คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอน เทคโนโลยีของเซเล่
หอพัรวม สถาบัน วอแลน์เท สาาโิเวส
“แปลใอย่าหนึ่นะ ผู้หินนั้น...” เเล่รุ่นิ
“เธอื่อยูรินะ...” เทสเลอร์อบ
“ยูรินะสินะ .... ทำไม เธอถึมีประวัิที่นทั่วไปในโลนี้ไม่รู้้วยล่ะ” เเล่ถามเทสเลอร์
“เธอย้อนเวลาลับมาหนะ... และย้อนมาไลว่า 50 ปี ทำให้ประวัิศาสร์ถูเียนทับ... ่วเวลาเิมที่เธออยู่ ็มีประวัิศาสร์แบบนั้น ... ันฟันาทัาับวีนัสมา พวเธอบอันว่า มิินั้นถูทำลายไปแล้ว.... มีารุระเบิทำลายเอภพ แ่พวเาย้อนเวลามาไ้...” เทสเลอร์อบ
“เรื่อมิิเวลาสินะ มิิเวลาไม่ไ้มีอยู่ 3 มิิอย่าที่เราเ้าใัน มันมี 4 มิิ และเราสัมผัสมิิไม่ไ้อยู่ 1 ทำให้เรารับรู้แ่ 3 มิิ และอารับรู้มิิที่ 4 ็ไ้ในบารั้ ึ่มันประอบไป้วย มิิเอภพเรามี 36 ล้านเลเยอร์ แ่ละเลเยอร์ือ 1 ทามไลน์ ทุทามไลน์มีุสิ้นสุเวลาไม่เหมือนัน และประวัิศาสร์อาะไม่เหมือนัน หาเิเหุย้อนเวลาเมื่อไร นนนั้นะไม่อยู่ในมิิเิม และัวนะถูลบไปแทนที่อีมิิหนึ่ นที่ย้อนเวลา ือนที่หายสาบสูามิินั้นไปแล้ว ใน 36 ล้านเลเยอร์นั้น ผู้นย้อนเวลาไปมามามายนมิิปรับเปลี่ยนประวัิศาสร์ พวเามีโอาสย้อนเวลา 36 ล้านรั้เท่านั้น ... แ่ส่วนให่ ไม่เยมีใรทำเินว่า 16,000 รั้ าารทลอทามแมีนที่แนา เหมือนเาบอว่า 16,000 รั้นี่ แทบายเลยนะ” าลาอธิบาย
“อย่านี้นี่เอ” เเล่ิ
“หาเิารทำลายเอภพละ??” เทสเลอร์ถามาลา
“อืม พวมัน้อทำลาย้วยระเบิที่รุนแรอย่า่ำ 36 ล้านลูสำหรับเอภพเรา...เพื่อให้มิิทั้หมแนหม” าลาเอ่ย
“ั้นยานไรนิ์ในอนนั้น....” เเล่ิ
“ยานนั้น เธอบอว่ามันมาา่าเอภพใ่มะ เป็นไปไ้ว่าเลเยอร์่อไป อาเป็นทามไลน์นี้ที่พวมันะทำลาย” าลาอบ้วยท่าทีเร่เรีย “นานะบอมาว่า... เลออนับเทียร่า ็รอาารทำลายเอภพมายัเอภพเราเพื่อแ้ไเหุาร์ในอนา... ผู้นเริ่มหลุมิิมาึ้น แม้แ่ลุ่มเทพมระอย่ารีนเสยั้อย้อนเวลามาทามไลน์เียวับเรา....”
