ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ● BFB ● KAIHUN :: ONE
BOYBAND FANBOY BOYFRIEND
- ONE -
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังติดต่อกันไม่สามารถปลุกร่างบางที่กำลังขดตัวหลับสบายในผ้าห่มผืนหนาให้ตื่นจากความฝันได้
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
"งืมมม อะไรนักหนาวะ คนจะหลับจะนอน" มือขาวเอื้อมไปหยิบนาฬิกาปลุก กำลังจะกดปิด แต่ดวงตาเรียวกลับเบิกกว้างเมื่อเห็นเข็มนาฬิกาที่ชี้บอกเวลาว่า…
เค้ากำลังจะสาย…
"ไอ้เชี่ยยยยยยยยย สายแล้ววว!!!!"
ร่างบางได้แต่โทษนาฬิกาปลุก หงุดหงิดตัวเองที่ตื่นสายในวันที่มีภารกิจยิ่งใหญ่แบบนี้
โอ๊ยกูจะบ้าาาาาาาาาาาาาาาาา
กูควรจะรีบลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำ เออใช่กูควรไปอาบน้ำ!
คิดได้แบบนั้นร่างบางก็ติดปีกวิ่งตรงเข้าห้องน้ำไปทันที แต่เพียงแค่นับหนึ่งถึงสิบ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก…
…เค้าอาบน้ำเสร็จแล้ว…
มือเรียวหยิบเสื้อผ้าใส่อย่างรีบร้อน แต่งตัวเสร็จก็รีบกระโจนออกจากห้องนอนทันที กระจกแทบจะไม่ได้ส่อง ไม่ว่างส่องแล้วโว้ย!! คนมันรีบ!!
"พี่อี้ชิง!! ผมไปแล้วนะ อ่อ แล้วก็ขอยืมกล้องโปรตัวนี้ด้วย วันนี้พี่ใช้ตัวอื่นไปก่อนแล้วกัน ไปละ บายยยย" พูดจบก็ฉวยหยิบกล้องที่ใช้ทำมาหากินของพี่ชายตัวเองที่เป็นนักข่าวมาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาติ
"เซฮุน!!! เดี๋ยวสิ!! ไอ้น้องบ้า!! บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกเลย์ห๊ะ!! แล้วกล้องน่ะฉันยังไม่อนุญาต แกจะเอาลูกรักฉันไปไม่ได้นะเว่ย!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!" อี้ชิงตะโกนไล่หลังเซฮุนที่รีบจนผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด ถ้าบินได้มันคงจะบินไปแล้ว
จะรีบไปไหนของมันแต่เช้านะ...
พี่อี้ชิงนี่ก็บ่นเป็นคนแก่ไปได้ ยืมนิดยืมหน่อยทำเป็นหวง กล้องไม่ได้มีตัวเดียวสักหน่อย
ทุกคนสงสัยใช่มั้ยละครับว่าทำไมพี่เลย์ เออนั้นละพี่อี้ชิง จาง อี้ชิง ถึงได้มีชื่อเหมือนคนจีน จริงๆแล้วพ่อผมเป็นคนจีนน่ะครับ ส่วนแม่เป็นคนเกาหลี พวกท่านทั้งสองไปพบรักกันที่จีน พี่อี้ชิงเกิดที่จีนครับก็เลยตั้งชื่อจีน แล้วก็ใช้นามสกุลจางของพ่อ ส่วนชื่อเลย์นั้นมันกระแดะตั้งขึ้นมาเอง…
ส่วนผมเกิดที่เกาหลีตอนที่พ่อกับแม่ย้ายมาทำงานที่เกาหลีแล้ว ผมใช้นามสกุลโอของแม่ครับ หน้าตาพวกเราสองคนก็ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไรหรอก พี่อี้ชิงหน้าตาออกไปทางจีนเหมือนพ่อมากกว่า ส่วนผมหน้าเหมือนแม่ ไม่ค่อยอยากชมตัวเองหรอกนะ ว่าผมน่ะ หล่อมากกกกกกกกกกกก คึคึ
ครืด ครืด ครืด~
มือบางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง กดรับสายด้วยท่าทีเงอะๆงะๆ ของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด ไหนจะกล้องที่เลนส์ยาวอย่างกับกระบอกไม้ไผ่ ผ้าเชียร์เอย ของขวัญเอย และของจิปาถะอีกมากมายที่จำเป็น
เฮ้ออ~ ชีวิตแฟนบอยนี่โคตรรันทดเลย!!
“ฮัลโหล”
'ไอ้ฮุน มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย กูมาจองที่ให้แล้วนะเว่ย มึงรีบมาช่วยกูด่วนๆเลย คนเยอะโคตร'
"ถ้ากูเหาะได้กูจะเหาะไปอยู่แล้วเนี่ย อย่าเร่งได้ป้ะ เห้ย! ไอ้แบคมึงเอาเก้าอี้ไปแล้วใช่ป่าววะ เผื่อมองไม่เห็น กูต้องถ่ายรูปนะเว่ย ใครมันโวยวายก็เอาเก้าอี้ฟาดหน้าแม่-งเลย"
'กูเอามาแล้ว แต่เราได้อยู่หน้าสุดนะ คงไม่ต้องใช้หรอก หึหึ'
"จริงป้ะ!! ดีมากไอ้แบค กูรักมึงที่สุด! กูจะได้ถ่ายรูปไคชัดๆ คนเชี่ยอะไรยืนเฉยๆก็ดูดี งื้ออออ" ได้โอกาส ผมขอชมเมนตัวเองหน่อยละกัน คึคึ
ก็มันจริงนี่ครับ ไคน่ะมีเสน่ห์อย่าบอกใคร แค่ยืนเฉยๆ หน้าตาง่วงๆ คาริสม่าก็พุ่งกระฉูดแล้วล่ะ…
อ่า ผมลืมบอกทุกคนไปเลย วันนี้ที่มหาลัยผมมีคอนเสิร์ตครบรอบร้อยปีมหาลัยอะไรเทือกนั้นแหละ แต่ผมไม่ได้สนใจมันเท่าไรหรอก วงที่มาร่วมคอนเสิร์ตต่างหากที่น่าสนใจกว่าเยอะ ก็เป็นวงที่ ไค หรือ คิม จงอิน เป็นสมาชิกอยู่นั่นแหละครับ มีชื่อวงว่า xoxo ซึ่งกำลังโด่งดังเป็นอย่างมากในตอนนี้!!
