Little Mermaid the Heart Eater: เจ้าหญิงเงือกปีศาจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แนะนำ:

Cinderella the Bomber: ซินเดอเรลล่า มือวางระเบิด

Sleeping Beauty the Assassin: เจ้าหญิงนิทรา นักลอบสังหาร 

Little Bloody riding hood:หนูน้อยหมวกแดง(เลือด) 
Little Mermaid the Heart Eater: เจ้าหญิงเงือกปีศาจ 

เนื้อเรื่อง

            กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ใต้มหาสมุทร ยังมีปราสาทแสนงามของเหล่านางเงือก พระราชาเงือกทรงมีพระธิดาเงือกน้อยแสนโสภา 6 นาง โดยนางที่เป็นองค์น้องสุดนั้น มีความงามน่ารักเป็นที่ต้องตามากกว่าใครๆ ชื่อของนางคือ‘เอเรียล’ ตามกฎของวังบาดาล นางเงือกทุกตนจะไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปสู่เบื้องบน เพื่อดูโลกมนุษย์จนกว่าจะอายุ 16 ปี ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันเกิดของพระธิดาเงือกองค์สุดท้อง ผู้เฝ้าใฝ่ฝันอยากขึ้นไปดูโลกข้างบนตลอดมา...  

“สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ น้องสาวสุดน่ารักของพี่ วันนี้เจ้าจะได้ขึ้นไปดูโลกข้างบนแล้ว ลองดูว่าเจ้าจะได้เจอสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่านกรึเปล่า...”

“หรือดวงอาทิตย์..”

“หรือก้อนเมฆ..”

“หรือดวงดาว...” พี่สาวทั้ง 5 นางของเอเรียลต่างก็เล่าประสบการณ์ของตนเองให้น้องสุดท้องคนนี้ฟัง ยิ่งทำให้การขึ้นไปยังผิวน้ำของเจ้าหญิงเงือกน้อยองค์นี้ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก หากแต่พี่สาวทุกตนของนางไม่เคยได้พบเห็นมนุษย์เลย...

“ข้าไปล่ะนะ ท่านพี่…”เอเรียลหันมาโบกมือลา ก่อนจะว่ายขึ้นไปทันที ผมสีน้ำตาลประกายแดงยาวสลวยของนางพลิ้วสะบัดไปตามเกลียวคลื่น ดวงตากลมโตของนางจ้องมองไปยังแสงที่ส่องมาจากเบื้องบน

ในที่สุด...เอเรียลก็ว่ายมาจนถึงผิวน้ำ ภาพแรกที่เธอได้เห็นคือเรือสำเภาลำใหญ่ กำลังลอยเด่นเป็นสง่าอยู่กลางมหาสมุทร

“นั่น... ม..มนุษย์..เหรอ?..”เงือกน้อยรำพึง เมื่อเห็นเหล่าผู้คนในเรือกำลังร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้ว สายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับชายหนุ่มผู้สง่างาม... ‘เจ้าชาย’นั่นเอง..  

            เงือกน้อยมองเจ้าชายด้วยความตื่นตะลึงอยู่สักพัก ทะเลที่เคยสงบนิ่งก็กลับพิโรธ คลื่นยักษ์พากันถาโถมเข้าใส่เรือลำนั้น จนไม่นาน เรือก็อับปางลง ร่างของผู้คนบนเรือต่างก็ตกลงมาในมหาสมุทร บ้างก็โดนสัตว์ทะเลดุร้ายคาบไป บางก็โดนเศษชิ้นส่วนของเรือแทงทะลุร่าง น้ำทะเลตอนนี้เริ่มกลายเป็นสีแดงฉาน... เงือกน้อยมองดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ ก่อนจะว่ายหลบเศษชิ้นส่วนของเรือพุ่งไปคว้าร่างของเจ้าชายมาได้

“เจ้าชาย... เจ้าชาย...” เอเรียลพยายามเรียก เสียงของนางอ่อนหวานไพเราะเป็นอย่างมาก แต่เจ้าชายก็ยังไม่ฟื้น เงือกน้อยจึงรีบพาร่างของเจ้าชายขึ้นไปบนฝั่ง นางบรรจงวางร่างของเจ้าชายอย่างนิ่มนวลบนหาดทรายสีขาว

            ยังไม่ทันที่เอเรียลจะได้พูดอะไร เธอก็ได้ยินเสียงของคนดังขึ้น

“นั่นใครน่ะ!...”มีคนเดินมาทางนี้ เอเรียลจึงรีบว่ายหนีลงน้ำไปก่อน เจ้าชายลืมตาขึ้นมาก็พบกับเหล่าทหารที่ออกมาตามหาพระองค์พอดี เจ้าชายจึงกลับไปที่ปราสาทของพระองค์ซึ่งอยู่ติดกับชายหาดนี้เอง

