คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอน รอยแตกของมิติมืด
เมื่อปี .ศ. 2315
อยานอุสาหรรมอ W-UN ในเแอนโรเมาไ้เรียมัวเินทาลับไปยัาวโล หลัาสรามะวันับผ่านไป 15 ปี เพื่อ่วยเหลือเ็บู้ายะอวาศไปปล่อยายให้ับโรหลอมในาวไพโอนิ เพื่อส่สร้าอาวุธพิาัรวาล
ท่ามลาระบบสุริยะที่เ็มไป้วยายานอวาศ พวเาเริ่ม่อยๆ ถอนัวระายไปเหมือนเม็ทรายที่ถูลมพั เศษาอวาวที่เ็มไป้วยแร่พิษำลัะแับในไม่้า ยานน้อยให่อพวเา เลื่อนัวไลออไป ายะอวาศที่มีแ่ายานอวาศและเอเลี่ยน เป็นารถอนำลัรั้สุท้าย ่อนเริ่มเ็บู้ายานและเศษาวำนวนมา
ท้อฟ้าที่เราเยเห็นมันเปลี่ยนแปลไป มันเ็มไป้วย้อนหินที่บบัแสอยู่ในอวาศ โล็มีทั้ร่มเาาสิ่เหล่านั้น และมีแสที่สาส่อเป็นลำอยู่ลอเวลาเพราะยะอวาศมีมามายในอนนั้น เอเลน ราาลเรียร์ (Alen Darcalriea DC) สาวสวยผูู้แลอุสาหรรมยะอวาศอายุ 23 ปี ผู้ร่ำรวยาารายยะอวาศำนวนมา และมีอยานเป็นอนเอ เธอไ้เรียมเินทาาสถานีเพื่อไปเ็บู้ยะอวาศฤูาลที่ 5 ึ่เป็นปี 2317
ระหว่าเส้นทาที่เินทา ึ่พวเาแวะอเิมเื้อเพลิในสถานีประูเทเลพอร์ให่้ามาแล็ี มันไ้มีบาอย่าเิึ้น รอยแร้าวทรลูบาศ์ไ้ปรา.... มิิเวลาที่ผิผันเิึ้นรหน้าอยานอเอเลน ทำให้ทุนื่นระหนึ้นมา และหาทาิ่อานบัาารแอนโรเมา
“อยานอุสาหรรมเรียอบัาาร เิเหุผิปิึ้นที่ประูเทเลพอร์หลั พวเราะส่สัาภาพไปให้รวสอบ” อยานอเอเลน ฝ่ายวบุมปิบัิารอุสาหรรมแอนโรเมา ไ้พบับุแนาให่เหนือาวิส (Sys) พวเา่าสสัยับสิ่นั้น มันเิอะไรึ้น
“่อว่าอมิิเวลาั้นหรอ...?? หยุารเลื่อนไหวทุน” เสียอเอเลน ัึ้นในยานเอ์ลัเอร์ ึ่เป็นยานรบั้นัสเพรสเอร์นาให่อเธอ ะที่เธอำลัเรียมเินทาลับโล ไปเ็บู้ายาน้วยอยานอุสาหรรม เพื่อนำไปาย และส่วัถุิบสำัให้ับ W-UN
ไม่นานเท่าไรนั ยานสีำเาราวับโรเมียมำ็โผล่มาาอีฟาอรอยแ (มาทา้านหลั ไม่ใ่ในรอยแ) พร้อมับสัลัษ์้ายานที่เธอเหมือนะุ้นเยี “แฮเรียส......!?”
“ไม่ริหน่า พว DOH มาทำอะไรันที่นี่”
ไม่นานนั สัาแปลๆ ็แทรเ้ามาในยานอเธอ แปลับใวามไ้ว่า “Where is the Antrocharge....! Where is it...! We will use it to kill Sicor Creator”
เหมือนับว่า พวเาำลัะามหาสิ่ที่มีื่อว่า แอนโทราร์ท เพื่อำัไโร มันืออะไรันนะ
“แอนโทราร์ท ั้นหรอ ะว่าุ้น็ุ้นนะ แ่ว่าเราไม่เห็นรู้ัแอนโทราร์ทเลยว่ามันืออะไร ไโรายไปแล้วนี่นา”
“แล้วทำไมถึมาถามพวเราละรับท่านหัวหน้า” ลูน้ออเอเลน ไ้ถามอย่าสสัยและแหนหน้ามอูลุ่มยานสีำที่ลอยอยู่เหนือยานพวเา
“ลอแปลภาษาแอนโรเมาเป็นอัฤษที...”
