[OS] walk you home (yoseob's birthday) DOOSEOB

ข้อมูลเบื้องต้น

© themybutter

เนื้อเรื่อง

[OS] walk you home (yoseob’s birthday)
Dujun x Yoseob
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

22:00น.
4 มกราคม 2015
คืนวันเกิดยังโยซอบ

            วันเกิดครบรอบ26ปีของยังโยซอบก็คือวันธรรมดาเหมือนวันทั่วไป วันที่ต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับตารางงานที่จำเป็นต้องทำแต่ไม่ใช่งานที่ขัดความสุขเพราะเป็นงานที่รักและงานที่ต้องทุ่มเท โยซอบเป็นคนทุ่มเท ทำทุกอย่างเต็มร้อย จนบางครั้งดูเหมือนจะเกินร้อยด้วยซ้ำ ถ้าคนอื่นกำหนดให้ขีดจำกัดในการทำงานอยู่ที่100เปอร์เซนต์ ยังโยซอบคงอยู่ที่ 150 เปอร์เซนต์ เผลอๆอาจจะมากกว่านั้น

            วันนี้ก็เช่นกัน วันที่ต้องตื่นแต่เช้ามาซ้อมละครเวที ถ้าเป็นปกติเมื่อเลิกซ้อมเขาคงกลับบ้านทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน มีวิถีชีวิตที่เหมือนคนทั่วไป แต่วันนี้พิเศษออกไปหน่อย ก่อนเลิกซ้อมละครกีกวังโทรศัพท์มาบอกว่าทุกคนจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้

            ทั้งดูจุน ฮยอนซึง จุนฮยอง ดงอุน กีกวังอยู่กันพร้อมหน้า รวมถึงเมเนเจอร์ สตาฟ และเพื่อนในวงการด้วยเช่นกัน ทุกคนทักทายมอบรอยยิ้ม บางคนให้ของขวัญบางคนให้คำอวยพร โยซอบกวาดยิ้มตอบกลับทุกคน แล้วสายตาไปสะดุดเข้ากับร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง มือหนายกขึ้นทักทาย ก่อนโยซอบจะละสายตาไปมองที่คนอื่น

            “ไหนๆพี่โยซอบก็มาแล้ว ก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้ พวกเรามาดื่มกันเถอะครับ” เสียงมักเน่ที่รวบรวมทุกคนให้มานั่งล้อมวงกันตรงกลาง สตาฟบางส่วนถูกเมเนเจอร์สั่งให้กลับ ภายในเหลือแต่เมมเบอร์บีสท์กับเมเนเจอร์ สตาฟ และเพื่อนสนิทของโยซอบบางคนเท่านั้น

            “เล่นเกมฉันไม่เคย*กันเถอะ” เมื่อบรรยากาศกำลังเริ่มได้ที่ จุนฮยองก็ออกปากชวนทุกคน ก่อนที่คนในวงจะทยอยกันพยักกหน้าขึ้นลง ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังไม่ได้รุนแรงถึงขั้นควบคุมสติไม่ได้ แต่ก็พอทำให้โยซอบมึนหัวไปแล้วเหมือนกัน (*เกมฉันไม่เคย: เป็นเกมในวงเหล้า ปากขวดชี้ไปที่ใครคนนั้นต้องพูดว่า ‘ฉันไม่เคย…’ หากคนอื่นในวงเคยทำก็ต้องดื่มแล้วเล่าประสบการณ์นั้น)

            “ให้เจ้าภาพเป็นคนหมุนดีกว่า” ว่าแล้วจุนฮยองก็ส่งขวดให้โยซอบที่นั่งอยู่ข้างๆ โยซอบรับขวดมาแบบงงๆก่อนจะหมุนขวดลงกับโต๊ะ สายตาโยซอบไปสะดุดเข้ากับดูจุนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะปรายตามองตามปากขวดที่ชี้ไปทางฮยอนซึงที่นั่งไขว่ห้างทำหน้านิ่งอยู่ข้างดูจุน ฮยอนซึงทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นแล้วพูดว่า

            “ฉันไม่เคย… แอบรักเพื่อนสนิท”

โยซอบสะดุดไปเล็กน้อยก่อนจะมองไปทางดูจุนอีกที ทุกคนเริ่มส่งเสียงแซวกันไปมา ฮยอนซึงกวาดสายตาไปรอบๆวง ยังไม่เห็นใครยกมือขึ้น เจ้าตัวก็เตรียมจะกระดกแก้วในมือก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากคนที่นั่งข้างๆ

            “ฉันเคย” ฮยอนซึงค้างแก้วเอาไว้ได้ทันก่อนที่น้ำสีอำพันจะเข้าปาก สายตาเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างตัว ทั้งวงส่งเสียงแซวกันเกรียวกราว โยซอบก็แอบเหลือบมองอยู่เช่นกัน

