คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 12 เรลา
ในขณะที่ชายหนุ่มผมสีม่วงกำลังโศกเศร้าเสียใจกับการกระทำของตนอยู่นั้น ได้มีร่างลึกลับของหญิงสาวผู้หนึ่ง คาริตาร์ซึ่งเดินออกมาจากต้นไม้ที่เธอหลบอยู่ก็เห็นร่างของหญิงสาวผู้นั้นเช่นกัน มันทำให้เธอถึงกับตกตะลึง
“เรลา....” คาริตาร์พูดขึ้น... ร่างของผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับคาริตาร์ทุกประการ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือแม้แต่ชุดเสื้อผ้า! เพียงแต่เรลาถือดาบเล่มหนึ่งอยู่
‘เฉื่อก!!!!!!!!!!’ ไม่กี่วินาที ที่เมทิสต์และคาริตาร์ได้เห็นเธอ เรลาก็ใช้ดาบนั้นแทงที่บริเวณท้องของเมทิสต์ แต่เมทิสต์กลับยิ้มด้วยแววตามีความสุข ก่อนจะดันดาบที่แทงอยู่เพียงเล็กน้อยให้ทะลุร่างของตน คาริตาร์ถึงกับต้องปิดตาด้วยความกลัว แต่เรลากลับมีสีหน้าที่นิ่งราวกับไร้ความรู้สึก เมทิสต์ค่อยๆล้มลงไป คำสุดท้ายที่ออกมาจากปากของเขาคือ...
“ขอบใจนะ...”
ชายหนุ่มผมสีม่วงก็ได้ตายไปอีกคน คาริตาร์ตกใจมาก แต่เธอก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ เรลาหันใบหน้าที่เปื้อนด้วยเลือดของเมทิสต์น่าสยดสยองมาทางคาริตาร์ คาริตาร์จึงเดินตัวสั่นถอยร่นไปเรื่อยๆ จนชนกับซากต้นไม้ข้างหลัง เรลาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาสีมรกตของทั้งสองที่เหมือนกันทุกประการ หากแต่คู่หนึ่งมองอีกคู่หนึ่งด้วยความเคียดแค้น
“คาริตาร์...” เรลาเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก มือที่ถือดาบเปื้อนเลือดของเธอจ่อไปทางคาริตาร์
“...ระ...เรา...เป็น..พี่น้องกัน..นะ... ฝาแฝด..กัน..ไง..” คาริตาร์พูดด้วยความหวาดกลัว
“หึ..หึ... เปล่าเลย...คาริตาร์...” เรลายื่นมือเปื้อนเลือดของเธอมาลูบหน้าของคาริตาร์
“เราเป็นคนเดียวกันต่างหากล่ะ....” เรลาพูด ก่อนจะหัวเราะ
“...อะ..ไรนะ..” คาริตาร์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“...ทุกคนหลอกเธอกันหมด... เธอเป็นลูกคนเดียว... คาริตาร์.... เรลาเป็นแค่คนที่เธอสร้างขึ้นมาจากจินตานาการของเธอ... ซาตานต้องการให้เธอรู้ความจริง...”
“...งะ...งั้น..พ่อเลี้ยงก็...”
“ใช่... เธอเป็นคนฆ่าเขาเอง....คาริตาร์...”
“ไม่....ไม่!...ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” คาริตาร์เอามือกุมหัวหลับตาปี๋....
หญิงสาวผมบลอนซ์เงิน ลืมดวงตาสีมรกตเป็นประกายขึ้น ร่างของเรลาหายไปแล้ว... ในมือของคาริตาร์ถือดาบเปื้อนเลือดอยู่ หญิงสาวแสยะยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน... แววตาของเธอในตอนนี้เหมือนกับเรลาไม่มีผิด!
................................................
