คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 2 เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำ
เด็กสาววัย 17 ปีผู้หนึ่งกำลังสับไพ่อย่างเยือกเย็น ผมสีขาวปนชมพูอ่อนคลอเคลียพลิ้วไหวตามแรงลมอยู่ตรงกลางหลัง ดวงตาสีแดงฉานเปล่งประกายราวกับกับดวงไฟ ในชุดกระโปรงสีแดงงดงาม
“เรจิน่า เดลล่านอท” เสียงแหลมเล็กที่พูดขึ้น ทำให้เด็กสาวต้องหยุดชะงัก
“อ้อ! ลืมไป เรียกชื่อใหม่แล้วไม่หัน หรือว่าจะต้องให้ฉันเรียกชื่อเก่าของเธอนะ เฮเลนน่า” เงาดำๆเดินเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น
“หุบปากซะ! ฉันไม่อยากได้ยินชื่อนั้นอีก” เด็กสาววางไพ่ลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยของแปลกๆ อย่างเช่นหัวกะโหลก ลูกตาดอง หรือกระดูกและเขี้ยวของสัตว์ต่างๆ เงานั้นก้มลงจุดไฟที่เทียนไขบนหัวกะโหลก แสงสว่างทำให้เห็นหน้าตาของเด็กหญิงที่ดูไร้เดียงสาในชุดโลลิต้าสีดำ
“เธอเคยได้ยิน เรื่องของ ‘ซาตาน’ รึเปล่า?” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำถามขึ้น
“มีภารกิจอะไรจะให้ฉันทำอีก ก็บอกมาเลยดีกว่า”
“หึหึ... รีบร้อนจังนะ คราวนี้มันไม่เหมือนคราวก่อนๆนะ สิ่งเธอกำลังจะสู้ด้วย…”
“คือซาตานงั้นเหรอ?”
“คือโชคชะตา ต่างหากล่ะ” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำหยิบไพ่สำรับนั้นขึ้นมา แล้ววางลงบนโต๊ะจำนวน 5 ใบ ซึ่งด้านหลังไพ่มีตัวอักษรเขียนเป็นคำว่า Satan
“หมายความยังไง?”
“มันกำลังจะมา…” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำกระซิบบอก ก่อนจะเดินจากไป
“ไพ่ 5 ใบ ฉัน เมทิสต์ อินดิโก อวามารีน รีเบล...” เรจิน่ารำพึง
เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำเข้ามาในห้องของตน ซึ่งเต็มไปด้วยกองตำราศาสตร์มืด กลิ่นฝุ่นและกลิ่นเหม็นจากซากสัตว์คละคลุ้งไปทั่ว
“ออกมาเถอะ... อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธออยู่ที่นี่ มฤตยู” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำพูดขึ้น เด็กหญิงมฤตยูเดินออกมาจากมุมมืด พร้อมด้วยอสรพิษตัวหนึ่งเลื้อยออกมาพร้อมกับเธอ
“เธอคิดจะทำอะไรน่ะ มฤตยู” แต่เด็กหญิงมฤตยูไม่สนใจฟังคำถามนั้น เธอลูบหัวของเจ้าอสรพิษอย่างสบายอารมณ์ เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำจึงขว้างมีดสั้นเข้าปักที่ตัวงูตัวนั้นพอดี
“อย่าคิดว่าฉันจะสู้เธอไม่ได้นะ มฤตยู” เด็กหญิงผู้ใส่ชุดโลลิต้าสีดำแสยะยิ้ม
“ฉันก็ไม่เคยคิดจะสู้กับเธอ หรือแม้แต่กับใคร” เด็กหญิงมฤตยูดึงมีดนั้นออกจากตัวงู แล้วหยิบผ้าสีขาวขึ้นมาเช็ดเลือด
“ฉันจะทำลายสัญญานั่นให้ได้ ฉันไม่กลัวซาตานของเธอหรอกนะ”
“งั้นฉันจะรอวันนั้น May the satan always stays with you…” เด็กหญิงมฤตยูอุ้มร่างของอสรพิษตัวนั้นขึ้นมาก่อนจะพูดว่า “มีดสวยดีนะ” แล้วเดินจากไป
.............................................................................
ในค่ำคืนที่ฝนตกหนัก ลมพัดแรงราวกับมาพายุเข้า
อินดิโกกำลังนั่งทำงาน และพยายามหาข้อมูลเพื่อนำมาแต่งนิยายของตนอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“เสียงอะไรน่ะ...” ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ อยู่ที่หน้าบ้าน เขาจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู ก็พบกับร่างของหญิงสาวอันบอบบาง ผมยาวถึงกลางหลังสีบลอนซ์เงิน ดวงตาเป็นสีมรกต กำลังยืนตัวสั่นด้วยความหนาวและหวาดกลัว ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงพาเธอเข้ามาในบ้าน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและผ้าห่มหนาๆมาห่มตัวเธอเพื่อป้องกันความหนาว
“ทำไมเธอถึงมาเดินตากฝนอยู่คนเดียวแบบนั้นล่ะ” อินดิโกถาม
“...” หญิงสาวนิ่งเงียบ
“... ไม่อยากจะตอบก็ไม่เป็นไร ... ฉันชื่อ อินดิโก เป็นนักเขียน เธอล่ะ”
“ฉัน...คาริตาร์...”
“คาริตาร์... ชื่อเพราะจังเลย เธอพักอยู่บ้านฉันก่อนก็ได้นะ ให้ฝนซาก่อนแล้วฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน”
“บ้านเหรอ... ไม่...” น้ำตาของเธอเริ่มไหล
“เธอมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ บอกฉันได้นะ” อินดิโกพูด เด็กสาวพยักหน้า ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวอันขมขื่นในชีวิตของเธอ
“พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ฉันยังเด็ก เรลาพี่สาวของฉันไปอยู่กับพ่อ แต่ตอน7ขวบก็มาอยู่กับแม่ อาจเพราะเธออยู่กับพ่อ จึงมีนิสัยคล้ายกัน และนั่นทำให้แม่ไม่ชอบเธอ ฉันกับเรลาสนิทกันมาก จนวันหนึ่งแม่ตัดสินใจหาพ่อคนใหม่มาให้พวกเรา หลังจากเขาแต่งงานกับแม่ก็ดีแต่ผลาญเงินไปวันๆ จนวันหนึ่งเขาเมาจะข่มขืนฉัน ดีที่แม่มาช่วยทัน แต่แม่กลับบอกว่าจะทำอะไรให้ไปทำกับเรลา ครั้งหนึ่งพ่อเลี้ยงจะข่มขืนเรลาต่อหน้าแม่ แม่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร แค่บอกฉันว่าอย่าไปมอง มันไม่ดี ฉันเองก็ไม่กล้าที่จะขัดแม่ แต่เพราะเรลากับฉันเหมือนเราเป็นคนคนเดียวกัน ฉันก็เลยฝังใจกลัว ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้แม่ก็ยังไม่เลิกกับพ่อเลี้ยงสักที”
“เสียใจด้วยนะ... ถ้าเธอไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ก็อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้” อินดิโกพูด แววตาของเขาดูเศร้าไปกับชีวิตของเด็กสาวด้วย คาริตาร์พยักหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน
…………………………………..
ความคิดเห็น