มีสมาชิกด้วยกันทั้งหมดสี่คนคือ คริส หรือ อู๋ อี้ฟาน มือกลอง พ่วงด้วยตำแหน่งหัวหน้าวง ปาร์ค ชานยอล มือกีต้าร์ ซูโฮ หรือ คิม จุนมยอน นักร้องนำ ส่วนเมนผมนะหรอ คิคิ มือเบสครับ!!
หน้านิ่งๆ เย็นชาๆ ตอนเล่นเบส ผมจะบอกให้ทุกคนได้รับรู้ไว้ว่าเมนผมน่ะ… เท่มากกกกกกกก
'ต้องพูดว่าคนเชี่ยอะไรดำแล้วยังยิ้มไม่ค่อยจะเป็นอีก สู้ชานยอลของกูก็ไม่ได้ ขี้เล่นที่สุด น่ารักที่สุดดด'
"ไอ้แบค หยุด! อย่ามากล่าวหาเมนกู เค้าเรียกว่าสีผิวเซ็กซี่โว้ย ดีกว่าชานยอลมึงละกัน คนอะไร หูกางอย่างกับจานดาวเทียม..."
'อะไร!! เค้าไม่ได้เรียกว่าหูกาง แค่ที่รับสัญญาณดีโว้ยยยยย'
แหม เอากับมันสิครับ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้หรอกชานยอลของมันเนี่ย เข้าข้างกันสุดๆ...
"เออๆ กูไม่เถียงกับมึงละ เสียเวลา แค่นี้แหละกูจะขึ้นรถแล้ว เจอกันที่มหาลัยเว่ย" พูดจบผมก็ตัดสายทิ้งทันที ไอ้แบคแม่-ง ชอบว่าเมนผมอยู่เรื่อย ก็ผมชอบคนแบบนี้อ่ะ ใครจะทำไม!!
ผมนั่งรถมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงที่หมาย เอ่อะ.... หกโมงเช้า...
ไม่เคยคิดจะมามหาลัยเช้าแบบนี้มาก่อนในชีวิต ถ้าไม่ติดว่าเพื่อไคสุดที่รัก ผมจะไม่ยอมลุกจากที่นอนนุ่มๆก่อนเวลาเด็ดขาด…
ผมวิ่งหน้าตั้งไปยังหอประชุมที่ใช้เป็นสถานที่จัดคอนเสิร์ต เมื่อเข้ามาในหอประชุมแล้ว ผมถึงกับอ้าปากค้าง นี่มันเชี่ยอะไรวะเนี่ย คนเยอะชิบหาย!! ผมพยายามแทรกตัวฝ่าฝูงชนเข้าไปเรื่อยๆ ซึ่งทุกคนพร้อมใจกันมองมาที่ผมเป็นตาเดียว มองอะไรวะครับ? ผมไม่สนใจหรอก ก็ผมไม่ได้แซงซะอย่าง หึ!!
กว่าผมจะมาถึงที่ที่แบคฮยอนจองไว้ให้ก็เล่นแทบลมจับ แต่มันก็คุ้มที่ฝ่าฝูงชนเข้ามาพร้อมกับสายตาจิกกัด ผมนับถือไอ้เชี่ยแบคจริงๆครับ มันมาตั้งแต่กี่โมงวะ ที่ที่มันจองไว้เนี่ยติดรั้วหน้าเวที ชนิดที่ว่าเอ็กคลูซีฟสุดๆ เวทีใกล้มาก!! เตรียมฟินครับ!!
"โอ๊ะ! ไอ้เชี่ยฮุน มึงพร้อมมากอ่ะ กล้อง ผ้าเชียร์ ของขวัญ ฮ่าๆ" มาถึงไอ้แบคมันก็แซวผมทันทีครับ … มันก็ไม่ต่างจากผมหรอก ออกจะเยอะกว่าผมด้วยซ้ำ…
"แหม มึงไม่เยอะเลยสินะ อะไรน่ะบนหัวมึง กลัวชานยอลไม่เห็นว่างั้น? เอาป้ายชื่อมาแปะกับที่คาดผม เหอะ! แรดซะไม่มี"
"มึงไม่รู้อะไรแล้ว นี่แหละพร็อบชิ้นสำคัญ! ชานยอลจะได้มองกูไง แล้วก็มองมาที่กล้องที่กูถ่ายด้วย มึงก็ควรทำแบบกูนะ!! รับรอง ฟินครับ!!"
ผมกับแบคฮยอนแซวกันไปมา หากแต่หูของผมก็ดีเหลือเกิน ดันไปได้ยินแฟนคลับผู้หญิงกลุ่มข้างๆซุบซิบนินทาพวกผมสองคนกันอยู่…
'แกดูแฟนบอยสองคนนั้นสิ หล่อเนอะ '
'ไหนๆ ใช่สองคนนั้นป้ะ ที่คนนึงสูงๆ แล้วอีกคนตัวเล็กๆ ใส่แว่น หน้าหวานๆ ฉันก็มองสองคนนั้นมาตั้งนานละแกกก คนอะไรทั้งหล่อทั้งน่ารักเลยยย'
'เป็นแฟนวง xoxo ไม่ได้ ก็เอาแฟนบอยสองคนนี้มาเป็นแฟนก็ได้นะแก กรี๊ดดดดดดด'
เหมือนแบคฮยอนมันจะได้ยินแบบเดียวกับผมครับ มันหันมามองหน้าแล้วยู่ปากทันที
เป็นอะไรวะ ไม่ภูมิใจตัวเองที่เกิดมาหน้าตาดีหรอ ผมโคตรภูมิใจเลยเหอะ!
