รวมบทความ ที่เกี่ยวกับความรัก ในแบบฉบับของกุหลาบขาว

ลำดับตอนที่ #2 : ผมแอบชอบเธอ

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังเป็นจังหวะและดังขึ้นทุกที ปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงี้ยเพื่อปฏิบัติภารกิจประจำวัน นั้นคือ การอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน และแต่งตัวเพื่อไปเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ

เช้าวันจันทร์เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส บรรยากาศโดยรอบดูร่มรื่นและเขียวชอุ่มด้วยต้นไม้ไปทั่วทั้งหอพักฟ้าใสแห่งนี้ ผมเดินออกมาสูดอากาศยามเช้าที่เคยบริสุทธิ์ เมื่อปฏิบัติภารกิจส่วนตัวจนเสร็จสิ้นสมบูรณ์แบบ "ป้าครับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งครับ" น้ำเสียงที่เอ่ยขอร้องอย่างสุภาพของผมเอ่ยขึ้นหลังจากเดินลงมาจากบันไดชั้นสอง จนมาถึงร้านค้าเล็กๆประจำหอพักแห่งนี้ ทีมีป้าแก่ๆแต่ใจดีคนหนึ่งเป็นเจ้าของร้านและเจ้าของหอพักเฝ้าอยู่

เปลี่ยว หญ้าที่ขึ้นรกรุงรังอยู่ข้างทาง ถนนที่ขรุขระจนยากเกินกว่าที่รถชนิดใด ยี่ห้อใด หรือรุ่นใด จะวิ่งผ่านเส้นทางนี้ได้ เสาร์ไฟฟ้าที่อยู่ห่างกันเป็นช่วง ช่วงละประมาณสิบห้าเมตรแต่ที่เสาร์ไฟฟ้าทุกต้นไม่เคยมีไฟส่องทางให้ตั้งแต่ผมเข้ามาอยู่ที่นี้ เส้นทางนี้คือเส้นทางระหว่างหอพักฟ้าใสกับป้ายรถเมล์ที่อยู่หน้าปากซอย

ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นานจนมีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งเดินลงมาจากหอพักเดียวกับผมเพื่อไปเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ ใช่ครับเธอเรียนที่เดียวกับผม และที่ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ก็เพื่อรอให้เธอลงมา ผู้อ่านหลายคนอาจจะคิดว่าผมรอเธอทำไม เอาเป็นว่าผมจะอธิบายสั้นๆเลยแล้วกัน ผมมีชื่อว่า เวย์ เป็นนักศึกษาปีสามคณะนิเทศศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งเรียนที่เดียวกับผม แต่เธอเรียนคณะนิติศาสตร์ปีสอง เธอชื่อ แอม อยู่หอพักเดียวกันและอยู่ห้องข้างๆผมนี่เอง ทุกเช้าผมจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เพื่อรอเธอและเดินไปที่ป้ายรถเมล์ด้วยกัน วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมเดินตามเธอไปแบบนี้ทุกวัน ในเส้นทางที่สุดแสนจะ

เราทั้งคู่เดินมาจนถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอย ผู้คนพลุกพล่านทั้งพนักงานบริษัทและนักเรียนนักศึกษาทั้งหลาย รอขึ้นรถเมล์สายที่ตัวเองต้องการและพาไปจุดหมายที่ตัวเองต้องการ แบบนี้ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนถึงเวลาเย็นเหมือนในวันนี้ ห้าโมงเย็นที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยผู้คนยังคงพลุกพล่านเหมือนตอนเช้าเพียงแต่จุดประสงค์ต่างกันไปคือ ต้องการกลับบ้านเพื่อพักผ่อน

ผมก็ควรทำแบบนั้นเหมือนกับคนอื่นๆ เพียงแต่วันนี้ผมยังคงนั่งรอผู้หญิงคนนั้นกลับมาเพื่อที่ทั้งผมและเธอจะได้เดินกลับไปด้วยกัน กว่าสามชั่วโมงแล้วที่รถเมล์หลายต่อหลายคันมาเทียบจอดที่ป้ายนี้ ผู้คนหลายร้อยคนที่เดินลงมาอย่างรีบร้อน แต่คนที่ผมเฝ้าคอยกลับยังไม่มาสักที ผมจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่หอพักเพื่อพักผ่อนเพราะในใจก็คิดว่าพรุ่งนี้เช้าก็ยังได้เจอเธออีก

ผมยังคงเดินตามเธอไปและแอบมองเธออยู่ข้างหลังแบบนี้ ผมชอบเธอแทบจะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นนิสัยที่ดีไม่เคยเที่ยวเตร่ตอนกลางคืน กริยาท่าทางที่อ่อนหวานสมกับเป็นกุลสตรีไทย การพูดจาที่ไพเราะเพราะพริ้ง หน้าตาที่สะสวยนวลใสไร้ตำหนิ เส้นผมที่ดำยาวจนถึงกลางหลัง รูปร่างที่ดูดีกว่านางแบบหลายคนในวงการ และการเรียนที่เอาจริงเอาจังเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าเธอเป็นนางฟ้าที่ลงมาเดินดินบนโลกมนุษย์เลยก็อาจจะเป็นไปได้ แต่มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ผมไม่ชอบเลยนั้นคือ การแต่งตัวที่ใส่เสื้อรัดรูปจนผมดูแล้วน่าจะอึดอัด แล้วยังใส่กระโปรงที่สั้นจนแทบจะมองเห็นสิ่งที่ซ่อนไว้เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ยังคงตื่นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุกเพื่อปฏิบัติภารกิจประจำวัน ที่ทำสักกี่ครั้งก็ยังไม่เบื่อ แหมจะเบื่อได้ไงล่ะแค่ลืมแปรงฟันก็คุยกับใครไม่ได้ไปทั้งวันเลยนี่นา "ป้าครับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งครับ" น้ำเสียงที่เอ่ยขอร้องอย่างสุภาพเช่นเคย แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันคือผมได้เห็นใบหน้าที่ดูกี่ครั้งก็ยังสวยเหมือนเดิม ลงเป็นข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์ "ดับเปลือย นักศึกษาสาวมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ถูกฆ่าข่มขื่นสุดอนาถ" ผมตกตะลึงกับภาพข่าวที่ได้อ่านเมื่อรู้ว่า เธอที่ผมแอบชอบได้ถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมจากพวกเดนสังคม