คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
“จะให้ทำอะไร”
อาการขมวดคิ้วกันทั่วหน้าของนักเรียนทั้งห้องทำเอาดีโน่ยิ้มกว้าง ส่วนอเลาดิยิ้มออกมาบาง ๆ ทั้งคู่มองหน้านักเรียนทุกคนที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับกันทั้งนั้นเลย
“ก็บอกแล้วไงว่ากิจกรรมลงโทษ”
“ที่สวนสาธารณะเนี้ยนะ”
“หรือจะทำที่โรงเรียน ถ้าพวกเธอไม่อายเพื่อนจะเดินกลับไปทำกันที่นั้นก็ได้นะ”
อเลาดิบอกก่อนจะเดินวนไปรอบ ๆ เพื่อตรวจเช็คจำนวนนักเรียนอีกครั้ง ส่วนดีโน่ยังคงยืนยิ้มอยู่ที่ด้านหน้าเด็ก ๆ ทุกคนที่มองมาทางเขาสองคนอย่างระวังตัว
“แล้วจะให้ทำอะไร”
ฮิบาริถามออกมาพร้อมมองหน้าอเลาดิที่ตอนนี้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดิบพอดี ทั้งคู่จ้องตากันอยู่อย่างนั้นจนดีโน่ต้องเดินเข้ามาสมทบแล้วตอบแทนคนโดนถามที่ยังยืนนิ่งอยู่
“บำเพ็ญประโยชน์”
“ห๊ะ!!!”
เสียงร้องอย่างไม่เข้าใจดังออกมาจากปากนักเรียนทุกคนไม่เว้นแม้แต่ฮิบาริ พวกเขายืนจ้องหน้าอาจารย์ที่ปรึกษาทั้งสองอย่างไม่เข้าใจวิธีการลงโทษของสองคนนี้เอาซะเลย
“รายละเอียดตามนี้ แยกย้ายกันไปทำได้แล้ว”
ดีโน่ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้ฮิบาริ ซึ่งฝ่ายรับไปก็ทำเพียงส่งต่อไปให้สึนะที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กันโดยไม่มองเนื้อหาในกระดาษเลยแม้แต่น้อย หากแต่สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าของอาจารย์ที่ปรึกษาผมทองอย่างเอาเรื่อง
“ดูท่านักเรียนของเราคนนี้คงไม่ให้ความร่วมมือดี ๆ แน่เลยอเลาดิ ทั้ง ๆ ที่คนอื่นแยกย้ายกันไปหมดแล้วแท้ ๆ...”
“ฉันจะไปดูที่เหลือ ฝากนายจัดการหมอนี่ด้วยแล้วกัน”
อเลาดิบอกก่อนจะเดินไปดูทางนักเรียนคนอื่นที่เริ่มลงมือบำเพ็ญประโยชน์...แบบไหนของพวกนั้นกันเนี้ย!!! โดยปล่อยให้อีกสองคนยังคงยืนจ้องตากันอยู่แบบนั้น
“ตามฉันมา”
“จะพาผมไปไหนเนี้ย ปล่อยเลยนะ”
ฮิบาริกัดฟันพูดพร้อมถลึงตาใส่ เจ้าตัวพยายามอย่างมากในการแกะมือกาวของอีกฝ่ายออกจากข้อมือตัวเอง แต่ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ไม่หลุดสักทีนี่สิที่ทำให้เขาโมโหมากขึ้น
“ตามมานี่”
“ไม่ตาม แล้วก็ปล่อยมือผมได้แล้ว”
“เธอจะเอาเปรียบเพื่อนเธอหรือไง ไม่เห็นหรอว่าทุกคนทำงานกันหมดแล้วนะ”
ดีโน่บอกก่อนจะหันไปมองทางที่นักเรียนทุกคนกำลังขมักเขม่นทำงานที่ได้รับมอบหมายกันอยู่ ฮิบาริหันตามไปแล้วก็มีสีหน้าอ่อนลง เจ้าตัวถอนหายใจออกมาก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นโดยไม่มีทางทีขัดขืนอีกต่อไป ดีโน่ยิ้มออกมาเมื่อหันอาการนั้น เจ้าตัวมองไปทางอเลาดิอีกครั้งหนึ่งแล้วพาเจ้าตัวแสบแยกไปอีกทาง
ทางอเลาดิ...
ตอนนี้เขาอยากจะยกมือขึ้นนวดขมับสักร้อยรอบ อยากจะถอนหายใจสักพันครั้ง ทำไมเจ้าพวกนี้ถึงได้...หลังจากที่แยกมาจากสองคนนั้นแล้วเขาก็เดินมาดูพวกเด็ก ๆ ที่กระจายตัวกันออกไปไม่ไกลนักกำลังทำงานกันอย่างแข็งขัน แต่ได้แบบนั้นไม่ถึง 2 นาทีก็เริ่มจะออกลายกันซะแล้ว
เริ่มจากเบลเฟกอล หมอนั้นไปช่วยคุณแม่คนหนึ่งที่จะลุกไปตามลูกอีกคนที่เล่นกับเพื่อนอยู่เลี้ยงลูกน้อยที่อยู่ในรถเข็น ซึ่งก็รับปากกับคุณแม่ท่านนั้นอย่างดี แต่พอผู้หญิงคนนั้นเดินหายลับไปเท่านั้นละ
“แว้.....อุแว้”
เจ้าตัวก็โชว์ศิลปะการหยอกเด็กด้วยการดึงมีดออกมาโยนขึ้นฟ้าแล้วให้มันปักลงมารอบ ๆ ตัวเด็กจนเจ้าตัวเล็กร้องลั่นซะเขาต้องวิ่งมาห้าม และขนาดเห็นเขาเข้ามาก็ยังไม่หยุดด้วยนะ ยังมีการอุ้มเด็กขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างกวัดแกว่งมีดอยู่ใกล้ ๆ หน้าเด็กอีกต่างหากจนเขาต้องแย่งตัวออกมาแล้วสั่งให้ไปนั่งรออยู่ตรงม้านั่งแทน ซึ่งยืนถอนหายใจได้ไม่เท่าไหร่พอหันไปมองอีกทางก็
ยามาโมโตะ ทาเคชิ หมอนั้นไปช่วยช่างตกแต่งสวนที่มาทำการตกแต่งต้นไม้ ดอกไม้ในสวนสาธารณะให้ดูสวยงามน่ามานั่งเล่น มองไปอีกทาง โกคุเดระ ฮายาโตะ กำลังช่วยหน่วยทำความสะอาดเก็บขยะที่ทิ้งไม่เป็นที่อยู่ในสวน ดูท่าสองคนนั้นจะไปได้สวยเขาถึงได้จะเดินไปดูทางอื่นต่อ
“เฮ้ย!!!”
แต่แล้วเสียงร้องอย่างตกใจก็ทำเอาเขาก้าวขาต่อไม่ออก และพอหันไปมองก็พบว่า ต้นไม้ต้นใหญ่กำลังโค่นลงมาจากฝีมือของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ หมอนั้นใช้ดาบฟันต้นไม้จนเหลือแต่ตอ ส่วนต้นใหญ่ ๆ นั้นหักโค่นลงมาให้เขาได้แต่อ้าปากค้าง และก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นเสียงที่ไม่น่าจะดังในสวนสาธารณะได้ก็ดังตามมา
ตูมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมควันฟุ้งกระจาย ซึ่งพอควันจางลงเขาถึงได้เห็นเต็ม ๆ ตาว่า โกคุเดระ ฮายาโตะ กำลังช่วยเจ้าหน้าที่ทำความสะอาดกำจัดขยะด้วยการระเบิดทิ้งในครั้งเดียว เขาถึงต้องเดินไปขอโทษเจ้าหน้าที่พวกนั้นแล้วลากเจ้าสองคนมานั่งจุมปุ๊กอยู่ที่ม้านั่งที่เดียวกับที่เบลเฟกอลนั่งอยู่
“ฮึก...ฮือ ๆ แง ๆ ๆ”
เสียงร้องแสลงใจดังขึ้นอีกครั้ง อเลาดิแทบไม่อยากจะหันไปมองทางไหนเลย แต่แล้วก็ต้องจำใจหันไปจนได้ บาจิลที่ไปช่วยเด็กเอาของเล่นที่ติดอยู่บนต้นไม้กำลังยืนเกาหัวแล้วยิ้มแห้ง ๆ มาให้ และพอเขามองไปที่ซากของเล่นก็เลยเข้าใจถึงต้องเดินไปหาเด็ก ๆ พวกนั้นแล้วควักเงินให้ไปซื้อไอศกรีมกินกันถึงได้เงียบ
“ไปนั่งกับพวกนั้นได้แล้วไป”
“ผมไม่ได้ตั้งจะนะครับ แค่เห็นเด็ก ๆ อยากได้ของเล่นคืนก็เลยขว้างบูมเมอแรงออกไปหวังจะให้มันตกลงมา แต่ดันขว้างแรงไปหน่อยผลก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
อเลาดิมอง ‘ผล’ ของการบำเพ็ญประโยชน์ของแต่ละคนแล้วชักอยากจะเป็นลม แต่เขาก็ยังเป็นลมไม่ได้ในเมื่อ...
