเสาวรีย์” ยงฮวากับซองกยู ช่วยกันรับมุขของพี่ใหญ่สุดในวง เรียกเสียงหัวเราะให้กับคนทั้งโต๊ะและคนที่อยู่รอบข้าง รวมถึงฮยอกแจเองที่มุมปากฉีกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“ตกลงของเจ๊โต๊ะไหนวะมึง” ยงฮวายื่นหน้าเข้าดูช่อดอกไม้ใกล้ๆ
“แหม่พี่ อาจจะเป็นแฟนคลับก็ได้ คนที่เค้ารักเค้าชอบโดยไม่คิดเรื่องแบบนั้นก็มี” ซองกยูค้านออกมา
“สาบานว่ามึงคิดแบบนั้น” ฮีชอลเบรคซองกยูทันที ด้วยความหมั่นไส้ที่ทำเป็นพูดเหมือนคนคิดในด้านดี
“ไม่ดูในการ์ดล่ะพี่ว่าใครเป็นคนให้” อิม แจบอม หนึ่งใบบรรดาบาร์เทนเดอร์ที่ยืนอยู่ใกล้โต๊ะของพวกเขามากที่สุดเอ่ยแนะนำ
ซองกยูเอื้อมมือมาหมายจะคว้าช่อดอกไม้ในมือฮยอกแจไปเปิดดูการ์ด แต่เจ้าของก็เบี่ยงหลบก่อนจะก้มลงเปิดอ่านการ์ดที่ห้อยติดมากับช่อกุหลาบแดงแสนสวย และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นก็คือ....
“เฮ้ย !!!! ทิ้งทำเหี้ ยไรเนี่ย เสียดายของ” ฮีชอลร้องเสียงหลงทันที่ฮยอกแจโยนช่อดอกไม้ลงถังขยะใต้บาร์
I wanna “love” you
DH. Lee
มือบางกำการ์ดแผ่นเล็กที่เพิ่งกระชากออกเอาไว้แน่นก่อนจะโยนช่อดอกไม้ลงไปในถังขยะ ประโยคแสนธรรมดาที่ปรากฏอยู่ในการ์ดถ้าอ่านเพียงผิวเผินก็คล้ายกับการสารภาพรักกันธรรมดา แต่เมื่อมันส่งมาจากใครบางคนแล้วฮยอกแจจึงรู้ดีว่าความหมายของมันควรจะแปลไปทิศทางใด
ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองไปยังชั้นบนซึ่งเป็นตำแหน่งที่คิดว่าคนคนนั้นคงกำลังมองเขาอยู่ และก็เป็นไปตามคาดร่างหนาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสูทตัวนอกสีดำเลื่อมส่งยิ้มมาให้เขาทันทีที่เงยหน้าขึ้นไป
(OK ชงอัซซอ) Dance รึล ชวอชุลกา?
(OK อัลเกซซอ) Rap พือโร แบททึลกา?
(OK Good Choice Girl) Rock คือโร เฮชุลกา?
เนกา อัลราซอ Get Off Get Off
(OK ก็ดี) ชั้นควรจะเต้นมั้ย?
(OK เข้าใจละ) ชั้นควรจะ แรพมั้ย?
(OK เป็นทางเลือกที่ดีสาวน้อย) มันควรจะร็อคมั้ย?
