เธอไม่อยู่แล้วนะ...

เนื้อเรื่อง

            เธอไม่อยู่แล้วนะ............นับแต่วันนี้ไป  ฉันจะไม่มีเธออีกแล้ว

        “ยิ้มให้ความผิดหวังอย่างคนคุ้นเคย ยิ้มให้ความมืดมนอย่างคนรู้จักกัน…”

        เพลงนี้ถูกจัดไว้ในเพลย์ลิสต์อันดับต้นๆ ของแผ่นซีดีเพลงที่ฉันไรท์ไว้ฟัง  มันดังขึ้นพอดี  ใช่แล้วล่ะ ความผิดหวังก็คือเพื่อนของฉัน สุขก็ยิ้มได้ เจ็บก็ยิ้มได้ ให้เราแคร์มันเท่ากัน ยิ้มให้มันก็พอ

            เมื่อเพลงนี้จบลง  เพลงถัดไปก็ดังขึ้น  ก่อนน้ำตาจะไหล  ฉันปิดเครื่องเล่นเพลง

            เพลงประกอบภาพยนตร์ที่ฉันชอบมาก  เป็นหนังที่เราสองคนเคยเช่ามาดูด้วยกัน  เมื่อดูหนังจบ ฉันร้องไห้ เธอหัวเราะ

            เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ฉันรู้ว่าเธอคงจะไม่โทรมาหรอก  แม้ว่าในใจลึกๆ จะหวังให้มันเป็นแบบนั้น

            พี่สาวโทรมาชวนไปซื้อของ  และไปนอนที่คอนโดพี่คืนนี้  ฉันตอบตกลง

            มองนาฬิกา  สิบโมงกว่าแล้ว  นึกถึงเวลานี้ของเมื่อหลายวันก่อน  ฉันคุยกับเธอ  ตอนนั้นฉันเป็นที่รัก  ตอนนี้ฉันเป็นคนอื่น

เดินออกจากบ้าน  ใส่เสื้อสีชมพูที่เธอเลือกให้ฉัน  ใส่กำไลที่ฉันต่อราคาจากคนขายจนเธออาย  ฉันใส่ชุดนี้  ฉันคิดถึงเธอ

ที่ห้างสรรพสินค้าวันนี้  มีรถมาจัดแสดง  ฉันเห็นแล้วใจหาย  คันหนึ่งในนั้นเป็นรถรุ่นเดียว สีเดียวกับของเธอ  รถที่ฉันเคยนั่ง  เธอเคยขับ  2 คนกับ 4 ล้อที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน  เหนือจรดใต้  แต่ตอนนี้ข้างหน้าฉันมีรถคล้ายๆ อย่างนั้น  แต่ไม่มีเธอ  ไม่มีฉัน  นั่งอยู่ข้างใน  และฉันรู้ว่าจะไม่มีวันเป็นอย่างนั้นอีกต่อไป

วันนี้วันเสาร์  คนค่อนข้างเยอะ  สำหรับบางคนวันนี้เป็นวันหยุด  และเธอก็เป็นอีกคนหนึ่งที่หยุดวันนี้

ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากจะมาที่นี่ในช่วงนี้  ภาพความทรงจำต่างๆ ยังคงชัดเจน  ทุกที่ที่เคยมีฉัน และเธอ

พี่มารออยู่นานแล้ว  พร้อมกับหลานชายตัวเล็กของฉัน  เจ้าตัวเล็กวิ่งเข้ามากอดฉันทันทีที่เห็น  กอดเล็กๆ ของหลาน  ทำให้คิดถึงอ้อมกอดใหญ่ๆ ของใครคนหนึ่ง  ที่นับจากวันนี้จะไม่ได้สัมผัสมันอีกต่อไปแล้ว

