คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
“เออ... คือ ฉัน...ฉัน”แง้ สายตาเขาหน้ากลัวจังงะ
“ถ้าให้ฉันเดา ผู้ชายที่เธอวิ่งไล่ตามนั่น ขโมยกระเป๋าฉันไปใช่มั้ย”T.T ไม่ต้องเดาหรอก ใช่เลย!
“อืม น่า...น่าจะใช่”สายตาเขาทวีความดุดันจนฉันตัวสั่น โอ๊ย ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้ไปวิ่งแข่งกับโจรผู้ชายหรือไง
“น่าจะ งั้นหรอ ฮึ เธอต้องรับผิดชอบ”เขาดูโกรธมากเลยงะ
“นายจะโกรธอะไรนักหนา กะอีแค่กระเป๋าใบหนึ่ง”ชิ
“เธอรู้มัยว่ามันมีอะไรอยู่ในนั้น”จะไปรู้เร้อะ
“ไม่รู้!” ฉันก็โกรธเป็นนะ -_- แล้วใครใช้ให้นายเอากระเป๋าสุดที่รักมาฝากไว้กับฉันละ
“เธอนี่มัน..... โธ่เว้ย!!”หนอย อย่ามาลงที่ฉันนะ T0T
“จะตะโกนทำไมเล่า” มิหน่ำซ้ำ เขายังหันหน้ามาจ้องฉันอีกแหนะ
“มานี่เลย”เขาพูดเสียงแข็งแล้วฉุดแขนฉันอย่างแรงให้ไปขึ้นรถ เขาขับรถด้วยความเร็วสูงออกจากบริษัทไป
ปี๊น!!!!!
เสียงแตรรถดังสนั่น คาบีบแตรทั้งๆที่รถติดไฟแดง จนคนรอบข้างหันมามองรถของเรา น่าอายชะมัด
“นายทำอะไรน่ะ ไม่เห็นหรอว่าไฟมันแดงอยู่” หนอยยย เมินฉันหรอยะ “นี่นาย!”
“อะไรเล่า!!!” เงียบแล้วค่า T.T อย่าตะคอกสิค่ะ หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็เงียบตลอดทาง จนเขาขับรถพามาถึงห้างชื่อดังในเมืองไทย แล้วพาเดินห้าง -_- อะไรฟะเนี้ย ตอนแรกโกรธ ตอนนี้พาเดินห้าง สงสัยเวลาเดินห้างแล้วอารมณ์ดี เอ๊ะ แต่นิสัยแบบนี้เขามีแต่ผู้หญิงที่เป็นไม่ใช่หรอ =_=
โรงหนัง
ฉันแทบจะจับอารมณ์ของคาไม่อยู่ เมื่อเขาพามาที่โรงหนัง -*- แล้วซื้อตั๋วดูเรื่องที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะดู
“นายพาฉันมาดูหนังทำไมน่ะ”
“ตามฉันมาดีๆเถอะ อย่าบ่น”แง้ ส่งสายตาดุๆมาอีกแล้ว พวกผู้กำกับเขาดุกันทุกคนเลยหรอ T.T
ในโรงหนังที่มืดมิด
หนังเรื่องสืบสวนที่ตอนนี้กำลังเดินเรื่องไปเรื่อยๆในขณะที่หนังตาฉันเริ่มหนักขึ้นทุกวินาที หนังเรื่องนี้สำหรับคนอื่นคงเรียกได้ว่าสนุกมากของมาก แต่สำหรับฉันมันเหมือนวิชาสังคมชั้นดีนี่เอง -_-*
“นี่ ฉันไม่ชอบให้ใครมาหลับในโรงหนังนะ”คากระซิบข้างหูฉัน
“อะไรเล่าก็คนมันง่วงนิ นายก็ดูไปสิ”
“ฉันบอกให้เธอดูต่อ”ToT ค่ะๆ ดูค่ะดู ฉันได้แต่จำนนยอมดูหนังต่อไปเรื่อยๆ จนจบ
“ง่วงๆๆๆๆ”ฉันบ่นระหว่างเดินออกจากโรงหนัง
“เฮ้อ”คาถอนหายใจ ใบหน้าอิ่มเอม ในขณะที่ฉันตาใกล้ปิด =_= “เอาละกลับได้แล้ว”หลังจากอิ่มเอม ก็กลับมาโหมดดุร้ายดังเดิม เชื่อเขาเลย
เขาขับรถมาถึงคอนโด พอถึงห้องก็กระโดดขึ้นเตียงของตัวเอง แต่เท่าที่จำได้เขายกเตียงให้ฉันแล้วนิ
“อะไรกัน ลุกเดี๋ยวนี้นะ แล้วฉันจะนอนที่ไหนละ” ฉันฉุดกระชาก แต่เขาก็ไม่ยอมลงจากเตียง “นี่นายยยยย”ตะโกนใส่หูซะเลย -^-