            “เฮ้ย ไอ้ดูจุนเคยว่ะ” เสียงสตาฟทันั่งอยู่ด้านหลังตะโกนขึ้นมา ก่อนจะตามด้วยเสียงโห่ร้องจากทุกคน ยกเว้นจากโยซอบ “ไหนเล่ามาดิ้ เล่าๆ ไม่เล่าก็เอาให้หมดครับ บนโต๊ะเนี่ย” ดูจุนถอนหายใจช้าๆส่ายหน้าไปมา สุดท้ายจึงยอมพูดออกมา

            “ก็ไม่มีอะไร แค่แอบชอบเพื่อน…สนิท” ดูจุนพูดด้วยเสียงเรียบง่าย แต่สายตาสบตรงมายังโยซอบที่นั่งอยู่ในทิศตรงข้ามกันพอดี จนดูเหมือนทุกคนจะจับสังเกตได้

            “มีคนจีบกันคร้าบ มีคนจีบกัน” ดงอุนลุกขึ้นมาร้องเสียงดังโวยวาย แล้วก็ชี้ไปทางดูจุนกับโยซอบ โยซอบทำหน้าเหวอแล้วโบกมือไล่ไปมา “โอ๊ยย อิจฉาคนได้แฟนในวันเกิดตัวเองจังเลยคร้าบ” ดงอุนยังคงไม่หยุดพูด จนโยซอบลุกขึ้นมาเอามือปิดปากดงอุนไว้

            “เออ ไม่พูดก็ไม่พูดแล้วกัน เล่นต่อเหอะ เดี๋ยวจะกร่อย” แล้วก็กลายเป็นจุนฮยองที่จัดการเหตุการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนนั้น ดงอุนมุ่ยหน้าก่อนจะยอมนั่งลงแต่โดยดี โยซอบหันไปมองดูจุนเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ส่วนดูจุนก็มองกลับมาเช่นกัน

เกมดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนาน โยซอบแทบจะไม่ได้แตะแอลกอฮอล์แล้ว ส่วนดูจุนและคนอื่นๆยังคงกระดกเข้าปากอย่างต่อเนื่อง โยซอบมองตรงไปยังดูจุนที่ยิ้มหัวเราะอยู่กับคนอื่น ความสงสัย สับสน เกิดขึ้นเต็มไปหมด…

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว…

นับได้ตั้งแต่ที่ทั้งสองคนพบกัน

โยซอบอยากจะหยุด ถ้าความรู้สึกมันไม่เลยเถิดไปไกลขนาดนี้

เขาก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปจากเดิมตอนไหน เมื่อไหร่ที่เขามองดูจุนคนนี้เปลี่ยนไป แล้วเพราะอะไรเขาก็ไม่รู้ เพราะความใกล้ชิด หรือเพราะอะไร ความรู้สึกสับสนก่อขึ้นในใจกับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ หลายคนชอบพูดว่า การมีคนรักเหมือนเพื่อนสนิทเป็นเรื่องดี… แต่โยซอบกลับคิดตรงข้าม

ถ้ามันดีจริง เขาคงไม่ต้องมานั่งคิดมากอยู่แบบนี้หรอก

ความอึดอัดที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ความรู้สึกที่เหมือนหัวใจมีอะไรมาเกาะติดก็จะยิ่งทวีคูณความรุนแรงมากขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดูจุนจะรู้สึกอย่างไร จริงๆแล้วเขาเป็นเพื่อน เพื่อนสนิท หรือเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ มากจนทำให้ความรู้สึกเขาเป็นแบบนี้

คนอื่นจะเคยรู้สึกแบบนี้ไหม การที่ได้อยู่กับใครใกล้ตัวบ่อยๆเกือบทุกวัน การอยู่ข้างกันเป็นเวลานานๆ การได้ดูแลกันมาตลอด พวกนี้ควรอยู่ในขอบเขตของคำว่าเพื่อนสนิทหรือเปล่า หรือความสัมพันธ์ของเขาควรถูกตีกรอบไว้เพียงแค่คำว่าเพื่อนสนิท เขาไม่ควรล่วงเกินหรือก้าวข้ามเส้นบางๆนี้ออกไป

ความสัมพันธ์ที่เหมือนกับเส้นขนาน…

อยู่ข้างกันไปตลอดแต่ไม่ทางบรรจบในที่เดียวกัน

            “โยซอบ”

            “โยซอบ!” โยซอบสะดุ้งเมื่อถูกจุนฮยองแตะไหล่ ก่อนจะหันไปสังเกตตรงโต๊ะว่าปากขวดชี้ตรงมาทางเขา “ตาแกแล้ว พูดสิ” แล้วโยซอบก็อ้ำๆอึ้งๆไปนาน คนในวงรอลุ้นว่าโยซอบจะพูดอะไร