“ถ้าเลเยอร์มิิแหมแล้ว เรา็อาะย้อนเวลาไม่ไ้อี..?” เทสเลอร์เอ่ย
“อืม เสี่ยที่ะหายสาบสูไปลอาล และอาออนอเอภพไปเลย...” าลาเอ่ย
“เอาเถอะ ิเรื่อนั้นไป็ยัทำอะไรไ้ไม่มาในอนนี้ ันรู้ว่าสรามอันเลวร้ายำลัะมาไม่วันใ็วันหนึ่ ันะทำให้ทุนมีีวิรอ่อไป. และำัพวมันให้สิ้นา.... แบบนั้นละ มั้?” เเล่พู
“ให้ายเถอะ..... ะีแน่หรอ หามิิเลเยอร์ะ้อพัลเหลือแ่มิิที่เราอยู่” เทสเลอร์ิ
“เทพมระรีนเส....? สสัยริ ืออะไรัน” เเล่ิ
“็เป็นเพียแ่ลุ่มนในยานลำหนึ่น่ะ....” เทสเลอร์อบ
“ถ้ามิิพั.... เรา้อสร้ามันึ้นใหม่สิ เฮ้อ ฟัูยาัเลยนะ...” เเล่เอ่ยพลาแหนมอเพาน
“เรื่อพวนั้น่อยิ็ไ้ เี๋ยวันะลอไปหารือับทารับาลลาู่อน” เทสเลอร์วามือบนไหล่เเล่ ่อนะล้มลนอนอีรั้
“อื้อ โอเ ... อนนี้ เรามาทำานส่ันีว่านะ...” เเล่เอ่ยพลาูมือึ้นยิ้ม ่อนที่าลาะเลื่อนระเป๋าอเามา แล้วเอาแร่ที่ไปเรียมมาออมาวาไว้
“หืม....นี่าลา นายะทำอะไรหรอ ...ใ้โลหะหลายอย่าั “เเล่ถาม้วยวามสนใ หลัาเห็นเาเอาแร่ไทเทเนี่ยมที่ผ่านารถลุออมาพร้อมับแร่ประหลา ...
“อืม อย่าันะิอะไรเป็นนะ ะทำอะไรี ปืนหรือาบ หรืออย่าอื่น ิอะไรไม่ออเลยแฮะ” าลารุ่นิในนะที่เาทำวามสะอาแร่อยู่
“นี่าลา เหล็สีฟ้าน้ำทะเลนั่นมันอะไรัน?” เเล่สสัยโลหะสีประหลา ่อนที่เาะหยิบมันึ้นมาถือแล้วอบว่า “แร่ยอนิยมในหมู่ารทหาร อนนี้มันราาแพมาๆ เพราะที่พบส่วนมามันมีพิษเมี ทำลายสารนิอื่นอยู่....”
“แร่มีพิษ...?”
“ใ่ มันมีพิษ ันยืนยันอีเสีย ไอเหล็สีฟ้านั่นือฟรอสไบร์ นิยมเอามาทำระสุน าบหนั หรืออาวุธเาะเราะและทนวามร้อนทั้หลาย เพราะมันแ็มา แ่้วยหาไม่ผ่านรรมวิธีทาเมี มันะมีพิษที่รุนแรแทบะทำลายทุอย่าไ้เลย ึเป็นโลหะที่่อน้าหายาล่ะนะ...” เทสเลอร์เอ่ย
“....ันเยสัมผัสเหล็สีนี้เมื่อ 300 ว่าปี่อน....” เเล่นึถึปืนเรลันรุ่นแรอนาีเยอรมัน ที่เธอใ้มันหลอมทำอาวุธที่รุนแรที่สุอเธอ ลิลิธ อีเอร์มระที่ยัอยู่ในพิพิธภั์อาวุธโบราในรุมอสโ
“ันเยใ้เหล็แบบนั้นทำอาวุธ อนนั้นันรู้สึไ้ว่ามันมีุสมบัิที่แ็แร่ทนวามร้อนมามหาศาล และยืหยุ่น มันึเาะทำลายไ้ทุอย่าที่วามัน ันไม่ไ้ิว่ามันะมีมาน้อยแ่ไหน เยอรมันเอ็มีแ่ิ้นนั้นิ้นเียว” เเล่เล่าพลาหยิบมันมาู
“เธอเยเอเหล็แบบนี้มา่อนหรอ?” าลาถาม
“อืม.... ันสสัยมันมานานมาแล้วว่านอาในลิลิธอันแล้ว มันะยัมีที่อื่นอีไหม เพราะไม่เยิว่าะเอแร่นี้อี ั้แ่สรามโลรั้ที่สอ”
“.... มันมีมาั้แ่อนนั้นเลยหรอเนี่ย...??” าลาสสัย
“าว่ามาาอุาบา... อนนั้นเรลันระบอนั้น มันไม่เหมือนมนุษย์ยุนั้นทำเลย....” เเล่อบ
“วิธีารึ้นรูป้อใ้เาฟิวั่น.... สมัยนั้นมันยัไม่มี” เเล่ิ
“อืม มันเลยปัหาอันนี่ละ ันะัารเหล็นี่ยัไี ไทเทเนี่ยมมันหลอมไม่ยาหรอ ฟรอสไบร์นี่ละหลอมยาสุๆ” าลาเอ่ย
“็ามที่บอแหละ อื้ม ถ้าไ้แร่แบบนี้มาวรที่ะทำอาวุธประิมาว่านะ....” เทสเลอร์เอ่ยพลาูนิ้วปิ้ไอเียึ้นมา
“เอาเรื่อแฮะ” าลาเอ่ย
“ทำโล่ไหม???” เทสเลอร์ลุาเียมาออวามเห็น
“น่าสนใมา.... เรามีแ่นทำอาวุธ ไม่มีใรสนใารป้อันเลย” าลาิ ่อนที่เาะพู่อว่า “ทำโล่ที่โมีไ้็น่าสนใีนะ”
“เยี่ยม เห็นว่ารอบ่อไปมีับู่แ่ฝึ้อมอารีน่า้วยนิ” เเล่เอ่ย
“เห้ย าลา ันฝานายู่ับเเล่หน่อยนะ....” เทลเลอร์ลุมาับบ่าาลา าลาึอบไปว่า “อรับ อ์ัรพรริ ะทำให้สุวามสามารถเลย...”
