คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 7 สถานที่แสนสนุก
“ฮ่าๆๆ หนูชนะอีกแล้ว!!!” สาวน้อยชูมือขึ้นดีใจ ซึ่งเป็นภาพที่คนใช้ที่นั่นเห็นจนชินตา เพราะไม่มีใครเคยเล่นชนะเรโอเนลได้เลยสักคนเดียว
“โกงรึเปล่าเนี่ย...” คนใช้แอบซุบซิบกัน
“อะไรนะ!” เรโอเนลตะโกนขึ้น
“พวกเราไม่เล่นแล้ว เล่นทีไรก็แพ้ทุกที ไปกันดีกว่าพวกเรา” ว่าแล้วคนรับใช้ทั้งหลายก็แยกย้ายกันไป ปล่อยเรโอเนลให้นั่งอยู่คนเดียว สาวน้อยหยิบไพ่ขึ้นมาสับดู ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยเล่นไพ่แพ้ใครเลยสักเดียวเดียว แต่การที่ชนะตลอดมันก็ทำให้ไม่ใครอยากจะเล่นกับเธอ
“เฮ้อ....ถึงพ่อกับแม่จะกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันก็จริง แต่เราก็ยังรู้สึกเหงาอยู่ดี..” เด็กสาวถอนหายใจ “มีแต่พี่พัตรคนเดียวเท่านั้น ที่ยอมเล่นกับฉัน แม้จะแพ้ทุกตาเลยก็เถอะ... ไม่รู้ตอนนี้พี่พัตรหายไปไหน...ไม่มาทำงานตั้งหลายวันแล้ว” เรโอเนลรำพึง
“ไฟไหม้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อยู่ดีๆก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากข้างล่าง พลันควันไฟก็พุ่งทะลักออกมา เปลิวเพลิงกำลังลุกโชนและเผาไหม้บ้านอันใหญ่โตราวกับคฤหาสน์ของเธอ เรโอเนลรีบวิ่งหลบเปลวไฟมาด้านล่าง โชคดีที่เธอปลอดภัย แต่ไฟที่กำลังไหม้อยู่นั้น มีรูปร่างของเปลิวไฟที่น่าเกลียดน่ากลัว ราวกับเป็นปีศาจจากซาตาน เรโอเนลรีบวิ่งหนีไปให้ไกลจากบริเวณนั้นให้มากที่สุด แต่ควันสีดำจากเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำนั้น กลับไล่ตามเธอมาติดๆ จนสุดท้ายร่างของเธอก็หายไปกับควันไฟนั้นเอง
....................................................
เรโอเนลลืมตาตื่นขึ้นมา เธอเห็นภัทรมนนั่งอยู่ข้างๆ สาวน้อยจึงพยุงตัวเองลุกขึ้นมา
“พี่พัตร....” เรโอเนลเรียก “ที่นี่ที่ไหน... แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เรโอเนลหันซ้ายหันขวา เห็นซากปรักหักพัง คล้ายกับว่าเป็นสิ่งก่อสร้างเก่าๆที่พังทลาย มีฝุ่นเกาะไปทั่ว
“ซาตานพามา....” เมทิสต์ซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลพูดขึ้น
“ซาตาน?” เรโอเนลทำหน้าแปลกใจ
“มันหลอกพวกเรา... ” อินดิโกซึ่งกำลังพยุงร่างของคาริตาร์ที่ยังนอนสลบอยู่พูดขึ้น
“คุณหนู...ไปทำสัญญากับมันได้ยังไง...มันบังคับคุณหนูใช่ไหม!? ” พัตรถาม
“เปล่า....หนูอยากทำเองแหล่ะ.. ก็หนูไม่คิดว่ามันจะทำอะไรเราได้นี่นา คิดไม่ถึงว่ามันจะถึงขั้นเผาบ้านของหนูขนาดนี้!”
“ยัยเด็กแสบ... สิ่งที่ซาตานทำให้ความปรารถนาของเราเป็นจริงน่ะ มันก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้นแหล่ะ” รีเบลว่า
เรโอเนลเห็นชายหนุ่มทั้งสามมาอยู่ที่นี่ด้วยก็งุนงงมาก
“มันบอกให้ทำภารกิจอะไรรึเปล่า?” พัตรถามต่อ เรโอเนลส่ายหัว คาริตาร์ค่อยๆขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นมา
“คาริตาร์” อินดิโกพูด คาริตาร์โผเข้ากอดอินดิโกด้วยความกลัว อินดิโกจึงโอบร่างบางๆของหญิงสาวไว้
“แล้วพี่พัตรล่ะ ซาตานสั่งให้พี่ทำอะไรรึเปล่า?” เรโอเนลถามกลับ
“ตอนนั้นพี่กำลังจะฆ่าตัวตาย เพราะเรื่องพ่อของพี่...” พัตรยื่นข้อมือที่เป็นรอยแผลให้เรโอเนลดู “แต่แล้วพ่อของพี่ก็มาช่วยไว้...พี่ลืมตาขึ้นมาก็เจอพ่อของพี่นอนฟุบอยู่ข้างๆ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ซาตานก็จับพี่มาที่นี่แล้ว” พัตรเล่าด้วยแววตาเศร้าๆ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า....” อยู่ดีๆก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น แต่คราวนี้ไม่ใช่เสียงแหบพร่า กลับเป็นเสียงแหลมเล็กของเด็กน้อยแทน ทั้งเมทิสต์และอินดิโกได้ฟังเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่าเป็นเสียงของ ‘เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำ’...