"ทำไมทำหน้าส้นตีนงั้น?" ผมถามมันออกไป ตอนที่มันทำหน้าตายู่แล้วปากก็ขมุบขมิบไปด้วย
"มึงได้ยินที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นพูดป้ะ"
"ยืนใกล้กันขนาดนี้ ได้ยินเต็มสองหูเลยว่ะ" แหม ก็ยืนใกล้กันขนาดนี้ แล้วยังพูดเสียงดังซะขนาดนั้น ไม่ได้ยินก็หูพิการแล้วล่ะครับ
"กูจะบอกมึงไว้นะ แฟนกูต้องเป็น ปาร์คชานยอล เท่านั้น" แบคฮยอนมันพูดออกมาด้วยความมั่นใจครับ แถมยังทำหน้าตาเพ้อฝันอีก
"เชี่ยยย เพ้อเจ้อแล้วมึง ฝันกลางวันป้ะ ชานยอลเป็นใคร แล้วมึงอะเป็นใคร เป็นแค่แฟนบอย"
"กูอธิบายไม่ถูกว่ะ แบบมึงไม่คิดบ้างหรอว่าทำไมมึงต้องมาตามเค้าทุกที่ รู้ว่าเค้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร ชานยอลสเป็คกูเลยนะเว่ย กูก็ต้องมีแอบหวังบ้างดิ เผื่อฟ้าอาจจะเล่นตลกกับกูให้กูได้ใกล้ชิดเค้ามากกว่านี้ก็ได้…." ประโยคหลัง เสียงมันเบาลงครับ แต่ก็ไม่รอดผ่านหูผมไปอยู่ดี ….
"อ่านฟิคมากไปป้ะวะไอ้แบค? มึงเลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว"
"เหอะ หรือว่ามึงไม่เคยคิดวะ ?"
"……………………………"
"มึงก็ไม่ต่างจากกูนักหรอก"
ผมไม่ปฏิเสธนะ ว่าไม่เคยคิดแบบที่แบคฮยอนมันพูด มันก็มีบ้างที่คิดแบบนั้น ทุกคนที่เป็นแฟนคลับก็คงจะเป็น… แต่ผมก็พยายามบอกกับตัวเองเสมอว่า เค้าเป็นศิลปิน เราเป็นแฟนคลับ ศิลปินจะมาสนใจแฟนคลับอย่างเรามากเกินกว่าคำว่าแฟนคลับ มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ… จริงมั้ย?
"มึงนะเพ้อเจ้อแล้วไอ้แบค กู... ก็... แค่ชอบความสามารถเค้า ถ้าเป็นแฟนหรอ..... มันไม่มีวันนั้นหรอก แฟนคลับต่อให้ทำยังไงก็เป็นได้แค่แฟนคลับ ไม่ใช่แฟน…."
"พระเอกสัส มึงไม่เคยได้ยินหรอ มโนคือชนะ.. หึหึ"
'กรี๊ดดดดด!! xoxo ออกจากบริษัทแล้วแก หล่อมากก' กลุ่มผู้หญิงข้างๆกลุ่มเดิมนั่นแหละครับ จะตื่นเต้นอะไรนักหนา ก็แค่ออกมาจากบริษัท…
ผมละความสนใจจากสิ่งที่แบคฮยอนพูดแล้วรีบหยิบไอโฟนตัวเองเปิดเช็คทวิตเตอร์ทันที
อ่า.. ผมไม่ได้ตื่นเต้นเลยนะ…
โอ๊ยยยยย.....
ไคใส่เสื้อกล้ามอีกแล้วครับ หน้าตาง่วงๆ สไตล์เดิม…
แบบนี้จะฆ่ากันให้ตายเลยใช่มั้ย หล่อเฟ่ออออร์ เซฮุนจะไม่ทน!!
"โอ้ยยยยย ท่าชานยอลสะพายกีต้าร์แบบนี้เท่ที่สุดเลย แบคฮยอนปลื้มมมมม ㅠ.ㅠ" ไอ้แบคเริ่มโอดครวญแล้วครับ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ นั่งอัพทวิตเตอร์บ้านอัพเดทข่าวสารรูปภาพซะหน่อย ปล่อยให้มันกรี๊ดชานยอลสุดที่รักของมันต่อเถอะ…
ใช่แล้วครับผมเปิดแฟนเบสด้วย ไอ้แบคมันก็เป็นแอดมินบ้านนี้เหมือนกัน คนฟอลโล่วหมื่นกว่าแล้วครับ ฮ่าๆ มันเป็นสิ่งที่ผมกับไอ้แบคภูมิใจอย่างนึงเลยละ คึคึ
"ไอ้ฮุนมึงอัพทวิตบ้านอยู่ป้ะ อัพไครูปเดียวก็พอ วันๆกูเห็นแต่เมนมึงทำหน้าง่วงตลอดเวลา ชอบทำตัวเย็นชานิ่งๆอีก จะทำเข้มไปทำไมนักหนาก็ไม่รู้ สู้ชานยอลกูก็ไม่ได้ ยิ้มแล้วโลกสดใส คิคิ" เอากับมันสิครับ ว่าเมนคนอื่นแล้วชมเมนตัวเองเนี่ยนะ! ผมล่ะหมดคำจะบรรยาย...
"เมนกูไม่ได้เย็นชาเว้ย แค่โลกส่วนตัวสูงเฉยๆ เมนมึงน่ะสิ ยิ้มบ้ายิ้มบออย่างกับคนบ้า ยิ้มได้ทั้งวัน" แบบนี้เค้าไม่ได้เรียกปกป้องเมนตัวเองหรอกใช่มั้ยครับ …
“สวัสดีครับบบบบบบบบบบบบบบบบบ แฟนๆที่นี่ทุกคน ผมลู่หาน ขอรับหน้าที่เป็นพิธีกรวันนี้ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ”
เสียงพิธีกรหน้าหวานพ่วงด้วยตำแหน่งเดือนคณะอักษรพูดขึ้นมาเท่านั้นล่ะครับ แฟนคลับทั้งห้องประชุมที่นั่งรอก็ลุกยืนขึ้นกรูดันมาข้างหน้ากันหมด..!!