“รับ” ไม่นานนั พวเา็เริ่มแะภาษาแอนโรเมาในอมพิวเอร์อยานเอ์ลัเอร์ มันแปลออมาว่า Entercharted “แปลมาเป็น เอนเทอร์าร์เทรับ”
“เอนเทอร์าร์เท....! าบปลายปืนสไนเปอร์อรัสเียที่ภาพหลุออมาเมื่อ 40 ปี่อนหนิ... อพวมันหรอ..?” เอเลน เริ่ม้นหา้อมูลเี่ยวับอาวุธปืนนี้ เธอำลัะใส่โ๊อบรับลับไปยาอยานนั้น แ่ไม่ทันไร อยานสีำ ็โมีพวเาเสียแล้ว
ยานอุสาหรรมน้อยให่อเธอพัหายไป่อหน้า่อานับพันลำ เหลือเพียยานอเธอที่ให่ที่สุเพียลำเียว ับยานนส่สิน้าอีหนึ่ลำ....
เอเลนายาอ้าปา้าอย่าใ มืออเธอสั่นลอน “ไม่รอันหน่อยหรอ........ ันำลัะหาให้นี่ไ..”
[ึ....] เสียัฟันัึ้น เธอไ้้มหน้าลสั่ารเบาๆ ทั้น้ำาว่า “เรียมปืนให่แฟลฟอร์ (FlashForge) ันะ่าพวมัน... ่าพวมันที่มัน่าพี่น้ออเรา...” เอเลนนึภาพอผู้นที่เธอรู้ัที่เินทามาทำานร่วมับเธอ “่าพวมัน.... ที่พวมันไม่รู้อะไระเลย.... ว่าัน ทนอยู่ับารทรมานันมานานแ่ไหน...!!” เธอยันึภาพพี่ายอเธอที่ยัป่วยาพิษเอเลี่ยน านอเธอที่ทำอยู่ ไม่ไ้หวัว่าะร่ำรวย แ่มันเพื่อรัษาพี่ายอเธอทุวิถีทา
“ยิถล่มมัน...!!”
ระสุนมีพิษอเธอไ้พุ่ไปทิ่มแทอยานสีำนทะลุ
“หึๆ .... ายๆ ไปเถอะ...”
ไม่นานนั รอยที่ยิเริ่มแร้าว รอยไหม้สีเียวเริ่มระายามรอยแไปทั่วยานรบสีำ ริสทัลแหลมสีเียวเรือแสทิ่มแทออมาายานเหล่านั้นอย่าน่าลัว ....” นี่แหละ ือารลโทษ เพราะพวแ มันระหายวามายยัไละ อบนัสินะที่ไ้เห็นวามาย แ็ายไป้วยเลยะสิ!!”
เอเลน พ่อแม่อเธอายในสรามะวันับ พี่ายอเธอป่วยาพิษอฟรอสไบร์และำลัะลายพันธุ์ เธอทำานหาวัถุิบ่าๆ มาทลอ และาย เพื่อใ้รัษาพี่ายเธอให้หายเป็นปิ แ่วันนี้ เรื่อมือสร้าานอเธอับผู้นที่เธอรัและไว้ใ ไ้ถูทำลายหายไป่อหน้า่อา รวมถึลูเรือในยานอเธอ ็มีวามรู้สึนั้นไม่แพ้ัน วามโรธอเธอับพวเาในยานลำนั้น ทำให้เธอัานทลอเี่ยวับพี่ายอเธอออมาโมีศัรู นั่นือระสุนพิษโลหะ ที่ะัินโลหะทุนิ รมระ อิออนเนริ (Ionatric)
เวลาผ่านไป วามเหนื่อยหอบาารสั่ารอพวเา็ทุเลาล
“รายานยัานบัาาร ..... อยานอเราถูลุ่มแฮเรียสโมีในะที่มีรอยร้าวมิิปรา ..... อนนี้เราเหลือยานเพียลำเียว่ะ...”
“านบัาารรับทราบ.... อะ เอ่อ เี๋ยวรับท่านนายพล...
......เธอรีบๆ มาเ็บวาะ ...!! เธอะทำยัไ็ทำ ันว่า้าเธอไปหลายล้านเอ็มนะ มิิเวลาอะไรนั่นไม่สนใละ เธอรีบมาัารายานในอวาศะ ทำยัไ็ไ้...”
“........ รับ .. ทราบ่ะ...”