            “เอ่อ… ฉันไม่เคย… บอกรักใคร” แล้วทั้งวงก็กลับมาคึกครื้นอีกครั้ง โยซอบมองไปรอบวงไม่เห็นใครยกมือ คนรอบข้างส่งเสียงเชียร์ให้โยซอบเริ่มดื่ม โยซอบมองไปที่ดูจุนแล้วกระดกแก้วเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

            “พอๆๆ เดี๋ยวก็ตายพอดี” จุนฮยองเป็นคนจับแก้วเพื่อหยุดโยซอบที่กระดกเอากระดกเอา โยซอบค่อยๆวางแก้วลงแล้วหายใจหอบเพราะความเหนื่อย

            ผ่านไปสักพักเกมนี้ก็จบลง โยซอบลุกขึ้นแยกตัวออกมาจากวง แล้วเดินปลีกตัวออกไปตรงระเบียง ร่างเล็กกระชับเสื้อหนาวตัวใหญ่ให้แน่นขึ้น แขนสองข้างลูบข้างลำตัวไปมาพลางเงยหน้าไล่มองดาวบนท้องฟ้าไปทีละดวง ปล่อยความคิดให้ลอยออกไป ทิ้งไว้ที่ข้างหลัง สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ พยายามควบคุมสติและสมาธิ ก่อนจะสัมผัสได้ว่ามีคนปรากฏตัวอยู่เบื้องหลัง

            “วันนี้เป็นอะไร ทำไมหน้าบึ้งตลอดเลย” ดูจุนเดินเข้ามาพร้อมกับไอพอดหนึ่งเครื่องและหูฟังอีกหนึ่ง…โยซอบขมวดคิ้ว ดูจุนจะเอามาทำไม?

            “เหนื่อยน่ะ วันนี้ซ้อมแต่เช้าเลย” โยซอบยิ้มบางๆตอบกลับดูจุน

            “มา เดี๋ยวนวดให้” แล้วดูจุนก็เข้ามาบีบๆนวดๆไหล่ โยซอบขำจนดิ้นไปมา บอกให้ดูจุนหยุดแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมหยุด “โห นี่อะไรเนี่ย ผอมลงอีกแล้วหรอ” ดูจุนสังเกตโยซอบใกล้ๆจนสัมผัสได้ว่าความมีน้ำมีนวลของโยซอบลดลงไปกว่าเดิม

            “ช่วงนี้ซ้อมทั้งวันเลยไม่ค่อยได้กินข้าวน่ะ”

            “ไม่ได้นะ จะซ้อมทั้งวันยังไง ข้าวมื้อนึงก็สำคัญมากนะ ยังไงก็ต้องหาเวลากินข้าวด้วย เข้าใจไหม” ดูจุนพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง จนทำเอาโยซอบทำหน้าบึ้ง ริมฝีปากล่างเบะขึ้นมาอย่างน่ารัก “ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย ฉันไม่ใจอ่อนหรอก นี่มันเรื่องสำคัญ ครั้งนี้นายผิดนะ” ดูจุนว่าพลางชี้หน้าโยซอบ

            “เข้าใจแล้ว ต่อไปนี้จะกินเยอะๆ ขุนให้อ้วนเหมือนแต่ก่อนเลยดีไหม” โยซอบรู้ตัวว่าตัวเองพูดประชดออกมา แต่เขาคงไม่ได้เข้าใจผิดไปใช่ไหม?

            ว่าดูจุนกำลังยิ้มอยู่ ?

            “ก็ดีสิ ตอนนายอ้วนๆน่ารักจะตาย ฉันชอบ”

            ?

            “คำว่าชอบของนายนี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ ดูจุน”

            “อะไรนะ?” เพราะเสียงเอะอะโวยวายจากด้านในทำให้ดูจุนต้องป้องหูแล้วโน้มตัวลงมาหาโยซอบ

            “นายเอาแต่พูดว่าชอบ ชอบ ชอบ คำว่าชอบของนายมันหมายถึงอะไรหรอ” โยซอบเองก็พูดเสียงเบาด้วย ถึงแม้ตรงระเบียงจะมีแค่พวกเขาสองคน แต่ด้านในมีอีกสิบ เรื่องอย่างนี้เขาก็ไม่อยากให้ใครรู้ “ถ้าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ขอเถอะ ตั้งแต่นี้ไป… พอได้ไหม”

            “เดี๋ยวๆๆ ไปกันใหญ่แล้ว หยุดก่อน” ดูจุนวาดแขนไปเกี่ยวคอโยซอบไว้แล้วดึงกลับเข้ามาอยู่ในตำแหน่งเดิม “ฉันพูดว่ายังไง ฉันก็หมายความตามนั้นนั่นแหละ ทำไมต้องคิดมากด้วย” โยซอบมองหน้าดูจุนนิ่ง ไม่มีปฏิกริยาใดตอบกลับ