“โอ๊ย ตะโกนทำไมเล่า นี่มันเตียงฉัน”ว่าเสร็จก็กลับไปนอนต่อแล้วเอาหมอนมาปิดหู
“นี่ ฉันเป็นผู้หญิงนะ นายจะให้ฉันนอนพื้นหรือไงยะ”
“เออ”เออ งั้นหรอ อ๊ายยยย คิดหรอว่าฉันจะยอม
“ถ้านายไม่ลงมาดีๆฉันจะทับนายแล้วน้า”
“เชิญ”แหนะ คิดว่าไม่กล้าหรอ ฮึ่ย จากนั้นฉันก็กระโดดสุดแรงเกิด ทับเขาไปเต็มๆ “โอ๊ยยยย”โฮ๊ะๆๆๆ ผลของการขัดขืนฉัน “ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ” เขาหันมา แล้วจับฉันล็อกแขนลงบนเตียง
“ปล่อยนะ”เจ็บงะ T.T
“เธอนี่หน้าด้านจริงๆ เตียงฉันเธอยังจะแย้ง”
“แล้วจะให้ฉันไปนอนที่ไหนเล่า”สายตาแบบนั้นฉันไม่ชอบเลยนะ มันทำให้ฉันอยากร้องไห้ น่ากลัวเป็นบ้า
“ก็พื้นไง เอ๊ะ หรือเธออยากนอนกับฉัน o.O”
“อ๊ายยยย ไอ้บ้ากาม ปล่อยฉันนะ”ไม่น้า แง้ ช่วยลูกช้างด้วยเจ้าค่า
“ฮึๆ จัดให้”ไม่ว่าเปล่า เขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ แล้วคลอเคลียที่คอฉัน ฉันกลัวจนอยากร้องไห้ แต่มันก็จั๊กจี้อะ จนไม่รู้จะแสดงอาการไงดีแฮะ
“ฮ่าๆๆ ฮือๆๆ ปล่อยนะ ฮ่าๆๆๆฮือๆๆ”-_-
“เธอร้องแปลกๆนะ -_-”เออ ก็เพราะนายน่ะแหละ แต่เขาก็ไม่ได้สงสัยนาน แล้วปลุกปล้ำฉันต่อ ง้า ขอพระเอกสักคนสิค่ะ Y.Y
อ๊ายยยยย เขาฉีกเสื้อฉันงะ ไม่เอาแล้วน่ากลัว ฮือๆๆๆ คราวนี้น้ำตาแห่งความกลัว และเสียใจ ก็ไหลออกมาจากเบ้าตา แต่เขาก็ยังไม่หยุด จนฉันหยุดดิ้นเพราะร้องไห้จนไม่มีแรงขัดขืนทำให้เขาหยุดตาม แล้วเงยหน้ามามองฉัน ฉันหลบตาหนี
“อย่าคิดว่าน้ำตาจะทำให้ฉันหยุดนะ -_-”แล้วนายหยุดทำไมละยะ -_- โกหกเก่งจริงน้า
“…”
“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้”
“ToT”
“บอกให้หยุดไง!”จะตะโกนทำไมเล่า ฮือๆ อย่างงี้ฉันก็หยุดไม่ได้แล้วละ อีตาบ้า
“พอกันที ฉันไม่ขอให้นายมาช่วยหาที่อยู่ให้ฉันแล้ว ฉันจะกลับไปอยู่ที่วัด นายมันเลวที่สุด” ฉันตะโกนด่าเขาแล้วผลักเขาให้ออกจากรัศมี และรีบลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้อง ฉันร้องไห้อย่างเสียขวัญในห้องนั้น ซึ่งคงจะเป็นห้องของใครสักคนที่เป็นเพื่อนของคา
“มิน เธอเป็นอะไรน่ะ”งะ ห้องฟาเองหรอ T0T
“เปล่า”แหม โกหกเนียนตายละฉัน ตาบวมขนาดนี้เขาคงเชื่อเนอะ
“หรอ อื้มๆ งั้นออกไปก่อนนะ ฉันจะอ่านหนังสือ”งะ อะไรก้านนนน ผู้ชายที่นี่มันเป็นอะไรกันไปหมดเนี้ย
“รู้แล้วน่า!”ฉันตะโกนใส่อย่างหงุดหงิด แล้วเดินปึงปังออกจากห้องเขาไป
“เอาไป”งะฉันกลับมาห้องอีตาบ้ากามทำไมเนี้ย แต่เขายื่นอะไรให้ฉันด้วยน่ะ
“อะไร ไม่เอา ไม่ต้องมายุ่ง”ฉันได้แต่ก้มหน้ามองเท้า
“เอาไปเหอะน่า”เขายัดกล่องที่คล้ายๆกล่องของขัวญใส่มือฉัน
“อะไรของนาย บอกว่าไม่เอาไง…”เสียงฉันขาดหายไป เมื่อโดนเขาจุมพิตที่ริมฝีปาก แง้ ไม่โดนข่มขืนก็โดนข่มเหง
เพี้ยะ!
