รวมบทความ ที่เกี่ยวกับความรัก ในแบบฉบับของกุหลาบขาว

ลำดับตอนที่ #1 : จิ๊กซอล ที่หายไป

Jigsaw หลายคนอาจคิดว่า มันคือภาพหนึ่งภาพที่ถูกตัดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เพื่อให้ใครสักคน ต่อมันให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

                ผมมีชื่อว่า ชาติ ผมเป็นพนักงานบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งในประเทศ ทำงานตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นแบบนี้ทุกวันไม่มีหยุด แม้กระทั่งวัน เสาร์-อาทิตย์ เป็นวันหยุดที่พนักงานทุกคนรอมาทั้งอาทิตย์

แต่ผมก็ยังหอบเอางานมาทำที่บ้าน เพื่อเธอ

                เธอที่ผมพูดถึงมีชื่อว่านก เราแต่งงานกันมาได้สี่ปีแล้ว ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยเอาใจใส่เธอ แต่ผมก็รักและอยากทำเพื่อเขาสักครั้ง

                “นี่เราไปเที่ยวกันดีไหม” เสียงภรรยาของผมที่เอ่ยปากขอให้ผมทำในสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย “อืมก็ดีเหมือนกันนะแต่เราขอทำงานให้เสร็จก่อนนะแล้วเราจะพาเธอไปเที่ยว” ผมพยายามที่จะบ่ายเบี่ยงออกไป แต่ก็ยังพูดเป็นเชิงให้เธอรอผมพาเธอไปเที่ยว

                เช้าวันใหม่เป็นวันที่สดใสวันหนึ่งบรรยากาศวันนี้ทั้งวัน อาจจะเป็นแบบนั้นถ้าผมไม่ไปเจอบอร์ดอันใหญ่ที่ประดับด้วยดอกไม้อย่างสวยงาม มีพนักงานอยู่หลายคนในบริษัทไปดูบอร์ดอันนั้นแล้ว ทำหน้าระรื่นกระโดดโลดเต้น ดีใจกันอย่างออกนอกหน้าเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง แต่บางคนต้องทำหน้าเบื่อโลกแล้วเดินไปเก็บของที่โต๊ะทำงาน ผมก็เช่นเดียวกันที่ต้องทำแบบนั้น โดยทางบริษัทให้เหตุผลว่า จะต้องลดจำนวนพนักงานลงเพื่อรักษาดุลรายได้ของบริษัท

                วันที่แสนจะสนใสกลายเป็นวันที่มืดมนไปในทันที ทำให้วันนั้นทั้งวันผมไม่อยากกลับบ้านเลย ผมไม่อยากให้เธอรู้ว่าอนาคตและแผนการท่องเที่ยวของเราล้มเหลวลง ผมพยายามคิดหาวิธีฆ่าตัวตายที่ไม่ทรมานที่สุด แต่แล้วก็มีภาพหนึ่งภาพที่คุ้นตาเป็นที่สุดวิ่งเข้าในความคิดของผม มันคือภาพของนก ภาพภรรยาของผมเอง

                หลังจากนั้นผมจึงกลับบ้านเพื่อบอกให้เธอได้รู้ ว่าผมได้ถูกบริษัทปลดออกแล้ว เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ให้กำลังใจ อยู่ข้างกายผมในยามที่ผมท้อแท้ที่สุด ลำบากที่สุดและบอกให้ผมสู้ต่อไป

                สองเดือนหลังจากนั้นกำลังใจที่ผมได้มาจากนกทำให้ผมคิดสู้เพื่อเธออีกครั้ง แล้วในที่สุดผมก็ได้ทำงานที่ใหม่ เป็นบริษัทเล็กๆที่เพิ่งจะเปิด ในวันแรกที่ผมมาทำงาน มีพนักงานอยู่เพียงแค่ยี่สิบคนเท่านั้น

                สัญญาที่ผมเคยพูดกับเธอทำให้ผมเป็นคนบ้างานยิ่งกว่าเดิม จนไม่มีเวลาให้เธอเลย “นกทำอะไร” ผมถามออกไปเมื่อได้เห็นภาพที่เธอกำลัง ใช้กระดาษทิชชู่เช็ดที่คีย์บอร์ด คอมพิวเตอร์

“นี่เธออยากไปเที่ยวเรามาก ถึงต้องทำลายงานของเราเลยเหรอ” เสียงที่พูดออกไปเริ่มหนักแน่นขึ้นจนกลายเป็นตะคอกใส่เธอ จนเธอต้องเดินหนีออกไป แล้ววันนั้น ก็เป็นวันสุดท้ายที่ผมได้เจอเธอ

แต่ผมก็ไม่ได้ออกไปตามหาเธอเลยเพราะผมคิดว่าเธอคงจะไปอยู่กับแม่ของเธอสักพัก การทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำงานจนต้องกลับดึกทุกวัน บางครั้งยังนอนค้างที่บริษัท ทำให้ผมได้รับรางวัลพนักงานดีเด่น ผมดีใจเป็นที่สุด คนแรกที่ผมอยากให้รู้คือนก ภรรยาผู้ประเสริฐ ที่คอยดูแลเอาใจใส่ผมแม้ว่าผมจะไม่ค่อยเอาใจใส่เธอก็ตาม

                ในวันนั้นผมได้รับเมล์จากเธอที่ส่งมา เธอยังคงห่วงใยผมอยู่เดิม “นี่ ยังบ้างานอยู่เดิมรึเปล่า ไม่ต้องพาเราไปเที่ยวแล้วนะ ตอนนี้เราอยู่ที่โตเกียวหนาวมากเลยที่นู้นหนาวมากไหม ดูแลสุขภาพตัวเองบ้างนะ”

                ทันทีที่ได้เห็นเมล์ของเธอ เมล์ที่ส่งมาบอกให้ผมดูแลสุขภาพ เธอยังคงห่วงใยผมแม้ว่าผมจะไม่เคยห่วงใยเธอเลย ทำให้ผมตัดสินใจโทรไปหาแม่ของนก “แม่ครับ ตอนนี้นกอยู่ที่ไหนครับ”

“นกเขาเสียไปได้สามเดือนแล้ว ลูกไปทำอะไรมาถึงไม่รู้” เมื่อเสียงจากปลายทางสิ้นสุดลง น้ำอุ่นและใสที่หลายคนเรียกว่าน้ำตาไหลออกมาอย่างตั้งใจ เมื่อได้รู้ว่าภรรยาผู้ประเสริฐที่ผมรักยิ่ง เสียไปได้สามเดือนแล้วแต่ผมยังไม่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอเลยสักนิด กว่าสามเดือนที่เธอไม่อยู่ผมไม่เคยรู้เลยว่าเธอไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว

                Jigsaw ที่มาเติมเต็มชีวิตของผม ที่คอยดูแลเอาใจใส่เป็นกำลังใจให้ในทุกครั้งที่ผมท้อแท้ แต่ในวันนี้ jigsaw ชิ้นนั้นได้หายไปจากผมตลอดกาล