            “อ่ะนี่ อยากให้ฟัง” แล้วดูจุนก็เสียบหูฟังเข้ากับไอพอดก่อนจะใส่หูฟังให้โยซอบทั้งสองข้างก่อนจะกดปุ่มเล่นเพลง โยซอบที่กำลังนิ่งยืนอึ้งทำตัวไม่ถูกอ้าปากเหวอจนเห็นดูจุนยิ้มหวานให้ เสียงดนตรีค่อยๆดังขึ้น…

(https://www.youtube.com/watch?v=bqDTtyxWzSA)

Tonight, just a two of us so forget the world for a while
มีเพียงแค่เราสองคนในคืนนี้ ลองมาลืมทุกสิ่งในโลกกันสักพัก
Open your heart and open your eyes I’m right here in front of you
ลองเปิดใจและเปิดตาของคุณ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว…ข้างหน้าคุณ
And you look so pretty in your dress though I knows I look like a mess,
วันนี้คุณแต่งตัวน่ารักมาก ถึงแม้ว่าผมจะดูแย่ไปหน่อยก็ตาม
I’ll do my best to win your heart so can I walk you home tonight?
ผมพยายามจะเอาชนะใจคุณ… งั้นคืนนี้ผมขอไปส่งคุณที่บ้านได้ไหม?
Please tell me how your feel cause deep inside I know it’s real
ได้โปรดบอกผมว่าคุณรู้สึกยังไง เพราะลึกๆข้างในผมรู้ว่ามันคือเรื่องจริง
I promise I will forever be yours darling open up to me let me walk you home
ผมสัญญาว่าผมจะเป็นของคุณตลอดไป ที่รัก เปิดใจให้ผมนะ แล้วให้ผมไปส่งคุณที่บ้าน
Before it’s morning, before the sunrise before I go back to reality
ก่อนที่จะรุ่งเช้า ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น ก่อนที่ผมจะกลับไปสู่โลกของความเป็นจริง
and you go back to your life tell me that you feel the same way too
แล้วคุณก็กลับไปใช้ชีวิตของคุณ ช่วยบอกผมหน่อยว่าคุณก็รู้สึกแบบเดียวกับผม
please tell me how you feel cause deep inside I know it’s real
ได้โปรดบอกผมว่าคุณรู้สึกยังไง เพราะลึกๆข้างในผมรู้ว่ามันคือเรื่องจริง
I promise I will forever be your darling open up to me let me walk you home
ผมสัญญาว่าผมจะเป็นของคุณตลอดไป ที่รัก เปิดใจให้ผมนะ แล้วให้ผมไปส่งคุณที่บ้าน
even if you’ll never be mine I’m in love with you tonight
ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่ของผม แต่ผมก็ตกหลุมรักคุณเข้าแล้วในคืนนี้

โยซอบสาบานได้ว่าเขาไม่สามารถมองหน้าดูจุนตรงๆเหมือนที่ดูจุนยืนจ้องหน้าเขามาตลอดทั้งเพลง… อะไรเนี่ย  ก่อนที่โยซอบจะค่อยๆถอดหูฟังออกมาช้าๆแล้วส่งคืนกลับดูจุนที่ยืนกัดปากอยู่ตรงหน้า

            “ให้ฟังทำไม…” / “คือเพลงนี้…”

“……..” / “………” โยซอบพยักหน้าให้ดูจุนพูดก่อน

“คือ… จะให้ฟังเพลงนี้แหละ ก็… เพราะดี อืม ไปละ” แล้วดูจุนก็กระตุกหูฟังข้างที่อยู่ในมือโยซอบออกก่อนจะรีบพันเข้ากับไอพอดแล้วเดินหนีไป แต่ก็โดนโยซอบจับไว้ได้ทัน

“เดี๋ยว พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย”

ดูจุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ จนโยซอบหุบยิ้มแทบไม่ทัน

            “เพลงนี้คือทั้งหมดที่อยากจะบอกนาย”

I promise I will forever be yours? นายสัญญาหรอว่านายจะเป็นของฉันตลอดไป

            “อะไรล่ะ ฉันฟังไม่ออกหรอก ภาษาอังกฤษเนี่ย” คำตอบโยซอบทำเอาดูจุนอ้าปากค้าง จนโยซอบหัวเราะออกมาเสียงดัง “ล้อเล่นน่า คำง่ายๆ นายฟังออกฉันก็ฟังออก… โอ๊ย เจ็บนะ” ดูจุนยกมือขึ้นเขกศรีษะโยซอบไปหนึ่งที จนโยซอบยกมือขึ้นมาลูบศรีษะตัวเองป้อยๆ

Tell me that you feel the same way too… ใช่แล้ว ฉันก็รู้สึกแบบที่นายรู้สึกนั่นแหละ

            “นั่งเลือกเพลงตั้งนาน ชอบไหม”

            “ชอบดิ….”