ไม่นานนั หลัามิิยายให่ึ้น เธอ้มเียบท่ามลาลูน้อในยานลำเี่ยวเียวายอเธอ ที่ลอยว้าลาอวาศ “ิ.....บ้าัๆ”
“เอาไ นาย้าบ้านั้นให้เินเรามาแล้วะ้วย...” เพื่อนอเธอเอ่ยะที่ยืน้าๆ เธอ
“เราไป้วยยานแ่สอลำะเ็บายานอันเท่าเมือไ้ยัไัน.... ฤูาลนี้ไ้เท่าไร็เอา เินในลัันยัเหลือ ไว้่อยสร้ายานใหม่ละัน” เอเลนแล้ใีอบในะที่ในใทรมานเ็มลืน
“ั้น็ไ้ ไปแบบไม่มียานุ้มันเลยนะ ....”
“อย่าน้อย ยานลำนี้็มีปืนสลายมวลสารนาให่ที่ย่อยาวไ้อยู่...” เอเลนี้นิ้วไปยัหน้ายาน ่อนที่ะเิารสั่นไหวอลื่นแม่เหล็อย่ารุนแร
“อะ... อะไรัน..!?”
สิ่มีีวินายัษ์ปราออมาารอยร้าว......ลื่นแทรแมามายเริ่มทำให้หน้าอบนยานลำนั้นเออเร้อรัวยิ่ว่าไวรัส เธอแหนหน้ามอสิ่นั้นที่ให่ว่ายานอเธอหลายเท่าแล้วพูว่า “...... รูปร่าแบบนั้นมัน.....ไโรั้นหรอ....เี๋ยวสิ ไหนว่ามันายไปแล้วไ...”
“ไม่ริ...!”
หลัานั้นไม่นานนั ยานอเธอ็ถูหอนาให่บนแผ่นหลัอไโรปัระเ็นไปไล วามสมุลอยานถูทำลาย เราะยานเสียหายหนั ยานไ้ระเบิและแระายออาัน ิ้นส่วน่าๆ อยานลไปยัาวิสที่อยู่ไม่ไลนั แสอายานที่เสียสีับอาาศรุนแรึ้น และวูปวาปราวับอุาบายัษ์ .... แหละสิ ยานลาสนั้นให่ั้ 8,000 ิโลเมรนี่หน่า
หลัาร่ามัรเอเลี่ยนยัษ์เลื่อนัวพ้นมิิอวาศ มัน็ไ้ำรามึ้น วาวในำนานสีเียวเรือแส็โผล่ออมาามิิ รอยร้าวาสารพิษมามายเ็มไปหม าวที่แไปรึ่ว และอีรึ่วพ่นพลัานสีเียวออมาพร้อมเศษหินนายัษ์....
” นั่นมัน...... าวทายน์เบเรียล” เอเลนที่ล้มลนั่ับเบาะอยู่ในห้อบัาารที่ีาออายานหลั เธอไ้หันหลัลับไปมอูาววนั้น ในะที่เธอเอามือับเพื่อนเธอไว้ “เอเลน.... ปล่อยัน......!!!” รึ่ัวอเพื่อนเธอถูบทับ้วยุวบุมไฟฟ้าในยาน เอเลนไ้หันลับมาปล่อยมือทั้น้ำา “ไม่นะ... เธอะายอีนไม่ไ้นะ....”
ึ่ส่วนอายานที่เธอิอยู่้าในนั้นมันำลัลไปบนาวอันมืมิ น้ำาอเธออีรั้
“ันะมาายทั้ๆ ที่ยั่วยใรไม่ไ้เลยเนี่ยนะ.... แล้วพี่ายันล่ะ...?” แสอายานที่าฟาฟ้าไ้หายไปพร้อมับเสียำราม ไโรและาวมระไ้เลื่อนัวหายไปาที่นั่นโยไม่สนใไยีเธอ แล้วทุอย่า็เียบสั วามมืปลุม
เวลาผ่านไปหลายั่วโม
สายาอหิสาวื่นึ้น เธอไ้ลุึ้นมอไปรอบๆ ที่มืมิอย่าอิโรยาวามเ็บปวอแรระแทพื้นิน “...ันยัรอ....มาไ้สินะ..”