            เอเรียลกลับมาที่เมืองบาดาล ก็ได้แต่นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น นางนั่งเศร้า ไม่ร่าเริงดังปกติ ทำให้พี่สาวทั้ง 5 ของนางเริ่มสงสัย

“น้องข้า..เจ้าเป็นอะไรไป..”เงือกสาวผู้เป็นพี่กล่าว เอเรียลเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พี่สาวของตนฟัง

“ข้าอยากมีขา 2 ข้างเหมือนมนุษย์... ข้าจะได้ขึ้นไปหาเจ้าชาย...” เอเรียลพูดเสียงเศร้า

“ข้าว่า... เจ้าน่าจะลองไปหา ‘แม่มดประจำท้องทะเล’ดูนะ.. บางที...นางอาจจะช่วยเจ้าได้...” พี่สาวของเอเรียลแนะนำ

“แม่มดเหรอ?... นางอยู่ที่ไหน..” เอเรียลตื่นเต้นดีใจ นึกถึงภาพตอนที่เธอจะได้เป็นมนุษย์

“อยู่ในถ้ำ ข้างๆป่าสาหร่ายสีน้ำตาล...” ได้ยินดังนั้น เอเรียลก็รีบว่ายน้ำไปทันที

            บรรยากาศข้างๆถ้ำของแม่มดตนนั้น มืดดำน่ากลัว และยังมีสัตว์ทะเลดุร้ายรูปร่างประหลาดอาศัยอยู่มากมาย เอเรียลค่อยๆว่ายเข้าไปด้วยความกลัว น้ำที่นี่ก็เย็นกว่าปกติ เมื่อถึงที่หน้าถ้ำ ปากถ้ำก็เปิดออกเอง เอเรียลจึงว่ายเข้าไป เธอได้พบกับแม่มดประจำท้องทะเลผู้มีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว ตามตัวมีตะปุ่มตะป่ำ และมีหางเป็นหนวดปลาหมึกยั้วเยี้ย

“ท..ท่าน..คือ.. แม่มด..”

“ใช่แล้ว..เงือกน้อย... ข้าคือแม่มดประจำท้องทะเล.. เจ้ามีเรื่องอะไรจะมาขอให้ข้าช่วยรึ?...” แม่มดยื่นมือที่มีเล็บยาวสีแดงมาจับที่คางของเอเรียล

“เอ่อ..ข้า... ข้าอยากมี‘ขา’เหมือนมนุษย์...” เจ้าหญิงเงือกตอบไปด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

“ ‘ขา’งั้นเหรอ?... ได้ซิ...ข้าคิดน้ำยาสูตรนี้ออกพอดี หากแต่ว่า... ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อยนะเงือกน้อย...”

“ละ..แลกเปลี่ยน..เหรอ?...”

“ข้าจะให้ขา 2 ข้างแก่เจ้า แต่เจ้าต้องให้‘เสียง’อันไพเราะของเจ้าแก่ข้า...”

“เสียง...ของข้าเหรอ?”

“ใช่...”

“.......”

            เอเรียลลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองอยู่ที่ชายฝั่งข้างๆปราสาทของเจ้าชายนั่นเอง เธอมองที่ขาเรียวยาวสวยงามทั้งสองข้างของเธอแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

“นั่นใครน่ะ...” เหล่าทหารของเจ้าชายเดินมาพอดี พบเอเรียลก็พาเข้าไปในวัง แล้วหาเสื้อผ้าให้ใส่ ก่อนจะนำตัวไปหาเจ้าชาย เจ้าชายก็ตกตะลึงในความงดงามของเงือกน้อยตนนี้ ด้วยดวงตาเป็นประกายกลมโต และผมยาวสลวยสีน้ำตาลอมแดง ซึ่งมีเปลือกหอยสีสวยงามประดับอยู่

“ข้าจะดูแลนางเอง... พวกเจ้าออกไป..” เจ้าชายสั่งทหารของพระองค์ ก่อนจะหันกลับมาทางเอเรียล

“ข้าจะรับเจ้าเป็นน้องสาว...และให้เจ้าเข้ามาอยู่ในวังด้วย...”

“.....” เงือกน้อยไม่อาจพูดอะไร ได้แต่ยืนยิ้ม ก้มหน้าก้มตา

“วันพรุ่งนี้ ข้าจะเดินทางไปอภิเษกสมรส กับคู่หมั้นของข้า ซึ่งอยู่ต่างเมือง... ข้าอยากให้เจ้าไปด้วย... เราจะเดินทางโดยทางเรือ...”

“......” เงือกน้อยทำหน้าเศร้า มองเจ้าชายเดินออกไปจากห้อง

‘เจ้าชายจำข้าไม่ได้จริงๆเหรอ?’ เงือกน้อยคิด...