…

..

.

            “ชอบทั้งเพลง แล้วก็ชอบนายด้วยนะ”

            ครั้งนี้โยซอบคนไม่ได้คิดไปเองแล้วกระมัง … ว่าดูจุนกำลังยิ้มอยู่

            “เงียบเลย… แต่ขอแย้งเพลงหน่อยนะ”

            “?”

            “ท่อนthought I know I look like a messน่ะ… ไม่จริงสักหน่อย วันนี้นายดูดีสุดๆไปเลย”

            หน้าแดงซะงั้น

            “ดูจุน….”

            ‘พรึ่บ’

กอด แค่คำหนึ่งคำ หนึ่งพยางค์ สามตัวอักษร แค่คำว่ากอดคำเดียวเท่านั้นจริงๆ ไม่ใช่กอดเหมือนทุกครั้ง ไม่ใช่กอดเหมือนอยู่ต่อหน้าแฟนๆ ไม่ใช่กอดเมื่ออยู่บนเวที ไม่ใช่กอดเพื่อการแสดง

แต่นี่เป็นกอดที่มาจากหัวใจของผู้ชายคนนี้จริงๆ… กอดที่เค้าเคยสัมผัสมาแล้วหลายครั้ง แต่พึ่งเคยรู้สึกแบบนี้แป็นครั้งแรก

            “ขอบคุณนะ” ดูจุนยังคงไม่คลายกอดจากโยซอบ… “ขอกอดแบบนี้นานๆ อย่าพึ่งเบื่อนะ” ดูจุนซุกหน้าลงกับไหล่เล็กของโยซอบ สองมือโอบกอดโยซอบแน่นมากขึ้น โยซอบเองก็ค่อยๆยกแขนทั้งสองข้างวางลงบนแผ่นหลังของดูจุนเช่นกัน

            “ไม่เบื่อหรอก ถ้าเป็นดูจุน ยังไงก็ไม่เบื่อ”

            “โอ๊ยยยย เบื่อจัง พวกฮยองจีบกัน” เสียงดงอุนที่ดังมาจากด้านหลังเรียกสติของทั้งคู่กลับมาอีกครั้ง ทั้งสองหันกลับไปมองก็พบว่าทุกคนมองมาทางนี้เป็นตาเดียว จนทั้งสองทำอะไรไม่ถูก ดงอุนโดนกีกวังจัดการาไปตามระเบียบจนยอมมุดกลับไปร่วมวงต่อ ส่วนคนอื่นๆก็หันกลับไปแกล้งทำเป็นไม่เห็นเช่นกัน

            “รู้กันหมดละเนี่ย” คนตัวเล็กที่ยังอยู่ในอ้อมกอดดูจุนทำหน้างอนแก้มพอง พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดอีกคน แต่ก็ไม่ได้ผล

            “ก็รู้ไปสิ กลัวอะไร หรือว่าไม่ชอบ?”

            “เปล่าๆ เปล่านะ ไม่ใช่ไม่ชอบดูจุนนะ” โยซอบรีบแก้ตัว

            “รู้แล้วน่า แซวไปงั้นแหละ”

            ทั้งคู่นั่งคุยกับต่อตรงระเบียงอีกเป็นเวลานานพอที่ใครหลายๆคนจะมากล่าวลาและพากันแยกย้ายกลับบ้านของตัวเองไป จนตอนนี้เหลือแค่พี่จินแทคและพี่จียง พี่เมเนเจอร์ทั้งสองคนที่ยังรออยู่ด้านใน ดูจุนเดินนำโยซอบเข้ามาด้านในร้านก่อนจะบอกพี่เมเนเจอร์ทั้งสองว่าตัวเองจะพาโยซอบกลับบ้านเอง ไม่ต้องรอ พี่จินแทคตบไหล่ไปหนึ่งทีก่อนจะพยักหน้าแล้วคว้ากุญแจรถส่วนตัวกลับพร้อมกับจียง

            “วันนี้เอารถมาหรอ” โยซอบถามดูจุนด้วยน้ำเสียงสดใส เพราะปกติดูจุนก็จะมาพร้ออมกับพี่เมเนเจอร์หรือสตาฟคนอื่นๆ

            “อื้ม เอามา เอามาเพื่อมารับนายกลับบ้านนี่แหละ” ดูจุนว่าแล้วก็หยิบกุญแจรถขึ้นมาโชว์

            “หูย ลงทุนอะ งั้นถ้าฉันไม่ตอบตกลง นายก็คงแห้วไปสินะ” โยซอบยืนทำหน้ากวนโอ๊ยใส่ดูจุนจนเกือบจะโดนเขกหัวอีกรอบ

            “ก็รู้อยู่แล้วไงว่านายคงไม่ปฏิเสธ”