“เห... ันยัไม่ไ้อให้แมาับู่ับั้นเลยนะ” เเล่อลเอียอมอเทสเลอร์
“เอ่อ ันไม่ใ่นัเรียนนะเเล่ ัน้อไปูแลประาน” เทสเลอร์เอ่ย
“ั้นหรอ.... ็ไ้ๆ สัรอบละันนะาลา” เเล่ำหมัแะหมัอาลา และเทสเลอร์็เ้ามาุมมือทั้สอไว้ “ฝาพวเธอ้วยนะ”
“ัไป”
ั่วโม่อมา
“เอ้า ถึไหนันละ” เทสเลอร์ลุึ้นมาถาม หลัาที่เานั่เ็้อมูลทั่วไปอยู่ ็แอบมาถามเรื่อาน ่อนที่เเล่ะอบาลาว่า “แ็มา่วยันหน่อยสิ!”
“ะให้่วยอะไรเล่า านเธอเธอลอิเอูสิ....” เทสเลอร์เอ่ย
“เห้อ ให้ายเถอะ ันอะทำไ้หมแหละ แ่มา่วยันิหน่อย ว่าอะไระไม่เลยเถิเินมนุษย์ิน่ะ.....” เเล่หันมาอบเทสเลอร์อย่าไม่พอใ
“อืม....” ในใอเทสเลอร์ิถึเมื่อ่วเย็น.... “ถ้าให้เเล่ิเอ... มันอาเป็บแบบนั้นไป็ไ้ .. บาทีมัน็ูะเินไปหน่อยมั้...” เทสเลอร์นึภาพปืนให่ที่ยิยานไรนิ์ในอนนั้น “เธอลอเสนอานอสมิูไหม ... เอาแบบเล็ๆ พพาไ้็น่าสนในะ อาวุธอสมิ น่าะมีประโยน์ในอนา็ไ้”
“เอ... มันะีหรอ?” เเล่สสัย
“นี่ทำานให่ันัเลยนะ ... ันนีู่่อยไปเลย” าลาเอ่ยพลาัโลหะทั้หมลเบ้าหลอมพพาที่เาื้อมาใ้
“นายทำในแบบอนายเถอะ ... อย่าน้อย โล่นั่น็น่าะแ็แร่ที่สุแล้วนะ...” เเล่้อบ
“อ่า เธอะทำอาวุธออมาแบบไหนล่ะ?” าลาถาม
“อืม้อออมาสอระยะ ถ้าันู่ับแแล้วแใ้โล่เป็นอาวุธหลัแล้วละ็.... อย่าน้อย มัน้อมีปืนเป็นอ์ประอบ...”
[ี๊ๆ ๆ .... ี๊ๆ ๆ] เสียมือถืออเทสเลอร์ัึ้น เารีบเปิโทรศัพรับสาย ทำให้ทุนเียบฟัเทสเลอร์ุยโทรศัพท์อย่าั้ใ
“อ่อ... ยานที่บุน่านฟ้ายูเรนหรอ... มันหายไปแล้วไม่น่าะรวสอบอะไรไ้....”
