แสบนัก...รักหมดใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรก

     ในเช้าวันสดใสของกรุงเทพฯผู้คนเริ่มวุ่นวาย รถบนถนนก็เพิ่มมากขึ้นนั่นเป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลาไปโรงเรียน ทำงานและอื่นๆ ภายในบ้านหลังใหญ่ทรงบราเซียซึ่งมีการจัดแต่งภายในด้วยของที่มีราคาแพงสามารถบอกได้เลยว่าผู้อาศัยอยู่นั้นจะต้องรวยมาก รูมิเดินลงบันไดบ้านมาด้วยท่าทางงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นนอนทั้งๆที่เธออาบน้ำแต่งตัวแล้ว รูมิเหลียวมองหาพ่อกับแม่ของเธอทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบจนสายตาของเธอไปสะดุดตรงนาฬิกาแขวนที่มีดีไซด์หรู รูมิแทบจะปล่อยแก้วนมในมือเมื่อบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลา 8.00 น.



   \"แย่แล้วรูมิ วันนี้เปิดเทอมวันแรกก็ไปสายซะแล้วเหรอเนี่ย\" รูมิพึมพำกับตัวเองก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถที่นายอาร์มขับมารออยู่แล้ว



   \"นี่ ทำไมนายไม่ปลุกฉัน\" รูมิหันไปต่อว่าน้องชาย



   \"ยัยบ้าเอ๊ยตะโกนหาอะไรห๊า ฉันก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน\" อาร์มตะโกนกลับมาบ้าง



   นี่แหละอาร์มน้องชายของฉันเป็นน้องชายที่ดีมากไม่เคยเรียกฉันว่าพี่เลยสักครั้ง จะว่าไปแล้วหน้าตาของหมอนี่ถือว่าหล่อเลยล่ะ นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างน้องตัวเองหรอกนะ แต่อย่างว่าแหละครอบครัวฉันหน้าตาดีกันทั้งบ้านเลยนี่ ฮิ..ฮิ



   ฉันกับน้องชายสุดที่รักมาถึงโรงเรียนเกือบจะ 9 โมง ทั้งๆที่โรงเรียนเข้า 8.30 น. นี่แสดงว่าฉันมาสายจริงๆเหรอเนี่ย โธ่..หวังจะสร้างประวัติความดีแทนประวัติที่เสียหายตอน ม.ต้นแท้ๆเลยกลับต้องมากลายเป็นแบบนี้ไปซะได้ เฮ้อ..



   \"นี่รูมิเย็นนี้กลับบ้านเองนะ ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ\"



   \"ได้ไง นายต้องไปส่งฉันที่บ้านก่อน\"



   \"ไม่ไป ทำไมกลับบ้านเองไม่ถูกหรือไง ยัยเบ๊อะเอ๊ย\" พูดจบเขาก็เดินหนีไปโดยไม่สนใจคำด่าของฉันเลย



    ฉันค่อย ๆ ย่องไปดูที่ประตูห้องเรียนพอดีว่าอาจารย์ที่ปรึกษายังไม่มาฉันจึงเดินเข้าไปเลือกที่นั่ง ฉันเดินไปจนสุดแถวและฉันก็พบที่นั่งที่ฉันปรารถนา มันเป็นที่นั่งติดหน้าต่างเหมาะแก่การนอนในวิชาที่น่าเบื่อ เช่น ภาษาอังกฤษ



   \"นี่เธอ!\" ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ตัว



   \"เรียกฉันเหรอ\" ฉันมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนิ่ง จะไม่ให้ฉันนิ่งได้ยังไงก็หมอนี่หน้าตาอย่างกับนักร้องซุปเปอร์สตาร์ หุ่นอย่างกับนายแบบอีกทั้งมีผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ตาคมวาวดูมีเสน่ห์ แล้วความคิดของฉันก็หยุดชะงักลงเมื่อฉันได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งที่ออกมาจากปากเขา



   \"ฉันจะนั่งตรงนี้ เธอต้องย้ายไปนั่งที่อื่น มันไม่ใช่คำขอนะแต่มันเป็นคำสั่ง\"



   \"แล้วทำไมฉันจะต้องทำตามคำสั่งนายด้วย\"



   \"นี่ยัยเบ๊อะเธอไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนะถ้าเธอไม่ทำตามคำสั่งของฉันเธอเจอดีแน่\"



   \"คิดว่าฉันกลัวนายเหรอฝันไปเถอะ ฉันมาก่อนฉันจะนั่งตรงไหนมันก็เป็นเรื่องของฉัน\" เอ็มทำท่าว่าจะทะเลาะกับรูมิต่อแต่อาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาซะก่อนเอ็มจึงนั่งลงที่โต๊ะข้างๆรูมิอย่างขัดใจ



   \"ยัยเบ๊อะเธอกล้ามากเลยนะที่ขัดคำสั่งฉัน\"



   \"แน่นอน ถ้าฉันไม่กล้าฉันก็เป็นหัวหน้าแก๊งค์ BR ไม่ได้นะสิ\"



   \"หน้าอย่างเธอเนี่ยนะเป็นหัวหน้าแก๊งค์ ฉันว่ากลับไปกินนมนอนดีกว่ามั้ง\"



   \"นั่นปากเหรอที่พูดน่ะ ว่างๆหัดไปหาหมอบ้างนะ หมาในปากจะได้ไออกมาเพ่นพ่าน\"



   \"นี่เธอว่าฉันเหรอ...ได้ตั้งแต่นี้ต่อไปแก๊งค์ BR จะเป็นศัตรูกับแก๊งค์ มังกร พวกเธอไม่มีทางอยู่อย่างสงบสุขได้แน่ จำไว้\"



   \"ได้...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน\" รูมิพูดอย่างท้าทายก่อนจะเดินออกจากห้องไป