            “ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเนี่ย”

            “ก็ ตั้งแต่เมื่อ6ปีที่แล้วอะ”

เฮ้อ ยุนดูจุนพูดอย่างนี้ ยังโยซอบก็ตายไปสิ

            “ไปกลับบ้าน เดี๋ยวไปส่ง”

Dujun says: สุขสันต์วันเกิดอีกทีนะยังโยซอบ เมื่อกี้มัวแต่… นั่นแหละ จนไม่ได้อวยพรเลย
Yoseob says: ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ขอบคุณนะ
Dujun says: พรุ่งนี้จะไปรับที่บ้านตอนสิบโมง หวังว่าจะไม่มีซ้อมอะไรนะ
Yoseob says: อืม ไม่มีๆ จะไปไหนหรอ
Dujun says: เห็นบ่นว่าอยากกินกุ้ง เลยจะพาไปกิน

…………….ยังโยซอบเขิน…………

Dujun says: ที่เงียบคือหลับไปแล้วใช่มั้ย
Yoseob says: เปล่า
Dujun says: จะตีสองแล้ว ไปนอน
Yoseob says: บ่นจัง – 3-
Dujun says: ยังอีก ไปนอนได้แล้ว ถ้าพรุ่งนี้ไม่ตื่นก็ไม่ต้องกินเลย กุ้งอะไรนั่นน่ะ
Yoseob says: นอนก็ได้ๆ
Dujun says: ฝันดีครับ แล้วเจอกันในฝันนะ

โยซอบรีบกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วมุดไปอยู่ใต้ผ้าห่ม …. ภาวนาขอให้รีบหลับไวๆ จะได้เจอกับดูจุนในฝัน

10:00น.
5 มกราคม 2015
วันเกิดยังโยซอบ

            ดูจุนมารับโยซอบก่อนเวลาไม่กี่นาที โยซอบถามดูจุนด้วยความสงสัยว่ามีแค่พวกเขาสองคนหรอ ดูจุนไม่ได้ตอบอะไรแค่พยักหน้า แล้วขึ้นรถไป โยซอบยิ้มในใจ ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาออกไปไหนมาไหนกับดูจุนกันสองต่อสอง แต่คงเป็นครั้งแรกที่ออกไปกันสองคนในขณะที่อะไรหลายๆอย่างเริ่มชัดเจนมากขึ้น มั้ง? โยซอบคิดอย่างนั้น

            “ยิ้มอะไรนักหนาครับ คุณเจ้าชายฟิลลิบ”  

            “เฮ้ย ทำไมพูดงั้นล่ะ”

            “แหม ก็เห็นเป็นเจ้าชายหนิ ต้องพูดจาเคารพหน่อย”

            “เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว”

요덮 @all4b2uty
두준이가 생일이라고 밥 사줬어요 아 배불렁.. 꽃새우!! 맛있었어요!!

(แปล: ดูจุนเลี้ยงข้าวเนื่องในวันเกิดครับ อ่า อิ่มจุง.. กุ้ง!! อร่อยมากๆครับ!! Cr.ilikeyouthebeast)

            หลังจากดูจุนพาโยซอบไปเลี้ยงข้าวตามที่โยซอบต้องการ โยซอบเอ่ยปากชวนดูจุนมาที่บ้าน เพราะถ้าจะออกไปเที่ยวที่ไหนต่อก็คงไม่ปลอดภัย แล้วโยซอบก็ยังต้องซ้อมบทละครต่อด้วย ดูจุนก็ไม่มีที่ไหนจะไปต่อ เลยตกลงว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนโยซอบที่บ้านก่อน

            “ชอบวันเกิดปีนี้หรือปีที่แล้วมากกว่ากัน” ดูจุนที่นั่งอุ้มยังแกงอยู่ในตักเอ่ยถามโยซอบที่กำลังเดินไปมาจัดการข้าวของในห้องตัวเอง

            “ก็ต้องปีนี้สิ” โยซอบที่เปลี่ยนชุดใส่เสื้อกล้ามเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมตะกร้าผ้าใบใหญ่หนึ่งใบ ข้างในใส่เสื้อผ้ากองสูงเกือบปิดหน้า ดูจุนรีบเดินไปช่วยรับตะกร้ามาจากมือ

            “แต่ปีที่แล้วคนเยอะนะ ได้แตะบอลด้วย”

            “อืม คนเยอะก็จริง แต่ปีนี้ได้อยู่กับนายสองคน รู้สึกดีกว่าเยอะ วันพิเศษก็ต้องอยู่กับคนพิเศษจริงไหม” โยซอบเดินนำไปที่เครื่องซักผ้า ก่อนจะจัดการเปิดฝาใส่น้ำยาปรับผ้านุ่ม ผงซักฟอก แล้วค่อยๆใส่เสื้อผ้าเข้าไปทีละตัวอย่างช้าๆ แต่พอดีมีดูจุนมาช่วยทำให้เสร็จเร็วขึ้น