พี่สาวจะซื้อเสื้อ  ฉันไปช่วยเลือก

ผ่านร้านเสื้อผ้าบุรุษ  อดแวะเข้าไปดูไม่ได้

ก็มันเคยชิน  ทุกครั้งเวลามากับเธอ  เธอเคยให้ฉันช่วยเลือกให้

วันนี้...ฉันเข้าไปดู  เสื้อใหม่  แบบสวยเยอะเลย  แต่ไม่รู้จะซื้อไปให้ใครใส่

เดินออกจากร้าน  ท่าทางร่าเริง  ไม่มีใครรู้  ดวงตาที่ทำเป็นยิ้ม  กำลัง...ทำใจ

โชคดีที่พี่สาวไม่ชวนไปจตุจักร  เพราะที่นั่น...ความทรงจำ  เยอะกว่านี้มาก

อดมองไม่ได้  ถ้าเห็น  ผู้ชาย  ร่างท้วม  สูงประมาณนี้  อดชะเง้อไม่ได้  กลัว....ว่าจะบังเอิญ  เป็นเธอ  เพราะรู้ว่าต่อไปนี้นัดเจอ คงยาก  ก็เลยหวัง  อาจจะพบเธอแบบไม่ได้ตั้งใจ  แต่คิดอีกที  ถ้าพบเธอ  จะทำยังไง  น้ำตาที่พึ่งหยุดไหล  ยังไม่อยากให้มันถูกใช้งานอีก

หลานชาย  ตัวน้อย  เดินจูงมือฉัน  และพี่สาว  มือเล็กๆ ของหลานชาย  ไม่ใช่มือใหญ่ๆ ของใครบางคน

เรา 3 คน ในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่  กับใครอีกก็ไม่รู้มากมายเต็มไปหมด

ผ่านตู้ ATM เธอเคยมากดเงินที่นี่  กดอย่างต่ำก็ห้าพัน  เวลามากดพร้อมกัน  ฉันกดสองร้อย  เธอบอกฉันกดน้อย  ฉันบอกเธอกดเยอะ  เธอบอกต่อไปจะให้ฉันกดเงินให้  กดแบบพอดีๆ ไม่เยอะไม่น้อย  เธอบอกดีใจที่มีฉันอยู่  ต่อไปจะได้ใช้เงินน้อยลง

ในห้างสรรพสินค้า  มีร้านอาหารชื่อดังอยู่หลายร้าน  และทุกร้านเคยมีภาพเราสองคนนั่งรับประทานอาหารอย่างมีความสุขอยู่ในนั้น  ร้านกาแฟตรงนั้นที่ฉันเคยบ่นเธอเรื่องสั่งของหวานมากเกินไป  ร้านไอศรีมที่เธอเคยบังคับให้ฉันกินเค้กชิ้นใหญ่

รู้ก็แค่ว่าต่อไป...ฉันจะต้องมากินคนเดียว  หรือมากับคนอื่น ที่ไม่ใช่เธอ

พี่สาวชวนไปดูหนังต่อ  พี่เลี้ยง ฉันตอบตกลง

โปรแกรมหนังน่าเบื่อ  มีหนังแค่ 3 เรื่อง 2 เรื่องฉันดูแล้ว

ดูกับเธอ ทุกวันเสาร์หรือวันอาทิตย์ที่เธอว่าง  เธอชอบดูหนัง  ฉันชอบอยู่กับเธอ

หนังเรื่องนี้เคยดูแล้ว ไม่เป็นไร  ดูเป็นเพื่อนพี่

พี่ซื้อป็อปคอร์น  จำได้ เธอเคยป้อนให้ฉัน ฉันเคยแกล้งยัดใส่ปากเธอ

ดูหนังจบ  ออกจากโรงหนัง  เปิดโทรศัพท์  นึกถึงเธอ  เธอบอกให้ปิดโทรศัพท์เวลาดูหนังและอยู่ในปั๊มน้ำมัน  ฉันเชื่อเธอ  และทำตามมาโดยตลอด

พอเปิดเครื่อง  ก็มีข้อความ  แจ้งว่า เธอโทรมา

ฉันดูเวลา  เพิ่งไม่นาน  ฉันโทรกลับ

ติดรอสาย  เธอคุยกับใครอยู่  อยากรู้จัง  คงเป็นคนใหม่ของเธอ  กลัวเธอรำคาญ  รีบกดวาง