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รีบกันหรอวะแค่พิธีกรขึ้นมาพูด จะรีบยืนกันทำไมวะเนี่ย เฮ้!! เธอที่ยืนอยู่ฝั่งขวาน่ะจะเบียดมาทำไมวะ!!! รั้วจะพังแล้วเนี่ย!!”
นั่นไง… ไอ้แบคของขึ้นแล้วครับ แต่ก็จริงอย่างที่มันพูด ศิลปินยังไม่มาจะรีบยืนกันทำไม!! ผมเลยต้องรีบยืนตาม ขืนนั่งต่อมีหวังต้องโดนเหยียบตายแน่ๆ ผมหยิบถุงสีน้ำตาลมาแล้วคล้องเข้ากับรั้วกั้น หวังว่าจะไม่หายนะ… ของขวัญวันเกิดล่วงหน้าสำหรับไคเผื่อผมไม่ได้เข้างานปาร์ตี้วันเกิดของไคที่จะถึงเร็วๆนี้ ผ้าเชียร์ก็พาดบ่าเอาไว้เพื่อที่จะหยิบได้ถนัด ตั้งค่ากล้องทดลองถ่ายรูปกับพิธีกรหน้าหวานซะหน่อยจะได้ปรับแสงได้ถูก พร้อมติ่งมากครับงานนี้ !!
“โอ๊ยยยยยยยยย กูตื่นเต้นฉี่จะแตกแล้วเนี่ย มึงดูให้หน่อยอายไลน์เนอร์กูหลุดยัง” โอ้โหไอ้แบค นี่มึงแต่งหน้ามาเต็มขนาดนี้เลยหรอวะ ทุ่มสุดๆ…
“ไอ้แบคนี้มึงกรีดอายมาด้วยหรอ แรดครบสูตร มึงถ่ายแคมดีๆนะเว้ย แล้วก็อย่าเสือ-กลำเอียงถ่ายแต่ชานยอลละ!!”
“เออออออ รู้แล้วเว่ยๆ แล้วเมื่อไหร่จะมาวะเนี่ย”
“แค่นี้ทำเป็นบ่น มึงยังไม่ชินอีกหรอ เค้าต้องเปิดเพลงทั้งอัลบั้มให้ครบสักสามสิบรอบก่อน ศิลปินถึงจะมา เหอะ”
ผมพูดเรื่องจริงครับ ทุกงานที่โชว์ตัวเปิดเพลงรอจนแฟนคลับจะร้องจากหลังไปหน้าได้อยู่แล้ว ครั้งนี้ก็เหมือนกันตอนนี้ ผมยืนรอเกือบชั่วโมงแล้ว แฟนคลับบางคนที่ร่างกายไม่ฟิตพอก็พากันเป็นลมเป็นแถบๆ เพิ่งหัดติ่งก็เงี้ย ทำใจนะสาวน้อย กร๊ากกกกกกกก
“สวัสดีอีกรอบครับ รอกันนานมั้ย? ฮ่าๆ นานแค่ไหนก็รอใช่หรือเปล่า?” พิธีกรคนเดิมเดินขึ้นมาบนเวทีอีกรอบแฟนคลับก็พากันกรี๊ดสนั่นหอประชุม แต่อย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมยืนกรี๊ดด้วยนะ อย่าลืมสิผมเป็นผู้ชายจะให้มายืนกรี๊ดได้ไง แต่คำนี้ใช้ไม่ได้สำหรับแบคฮยอนครับ แม่-งยืนแหกปากเสียงดังยิ่งกว่าผู้หญิงนมโตข้างหลังอีก!!
“ถ้าอยากเจอพวกเขาแล้ว ขอเสียงกรี๊ดดังๆหน่อยครับบบบบบบบบบบบ”
แฟนคลับก็บ้าจี้ตามครับ ณ จุดนี้ พิธีกรให้ทำไรทำตามหมด ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ สั่งให้แหกปากยกมือกรี๊ดดังๆก็ทำตามเหมือนโดนมนต์สะกด ไม่ได้เว่อร์นะครับ หรือคุณไม่เป็นกัน? หึหึ
“ถ้าพร้อมแล้วขอเสียงให้กับสี่หนุ่มวง xoxo หน่อยครับ!!”
หลังสิ้นคำประกาศของพิธีกรก็ทำเอาหอประชุมแทบแตก แฟนคลับมากมายต่างพากันตะโกนเรียกชื่อเมนตัวเอง หวังว่าคนถูกเรียกจะหันมามองป้ายเชียร์ตัวเองบ้าง
เมื่ออินโทรเพลงขึ้น เสียงแฟนชานต์ก็ดังตามเพลงไปด้วย เหมือนนักเรียนที่รู้หน้าที่ว่าก่อนเลิกเรียนเราต้องท่องสูตรคูณ เผลอๆอาจท่องได้แม่นยำกว่าด้วยซ้ำ…
ตอนนี้มือของผมกดชัตเตอร์รัว ทุกรูปทุกอิริยาบถถูกบันทึกไว้ในเมมโมรี่การ์ด ละสายตาจากกล้องบ้างเพื่อจะได้เห็นตัวจริง ไคหล่อมากครับ.. ผมจะละลายแล้ว ?.?
ชีวิตพังมาก !! ถึงแม้ว่าไคจะมีภาพลักษณ์เป็นคนไม่ค่อยยิ้ม เย็นชา และเข้มไปนิด.... ไม่นิดมั้งครับ... แต่ผมว่าเขามีเสน่ห์ตรงนี้แหละที่น่าค้นหาที่สุด!!