            “แล้วกุ้งวันนี้อร่อยรึเปล่า ชอบมั้ย”

            “อร่อยดิ ชอบมาก วันหลังพาไปกินอีกนะ”

            “ทำตัวให้น่ารักๆแล้วจะพาไปกินบ่อยๆ โอเคนะ”

            “แล้วอย่างไหนถึงจะเรียกว่าน่ารักอะ” โยซอบถามดูจุนที่เดินหน้าแดงก้าวฉับๆหนีกลับไปหายังแกงที่นั่งส่ายหางดุกดิกรออยู่ที่ห้องรับแขก

            “ไม่รู้ ลองทำดู” ดูจุนอุ้มยังแกงขึ้นมานั่งตรงโซฟา ทิ้งให้โยซอบยืนทำหน้าครุ่นคิดอยู่ข้างหน้า

            “อืม อย่างงี้เรียกน่ารักไหม” โยซอบเอียงคอทำปากจู๋เอานิ้วจิ้มแก้มหนึ่งข้าง ดูจุนเบะปากแล้วส่ายหน้าไปมา “งั้นอย่างนี้” โยซอบเดินหน้าเข้าไปใกล้ดูจุนมากขึ้น แล้วยกมือขึ้นจับข้างแก้มของดูจุน ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนจมูกของคนที่นั่งอยู่

            ไม่กี่วินาทีต่อมาโยซอบก็ปล่อยแล้วถามย้ำอีกครั้งว่าน่ารักพอไหม ดูจุนไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ก้มหน้างุด แขนทั้งสองข้างกำแน่นอยู่ที่หน้าขา โยซอบอดหัวเราะกับภาพน่ารักตรงหน้าไม่ได้ ดูจุนเงยหน้าขึ้นมาแล้วตอบกลับ “อย่างนี้ไม่เรียกว่าน่ารัก เค้าเรียกว่าอ่อย” ดูจุนทำหน้ากวนกลับ ไร้สีหน้าท่าทางเขินอายเหมือนเมื่อครู่

            “โหย อ่อยก็อ่อย อ่อยแล้วชอบปะละ” โยซอบถือวิสาสะนั่งคร่อมขาดูจุน จนอีกคนเหมือนจะสะดุ้งไปเหมือนกัน แต่สองมือแกร่งก็โอบรอบเอวโยซอบอย่างรู้หน้าที่ “หืม ชอบไหมครับ” โยซอบกระซิบที่ข้างหู สองมือจับไหล่ไว้อย่างมั่นคง ดูจุนไม่ตอบอะไร แต่หันซ้ายมาหอมแก้มโยซอบหนึ่งที

            “อันนี้คงแทนคำตอบได้นะ” ดูจุนเห็นโยซอบแอบยิ้ม

            “ไม่ได้” โยซอบผละออกมาแล้วเอามือยันอกดูจุนไว้ ทำท่าจะลุกขึ้น

            “งั้น…”

            “ดูจุน…หยุ…” เหมือนโยซอบจะห้ามช้าไป… เมื่อดูจุนประทับริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากของโยซอบเบาๆ โยซอบเม้มปากแน่น จนดูจุนต้องผละออก โยซอบหลับตาปี๋ ดูจุนได้แต่ขำเล็กๆ

            “อะไรกัน ยังไม่ชินอีกหรอ เล่นละครเวทีก็มีฉากจูบเยอะแยะไป”

            “ก็อันนั้นมันงาน แต่นี่ไม่ใช่… แถมนั่นเป็นผู้หญิง แล้วนี่ก็เป็นนายอีก ฉันเขินเป็นนะโว๊ย” แล้วโยซอบก็ผลักอกดูจุนออกพร้อมลุกขึ้นยืน “นายคงชินสินะ” ก่อนจะเดินจากไปแล้วทิ้งดูจุนให้นั่งอึ้งอยู่ที่โซฟาเดิม

            “ขอโทษๆ ไม่รู้นี่ว่านายยังไม่พร้อม” ดูจุนเดินตามหลังโยซอบเข้าไปในครัว

            “ฉันก็ขอโทษเหมือนกัน จริงๆครั้งแรกมันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย”

            “เฮ้ย ไม่เป็นไร อย่าซีเรียสดิ ช้าๆก็ได้  baby slow take it slowจำได้ป่าว” แล้วโยซอบก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เพราะดูจุนทำท่าร้องเพลงslowของจุนฮยอง “เพลงที่ร้องให้ในโชว์ไทม์ ฉันตั้งใจร้องให้นายจริงๆนะ” แล้วก็กลับเข้าสู่ซีเรียสโหมด