“อ๊ายยยยยยย”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากกลุ่มคนตรงหน้าเขานี้แหละ แต่ละคนวิ่งกระจัดกระจายออกมาด้วยท่าทางตื่นตระหนกและเขาก็ได้เห็นละว่าอะไรคือต้นเหตุของอาการขวัญผวาเมื่อครู่
“โรคุโด มุคุโร่ ฟราน”
“ผมแค่มาเอ็นเตอร์เทนคนในนี้นะ แต่ไม่คิดว่าจะกลัวกับอีแค่มายากลเรียกงูของผมนี่หน่า”
“me กับอาจารย์ใช้แค่ภาพลวงตา อันเป็นมายากลพื้นฐานเองนะจะบอกให้”
อเลาดิยกมือกดหัวคิ้วก่อนจะสั่งให้ทั้งคู่ไปนั่งรอกับพวกก่อนหน้าแล้วยืนนิ่งทำใจ จากนั้นก็ก้าวเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าวเสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น
อเลาดิรีบหันขวับกับไปดูแล้วก็หลับตาลงอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ก่อนจะเดินเข้าไปก้มหัวขอโทษให้เจ้าหน้าที่ทำความสะอาดที่ยืนมองผลงานการเช็ดเก้าอี้ของลูกศิษย์ของเขาอย่างเหวอ ๆ
“ทำอะไรของนายกัน ซาวาดะ”
“ก็เช็ดเก้าอี้นะสิ แต่สงสัยผมจะออกแรงมากไปหน่อยมันถึงได้หักครึ่งแบบนั้น เก้าอี้สมัยนี้ไม่ทนเลยนะครับอาจารย์”
คนร่างบางกำมือแน่นอย่างไม่รู้จะทำไงดี แล้วก็มีเสียงต่าง ๆ เกิดขึ้นให้เขาต้องวิ่งวุ่นกับเจ้านักเรียนตัวแสบที่เดี๋ยวได้เจอดีกันแน่ เขาจะทำให้จำกันไปจนวันตายเลยว่าอย่ามาพยศต่อหน้าเขาคนนี้ คิดได้แบบนั้นเขาเลยต้องวิ่งไปทั่วสวนสาธารณะเพื่อตามเจ้าเด็กแสบพวกนั้นกลับมานั่งรวมกันแล้วจัดการลงโทษในแบบของเขาละ
ทางด้านคู่พระนาง(นาย)...