สิ้นเสียงเพลงจบแฟนคลับก็แข่งกันกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง เพราะสี่หนุ่มได้ทำการทักทายแฟนคลับ โปรยยิ้ม โบกมือไปมา ซึ่งต่างจากไคที่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนเช่นทุกที…
“อะแฮ่ม! เบาๆ เสียงกันหน่อย เดี๋ยวตอนสัมภาษณ์ไม่ได้ยินนะเด็กๆ”
ลู่หานขึ้นมาประจำที่นั่งพิธีกรดำเนินรายการ ส่วนศิลปินก็เดินมายืนตามลำดับ เรียงจาก คริสที่อยู่ข้างพิธีกร ถัดมาคือซูโฮ ไค และชานยอล
“เอาล่ะครับ ตอนนี้เราก็อยู่กับหนุ่มๆ xoxo แล้ว มาฟังพวกเค้าแนะนำตัวกันทีละคนดีกว่าครับ” พีธีกรหันมาบอกกับแฟนๆ ก่อนที่จะหันไปบอกหนุ่มๆให้แนะนำตัว
“ช่วยแนะนำตัวทีละคนหน่อยครับ” ลู่หานยื่นไมค์ไปให้คริส เขายิ้มให้ลู่หานตามมารยาท
“สวัสดีครับผมคริส หัวหน้าวง xoxo ครับ คิดถึงพวกคุณจัง” ไม่พูดเปล่าแต่ขยิบตาข้างนึงด้วย ทำเอาเหล่าบรรดาแฟนคลับกรี๊ดกันแทบสลบ
น่าหมั่นไส้…
คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวผมทันทีหลังจากที่คริสแนะนำตัว ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่ไม่ชอบหน้าตาที่หว่านเสน่ห์เรียกคะแนนอยู่ตลอดเวลาของเค้าแค่นั้นแหละ…
“สวัสดีครับ ผมซูโฮครับ” ถัดจากคริสก็เป็นซูโฮแนะนำตัวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตามสไตล์
“สวัสดีครับ ไค xoxo” คำทักทายแฟนคลับที่เป็นเหมือนเช่นเคย แต่ก็ทำให้แฟนคลับแทบคลั่ง เมื่อพูดเสร็จก็กระตุกยิ้มที่มุมปากนิดๆ เสียงกรี๊ดดังสนั่นทำเอาผมหูแทบดับ
โอ๊ยยยยยยยย.....โอเซฮุนอยากตาย!!! เมื่อกี้เกือบถ่ายไม่ทัน!!
ให้ตายเหอะ คราวหน้าคราวหลังจะทำก็ควรให้สัญญาณก่อนนิดนึงก็ดีนะ หัวใจโอเซฮุนทำงานหนัก ?_?
“สวัสดีครับ ปาร์คชานยอลผู้ชายที่หล่อที่สุดของวง วันนี้นอกใจกันหรือเปล่าครับ?” ตบท้ายด้วยการแนะนำของชานยอลสไตล์เดิมๆ แต่ก็ทำให้แฟนคลับลงไปดิ้นได้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยยย” แฟนคลับทุกคนตะโกนบอกอย่างสุดเสียง ชานยอลทำหน้าพอใจมาก แล้วก็ยังไม่วายเล่นหน้าเล่นตากับกล้องสไตล์ปาร์คชานยอลคนขี้เล่น
ผมแอบเหลือบไปมองแบคฮยอนว่ามันเป็นยังไงบ้างตอนชานยอลแนะนำตัว โอเคครับ มันยังไม่ตาย… ผมคิดว่ามันจะสลบไปซะแล้วตอนที่ชานยอลหันมาเล่นกล้องที่มันถ่ายอยู่นิดหน่อย ดีที่มันยังตั้งสติได้ กลับบ้านไปมันคงกรี๊ดบ้านแตกแน่ๆ
เมื่อแนะนำตัวเสร็จ สต๊าฟก็ยกเก้าอี้มาให้ทั้งสี่คนนั่ง หากแต่การนั่งสัมภาษณ์นี้เป็นปัญหาแก่การเก็บภาพของนักข่าวทั้งหลาย สื่อมวลชนที่นั่งอยู่หน้ารั้วแฟนคลับต่างพากันลุกขึ้นยืนกดชัตเตอร์อย่างมันส์มือ พอนักข่าวยืนขึ้นพร้อมชูกล้อง แฟนคลับที่อยู่ด้านหลังก็เริ่มพากันยืนบนเก้าอี้ที่เตรียมมา
“ไอ้แบคเก้าอี้อะ”
“มีตัวเดียวอะอีกตัวหายไปไหนวะ!” ชิบหาย ใครมันขโมยเก้าอี้ หลังงานมีเคลียร์! ตอนนี้ผมต้องเอาตัวรอดก่อน เพราะว่าผมมองไม่เห็น!!
“ไอ้เชี่ยใครขโมย กูมองไม่เห็นนะเว่ย!”
“มึงมายืนตัวเดียวกับกูมา เร็วๆดิคนเบียดใหญ่แล้ว”
“จะยืนยังไงวะเนี่ย” ผมก้าวขาข้างนึงเหยียบบนเก้าอี้แต่แบคฮยอนกลับดึงแขนผมขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ผมเสียหลักเอนไปข้างหน้ารั้ว ก่อนที่ตัวผมจะล้มลงมา แบคฮยอนที่ทรงตัวไม่อยู่ก็ล้มตามลงมาเหมือนกัน
พลั่ก! โครมม !!
“เห้ยแฟนตกเก้าอี้ออกมานอกรั้ว!! สต๊าฟไปดูเร็ว!!”
นี่คือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ผมจะหมดสติไป........
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง กวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนที่สมองจะประมวลผลได้ว่าเพิ่งผ่านเหตุการณ์อะไรมา
“ชิบหายละงานจบไปยัง!!” ผมตะโกนออกมาเสียงดัง
ผัวะ !
“โอ๊ยไอ้แบค มึงมาตบหัวกูทำไมเนี่ย!”
“มึงจะเสียงดังทำไม! ตอนนี้อยู่ที่ไหนมึงช่วยดูด้วย”
ผมมองไปรอบห้องอีกครั้ง ผู้คนนับสิบที่ใส่เสื้อสต๊าฟทีมงานของ xoxo อยู่หันมามองผมเป็นตาเดียว….