เธอไ้ลุึ้นเปิไฟาุสูทรอัวเอหาไฟาย และเธอ็หยิบมันึ้นมาส่อไฟไปรอบๆ เบิ้นยาน มันเ็มไป้วยเลือและนายมามาย
“ไม่มีเสียใรที่น่าะรอเลย... ทำไมเป็นันนเียว .. แล้วทำยัไ่อีล่ะ มีแ่วามมืและวามหนาว อาหาราายานินไ้อีไม่ี่วัน..... สุท้าย ัน็ทำอะไรไม่ไ้อยู่ี... ไม่มีใรเลย ระสวย ห้อวาร์ป ทุอย่าทำานไม่ไ้แล้ว หมแล้วสินะ หนทาอัน....”
เธอไ้นั่ึมอเ่า้มหน้าร้อไห้อยู่สัพั ็เยหน้าึ้นมามอาศพที่เ็มไป้วยเลือ
“....... บ้าะมั ันนอยู่ท่ามลาาศพนี่ไ้ไม่ี่วันหรอนะ รอมาแล้ว้อทำอะไรไ้บ้าสิ ออไป้านอีว่า แ่ะมีอาาศไหมนะ อย่าน้อย็เปลี่ยนไปใส่เราะวัลีรี่สูทรีว่า มีอาาศใ้นานว่า สำรวอะไรไ้บ้า.....”
ว่าแล้วเธอ็เินไปยัห้อเ็บสูทรอเธอ แล้วถอเปลี่ยนใส่สูทรใหม่ที่เป็นสูทรสำหรับรบ พร้อมหยิบปืนับาบสั้นที่ไม่ใ้พลัานในาร่อสู้ออไปาายานอันผุพั เธอส่อไฟายไปรอบๆ “มืริๆ เลยนะ แม้แ่าว็มอไม่เห็น มีแ่พายุไฟฟ้าที่อยู่สูและไลลิบ...ไปเรื่อยๆละัน เสบียนิหน่อยพออยู่รอ”
หลัาเธอเินไลออไปราว 4-5 ร้อยเมร ็มีเสียแว่วเ้ามา
“เอเลน.....”
.....
“เอเลน ไ้ยินันไหม?”
“นั่นเสียใร...?” เอเลน เธอวามาท่ามลาวาวที่มืมิ มีแ่แสอวามแปรปรวนทาอาาศ
“เอเลน ันเอ....”
“ไหนล่ะ” เอเลนวาไฟายมอไปรอบๆ
“เธอลอมอไปทา 4 นาฬิาสิ”
เธอเร่หันไฟายรไปอย่ารวเร็ว เธอเห็นแท่โลหะึ้นสนิมสีม่วอไปมาปัอยู่บนพื้นินที่เ็มไป้วยเศษายานอเธอ
“แท่เหล็ มีแ่แท่เหล็ธรรมาๆ อันเียวนี่..?”
“นั่นแหละึมันะ” เธอไ้เินรไปถึแท่เหล็ ที่ปัระเะระะอยู่ับาเศษโลหะมามาย เธอไ้ึโลหะยาวอันหนึ่ออมาและเอามือลูบเอาเศษสนิมออไปพลาๆ “เบาผิปิแฮะ...!” แสลูศรสีม่ว็ปราบนโลหะนั่น ่อนที่ะมีเสียแว่วมาว่า ...” ที่มันเบาเพราะเป็นอสสาร ..... เอาหละ มันะนำทาเธอไปยัเมือแฮริเออร์”
“แฮริเออร์.....” เอเลนนึภาพยานสีำเหล่านั้นึ้นมา
“าวาวแห่นี้ไหละ เธออาสสัยในารามหาแอนเทอราเท ไว้ะอธิบายให้ฟั แล้วพบันเมื่อเธอไปถึแฮริเออร์....”
“เี๋ยวสิ.... แมันใร้ายะมั!! เพิ่่าพวพ้อันไปนับพันน ยัะมาพูแบบนี้อี...”