ฉันตบหน้าเขาแรงๆด้วยความโกรธ มันจะมากไปแล้วนะ
“ฉันกะไว้แล้วละ ว่าเธอต้องตบฉัน ขอบใจ เอ่อ แล้วอย่าลืมเปิดกล่องละ”อะไรของเขาน่ะ อยากให้ฉันตบหรอถึงทำแบบนี้ “ฉันจะไปนอนที่ห้องคิน เธอนอนห้องนี้แล้วกัน”ว่าเสร็จก็เดินจากไป ฉันทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง อะไรกัน วันนี้มันวันซวยอะไรเนี้ย ฉันคิดเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานก็คิดถึงกล่องประหลาดที่คาทิ้งไว้ให้ฉัน ฉันหยิบมันมาเปิดแล้วพบว่ามันมีเสื้อราตรีกับกระดาษโน๊ตเล็กๆวางอยู่ข้างใน เขียนว่า ‘ใส่ชุดนี้ในวันพรุ่งนี้’ นี่เห็นฉันเป็นบาร์บี้หรือไง สั่งให้ใส่อะไรก็สั่งๆๆ =_=
ฉันอยู่ในชุดราตรีสีชมพูอ่อนน่ารักสดใส่ รูปแบบเสื้อเป็นเสื้อรัดรูปสายเดี่ยว กระโปรงพริ้วสวย ฉันมาอยู่ในงานเปิดตัวหนังของผู้กำกับชื่อดัง นั่นก็คือคา และวันนี้ประมาณเย็นๆ เขาฉุดกระชากลากถูฉันให้มางานนี้ ฉันก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าให้มาเพื่ออะไร -_- แถมเขายังเร่งฉันให้มาเร็วๆ จนฉันยังไม่ทันได้ทำผม แต่งหน้าให้สวยงามเลย ตอนนี้เลยทำให้ฉันไม่ต่างจาก...ยัยเพิ้ง =3=
“ยืนทำบ้าอะไรอยู่ เข้ามาในงานสิ”คาเดินเข้ามาหา ก็ไม่เคยมางานที่พวกไฮโซมากันเยอะๆนี่ -_- คาพาฉันเข้างาน ทำให้ผู้คนมองมาที่เรา และวันนี้เขาหล่อบาดใจมากค่า “ฝากด้วยนะ”คาส่งฉันต่อให้กับวิน เอ๊ะ เหมือนฉันเป็นของเล่นงั้นแหละ -^-
“อืม”วินทำหน้าไม่พอใจฉันอีกแล้วงะ อะไรว่ะ -_- “ตามมา”วินพูดแล้วเดินนำลิ่ว จนฉันต้องวิ่งตามไป
วินพาเข้ามาในตึกที่จัดงาน เข้ามาลึกเรื่อยๆจนมาถึงห้อง VIP ห้องหนึ่ง
“ยัยนี่ไม่สวยเลย ช่วยหน่อยนะ”วินพูดกับช่างแต่งหน้าที่นั่งอยู่ในห้องแล้วผลักฉันให้ไปหาช่างแต่งหน้าคนนั้น หนอย หมายความว่าไงยะ ว่าฉันไม่สวยหรอ ชิ แล้วจากนั้นวินก็ทิ้งฉันไว้ อย่างโดดเดี่ยว และเดียวดาย
ความคิดเห็น