            “ฉันก็เหมือนกัน เพลง two peopleน่ะ ตั้งใจร้องให้นายเลย” ดูจุนยิ้ม “แล้วทำไมตอนนั้นนายเลือกกีกวัง แทนที่จำเลือกฉันเป็นคู่เดทล่ะ” โยซอบถามออกไปด้วยความสงสัย

            “ก็คนมันเขินนี่ จะให้ตอบยังไง” โยซอบทำปากยื่นปากงอแล้วพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ

            “โยซอบ…”

            “…”

            “นายรู้ใช่ไหมว่า6ปีที่ผ่านมาคืออะไร”

“…”

            “ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆที่รักกัน ฉันเป็นคนพูดไม่เก่ง ดูแลใครไม่เป็น แต่ที่ผ่านมาฉันพยายามดูแลนาย ถึงแม้นายอาจจะคิดว่าฉันทำไปในฐานะของหัวหน้าวง แต่วันนี้ฉันอยากบอกให้รู้ไว้นะ ว่านายพิเศษกว่าใคร ฉันรักทุกๆคน แต่นายคือคนพิเศษ ถ้าฉันรักคนอื่น 100% ฉันคิดว่าฉันรักนาย มากกว่า100%”

            “…………..”

            “ถ้านายเป็นทอม ฉันจะเป็นเจอรี่ของนาย ถ้านายเป็นโนบิตะ ฉันจะเป็นโดเรมอนของนาย ถ้านายเป็นพิกเลต ฉันจะเป็นพูห์ของนาย”

            “ดูจุนอา…”

            “ถ้านายเป็นโยซอบ… ฉันก็จะเป็นดูจุนของนาย”

            โยซอบไม่พูดอะไร แต่ก้าวเข้าไปใกล้ๆดูจุน เขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆประทับริมฝีปากเข้ากับปากหยักของอีกคน หลายวินาทีก่อนจะผละออกมา มือหนาของดูจุนประคองหน้าโยซอบแล้วก็ค่อยๆพรมจูบลงตรงหน้าผาก ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนไปตรงเปลือกตา ปลายจมูก และจบลงที่ริมฝีปากเล็กของโยซอบ

ตลอดไป.

Special

요덮‏@all4b2uty
집에서 대본외우다가 또 슥슥.. 집중!!!!ㅜㅜㅜ생일이라 그런지 집중력이 떨어져요.......(변명..)
(แปล: ท่องบทอยู่ที่บ้านแล้วก็ขีดๆเขียนๆอีกแล้ว.. ตั้งใจหน่อย!!!!ㅜㅜㅜเพราะเป็นวันเกิดรึเปล่านะ เลยไม่ค่อยมีสมาธิเลย.......(ข้อแก้ตัวมาก..) cr.ilikeyouthebeast)

Dujun says: ตั้งใจท่องบทสิ
Yoseob says: ก็เพราะใครเหล่าทำเสียสมาธิน่ะ!

The end.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง walk you home ที่ใส่ไปในฟิคเลยค่ะ พอดีได้ไปดูหนังเรื่องไอฟายฯมา ใครดูแล้วคงคุ้นๆเพลงนี้ ส่วนตัวแล้วประทับใจฉากในงานแต่งงานที่นางเอกแปลเพลงนี้ให้พระเอกฟัง ดูแล้วประทับใจมากกก มากจนเอามาแต่งฟิคเลย ฮา … คือตอนแต่งเรื่องนี้ก็กะแต่งรอวันเกิดโยซอบค่ะ ทุกปีเขาทั้งสองจะมี special event ใช่ม้า เราก็เลย เออ ปีนี้ต้องไม่พลาดแน่ๆ สุดท้ายก็คือ มานิ่งๆแต่ฟาดเรียบ 555555 พากันไปเลี้ยงข้าวเลย เราก็ไม่รู้นะว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าหรือหลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ขอเอามาใส่ไว้ละกัน เป็นฟิคอิงเรื่องจริงอีกตามเคย พยายามไม่ให้มันเลยเถิด? พยายามแล้วค่า แต่ทั้งฉากจุ๊บ ฉากอ่อยของยังโยซอบ อันนี้เราเลี่ยงไม่ได้จริงๆ 5555 ถ้าใครอ่าน SFเราเรื่องก่อนๆจะหาฉากหวานขนาดนี้ไม่ค่อยจะเจอเลย (เพราะเราเป็นคนที่เขินมาก อาย แต่งฉากแบบนี้แล้วตัวบิดไปหลายที 555) specialก็ป่วงมากกกก ตอนเราอ่านทวิตนี้ของโยซอบแล้วความสงสัยเข้ามาในใจเลยค่ะ อะไรทำเสียสมาธิเหนอ ใช้คนเลี้ยงข้าวรึเปล่าน้า ฮา…. (ทิ้งปมไว้ให้ทุกคนสงสัยกันไปเลย) ยังไงก็ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ จุ๊บ <3