วันต่อมา... ข้าราชบริพารทั้งหลายและเจ้าชายก็ขึ้นเรือลำใหญ่ เพื่อเดินทางไปยังอีกเมือง และเข้าร่วมงานอภิเษกอันยิ่งใหญ่ของเจ้าชายและพระคู่หมั้น คืนนี้เจ้าชายก็ได้จัดงานเลี้ยงเต้นรำขึ้นบนเรือของพระองค์ และคู่เต้นรำของพระองค์ในคืนก็คือเอเรียลนั่นเอง

“ถึงเจ้าจะเป็นใบ้... แต่ข้าก็ไม่ได้รังเกียจเจ้า... ข้ากลับรู้สึกถูกชะตากับเจ้ามาก ราวกับว่าเคยเจอกันมาก่อน... เอาเถอะ.. ขอให้เจ้ารู้ไว้ว่า ข้ารักเจ้าเหมือนน้องสาวแท้ๆของข้าเลยก็แล้วกัน...” เจ้าชายพูดจบ ก็ลาเอเรียลกลับไปห้องบรรทม เงือกน้อยยืนนิ่ง แววตาของเธอเศร้ามาก...เธอเดินไปมองมหาสมุทร อันเป็นบ้านเกิดของเธอ ก่อนจะปลดเปลือกหอยที่ประดับอยู่บนศีรษะของเธอโยนลงไปในทะเล....

‘จ๋อม....’ เปลือกหอยค่อยๆจมหายไปในทะเล..

เจ้าชายกำลังจะเดินเข้าไปในห้องบรรทม แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างของเอเรียลยืนขวางอยู่

“เจ้า...ยังไม่นอนอีกเหรอ?..”เจ้าชายประหลาดใจ เอเรียลเดินตรงเข้ามาหาเจ้าชาย จนเจ้าชายต้องเดินถอยหลังไป ดวงตากลมโตของนางจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ท่านจำข้าไม่ได้จริงๆเหรอ...” เสียงอันไพเราะเหมือนกับที่เจ้าชายเคยได้ยินก็ดังขึ้น

“จะ..เจ้า... พูด..ได้..นี่..”

“ใช่!...ข้าพูดได้...” เอเรียลเดินเข้ามาใกล้ขึ้น.. ใกล้ขึ้น... เจ้าชายก็ยิ่งต้องเดินถอยหลังจนหลังของพระองค์ชนกับผนังเรือ

“เจ้าคือคนที่ช่วยชีวิตข้า!...” เจ้าชายจำเสียงของนางได้

“แต่ข้าก็ไม่ใช่มนุษย์!”

“เจ้า..เป็น.... ‘นางเงือก’เหรอ?...”

“ใช่...” เอเรียลก้มหน้าลง

“แล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้าล่ะ... ในเมื่อเจ้าก็พูดได้ ข้า...เอ่อ...ข้าจะได้แต่งงานกับเจ้า!...”

“รู้มั้ย.... ทำไม...ข้าถึงไม่พูด...” เอเรียลยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของเจ้าชาย พลันมือนั้นก็กลับมีเล็บอันแหลมคมยาวออกมา

“เพราะว่า.........” เอเรียลอ้าปาก เขี้ยวของนางงอกยาวออกมา

“ปีศาจ!!!!!!” เจ้าชายร้องลั่น

‘เฉื่อก!!!!’

“อ๊ากกกกกกกกกกก” เล็บมือเรียวยาวของเงือกน้อยแทงทะลุหน้าอกข้างซ้ายของเจ้าชาย เลือดไหลทะลักออกมา เอเรียลควักเอาหัวใจของเจ้าชายออกมาอย่างง่ายดาย ก่อนจะเลียด้วยความพึงพอใจ

“นี่แหล่ะ!...สิ่งที่ข้าต้องการ... คือการได้ลิ้มรส.. ‘หัวใจมนุษย์’…หึหึหึ..” เอเรียลแสยะยิ้มก่อนจะกัดกินหัวใจสดๆของเจ้าชายอย่างเอร็ดอร่อย... พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ตอนนี้ในเรือกำลังวุ่นวาย เหล่าทหารขององค์ชายถือปืนออกมามาย

“นังปีศาจ ตายซะเถอะ!!!”

‘ปัง!’ ‘ปัง!’ ‘ปัง!’ ‘ปัง!’ เสียงปืนดังสนั่น ผู้คนในเรือบ้างก็หนี บ้างก็หยิบอาวุธเข้าสู้

เงือกน้อยแสนงามในร่างมนุษย์วิ่งหลบกระสุนอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะควักหัวใจของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายออกมาได้อย่างเชี่ยวชาญ...