หลายนาทีผ่านไป  เธอโทรกลับมา...เธอบอก  กำลังกินข้าวอยู่

เดิมที  พรุ่งนี้  เธอขอให้ฉันไปดูหนังกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย  และเธอบอกจะโทรมาถามคำตอบจากฉันวันนี้

เมื่อเธอโทรมา  สิ่งที่ฉันเตรียมจะบอก  ก็คือ  ฉันไม่สามารถไปกับเธอได้  เพราะฉันไม่ว่าง  พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง  วันต่อๆ ไปฉันก็ไม่ว่าง  และจะไม่ว่างตลอดไปด้วย

ฉันบอกกับเธอว่าฉันกับเธอไม่ควรติดต่อกันอีก  ฉันบอกเธอว่าฉันไม่อยากคุยกับเธออีกแล้ว

ความจริงฉันอยากคุยกับเธอ  อยากเจอเธอ  อยากมองหน้าเธออีก  แต่ฉันก็ต้องฝืนทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการ  ฉันคิดว่าทำแบบนี้มันถูกต้องแล้ว

ถ้าไม่ทำแบบนี้  ถ้าไม่บอกเลิกให้ขาด  ฉันกลัว....กลัวความหวังที่เธอจะกลับมา  มันจะคอยบั่นทอนจิตใจฉัน  ฉันกลัวว่าฉันจะต้องรอเธอวันแล้ววันเล่าอย่างไร้จุดหมาย  แม้ความหวังอันน้อยนิดจะพอมี  แต่ฉันก็ต้องรีบตัดมันออกไปจากใจเสียที  ก่อนอะไรๆ มันจะเลวร้ายไปกว่านี้

ภาพของเธอยังคงปรากฏอยู่  แต่ฉันมั่นใจว่าจะลืมเธอได้  อีกไม่นาน  ฉันจะเข้มแข็ง  และกลับเป็นฉันคนเดิม  ตอนนี้ฉันก็เป็นฉันนี่นา!?

พี่ชวนไปกินผัดไทยร้านอร่อย  ร้านนี้ก็เพิ่งเคยกินครั้งแรก  อร่อยมากเลย  นึกถึงเธออีกแล้ว  เธอเป็นคนชอบกิน  และชอบหาร้านอาหารใหม่ๆ  เธอคงดีใจที่รู้ว่ามีผัดไทยเจ้าอร่อยซ่อนอยู่ตรงนี้อีกร้านนึง

ฉัน  พี่  และหลานชายขึ้นมอเตอร์ไซต์กลับคอนโดฯ

ตอนนี้เริ่มค่ำ  ตอนเย็นวันเสาร์

ผ่านร้านเบียร์  ที่ร้านเปิดช่องบอล  คิดถึงเธออีกแล้ว

เธอชอบออกจากบ้านไปดูบอลทุกเย็นวันเสาร์  ดึกดื่นแค่ไหนก็ต้องไป

และเมื้อเธอกลับถึงบ้าน  เธอจะโทรมารายงานฉัน  ว่าเธอกลับถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว

ดึกดื่นแค่ไหน  ฉันก็ตื่นมารับโทรศัพท์เธอ

ต่อไปนี้ก็จะไม่มีแบบนั้นแล้ว

สายลมยามค่ำในฤดูหนาว  หนาวเหลือเกิน  หนาวมาก  ฉันยอมรับว่าตัวเองกำลังหนาวสั่น  แม้จะใส่เสื้อกันหนาวแล้วก็ตาม