“พวกเราอยู่หลังเวที อยู่ห้องสต๊าฟมึงเก็ทหรือยังไอ้ฮุน!”
“เห้ย งั้นเราจะได้เจอ xoxo หลังเวทีหรอวะ *0*”
“เจอกับผีอะดิ งานจบแล้วป่านนี้ชานยอลของกูคงอยู่ที่ลานจอดรถ ฮรือออออ อดเจอเลย”
“โอ๊ย ไอ้เชี่ยยยยอย่ามาง้องแง้งตอนนี้ได้มั้ย ไม่เจอบนเวทีก็ไปรอที่ลานจอดรถดิวะ”
พูดจบผมก็ลากแบคฮยอนออกมาทันที ไม่สนใจสายตาสต๊าฟที่มองพวกผมเหมือนตัวประหลาด วิ่งอีกแล้วครับ เมื่อเช้ากูก็วิ่ง ตอนนี้ก็ต้องวิ่งอีกหรอ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!
เมื่อมาถึงผมแทบเข่าทรุด คนมารอที่ลานจอดรถเยอะมาก!! เก้าอี้ก็ไม่มีถูกทิ้งไว้กลางงานอีก เห้ยแล้วกล้องกับถุงสีน้ำตาลอะ สต๊าฟเก็บให้หรือเปล่าวะเนี่ย!
“ไอ้แบคกล้องกับถุงกระดาษสีน้ำตาลกูอะ”
“กูเอามาแล้วอยู่นี่เว่ย” แบคฮยอนพูดพร้อมกับชูของในมือขึ้น ผมรีบคว้าของมาพร้อมสำรวจกล้องว่าเป็นไรมั้ย เพราะตอนที่ผมตกลงมา กล้องกระแทกกับพื้นแรงไม่น้อย
“เชี่ย....!!” ชิบหายครับ หายนะมาเยือน..
“อะไรของมึงไอ้ฮุน”
“เลนส์กล้องพี่อี้ชิงแตก!!” ชิบหายจริงๆครับ กล้องตัวนี้ลูกรักพี่อี้ชิงด้วย กี่หมื่นวะเนี่ย กลับบ้านไปโดนด่าเละแน่ๆ
“มึงอย่าเพิ่งสนใจเลนส์ ตอนนี้สนใจนี่ก่อน ทำไงถึงจะเห็นตอนขาออก มึงว่าคนเยอะขนาดนี้เค้าจะพาออกทางนี้หรอวะแม่-ง ต้องหลอกพาออกอีกทางแน่ๆ”
แบคฮยอนร่ายยาว คาดคะเนเหตุการณ์อย่างชำนาญของชีวิตติ่ง มึงไม่สนใจเลนส์กูหน่อยหรอ ?_?
“ไอ้ฮุนตามกูมานี่ กูว่าลางสังหรณ์กูแม่น เชื่อมั่นในตัวแบคฮยอนของปาร์คชานยอลนะ”
“เวลานี้ยังจะเล่นอีกนะมึง จะไปไหนเนี่ย”
“ไปทางออกอีกประตูกูมั่นใจว่าไม่ออกทางนี้ เชื่อกูเราต้องฟิน!!”
ผมกับแบคฮยอนเดินห่างออกมาจากตรงนั้นแล้วเดินอ้อมมาอีกทาง จริงอย่างที่ไอ้แบคบอกด้วย มีรถตู้จอดอยู่ตรงนี้ เชี่ยแบคติ่งขั้นเทพครับ ผมกำลังจะเดินต่อแต่แบคฮยอนกลับดึงมือผมไว้
“มึงจะไปไหน”
“ไปรอแถวรถตู้ไงจะได้เห็นใกล้ๆ”
“โอ๊ยไอ้ฮุนมึงอย่าแกล้งโง่สิ เดินไปดื้อๆแบบนี้เดี๋ยวสต๊าฟแม่-งก็ไล่มึงออกไปหรอก อยากโดนจับได้หรือไง มาแอบตรงเสานี้ มึงเห็นประตูนั้นป้ะ เดี๋ยวศิลปินจะเดินออกประตูนั้น แล้วพวกเราจะวิ่งเข้าไปหาตอนนั้น แค่นี้พวกสต๊าฟก็ทำไรไม่ได้ละ” แบคฮยอนพูดพร้อมยักคิ้วให้ ประมานว่ากูฉลาด ติ่งเก่งอะไรแบบนี้!!
ยื่นรอได้สักพักผมก็เห็นชายร่างสูงผมสีทองเด่นสง่าเดินออกมา นั่นมันคริสนี่ โอ๊ยขอถอนคำพูดที่บอกว่าหมั่นไส้ หล่อสุดๆไปเลยวุ้ยยยยยยยยยยย
“เห้ยน้องมาได้ไงอะ!” ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อเสียงสต๊าฟดังขึ้น เชี่ยยยยยย.....แบคมันไปอยู่ตรงหน้ารถตู้พวก xoxo ตอนไหนวะ วิ่งไม่รอกูเลย
ผมเห็นเช่นนั้นก็วิ่งตามไปสิครับ จะยืนอยู่ตรงนี้ทำไม
“นี่ก็อีกคนมาได้ไง!! ออกไปๆถอยไปเลยไป!!” สต๊าฟอีกคนดุขึ้นเสียงดัง พร้อมกับกันผมสองคนออกห่างจากรถตู้ เกือบล้มครับ ผลักมาซะแรง บอกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องรุนแรง…
“อย่าผลักแฟนคลับของเราอย่างนั้นสิครับ…” เสียงปาร์คชานยอลดังขึ้น ในขณะที่เดินลงมาจากรถตู้แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกผม ส่วนไอ้แบคที่อยู่ข้างๆก็จิกแขนผมอย่างแรง
โอ้ยยยยกูเจ็บนะ!
“มะ...ไม่เป็นไรครับ” แบคฮยอนตอบติดๆขัดๆ ผมกลัวว่ามันจะสลบไปมากเลยครับ อนาคตแฟน?มายืนประชิดซะขนาดนี้…
“ใช่เด็กที่ตกเก้าอี้หรือเปล่า?” คราวนี้เป็นเสียงคริสที่เดินตามลง โอ๊ยพ่อเทพบุตรสุดหล่อ โอเซฮุนอยากตาย ?.?