“เฮ้อ ็ไ้ๆ ... แ่อนนี้ เธอทำามที่ันบอละัน ันมีอำนา่วยีวิพวเธอไ้แ่นเียวเท่านั้น นั่นเป็นโมเมนัมสุท้ายอัน...” แท่เหล็เอ่ย
“อบุที่่วย หวัว่านี่ไม่ใ่ารไปายนะ....” เอเลนเอ่ยพลาเอามือลูบโลหะไปมา
“ราบใที่ันอยู่ในมืออเธอ ะไม่มีใรทำอะไรเธอไ้แน่นอน” แท่โลหะอบรับ
“ั้น็ไ้”
ว่าแล้วเธอ็เินามแท่โลหะที่ี้ทาหมุนไปมาทีละน้อยราวับเ็มทิศ แสอลูศร่อยๆ ัึ้นเมื่อเธอเินไปทีละิโลเมร วามหนาวาวามมืทำให้เธอสั่นอยู่ลอเวลา “หนาวัเลยนะ”
หลัาเธอเินามแท่โลหะมา 7 ั่วโม เธอ็พบับปราารสูให่ ที่รายล้อมไป้วยอาารโลหะมามายที่ส่อแสสีมพูบ้าม่วบ้าฟ้าบ้า พร้อมับเศษายานอเธอ ที่ระัระายไปทั่วเมือ เธอเห็นเอเลี่ยนมามายเินวนไปมาเหมือนมีปัหาให่ เธอเ้าเมือเินมาหยุหน้าึสูแห่หนึ่ และแสอโลหะที่เธอ็สว่าเ็มที่ ปราภาพัอเอเลี่ยนนหนึ่ที่สูให่ มีสี่าพร้อมเล็บที่แหลมม ร่าายที่เรียวเล็ราวับเป็นระู ส่วนหัวที่รูปทรล้ายับปีศาาาน มัน่อยๆ เินเ้ามาหาเธอ แล้วเอ่ยเป็นภาษาที่พอะเาไ้ว่าเป็นภาษาแอนโรเมา เธอเอ็ฟัออ เพราะเธอเอ็เยอยู่ที่แอนโรเมามาโยลอ าที่เธอฟันั้น เอเลี่ยนไ้เอ่ยว่า “นานมาแล้ว ับอาวุธในำนานที่ถูลืม และหายสาบสูเพราะสราม ไม่มีใรพบมันนวันนี้ ลูศรแห่วามมืที่ยอมรับเธอ และเ็มทิศที่ี้นำเธอมาที่นี่ ไ้ยืนยันว่าเธอะ้อเป็นผู้สืบรับมัน่อไป ีวิอันไม่เที่ย็เหมือนอาวุธิ้นนี้ที่ะลืนินีวิเมื่อไร็ไ้ เธอเอ้อารรับมันไว้รึเปล่า”
“ันั้นหรอที่ถูยอมรับ?”
“แล้วเธอไ้ยินเสียนเรียเธอมาหาแท่โลหะนี้รึเปล่า”
“ใ่ ันไ้ยิน...”
“เาือราวิร่า ิวิาอแบล็เบริร์น อาวุธิ้นนี้เลือเธอแล้วามวิธีารออาวุธพิาัรวาล เหมือนับแอนเทอาร์เทที่พวเราามหา แอนเทอาเทเป็นหนึ่ในอาวุธที่ให้แสสว่าในวามมืแ่เรา แสแห่เป้าหมายและวามแม่นยำ อาวุธประำาแล็ีเรายัไล่ะ แ่สำหรับอาวุธำิ้นนี้ ถ้าเธอมีุหมายที่ะใ้มัน เธอ็้อทำสัาับมัน่อน”
“อา วุธ..... พิ า ัรวาลั้นหรอ!!! สัาอะไรัน..?”
“แล้วเธออยาไ้อะไรล่ะ” โลหะถาม
“....” เอเลนนึภาพเอเลี่ยนที่่าพวเธอ ไโรที่ทำให้เพื่อนอเธอ้อาย และรั้ที่เธอพยายามิ่อานบัาารมา่วย รวมถึพี่ายอเธอ
“ันะลับไปยัาวโล บ้านเ่าอัน และแ้แ้น แทนพี่น้อที่ร่วมานันมาทุน.... ันอยาอบุเนทรีออน 5 ที่่วยเหลือันมานอนนี้"
“ั้นนี้ถือเป็นสัา ันะพาเธอลับโลไปแ้แ้นพร้อมับอาวุธิ้นนี้ สละีวิและพลัานรึ่หนึ่อเธอให้ับมัน แล้วเธอะลายเป็นผู้วบุมโมเมัมอัรวาลทั้หม...”
“ันล... อแ่ันไ้่วยพี่าย และแ้แ้นวามรู้สึนั้น็พอ”
“เรื่อหมายสัา ทำาน. ปิสารมระ!!!!”
ลูศร ไ้ลายเป็นสามเหลี่ยมเล็ๆ ยิยาวิแ็ออาาววนี้ไปไลหลายล้านปีแส แสสีม่วไ้พุ่ออาปาเธอแล้วึมเ้าสู่หัวลูศรสามเหลี่ยมเหล่านั้น สนิมที่เาะโลหะเริ่มหลุร่อนนเาวับ แท่โลหะที่ิแ็ไปมารปลายแหลมไ้ส่อสว่า ปราลูแ้วสีำที่มีวแหวนสีม่ววิ่ไปมา เธอรีร้อสนั่นราวับเธอสูเสียีวิไปแล้ว เธอไ้ถูึรไปามปลายสามเหลี่ยมและหายไปาาววนั้นทันที
“ผู้พิาัรวาลที่แ็แร่ที่สุอเอภพั้นหรอ....เธอ่าเป็นผู้ที่มีวามรัและวามแ้นเสียริๆ เลยนะ....”