“ปืนให่ที่เอุสาหรรมหรอ....!?” เทสเลอร์หันมามอหน้าเเล่ แล้วเอามือปิไม์มือถือไว้ “เเล่... เธอลืมเ็บปืนให่!!” เทสเลอร์พู้วยเสียที่แผ่วเบาไม่ให้ไ้ยินั ทำให้เเล่นึึ้นมาไ้ว่าอนนั้น เธอเป็นนละนันอยู่ น่าะลืมเ็บมันไป้วยในอนวาร์ป เธอึพูว่า “เฮ้อ... เอาเถอะ เ็บไว้ให้พวเาศึษาละัน”
“อ่อ เี๋ยวอีสัพัันน่าะไปถึ รอ่อนแล้วัน...” เทสเลอร์ุยโทรศัพท์่อ ่อนที่ะวาสายแล้วพูับาลาและเเล่ว่า “พวเธอปรึษาันไป่อนนะ เหมือนว่าันะ้อไปประุมเรื่อปืนให่อเเล่ะละ...”
“อืม... โีล่ะ” เเล่โบมือให้เทสเลอร์ ่อนที่เาะเินออาห้อปิประูไป
“เเล่...สรุปเธอะทำอะไร....?” าลาถาม
“ปืนาบ........... ไม่สิ ัน้อารปืนบินไ้ ันทำอาวุธ 2 อย่าละัน สำหรับัน ารที่ทำไ้แ่ระยะใระยะหนึ่ มันเป็นอะไรที่น่ารำาสุๆ” เเล่นึิ
“... นี่าลา ันอาะทำอะไรประหลา แอย่าใไปะละ ฮ่าๆ ๆ” เเล่หัวเราะพลาหัแท่โลหะ้วยมือเปล่า
[เป๊!!]
“เหะ!!!!” เทสเลอร์มอนเเล่หัแท่อิริเียม้วยวามใ
“ระบวนารปรับเปลี่ยนสารระับวอนัม.... แยอ์ประอบ” แท่โลหะรึ่หนึ่สลายัวเป็นอนุภา มันูเหมือนภาพโฮโลแรมนาให่ที่แสอนุภา่าๆ เป็นุๆ แสสีแและฟ้าอ่อนระายทั่วห้อ และมีเส้นโยมวลอะอมระายเ็มไปหมราวับอยู่ในโลอเมี ่อนที่เธอะัารั้น่อไปอารแปลสาร
“ปรับเปลี่ยนนิวเลียสอะอม.. เรียโปรรอนและนิวรอน ำหนานอิเล็รอนใหม่... ปราาร์ฟิวั่น!!!”
“ำหนเป็นธาุฟรอสไบร์...... ยืนยัน!”
เเล่เอามือำภาพโฮโลแรมที่ำลัเปลี่ยนเป็นภาพทรระบอ ่อนที่ะเิผลึธาุึ้นมาเรียรายแล้ว่อัวเป็นแท่ามภาพโฮโลแรมที่ายออมา
“เห.......????” าลาสอึ้ที่เธอเปลี่ยนาอิริเียมเป็นฟรอสไบร์เพียเวลาไม่ถึ 10 นาที มันเร็วว่าระบบอุสหรรมแปรธาุนับพันเท่า!!
“....”
“าลา ... แไหวเปล่าเนี่ย...??”
“... ัน ป ะ ิ... ีนะ.... เธอสุยอเินไปแล้ว น่าะแปลธาุายนะ....” าลาิเรื่อเิน่อนทันที ่อนที่เเล่ะี้นิ้วึ้นฟ้าแล้วอบาลาว่า “นิๆ หน่อยๆ หาเินใ้ ็ีเหมือนัน.....”