ดีโน่กำลังนั่งกลั่นขำกับลูกศิษย์ที่ถึงมือจะขัดบ่อน้ำพุแต่ก็ยังสามารถหันมาขึงตาดุใส่เขาได้ ที่ลากมานี่เพราะวันนี้ที่สวนสาธารณะมีการบำรุงประจำปีพอดี พวกนักเรียนคนอื่นก็ให้อเลาดิจัดการไป ส่วนคนนี้เขาก็มานั่งควบคุมการประพฤติไม่ให้ทำอะไรที่มันจะสร้างความเสียหายมากกว่าบำเพ็ญประโยชน์ แต่จริง ๆ แล้วก็แอบเป็นห่วงอเลาดินิดหน่อยนะที่ทิ้งเด็กทั้งหมดไว้ให้ ไม่รู้ว่าจะรับมือไหวหรือเปล่า(ไม่ไหวคะ รีบตามไปช่วยเถอะ)
“ขัดให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ นั้นมันยังได้ไม่ถึงครึ่งเลยนะ”
“ก็ลงมาช่วยกันสิ ไม่ใช่เอาแต่นั่งทำหน้าเป๊ะยิ้มอยู่แบบนั้น”
ฮิบาริว่าเสียงเขียวก่อนจะหันมาขัดพื้นบ่อต่อ ตอนนี้เขาต้องลงมาอยู่ในบ่อน้ำพุที่ปล่อยน้ำออกจนเหลืออยู่ประมาณครึ่งแข้งเพื่อขัดคราบสกปรกภายในบ่อออก โดยมีอาจารย์หน้าหนามานั่งมองอยู่ตรงขอบบ่อโดยไม่คิดที่จะมาช่วยกันเลยสักนิด คิดแล้วก็หมันไส้...
“เฮ้ย”
ดีโน่ร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ ก็โดนสาดน้ำใส่ เขาหันไปมองเจ้าตัวที่ทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ใส่ก็ถึงกับยั๊วะ เลยจัดการวักน้ำใส่อีกคนที่หันหลังจะไปขัดตรงอื่นต่อซะเลย
“อะไรเนี้ย”
ตาเขียวปั๊ดตวัดใส่คนทำพร้อมเดินมาหาอย่างเอาเรื่อง สองมือทิ้งอุปกรณ์ทำความสะอาดให้ลงไปลอยน้ำแล้วเจ้าตัวก็ปีนขึ้นมานั่งจ้องหน้าคนผมทองในระยะประชิด
“ก็แล้วเธอทำอะไรฉันละ”
“ไม่ได้ทำ”
“แล้วที่เสื้อฉันเปียก”
“อุบัติเหตุ”
“งั้นก็ดี”
ดีโน่ว่าก่อนจะผลักอีกคนตกลงไปในบ่อน้ำพุเหมือนเดิมจนเจ้าตัวเปียกมะลอกมะแลก คนหน้าสวยเงยขึ้นมามองหน้าเขาอย่างอาฆาต พร้อมถามเขาด้วยเสียงลอดไรฟัน
“นี่มันอะไรกัน”
“อุบัติเหตุไง”
ฮิบาริลุกขึ้นแล้วกระชากแขนคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวลงมาในบ่อจนเปียกซกไม่ต่างจากเขาแล้วก็หัวเราะอย่างสะใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นลูบหน้าแล้วมองกลับมาแบบเคือง ๆ
“ฮิบาริ เคียวยะ”
“ขอรับ”
เสียงรับใส ๆ พร้อมการหัวเราะไม่หยุดของคนร่างบางทำเอาดีโน่ถึงกับชะงักไป ท่าทางแบบนี้ดูเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าคมคายก่อนที่เขาจะวักน้ำใส่คนที่ยังคงหัวเราะไม่หยุด
“นี่แนะ”
“อ๊ะ...”
มือเล็กยกขึ้นบังหน้าตัวเองก่อนจะชะโงกมองอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ เจ้าตัวเลยก้มลงวักน้ำขึ้นมาสาดใส่อีกฝ่ายบ้างด้วยใบหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ตลอดเวลา
“พอแล้ว ๆ ฉันไม่สู้กับเธอแล้ว”
“ฮ่า ๆ ๆ”
ดีโน่ใช้มือป้องหน้าตัวเองพร้อมทั้งพูดออกมา ก่อนจะเหลือบมองคนที่ยืนอยู่แล้วขำออกมาด้วยท่าทางสดใสราวกับเด็ก ๆ ดวงตาสีนิลสวยเต็มไปด้วยประกายความสนุกสนานจนเขาถึงกับยิ้มตามออกมา
“ขัดกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะไม่เสร็จเอานะ”
“อืม”
ฮิบาริพยักหน้ารับก่อนจะคว้าอุปกรณ์ทำความสะอาดขึ้นมาขัดพื้นต่อ ขัดไปขำไปกับท่าทางตลก ๆ ของคนร่างสูงที่ตามมาขัดด้วยกัน
“ฮ่า ๆ ๆ อาจารย์อย่ามาทำหน้าแบบนั้นสิ”
“ฮ่า ๆ ทำไมละ แบบนี้ไม่ดีหรือไง”
ดีโน่บอกก่อนจะเปลี่ยนรูปแบบหน้าให้เป็นแบบอื่น ทำเอาคนเห็นขำไม่หยุดกับรูปหน้าแปลก ๆ ที่คนร่างสูงทำออกมาให้ดู เจ้าตัวนั่งขำไปกับพื้นบ่อที่ถึงแม้จะเปียกก็ไม่เป็นไรเพราะเขาก็เปียกทั้งตัวอยู่แล้ว
“คิก ๆ ๆ ฮ่า ๆ”
“เวลาเธอขำแบบนี้แล้วดูน่ารักดีนะ”
“ฮะ...”
ฮิบาริหยุดขำทันทีเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ แล้วหน้าก็ร้อนฉ่าอย่างกับใครเอาไฟมาลน เจ้าตัวหันหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ
“อาจารย์จะปล่อยผมกับบ้านกี่โมงเนี่ย นี่มันก็เย็นแล้วนะ”
“จริงด้วยสิ”
ดีโน่รับคำแต่ตายังไม่ละไปจากหน้าสวย ๆ ที่ก้มลงขัดพื้นบ่อต่อ ไม่เข้าใจเลย แค่ทักแค่นั้นทำไมต้องทำเย็นชาใส่แบบนี้ด้วยนะ เด็กคนนี้แปลกจริง ๆ
“งั้นก็พอได้แล้วละ ไปทำความสะอาดตัวที่บ้านฉันก่อนเถอะ เดี๋ยวกลับบ้านทั้งอย่างนี้ที่บ้านจะว่าเอา”
“ถึงไม่กลับแบบนี้ก็โดนว่าประจำอยู่แล้ว”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ”
“เปล่า”
ดีโน่มองอีกคนอย่างงง ๆ ก่อนจะส่งอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหมดคืนให้คุณเจ้าหน้าที่ทำต่อ จากนั้นก็พาอีกคนไปขึ้นรถกลับบ้านของเขา
ทางด้านอเลาดิ(อีกครั้ง)...
“กลับบ้านได้”
“คร้าบ/ค้า”
เสียงพูดนิ่ง ๆ ของคนร่างบางได้การตอบรับจากนักเรียนทุกคนเป็นเสียงยาน ๆ คล้ายคนจะหมดแรง เด็ก ๆ ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านด้วยท่าทางระโหยโรงแรง ที่ก็ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนลงโทษแบบนี้
“หึ ๆ”
อเลาดิขำออกมาเมื่อเห็นนักเรียนแต่ละคนในสภาพแบบนั้น จริง ๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้โทรมหรือหมดแรงกันขนาดนั้นหรอกนะ แต่ว่าอยากมาพยศกับเขาเองนี่หน่า จะให้ทำไงได้ละ ก็ต้องใช้ให้ทำงานภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดจนกรอบกันทั่วหน้าแบบนั้นแหละจะได้จำกันซะบ้าง
.........................................................................
Writer talk : แหะ ๆ (เปิดมาก็ยิ้มแห้งใส่เลย) คือว่า...ที่คราวที่แล้วบอกว่าจะจัดเต็มคู่ D18 ในตอนนี้นะคะ ไรท์เตอร์ขอโทษนะ พอดีว่าคำนวณตอนผิดนะคะ ที่จริงจะต้องเป็นตอนหน้า ไรท์เตอร์ไม่ได้ตั้งใจจะให้ความหวังแล้วมาทำให้สลายไปแบบนี้นะ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริง ๆ นะ แต่อย่างน้อยตอนนี้ไรท์เตอร์ก็มีตอนน่ารัก ๆ ของทั้งคู่ให้ดูอยู่นะ แล้วตอนหน้าจะไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ คะ จะจัดเต็มของคู่พระนาง(นาย)ให้เลยถึงแม้จะไม่ได้จัดเต็มแบบหวาน ๆ ก็เถอะ(แอบสปอยอีกแล้ว)แล้วต่อจากคู่ 'พี่โน่น้องฮิ' ก็จะเป็น 'ปู่ม้าย่าเมฆ' ด้วยละจะบอกให้ ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น