ด้วยตัวชั้นเอง ออกไปซะ ออกไปซะ
(มวอลบวา) นารึล ชัชนึน ยอจานึน มันนา
(มวอลบวา) นอรึล ชชนึน นัมจานึน ออพจี
(มวอลบวา) อีเก นาวา นอเอ ชาอีชันนา
คือเรโด กา? That’s Great! (Oh) Bye Bye Bye
(เธอกำลังมองอะไรอยู่) มีผู้หญิงตั้งเยอะแยะที่มองหาชั้นอยู่
(เธอกำลังมองอะไรอยู่) ไม่มีผู้ชายที่ไหนไล่ตามเธอหรอก
(เธอกำลังมองอะไรอยู่) นั่นคือข้อแตกต่างของชั้นกับเธอ
ยังจะไปอีกเหรอ? เยี่ยมไปเลย! (Oh) Bye Bye Bye
เพลง 뭘봐 (Close Ur Mouth) - M&D
credit: naver , Shared by: Heechul-petals.com
Korean to English: Jee @ sup3rjunior.com
English to Thai: Kagaribi no Hanabira@HeechulThailand
การแสดงสดในวันนี้ของ Lucifer ร้อนแรงและสนุกสุดเหวี่ยงดังเช่นทุกวัน หรืออาจจะมากกว่าวันอื่นๆด้วยซ้ำ บทเพลงร็อคจังหวะหนักที่มีนักร้องนำร้องตะโกนปล่อยพลังเสียงออกมาจนดังก้องไปทั่วผับ
ถึงเนื้อเพลงจะสื่อความหมายถึงวาจาตอกกลับอันเจ็บแสบของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเอ่ยกับผู้หญิงที่เพิ่งจะบอกเลิกกัน แต่น้ำเสียงที่เจ้าตัวใช้ สีหน้าที่สื่อออกมาและท่าทางที่แสดงออกของคนที่ยืนอยู่บนเวที ทงเฮอยากจะคิดเข้าข้างตนเองว่าพลังส่วนหนึ่งจากเพลงร็อคหนักหน่วงนั่นมาจากช่อกุหลาบสีแดงสดของตนเอง
ถ้าความขัดเคือง โกรธ โมโห ภายในใจจะถูกขับออกมาเป็นความร้อนแรงขนาดนี้แล้วละก็ เขายินดีจะยั่วโมโหอีกคนด้วยความเต็มใจ
ร่างหนายกยิ้มน้อยๆก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นเล็กน้อยสายตามองตรงไปยังคนที่อยู่กลางเวทีและแน่นอนว่า.......ฮยอกแจสบัดหน้าหันหนีไปทางอื่นทันที แต่สิ่งที่ทงเฮคาดไม่ถึงก็คือ......
ภาพของนักร้องนำวง Lucifer ก้มลงไปดึงหญิงสาวแสนสวยหุ่นเซ็กซี่ที่อยู่ด้านหน้าเวทีขึ้นมาด้านบน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เสียงดนตรีสุดท้ายของเพลงจบลง และก่อนทงเฮจะได้ตั้งคำถามใด ปากของฮยอกแจก็ประกบจูบลงไปบนปากอิ่มสีแดงสดของหญิงสาวเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะถอนออกแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ด้านบน
“อี-ฮยอก-แจ”
---------M-y--B-a-d--B-o-y---------
ฮยอกแจโบกมือลาเพื่อนร่วมวงและเดินแยกไปอีกด้านที่จอดรถไว้ ร่างบางเดินตรงลิ่วไปยังPorsche รุ่น 911 Carrera 4S สีขาวที่ตอนนี้มีใครอีกคนยืนพิงอยู่ตรงประตูฝั่งคนขับด้วยท่าทีสบายๆ สองมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง
“คุณอีกแล้วเหรอ” ฮยอกแจถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย
“ไม่ต้องทำหน้ายินดีขนาดนั้นก็ได้” ทงเฮแสร้งว่า ไม่ได้สลดกับท่าทีของฮยอกแจเลยสักนิด