ฉันเป็นคนขี้หนาว  และเธอก็จะกอดฉันทุกครั้งที่ฉันบ่นว่าหนาว

ตอนนี้เธอเป็นไงบ้างนะ  อากาศหนาวขึ้นทุกวันๆ

เธอจะใส่เสื้อรึเปล่า  เธอไม่ชอบใส่เสื้อ  ฉันกลัวเธอจะป่วยจัง

ถึงห้องพี่สาวแล้ว  ฉันเข้าห้องน้ำ  อาบน้ำ

ฉันสระผม  เปิดฝักบัว  ปล่อยให้สายน้ำเย็นๆ ค่อยๆ ไหลชโลมเส้นผม  ไม่หนาวเท่าไร...ที่ใจหนาวกว่า

ฉันมองกระจก....คนในกระจกคือตัวฉันเหรอ

ยัยคนนี้ก็ไม่ได้ขี้เหร่นี่นา...แล้วทำไม  จะต้องเอาตัวเองมาจมปลักอยู่กับผู้ชายคนเดียว  การจะหาคนใหม่สำหรับฉันไม่ใช่เรื่องยาก  ฉันจะลืมเธอ  และกำลังจะทำได้

ที่ระเบียงห้องของพี่สาว  มองจากชั้นสี่  มองไปทั้งด้านล่างและบนท้องฟ้า

ไม่ว่าฉันจะอกหักหรือสมหวังในรัก...  ดวงดาวก็ยังคงส่องแสงเหมือนเดิม

ลมก็ยังพัดเหมือนเก่า...

ภาพกรุงเทพยามราตรีเบื้องหลังที่ไม่เคยหลับใหลก็วิ่งไปเหมือนทุกๆ วัน...

แล้วทำไมตัวฉันจะต้องเปลี่ยนไปด้วย

ผีเสื้อตัวน้อยขยับปีกบินหนีจากต้นกระบองเพชรต้นจิ๋ว  ที่พี่สาวซื้อมาวางไว้ริมระเบียง  ตอนนี้มันกำลังออกดอกสีแดงสด  เจ้าดอกไม้ที่แข็งแรงเสียเหลือเกิน

ต้นกระบองเพชร  ไม่มีน้ำ  มันยังอยู่ได้

ฉัน  ไม่มีเธอ  ทำไมจะอยู่ไม่ได้

เธอเป็นแค่คนๆ หนึ่ง  ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป  ฉันไม่ควรจะเสียใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเราอีก

ฉันคิดออกแล้ว  ว่าชีวิตของฉันจะเดินต่อไปอย่างไร…

ชีวิตของฉันจะต้องดีขึ้น  ฉันจะทำตัวเองให้ดูดี  และคนใหม่ของฉันจะต้องดีกว่าเธอ

สักวันหนึ่ง  เราจะพบกันอีกครั้ง......ฉันสัญญา

เช้าวันนี้หนาวกว่าทุกวัน...  พระอาทิตย์ตื่นสาย  6 โมงเช้าแล้ว  ท้องฟ้ายังเป็นสีเทาอยู่เลย

เธอมาที่นี่  ฉันเห็นเธอมาที่นี่  ฉันแน่ใจว่าเป็นเธอ  และฉันก็แน่ว่าเธอกลับมาหาฉัน

เธอร้องไห้  เธอเสียใจใช่ไหมที่เธอทำอย่างนั้นกับฉัน

ดีใจจังที่ได้เห็นน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเธอ

ทำไมผู้คนต้องส่งเสียงดัง  ทำไมต้องมามุงดูกันด้วย

มันแปลกนักหรือไง  กับการที่ฉัน  จะลงมาจากคอนโดชั้น 4 ........โดยไม่ใช้บันได!  

สักวันหนึ่ง  เราจะพบกันอีกครั้ง......ฉันสัญญา

 



-----------------------------------------------------------------------------------------เดี๋ยวก่อน......อย่าเพิ่งไป

อ่านแล้วฝากคอมเม้นให้หน่อยนะ  คือเรื่องนี้เราต้องส่งอาจารย์น่ะ

อ่อ  มีอีกหลายเรื่อง เพราะเราต้องทำรวมเล่ม
ใครอยากอ่านอีกก็มาคอมเม้นนะจ๊ะ ฝากด้วยล่ะ

ขอบคุณๆๆ ^0^