“แม้แต่ปีศาจ ยังสู้ฉันไม่ได้ มีหรือที่ฉันจะแพ้ให้กับมนุษย์...” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำพูดไปยิ้มไป พลางมองเด็กหญิงมฤตยู และไอซ์ มิกะซึ่งนอนอยู่บนพื้นอย่างสะใจ
‘ฉึ่ก!!!’ เสียงดาบแทงทะลุร่างดังขึ้นอย่างไม่มีใครทันตั้งตัว คาริตาร์จับดาบแทงเด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำด้วยแววตาโหดเหี้ยมไม่แพ้กัน เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำแทบจะไม่เชื่อสายตาตนเอง แล้วเด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำก็ใช้ดาบของตนแทงคาริตาร์กลับ
‘เฉือก!....’ คาริตาร์ล้มลงไปจมกองเลือด เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำเดินเซไปมา ไม่สามารถทรงตัวได้จนล้มลงไปเช่นกัน เธอดึงดาบออกจากตัวของเธอแล้วเอามือกุมบาดแผลไว้ เด็กหญิงมฤตยูเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำและแสยะยิ้ม
“มีดนี่...” เด็กหญิงมฤตยูหยิบมีดของเด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำที่เธอเก็บไว้ในตอนแรก
“ฉันให้เธอ...” เด็กหญิงมฤตยูยื่นมีดเล่มนั้นให้
“...ทำไม.....”
“ไว้ฆ่าตัวตาย.... หึหึ.. ความตายน่ะแค่เรื่องจิ๊บจ๊อย เพราะสิ่งที่เธอต้องเผชิญต่อไปนี้มันยิ่งกว่าความตายซะอีก ” เด็กหญิงมฤตยูว่า ก่อนจะกลับหลังหัน แล้วชูมือซึ่งเธอเอานิ้วชี้ไขว้กับนิ้วกลางขึ้น มีงูเหลือมขนาดใหญ่ 2 – 3 ตัวมารัดร่างของเด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนเสียงร้องนั้นจะหายไป... ปีศาจไอซ์ มิกะลุกขึ้นมา
“ไอซ์ มิกะ… ไปช่วยพี่เธอซะ...” เด็กหญิงมฤตยูบอก ก่อนจะเดินหายไปหมอกควัน...
.............................................
ร่างของเรโอเนลถูกลมพัดแรงจนพลาดท่าเกือบจะตกหน้าผา โชคดีที่เธอใช้มือยึดเถาวัลย์ริมหน้าผาเอาไว้ได้ทัน แต่เธอก็ไม่สามารถปีนขึ้นมาได้อยู่ดี แล้วเสียงของซาตานก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“…สนใจให้ฉันช่วยอะไรไหมจ๊ะ... แม่หนู...” เรโอเนลได้ยินดังนั้นจึงตอบไป
“…ช่วยฉันแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ บ้านของฉัน...ซาตานก็เผาไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ เพื่อนๆของฉัน..หรือแม้แต่พี่พัตรก็คงตายเพราะฝีมือซาตานใช่ไหม!”
“หึหึ... เปล่าหรอก..ฉันแค่ใช้ภาพลวงตาเพื่อล่อให้เธอมาอยู่ที่นี่เท่านั้นเอง ไม่ได้เผาบ้านของเธอจริงๆหรอก...” ซาตานว่า พลางเนรมิต ภาพบ้านของเรโอเนลที่อยู่ปกติดีทุกอย่างขึ้นมาให้เธอดู...เรโอเนลจึงยิ้มดีใจ
“แต่ตอนนี้เธอกำลังเดือดร้อน... ฉันจะช่วยเธอ... แลกกับการทำภารกิจเล็กๆน้อยๆ ตอบตกลงแล้วฉันจะบอก....มิฉะนั้น เถาวัลย์นั่นขาดแน่!” เรโอเนลมองไปที่เถาวัลย์ที่เธอเกาะอยู่ก็พบว่าใกล้จะขาดเต็มทน
“ตกลง!!!” เรโอเนลรีบตอบ
“อา.... ดีมาก... ภารกิจของเธอก็คือ...ฆ่าปีศาจที่ชื่อว่า ไอซ์ มิกะ ซะ!” ว่าแล้วเสียงของซาตานก็หายไป แต่เรโอเนลยังติดอยู่ริมหน้าผา พลันลมแห่งความเหน็บหนาวราวกับหิมะก็พัดเข้ามา มีน้ำแข็งก่อตัวขึ้นใต้เท้าของเรโอเนล ทำให้เรโอเนลสามารถเหยียบก้อนน้ำแข็งนั้น แล้วปีนขึ้นมาจากหน้าผาได้สำเร็จ และเธอก็ได้เจอกับปีศาจน้อยผิวซีดเผือด ผู้มีเกล็ดหิมะหลุดออกมาตลอดเวลา...
ความคิดเห็น