านทัพอาาศ UGD ฟลอริา สหรัอเมริา
[วรืนๆๆ] หลุมมิิสีำปราลาลานอยาน ทุน่าวิ่มาล้อมพร้อม่อปืนไปยัหลุมำ ทันในั้น ลอว์เลน์ ที่นั่มอูอยู่บนยานออแร (Orac) ระหว่าเรียมอยานไปพื้นที่เอเีย็ไ้ระโลมาและเินรมาที่หน้าหลุมำนั่น
“เอ่อ ท่านผู้บัาาร อันรายนะรับ” เฟลม อีมือสไนเปอร์อ UGD เพื่อนอไรล่าที่เป็นแม่อลอวเลน์ไ้เินามมาเือนเธอพลาอึ้มอูมิิหลุมำทีู่สบผิปิ
“มิิแบบนี้ มันไม่ใ่มิิธรรมา.... เหมือนเป็นหลุมำ.... แ่ทำไมมันไม่มีแรึูล่ะ...?? ที่ันสสัยือพวแไม่ถููเ้าไป้วย่าหา” ลอเลน์เอ่ยพลา้อูหลุมำอย่าประหลาใ
“เอ๊ะ ...... เห.......??!!!!”
ู่ๆ ็มีหิสาวหลุออมาาหลุมำพร้อมถือแท่โลหะอันบะเริ่มมา้วย... แ่เธอนนั้นลับหมสิล้มลอับพื้น...
“มนุษย์ั้นหรอ...? พาเธอไปห้อพยาบาล”
“รับ....!!”
“หนัผิปิเลยนะรับ!!!” ลอวเลน์ยืนมอาแหม่ๆ ทันทีที่เห็นนว่า 18 นยาบเล่มนี้ึ้นมา
“ว่าแ่ว่า ไอาบเล่มยาวๆ นั่นมันอะไรัน นธรรมาถือไม่แน่ๆ นี่นาผู้ายร่าายแ็แรยั้อใ้ั้ 18 น เวอร์ีะมั เอาาบนี้ไปห้อพยาบาล้วย เอ่อ เอารถเรนมายไป้วยเลยีว่า มีหวัพวแหลัหัายแน่ๆ น่าะเป็นอเธอนนั้นนะ เผื่อว่า..... เป็นอะไรที่เี่ยว้อับีวิเธอ....สินะ” ลอว์เลน์ไ้ยืน้มหน้าลั้นน้ำา มือับ้ามาบอันเล็ๆ อเธอ พลานึถึวันที่ศพพ่ออเธอที่ถูส่มาพร้อม้ามาบนี้ “นั่นสินะ....อนั่น็สำัเหมือนับออเรา.... ะเอมาไม่น้อยเหมือนัน”
ว่าแล้วเธอ็เินแยไปยัหน้ายานออแรแล้ว้มร้อไห้น้ำาหยลบนปีเรื่อบิน “อย่าน้อย ็ไม่ใ่แ่ันนเียวสินะ ที่สูเสียแบบนี้น่ะ ไว้วันหลั ันะไปถามที่มาที่ไปเธอที่ห้อพยาบาลละัน”
เ้าวัน่อมา
“ประาศยเลิารออล่า วันนี้ถือเป็นวันหยุ....!” ลอวเลน์ไ้ประาศออไม์ัไปทั่วานทัพฟลอริา เธอยั้มหน้าเียบหลัประาศ
“เิอะไรึ้นับท่านอมพลันล่ะ...!”
“เห็นว่ามีนหลุามิิมาโผล่ลาานทัพพร้อมาบที่หนันาสิบแปนย... ถึับ้อเอารถเรนมายอีนะนั่น”
“นานั้นเลยหรอ?”