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ เด็กๆของฉัน... อ้อ! และผู้มาเยือนด้วย...”เสียงแหลมนั้นดังขึ้นราวกับติดลำโพงไว้รอบทิศทาง
“แกคิดจะเล่นอะไรอีก...” รีเบลพูด
“หึหึหึ... ที่นี่..ทุกคนจะเจอกับความสนุก ตื่นเต้น จนแทบลืมหายใจ จงระวัง! เพราะซาตานจะมาจับคุณโดยไม่รู้ตัว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” สิ้นเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งนั้น กำแพงหินเก่าๆบริเวณนั้นก็พังทลายลงมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนจึงต้องวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต โดย พัตรและเรโอเนลวิ่งหนีไปทางเดียวกัน รีเบลวิ่งหนีไปทางหนึ่ง อินดิโกจับมือคาริตาร์พาหนี ส่วนเมทิสต์วิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง ทั้งหมดวิ่งแยกออกเป็น 4 ทาง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” อีกฝั่งหนึ่ง เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำกำลังยืนหัวเราะสะใจอยู่กับผลงานล่าสุดของเธอ ข้างๆตัวเธอมีหมอกควันสีดำก่อตัวขึ้น และมีเสียงแหบพร่าดังออกมาจากหมอกควันนั้น
“ฉันดีใจ...ที่เธอมาเป็นพวกเดียวกับฉัน...”
“หึหึ... ฉันต้องการที่จะมีอำนาจ และควบคุมชีวิตของคนอื่นได้แบบนี้ตลอดไป...” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำว่า
“แต่เธอก็อย่าลืมสัญญาล่ะ ฉันให้อำนาจซาตานกับเธอ ฉันก็สามารถเอาคืนได้เช่นกัน” เสียงซาตานพูดอย่างหนักแน่น
“แน่นอน.... ฉันไม่ลืมหรอก แต่ตอนนี้ น่าจะมีด่านยากๆ ให้ไอ้เศษขยะพวกนี้มันได้เจอสักหน่อย! ” ว่าแล้วเด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำก็โบกมือราวกับกำลังร่ายคาถา เกิดลมแรงขึ้นในบริเวณที่คนทั้ง 6 วิ่งไป แววตาของเด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำเริ่มฉายแววแห่งความโหดร้ายมากขึ้น แต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา
“เรจิน่าเหรอ... เข้ามาสิ..” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำหยิบลูกตาดองมาโยนเล่น
“แกทำอะไร!!!” เรจิน่าตะโกนใส่
“แหมๆ ทำไมเหรอ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน แกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของฉันก็ทำไปสิ ภารกิจที่ฉันให้ไปทำน่ะ เสร็จแล้วรึยังไง!” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำยังคงโยนลูกตาดองอย่างสนุกสนาน เรจิน่ากำมือแน่นและจ้องเด็กน้อยตาเขม็ง
‘ฉึ่ก!’ เรจิน่าปามีดสั้นเจาะเข้าที่กลางลูกตาดองพอดี เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำหันมามองเธอด้วยความประหลาดใจ
“เรจิน่า เดี๋ยวนี้เธอกล้า...” เรจิน่ากระโดดขึ้นแล้วชักดาบเข้ากระหน่ำฟันไปที่เด็กน้อยทันที แต่เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำหลบได้ทุกครั้ง แล้วใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางจับดาบของเรจิน่าเอาไว้
“ฉัน...ไม่ใช่...ทาส...ของแก...” เรจิน่าว่า ก่อนจะทิ้งดาบเล่มนั้น แล้ววิ่งหนีไป
“หึ... เป็นห่วงกันจริงนะ..” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำยกมือขึ้นดูเลือดที่หยดจากนิ้วชี้และนิ้วกลางของเธอ แล้วเลียเลือดนั้น ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปาก
“คอยดูก็แล้วกัน ว่าแต่ละคน...จะตายยังไง!!!”
.......................................................................
ความคิดเห็น