“ผมจะกลับ ช่วยหลีกทางด้วย” ฮยอกแจพยายามไม่ใส่ใจใบหน้าเปื้อนยิ้มของอีกคน เลือกที่จะมองไปยังประตูรถที่อีกคนยืนพิงอยู่เพื่อสื่อให้รู้ว่าทงเฮยืนขวาง
“จะรีบไปไหนล่ะ เพิ่งจะเที่ยงคืนกว่าเอง สนใจจะไปนั่งรถเล่นกันก่อนมั้ย” ไม่พูดเปล่าแต่ยังยื่นหน้าไปใกล้จนฮยอกแจต้องเอนหน้าหนี ไม่กล้าโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูรถ
“ผมขอตัวครับ”
“ผมก็อยากจะขอตัว-ของคุณ-มั่งจัง” เพียงเท่านี้ความอดทนของฮยอกแจก็หมดลง
“คุณต้องการอะไรกันแน่”
“ต้องการคุณไง ผมว่าเมื่อวานผมก็บอกไปชัดเจนแล้วนะ”
“งั้นผมก็คิดว่า ผมปฏิเสธไปชัดเจนแล้วตั้งแต่เมื่อวานเช่นกัน หลีกทางให้ผมด้วย” ฮยอกแจบอกเสียงแข็ง อยากจะกระชากอีกคนออกจากตัวรถแต่เกรงว่ามันรุนแรงเกินไป
“คิม ซองกยู นักศึกษาปีสุดท้ายมหาวิทยาลัยฮงอิก ถ้าไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอมในอีกสองเดือนข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ คุณรู้มั้ย ?” ร่างหนาหันด้านข้างพิงรถ ท้าวมือเคาะนิ้วเล่นบนหลังคารถอย่างอารมณ์ดี
“คุณกำลังขู่ผม?” ร่างบางเลิกคิ้วถาม น้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่อีกคนพูดมา เขาพอจะแปลความหมายออกว่าทงเฮต้องการสื่ออะไร คนตรงหน้าคิดจะบีบเขาโดยใช้เพื่อนร่วมวงเป็นเครื่องมือ
แน่นอนว่าเงินไม่ใช่ปัจจัยหลักที่ทำให้พวกเขาต้องมาเล่นดนตรีตอนกลางคืนแบบนี้ ถ้าเทียบกันแล้วเขากับฮีชอลมีเงินมากพอชนิดที่ว่าไม่ต้องทำอะไรก็สามารถมีกินมีใช้ได้อย่างสบายๆ แต่ไม่ใช่กับยงฮวาและซองกยู
ซองกยูเป็นน้องเล็กสุดในวง หมอนี่กำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้ายเหลือเทอมหน้าอีกเทอมเดียวก็จะจบแล้ว พวกเขาเจอกับซองกยูตอนที่มาเริ่มโชว์ริมถนน ตอนนั้นเขามีกันแค่สามคน คือ ฮีชอลเป็นมือกลอง ยงฮวาเล่นเบสและตัวเขาเองร้องนำกับเล่นกีตาร์ แต่อยู่ๆซองกยูก็ถือกีตาร์ไฟฟ้าสีดำของตัวเองเข้ามาและขอร่วมวง ด้วยฝีมือและไลฟ์สไตล์ทำให้พวกเขาเปิดใจรับซองกยูได้อย่างไม่ยาก
และหมอนี่ก็คงจะต้องลำบากแน่ๆ ถ้าขาดรายได้จากการเล่นดนตรี เพราะมันเป็นรายได้หลักที่ซองกยูใช้ส่งเสียตัวเองในการเรียนตอนนี้
“ก็แล้วแต่คุณ อยากทำอะไรก็ทำ อย่างดีพวกเราก็กลับไปเล่นเป็นวงข้างถนนเหมือนเดิม รายได้อาจจะน้อยกว่านี้นิดหน่อย แต่ความสบายใจมันคงต่างกัน” ฮยอกแจว่าอย่างไม่แคร์ ปัญหามีก็ต้องแก้กันไปยังไงเสียทั้งเขาและฮีชอลก็คงไม่ปล่อยให้ซองกยูต้องเรียนไม่จบแน่นอน
ในเมื่อมาถึงขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทอันดีงามกันอีกต่อไปหรอกมั้ง ร่างบางพูดจบก็กดรีโมทปลดล็อครถและเบียดตัวเองเข้าด้านหน้าของทงเฮเพื่อจะเปิดประตูรถและออกไปจากที่นี่เสียที