“ทำไมนายพลถึ้อยเลิภาริเพราะเรื่อแ่นี้ล่ะ”
ลอว์เลน์ไ้พูลไม์อีรั้ว่า “อนนี้ปัหาให่ไม่ไ้อยู่ที่ารำัเอเลี่ยนออาโล แ่ว่าเหุาร์เมื่อ 17 ปี่อนำลัะลับมา สรามะวันับ...! สรามที่พรารอบรัวพวเรามาที่สุในประวัิศาสร์ ูบนอนี่ะ...!! เอเลี่ยนไโรับาวมระ มันลับมายัทา้าเผือแล้ว! ฝ่ายรวาร์อาแล็ิรายานมา ถ้าสรามอพวเาเยเิที่นี่แล้ว มัน็เิึ้นที่นี่อี ัน้อารเ็ใหม่าวอแลน์เทมาทำานแนวหน้า!!!”
“ถึอยานโโลเนียลทานั้นนส่เศษาวไอออนิไปถึไหนแล้ว” รายานารสื่อสาราลาโหมนรอท แโรไลน่าส่ไปยัอยานหลัอโลที่เินทาไปีรีอุส ทานั้นไ้รายานลับมาว่า “อี 226 ปีแส เราน่าะถึ....”
“แย่ละสิ ทุฝ่ายอโลอยู่นละมุมอาแล็ี ไม่ิว่าไโระลับมาเร็วนานี้พวเาเพิ่เหนื่อยล้าาารทำสรามล่าสุไปเอนะ”
ิสโเวอร์ ประธานาธิบีอเมริาุยับเทสเลอร์ัรพรริโิเวส เี่ยวับเรื่อนี้ ึ่เทสเลอร์ิ้วมวพู่อว่า “ไม่มีทาเลือ อนนี้ารวิัยฟรอสไบร์ยัไม่ถึุสูสุ... เรา้อยืมมือฟรอโทเนมา่วยสร้าอาวุธพิาัรวาล....”
“แเอาริหรอเทสเลอร์ เราไม่เยทำอาวุธวบุมรระแบบที่เยใ้ในสรามรั้่อนไ้หรอนะ..” ิสโเวอร์เอ่ย
“็เพราะันมีนพิเศษอยู่้วยยัไละ เี๋ยวันัารเอ อาวุธพิาัรวาลที่มนุษย์ะสร้าึ้นิ้นแร เราะสร้าที่ประเทศไทย” เทสเลอร์เอ่ย
“ไลฟแบลส์ ับ.....โลหะประหลาอาวไอออนที่ันเพิ่สั่ารไปรวสอบที่สายเน็นั่นอะนะ...”
“นั่น็้วย เี๋ยวยัยนั่นะ่วยันัารเอ” เทสเลอร์อบ้วยท่าทีที่มั่นใ พวเาำลัะสร้าอะไรันแน่
7 วัน่อมา โรพยาบาลทหารอาาศฟลอริา อเมริา
...” ืม ที่นี่ที่ไหน” สายาสีเหลือไ้ื่นึ้นในห้อสีาวรีมสะอา เธอวาสายาไปรอบๆ และพบับสาวผมทอใสุ่ทหารระับสูยืนมอเธออยู่้าๆ พร้อมพยาบาลอีสอน
“ฟื้นแล้วหรอ.... ที่นี่ฟลอริานะ เธอเป็นใรัน?”
“ฟลอริา อเมริาสินะ .... ันเป็นนแนา ื่อเอเลน... เอเลน ราาลเรีย ีี ....” เอเลนอบ
“หาาา ีี..... ลูสาวประธานาธิบีหรอเนี่ย...!”
“็.... ไม่ใ่หรอ แ่าิันน่ะ ท่านลุิสโเวอร์เ้าเ่มาเลยนะ ที่อทนรับะารรมมามายานรอบ้านท่านลุ้อหนีลับไปแนา..... ลุเล่าเี่ยวับลูายอเาให้ันฟับ่อยๆ ..... ลูายเ้ามีสอน ื่อเรนและเริเน มีแ่เรื่อีๆ นวันหนึ่....”
“เรนับเริเนั้นหรอ..... เล่ามาเถอะ..” ลอว์เลน์ยืน้มหน้าเียบฟัเอเลนเล่า่อไปเรื่อยๆ
“หลัสิ้นสุสรามสายฮวอ ุลุไ้เรียมยานใหม่ไว้ให้ลูายนน้อ 1 ลำ แ่นพี่แ่มอบเหรียล้าหา น้อไม่ไ้รับเหรียล้าหา ึโรธ และ้อ่อสู้ันทั้้านารเมือ ารทหาร และีวิริ ยานลำนั้นยัสร้าไม่เสร็ีนัเลยไม่ทันพิธี ว่าะเสร็ สรามอวาศ็เ้ามาทำลายัรวาล ท่านลุิะหาโอาสไปั้้นใหม่ แ่ลับไม่รอ้อย้อนเวลาลาันะที่ยานิสโเวอรี่ำลัะระเบิะออนอโล พอยานลำนั้นเสร็ ลูายอเา็ไ้เอาไปใ้ริ ยานลำนั้นมีื่อว่า....”