‘ปัง!’ ‘ปัง!’ ‘ปัง!’… เหล่าทหารต่างก็ระดมยิงอย่างไม่ลดละ เงือกน้อยวิ่งไปหยุดที่หัวเรือ นางหันกลับมาก็พบทหารหลายสิบนายถือปืนเล็งมาที่นาง เอเรียลแสยะยิ้มก่อนจะทิ้งตัวลงไปในมหาสมุทรก่อนที่ลูกกระสุนปืนจะพุ่งมา ทหารทุกคนวิ่งตามไปแล้วก้มลงดูที่ทะเลก็มองไม่เห็นร่างของนางแล้ว นายทหารถอนหายใจ แต่เมื่อหันหลังกลับไปก็ต้องตกใจอย่างหนักเมื่อเห็นเหล่านางเงือกปีศาจเล็บยาวน่ากลัวกระโจนขึ้นมาจากน้ำแล้วคว้าเอาผู้คนในเรือลงไปในทะเล! เรือลำใหญ่ทั้งลำก็ไม่อาจต้านทานพลังของนางเงือกเหล่านี้ได้ นางเงือกแต่ละตัวต่างก็ควักหัวใจของเหยื่อแล้วกินกันอย่างสนุกสนาน ไม่นานเรือลำนั้นก็ล่ม...ลงในน้ำทะเลที่เต็มไปด้วยเลือด... กลิ่นคาวเลือด... และเศษชิ้นเนื้ออันน่าสยดสยองมากมาย...

            เจ้าหญิงเงือกน้อยจ้องมองเรือลำนั้นอย่างพอใจ ตอนนี้นางกลับคืนร่างเป็นนางเงือกแล้ว พี่ๆทั้ง 5 ของนางปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรอยเลือดที่ติดอยู่เต็มปาก

“ขอบใจเจ้ามาก ที่พาเหยื่อใหม่ๆมาให้พวกเราลิ้มลองกัน...” พี่สาวของนางยื่นเปลือกหอยที่เอเรียลโยนมาให้เป็นสัญญาณในการโจมตีเรือคืนให้กับเอเรียล

“ข้าบอกแล้ว...ท่านพี่.... ‘หัวใจมนุษย์’น่ะ...อร่อยที่สุด...” เอเรียลลูบผมสีน้ำตายอมแดงแสนสวยของนางก่อนจะติดเปลือกหอยเช่นเดิม...

“ไปกันเถอะ...” ว่าแล้วเหล่าเงือกน้อยก็ว่ายกลับลงไปในเมืองบาดาลใต้ห้วงมหาสมุทร…

-บทส่งท้าย-

            เอเรียลกลับเข้าไปหาแม่มดประจำท้องทะเลในถ้ำ เจ้าหญิงเงือกน้อยแสยะยิ้มเมื่อเห็นร่างของแม่มดประจำท้องทะเลกำลังโดนจับมัดด้วยสาหร่าย ข้างๆก็มีซากศพของสัตว์ทะเลหน้าตาประหลาดซึ่งเป็นลูกน้องของแม่มด ลอยตาย มีเลือดสีแดงแพร่กระจายไปทั่ว ที่ตัวมีร่องรอยการโดนควักหัวใจเช่นกัน แม่มดหน้าตาน่าเกลียดพยายามดิ้น แต่ก็ดิ้นไม่หลุด เอเรียลยื่นนิ้วมือเรียวยาวที่มีเล็บอันแหลมคมและยาวยิ่งกว่าเล็บของแม่มดเสียอีกไปจับที่คางของนาง

“เจ้ากล้ามากนะ...นังแม่มด... ที่คิดจะต่อรองกับข้า...” เจ้าหญิงเงือกน้อยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“...ปล่อยข้านะ...ยาวิเศษข้าก็ให้ท่านไปแล้ว...ท่านยังจะต้องการอะไรอีก!” แม่มดตะโกน

“หึ!...ข้าไม่ฆ่าเจ้าตั้งแต่ตอนนั้น..ข้าก็ใจดีมากแค่ไหนแล้ว...” เอเรียลใช้เล็บของเธอกรีดที่หน้าของแม่มด จนเลือดออกเป็นทางยาว

“สิ่งที่ข้าต้องการ... ก็ไม่ใช่อะไรที่ไหนหรอก... มันก็...เหมือนกับสิ่งที่เจ้าเคยขอข้า...” ดวงตากลมโตเป็นประกายของเอเรียลจ้องมองไปที่คอของแม่มดพลางเลียเขี้ยวของตน

“..ม..หมาย..ความ..ว่า..ยังไง..?” แม่มดตัวสั่นด้วยความกลัว

“...‘เสียง’ของเจ้าไง!”

‘เฉื่อก!!!’

  -จบ-

BlackForest✿