“ันอ 20% ไ้ไหมเเล่...?” าลาาแวววาวับมือเเล่มอ้วยวามสนใ
“มะเหแิ.... แไปเียนโปรแมายน่าะีว่ามั้ นี่มันสิ่ที่ันทำไ้ย่ะ แ่วยอะไรไม่ไ้สัหน่อย....” เเล่เาะหัวาลา้วยฟรอทไบร์ เาเอามือุมหัวร้อออมา “โอ่ย! เ็บๆ ๆ ๆ”
“เ็บวุ้ย ... นี่เธอเรามาหุ้นส่วนเียนโปรแรมแล้วทำอาวุธายไม่ีหรอ เธอสร้าอาวุธ ส่วนันเียนระบบให้ อย่าอาวุธที่เธอะทำส่อนนี้.. ัน่วยทำให้มันเพอร์เฟไ้นะ..” าลาอธิบายวามิเา ่อนที่เเล่ะิแล้วอบไปว่า “็ริ.. มันอาะ่วยให้เรา่อสู้ับไรนิ์ไ้มาึ้น.. หาเรามีอาวุธที่ีำนวนมา”
“เธอเอา้วยไหม สรุป..?” าลาถาม
“็ไ้ๆ ...” เเล่ล ่อนที่เธอะสร้าแม่พิมพ์โลหะึ้นมาแล้วหลอมละลายโลหะ้วยวามร้อนลไปในแบบอิ้นส่วน่าๆ ไม่นานนั เธอ็สร้าแม่พิมพ์อีิ้นมาปั๊ม และเลี้ยวามร้อนไว้ให้เย็นล้าที่สุ ่อนที่เธอะแะแม่พิมพ์ออมาไ้ิ้นส่วนนับร้อยิ้น....
าลาเอ็แะแม่พิมพ์อเาออมาประอบับเรื่อยิรว และปืนให่ Kinetic สอระบอบนโล่ เาเียนระบบลไปในอาวุธอเาพลาทสอบำแพบาเรียและใ้ปืนยิใสู่เพื่อูวามทน านั้น็รันอุปร์อื่นๆ เ้าับแผวรหลั ่อนะปิทับ้วยไทเทเนียมสีเินวาวนเรียบร้อย “อืม... ไม่มีพลัอะไรมา ็ทแทนัน้วยเทโนโลยีเรื่อัรนี่ละ”
ส่วนเเล่ เธอไ้ประอบปืนอเธอึ้นมา และนั่รันระบบารทำานอเธอเ้าไป้วยโปรแรมสมอ านั้น เธอ็หลับาลนิ่สนิท ่อนที่ปืนะบินึ้นมาเออัโนมัิ านั้นเเล่็ลืมาแล้วมอไปรอบๆ ปืนนั้น็หันปาลำล้อามสายาอเเล่ไ้ลอ “เธอไม่้อให้ันรันระบบให้ใ่ไหมเเล่...?”
“็อันนี้มันอาวุธส่วนัวันในสนามหน้า ็้อทำเอสัหน่อย เิให้แทำละ็ ัน้อมาทำวามเ้าใระบบอแอี....” เเล่หลับาแล้วลืมาอีรั้ ้านล่าอปืนมีโฮโลแรมายออมาเป็นแผ่นบาๆ เเล่โยนระาษึ้นบนอาาศ่อนะวาสายามอระาษนั่น ปืน็หมุนัวหันมมีโฮโลแรมัระาษาทันที
โห... เธอ้อทำให้มันฟันไ้อีหรอ?”
“อืม... เผื่อับันน่ะ....สำหรับอนนี้ันิว่ามันใ้ไ้ี ันอาะ้อรันระบบให้สามารถวบุมไ้อย่าน้อย 3 ระบอ เพื่อเป็นารเปิทาในารเ้าโมีระยะประิไ้ีึ้นว่าารบุไปัวเปล่า โยที่ปืนพวนี้ ะไม่ถูทำลายหม่อนประิัวอีฝ่าย...” เเล่อธิบายให้าลาฟั และประอบอีเอร์อีอันึ้นมา ่อนะใส่หัวฟรอสไบร์ไว้ที่ปลายเาะ แ็เหมือนเิม เพิ่มเิมือวบุม่ายและเบาว่าอันเ่าเยอะ และ็ สามารถโมีระยะไลไ้
เเล่ไ้ยิทสอบออหน้า่าไป และำนวระยะ้วยสายา ่อนะพูว่า “400 ิโลเมร ... ผ่าน” านั้นเธอ็ิถูในรายารออแบบอเธอ
“ั้นสินะ อนนี้านสำหรับส่พรุ่นี้็เสร็ันแล้ว ันนอน่อนนะ เที่ยืนแล้ว” าลาหาว่ว ่อนที่เาะล้มลนอนห่มผ่านบนเียและปิโมไฟล ส่วนเเล่็ยันนอนิเี่ยวับยานที่เธอทำลายไปอย่าัวลว่ามันะ้อมีมาว่านี้ ... เพราะมันเป็นไปไม่ไ้ที่ะส่ยานเล็ๆ มาแ่ลำเียว านั้นเธอ็หลับานอนามปิ
ความคิดเห็น