“ครับ” ผมสองคนตอบพร้อมกัน
“ทีหลังอย่าทำอีกนะ มันอันตราย แล้วนี่ก็กลับบ้านกันไปได้แล้ว” คริสพูดขึ้นอีกครั้ง ผมยังกลับไม่ได้ภารกิจยังไม่สำเร็จ ผมยังไม่ได้ให้ของไคเลย ทำไมไคไม่ลงมาจากรถบ้างอ่ะ!!
“เอ่อ คือ เอ่อ...ผมยังไม่ได้ให้ของไคเลย ไคกลับไปแล้วหรอครับ” ปากผมมันไวกว่าความคิดตลอด…
“เป็นแฟนบอยหรอหืม?” เสียงชานยอลดังขึ้นหากแต่เหมือนเค้าจะไม่ได้พูดกับผมนะ ชานยอลกำลังถามแบคฮยอนด้วยท่าทีที่น่ารักพร้อมกับเอามือลูบหัวแบคฮยอน…
ฟินเลยสิมึง!! เขินซะตัวบิดจนไส้จะขาดแล้วเว่ย!!
“ไคอยู่ในรถน่ะ นายเดินไปให้เขาสิ พวกฉันจะรออยู่ตรงนี้ กล้ามั้ยละ?” คริสถามผมขึ้น ทำไมจะไม่กล้าวะ!! ถึงจะเขินมากก็เหอะ เป็นไงเป็นกัน โอเซฮุนสู้ตาย!!
ผมเดินจ้ำอ้าวไปที่รถตู้แทนคำตอบ มือเรียวค่อยๆเปิดประตูรถตู้เบาๆ
“จะไปกันได้ยัง ลงไปทำไรกัน นานชิบ” ไคนั่งอยู่ในรถตรงเบาะแถวหน้าที่มีที่นั่งสามที่ เขานั่งอยู่ริมหน้าต่าง ถึงแม้ว่าปากจะขยับพูดแต่ตาก็ยังคงปิดสนิทอยู่
“ผม...” เอาไงดีตอนนี้ตัวสั่นมาก ผมเริ่มกลัวเค้าแล้วล่ะครับ
“หืม?” ไคลืมตาขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเพื่อนไม่ยอมขึ้นรถมาสักที เมื่อลืมตาขึ้นมาถึงกับทำหน้างง ใครที่ไหนมายืนเอ๋อตรงประตูรถวะเนี่ย?
“ผมเป็นแฟนบอยคุณ เอ่อ.. ผะ… ผมแค่เอาของมาให้ อะนี่!” พูดเสร็จผมก็รีบยัดถุงกระดาษสีน้ำตาลเข้าไปในรถ พร้อมกับปิดประตูรถทันที…
“ไอ้แบค!! กลับ!!”
"มีไรกันหรอ?" เป็นเสียงซูโฮที่เดินมาพร้อมกับจือเทาผู้จัดการวงครับ
ผมไม่คิดสนใจอะไรแล้วทั้งนั้น ผมรีบคว้ามือแบคฮยอนออกจากตรงนั้นทันที ตลอดทางที่ลากมันกลับบ้าน มันโวยวายใหญ่เลย...
"มีไรกันหรอ?" เป็นเสียงซูโฮที่เดินมาพร้อมกับจือเทาผู้จัดการวงครับ
ผมไม่คิดสนใจอะไรแล้วทั้งนั้น ผมรีบคว้ามือแบคฮยอนออกจากตรงนั้นทันที ตลอดทางที่ลากมันกลับบ้าน มันโวยวายใหญ่เลย...
“กูกำลังคุยกับชานยอลอยู่นะมึง!! ลากกูมาทำไมเนี่ย!!”
“เถอะน่ารีบกลับบ้านไปลงรูปเหอะสัส!!”
“มึงแม่-งมารขัดขวางกู!!”
“แค่นี้มึงยังไม่ฟิน?”
นี่ไอ้แบคมันยังไม่ฟินหรอครับ ได้คุยกับศิลปินต่อหน้าแบบนี้ บัตร VIP ยังไม่ได้ขนาดนี้เลยนะเว้ย!! ชีวิตนี้จะได้แบบนี้อีกหรือเปล่าเหอะ
“ฟิน!! ฟินมากด้วย... กู... ขอไอดีคาคาโอชานยอลมาด้วยว่ะ.........”
“มึง!!....แล้วเป็นไงชานยอลให้มั้ย!!”
“จะเหลือหรออออออออ โอ๊ยก็ลองขอไปงั้น คือกูไม่คิดว่าเค้าจะให้อะ!!”
“เชี่ยยยยยยยยยย มึงไปบอกชานยอลขอของไคหน่อย”
“ไม่!!”
“ทำไม!”
“อยากลากกูมาทำไมล่ะ กูกำลังขอของคนที่เหลือเลย”
“มึงอ่าาาาาาาาา กูผิดไปแล้วให้อภัยกูเหอะ”
“ก็ได้ แต่วันนี้รูปทั้งหมดที่ลงแฟนเบสมึงทำนะ กูขี้เกียจ งานเสร็จก็เอาของรางวัลไปนะจ๊ะ” เชี่ยแบคพูดจบมันก็เอามือมาเกาคางผมเล่น กวนตีนมากนะมึง!!
โอ๊ย ผมไม่น่าเขินไคแล้วลากแบคฮยอนกลับมาเลย ไม่งั้นผมคงได้คาคาโอครบวงไปแล้ว… เซฮุนเสียใจ ทำไมแบคฮยอนไม่ยอมบอกเซฮุนก่อน ?.?
…………………………………………
หลังจากที่ยืนทะเลาะกับเพื่อนรักอยู่นาน ผมก็ลากสังขารตัวเองมาที่บ้าน หวังว่าพี่อี้ชิงที่ไปทำข่าวคงยังไม่กลับมานะ ยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องกล้อง ฮือ ??