แต่เหมือนว่ามันจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดเพราะทันทีที่ฮยอกแจเบียดตัวเข้ามาข้างหน้า ซึ่งเท่ากับว่าหันหลังให้ทงเฮที่ยืนพิงรถอยู่ก่อนแล้ว มือหนาก็คว้าเข้ากับที่จับของประตูรถยนต์ตามมาด้วยการคร่อมอีกคนไว้โดยการใช้อีกมือท้าวไปที่ตัวรถ ตอนนี้จึงกลายเป็นว่าร่างบางเจ้าของรถถูกทงเฮกักตัวเอาไว้
กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างบางที่อยู่ตรงหน้าดึงดูดให้ทงเฮโน้มหน้าเข้าไปใกล้ จมูกคมเกือบจะได้ฝังลงไปบนแก้มขาวนั่นอยู่แล้ว ถ้าจะไม่ถูกผลักออกมาเสียก่อน
ร่างบางใช้สองมือดันทงเฮออกมาเต็มแรงจนเซถอยไปด้านหลัง 2-3 ก้าว ก่อนจะรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างใน สตาร์ทรถ ใส่เกียร์และเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว บุญเท่าไหร่แล้วที่ใช้แค่มือผลักออกไปถ้าไม่เกรงใจนี่จะใช้เท้าผลัก?ด้วยซ้ำ
“ฮัลโหล กำลังออกจากผับแล้วนะอีกซักพักคงถึง”
[ จะอยู่ดูจนจบมั้ย ]
“แน่นอนสิ นายแข่งทั้งที”
[ งั้นรออยู่ที่เดิมนะ เดี๋ยวแข่งจบแล้วไปหา ]
“โอเค แล้วเจอกัน”
“ซีวอน”
[ หืม ]
“ไม่มีอะไร”
[ จะให้กำลังใจก็พูดมาเถอะ รอฟังอยู่ ]
“สู้ๆนะ”
ฮยอกแจกดวางสายและโยนโทรศัพท์ไปไว้ที่เบาะด้านข้าง ร่างบางเพิ่มน้ำหนักแรงเหยียบคันเร่งที่ปลายเท้าลงไปอีกเมื่อมองออกไปด้านนอกแล้วพบว่ารถเคลื่อนตัวเลยย่านฮงแดออกมาแล้ว
อีกฟากหนึ่งทงเฮที่โดนอีกคนชิ่งหนีไปต่อหน้าต่อตาถึงจะเสียดายแต่มุมปากก็ยังคงยกยิ้มน้อยๆแสดงถึงความพึงพอใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แม้จะไม่ได้กดหอมแก้มขาวลงไปตามที่ตั้งใจแต่กลิ่นหอมจางๆก็ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก มือหนาล้วงเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเลื่อนหารายชื่ออยู่เพียงครู่ก็ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู
“คยูฮยอนดูให้หน่อยว่ารถทะเบียน XXXXXXX เป็นของใคร”
[ นี่ผู้บริหารบริษัทซอฟท์แวร์นะครับ ไม่ใช่กรมการขนส่งทางบก ]
“ที่นั่งโซน VIP พร้อมเหล้าฟรีตลอดคืน”
[ โอเคเดี๋ยวพรุ่งนี้ส่งให้เลยเพื่อนรัก ]
ทงเฮคุยกับปลายสายอีกนิดหน่อยก็วางสายไป ดูท่าแล้วเขาคงจะประเมินอีกฝ่ายพลาดไปสักหน่อย ไอ้ที่คิดว่าจะเอาเรื่องงานและเพื่อนร่วมวงมาขู่คงจะไม่ได้ผล
“ไม่ยักรู้ว่าการเป็นนักดนตรีตามผับจะมีเงินขนาดถอย Porsche 911 มาขับเล่น นายจะน่าสนใจเกินไปแล้ว อี ฮยอกแจ”
---------------- TBC ---------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ อย่าคาดหวังอะไรกันมากนะ เราเริ่มกลัวละ
พรุ่งนี้ใครกดบัตรก็ขอให้ได้ ขอให้โดนกันถ้วนหน้าจ้า มาไฝว้กันซักตั้งนะเอลฟ์ที่รัก
ความคิดเห็น