“ว่าอะไร” ลอว์เลน์้อถาม
“าลาเียเอเอร์...”
“!!!!” ลอว์เลน์ใ ทุนสะุ้เฮือับสิ่ที่เอเลนพู “าลาเียเอเอร์ ยานลำนั้นเอหรอหรอ....... “เธอนึถึภาพยานที่ัวเอรัและอยู่ับมันมาลอ รวมถึพ่ออเธอับแม่อเธอ ที่ใ้ีวิอยู่ับยานลำนี้มานานแสนนาน “ยานที่ันรัและผูพันที่สุในีวิ”
“ทำไมเรื่อมันับ้อนนานี้....! ันไม่เยรู้มา่อนเลยว่ายานลำนั้นั้ใสร้าให้พ่อันใ้ ทั้ที่พ่อโรธนนนั้นมา... แ่ยัไ็เถอะ ันยัแ้นพี่ายอพ่อที่่าพ่อันอยู่ี..” ลอว์เลน์น้ำาไหลอีรั้...
“ไม่มีใรรับรู้วามรู้สึอายนนั้นเลย.... พี่น้อ่าันเอ รู้สึบ้าไหม บาทีเ้าอาะเยร้อไห้สุีวิไปแล้ว็ไ้....”
“ือว่า ..... หลัาที่นน้อาย ลุเพิ่ะเินมาบอว่านที่ายเป็นน้อาย ลายเป็นเรื่อแทันที น้าเรนับลุิสโเวอร์ เลยัวามสัมพันธ์ันถาวร..... มันเป็นแบบนั้นแหละ” เอเลนอบึมๆ
“ฮือ......ทำไมเรื่อราวรอบรัวเรามันหหู่นานี้ันนะ.... ไม่สิ เรารนี้รู้เรื่อทั้หมแล้ว ้อเ้มแ็และัารปัหา่อไป่าหาละ ริมั้ย...” ลอวเลน์ปาน้ำาูสอนิ้วให้เอเลน เอเลนยิ้มอบ “ีัเลยนะ เธอนี่เ้มแ็ริๆ ... ว่าแ่เธอื่ออะไรหรอ?”
“อะ เอ๋ ันยัไม่ไ้บอหรอหรอ?” ลอวเลน์เอานิ้วิ้มามอบนแล้วนึิ
“ยั่ะ...” เอเลนอบ
“ันลอวเลน์ ลอวเลน์ เรานิอน ถึะเป็นส่วนหนึ่อระูลีี็นะ ฝาัว้วยหละ”
“ยินี่ะ...” เอเลนยิ้ม
“อ่อ าบนั่นมันอะไรันน่ะ?” ลอว์เลน์มอาบที่วาริมหน้า่าพลาถามเอเลน
“เป็นาบไปแล้วหรอ อนแรยัเป็นแ่แท่เหล็เล็ๆ ยาวๆ เอนะ” เอเลนหยิบมันึ้นมา้วยมือเียวและวาลบนัเบาๆ
“เห.....เธอไม่รู้สึว่ามันหนับ้าหรอ...?” ลอว์เลน์มออย่าสสัย
“หนัรไหนลอับูมั้ย เบายัับระาษ”
"ระาษบ้านเธอสิ นแบมา 18 นพร้อมรถเรนเลยนะเฟ้ย" ลอว์เลน์พูในใ
ว่าแล้วลอวเลน์็ยื่นมือมาสอมือรอรับาบาเอเลน แ่พอเอเลนปล่อยมันปุ๊ป มัน็มืออลอว์เลน์หน้าว่ำระแทพื้นอย่าั...!!
“วุ้ว เ็บๆๆ!!!! ีนะันปล่อยมือ่อน ไม่ั้นระูเละแหๆ นี่็หัวโนแล้ว้วย สสัยไ้นอนห้อพยาบาลันเธอแน่เลยืนนี้..”
“นาพื้นยัร้าวหมเลย ฮ่าๆๆ”
ว่าแล้วทัู้่็หัวเราะัน่อนที่ะเรียพยาบาลมา่วยปมพยาบาลลอว์เลน์ และทัู้่็ุยันสนุสนานถึเย็นและหลับพับลไปบนเียทั้ืน
ความคิดเห็น