ทันทีที่เข้ามาในห้องผมก็รีบเปิดคอมเพื่อแต่งรูปที่ถ่ายมาวันนี้ นั่งปรับสีรูปไปก็ยิ้มไป วงนี้หล่อจริงๆ!! ยิ่งไปเจอเหตุการณ์วันนี้แก้มผมก็แทบแตก ไม่นึกไม่ฝันว่าชีวิตแฟนคลับแบบผมจะได้เจอกับศิลปินระยะประชิดแบบนี้ ถึงไคเขาจะดูเย็นชาไปบ้างก็ตาม แต่ก็ทำให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ…
ไคอ่า... คิดถึงอีกแล้ว…
เมื่อแต่งรูปเสร็จผมก็อัพลงทวิต ไม่กี่วินาทีเมนชั่นก็เด้งเตือนไม่พักเลย คนรีเยอะเหมือนกันนะเนี่ย โดยเฉพาะรูปไค แฟนคลับเยอะล่ะสิ แอบหวงนะครับ!!!
ครืด ครืด ครืด~
เสียงไอโฟนสั่น ผมละสายตาจากจอคอมแล้วมานอนเกลือกกลิ้งที่เตียง มือเรียวใส่รหัสผ่านไอโฟน เปิดหน้าแอพพลิเคชั่นสีเหลืองดูว่าใครส่งอะไรมา…
"(มึงนอนยัง)" ไอ้แบคมันทักมาครับ
"(ยัง กูเพิ่งลงรูปเสร็จ)" ผมพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
"(ดีมาก กูมีรางวัลจะให้)"
ตาโตทันทีเลยครับรางวัลของมัน นี่มันขอคาคาโอไคจากชานยอลให้ผมจริงๆหรอเนี่ย โคตรกล้าและหน้าด้านอะมึง!!
"(อะไรวะ!!)" ผมแกล้งถามมันไปงั้นแหละครับ ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
"(iakmik94 ไอดีเมนมึงอ่ะ กูเก่งปร้า)"
เก่งมาก มึงเก่งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
"(กูรักมึงที่สุด!!)"
ผมก๊อปไอดีที่แบคส่งมาแล้วกดเสิร์ชหาไอดี......
ใจเต้นมากครับ...หวังว่าจะไม่ตั้งไพรเวทนะ ㅠㅡㅠ
แล้วสวรรค์เหมือนเข้าข้าง คาคาโอของไคปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ผมรีบกดแอดทันทีครับ ฮือ ปริ่มที่สุด เซฮุนปริ่มมากกกกกก!!
ทันทีที่คาคาโอของไคขึ้นว่าเป็นเพื่อนกับผมแล้ว ผมจัดการแคปรูปดิสที่ตั้งใช้งานของไคเป็นทันทีครับ รูปเป็นรูปหมา... คงจะเป็นมงกูสินะ รู้ครับว่าเมนผมชอบหมาแต่ไม่คิดว่าจะชอบขนาดนี้…
ใช้เวลาคิดอยู่นานว่าจะทักไปดีมั้ย... เอาไงดีวะ ทัก ไม่ทัก ทัก ไม่ทัก เครียดโว๊ย จะรบกวนเวลาพักผ่อนของไคหรือเปล่า…
แล้วสุดท้าย... ผมก็ทนเสียงเรียกร้องของหัวใจ?ไม่ได้ครับ ผมพิมพ์ข้อความพร้อมกับส่งรูปภาพที่ผมถ่ายในงานวันนี้ไป มันเป็นรูปที่จงอินกำลังเล่นเบส ผมชอบภาพนี้มาก…
"(รูปนี้ผมถ่ายเองล่ะ ผมชอบรูปนี้มากๆเลย ไคเท่มากๆ ถึงแม้ว่าวันนี้ผมจะตกเก้าอี้จนทำเลนส์กล้องแตก ㅠ.ㅠแต่มันก็คุ้มนะที่ได้ถ่ายรูปไค)"
ข้อความที่แสนยาวเหยียดถูกส่งไปแล้วครับ... และมันก็ขึ้นว่าเขาอ่านแล้วด้วย ผมตัดสินใจส่งข้อความไปอีกครั้ง…
"(ของขวัญที่ให้ไปวันนี้ อย่าลืมแกะดูนะ ฝันดีครับ)"
แก้มผมจะแตกแล้วครับ แค่อ่านก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องตอบก็ได้ นี่แหละความสุขเล็กๆของแฟนคลับ…
คืนนี้ผมหลับฝันดีแล้วล่ะ ระหว่างที่ผมกำลังจะเคลิ้มหลับ ไอโฟนผมก็แจ้งเตือนไม่หยุด... ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดูก็พบว่าคนยังรีภาพ xoxo ที่ผมลงเมื่อตอนค่ำกันอย่างต่อเนื่อง...
ผมสงสัย รูปไหนเนี่ยที่ทำกล่องเมนชั่นแหกขนาดนี้ ผมกดเข้าไปดูถึงกับตาค้างเลยครับ ไม่ใช่เพราะยอดรีทวีต หากแต่เป็นเมนชั่นที่ถล่มกันเข้ามาบอกว่า…
จงอินใช้รูปของบ้านผมเป็นดิสทวิตเตอร์ของเขา!! และที่สำคัญ.....
มันเป็นรูปที่ผมส่งให้เขาในคาคาโอ!!!
มันเป็นรูปที่ผมส่งให้เขาในคาคาโอ!!!
เข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าเขาก็ชอบรูปนี้เหมือนกัน.............
★ ★ ★ ★ ★
ตอนแรกเป็นยังไงบ้างคะ? หวังว่ามันคงจะไม่น่าเบื่อเกินไปน้า ㅠㅠ
ตอนหน้าจะตามมาเร็วๆนี้ค่ะ
- ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ♥
โดนแบนเพราะคำหยาบเยอะ เสียใจอะ ㅠOㅠ
แก้ให้แล้วนะค่า ~
B B
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น