คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
“คุณ... เป็นใคร”ฉันทั้งอึ้ง ทั้งทึ้งที่เขาเป็นผู้ชาย -_- ผมสีดำตาสีน้ำตาล หล่อเป็นบ้า ><
“ฉันว่าฉันน่าจะถามเธอมากกว่ามั้งนะ เธอมันหน้าด้านจริงๆ”เขาว่าพลางส่ายหัวไปมา เหมือนระอาใจ
“หมายความว่ายังไงค่ะ ฉันเนี้ยนะหน้าด้าน ตอนไหนค่ะ”อะไรกันหมอนี่ท่าทางกวนโอ๊ย - -*
“เมื่อคืนนี้คุณมาเคาะห้องผม แล้วเดิมเข้ามานอนที่โซฟา ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป ไม่หน้าด้านแล้วเค้าเรียกว่าอะไรหรือครับ”ลงท้ายครับเหมือนสุภาพแต่ท่าทางเขามันน่าถีบจริงๆ -_-
“ถ้างั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่รบกวน เอาเป็นว่าฉันจะไปเดี๋ยวนี่ละค่ะ”ฉันลุกขึ้นยืน แต่แล้วหัวก็มึน ภาพก็เบลอ ต้องใช้เวลาทรงตัว ก่อนจะเดินไปที่ประตู
“เดี๋ยวก่อน”เขาเรียก
“ค่ะ?”
“นั่น เสื้อผม แล้วประตูบานนั้นไม่ใช่ทางออก”ฉันก้มมองดูตัวเองที่อยู่ในชุดกีฬาตัวใหญ่สีน้ำเงินกับกางเกงวอมสีน้ำตาล และฉันเพิ่งรู้ตัวอีกว่า ฉันไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในเลย OoO
“อ๊ายยยยย นี่คุณทำอะไรฉันน่ะไอ้คนโรคจิต ฉันแค่หน้าด้านนิดๆหน่อยๆ ทำไมทำกันแบบนี้ละ อีตาบ้ากาม”หนอย หน้าตาก็ดี กลับมาทำอะไรเสื่อมๆ +_+
“เฮ้ย จะบ้าหรอ ใครจะไปทำอะไรเธอ เสื้อเธอแม่บ้านซักอยู่ แล้วคนที่ใส่เสื้อให้เธอก็เป็นผู้หญิง ไร้สาระจริงๆ”อ้าวหรอ น่าเสียดาย -.,- เฮ้ย ไม่ใช่ น่ายินดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรค่ะ -_-
“-///-”
“- -*”
“-///////////-”
“อะไรของเธอ”หลังจากจ้องหน้ากันมาสักพักเขาก็เริ่มรำคาญเมื่อฉันหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ อ้าวก็เล่นจ้องสาวน้อยไร้ชุดชั้นในอย่างฉัน มันก็อายได้นะเฟ้ย *_* “เธอรอเสื้อผ้าที่ห้องนี้แล้วกัน แล้วไม่ต้องหน้าด้านไปเปิดประตูที่ไหนละ เพราะถ้าเปิดมั่วฉันไม่รู้นะว่าเธอจะเจอกับอะไร” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ทิ้งท้ายแล้วลับหายไป พอฉันมองห้องดีๆมันก็กว้างมาก มีเตียงคู่อยู่กลางห้องติดกับกำแพง มีระเบียงกับผ้าม่านสีขาวบางๆ บรรยากาศในห้องดีมาก เสียอย่างเดียวถ้าห้องไม่รกขนาดนี้ -_-
ปึ่ง!!
“อ๋อ หน้าตาใช้ได้นี่”ผู้ชายคนที่สอง นัยน์ตาสีดำผมสีน้ำตาล คนหล่อคนที่สอง -_- ดวงดีหรือเปล่าเนี้ยฉัน
“เออ คุณ...”ฉันทักเขาเมื่อเห็นเขามองฉันมากเกินไป จนหน้าฉันแทบเป็นรู -_-*
“อ๋อ ขอโทษที ฉันชื่อคิน เธอชื่ออะไรหรอ”ห๊า คินหรอ จริงด้วย ทำไมฉันถึงจำไม่ได้นะ คนที่ยัยสาชอบนี่นา แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง โอ๊ย มึน *-*
“แฮะๆ ฉันชื่อมิน แฮะๆ แฮะๆ แฮะๆ”ฉันเริ่มบ้าเข้าไปทุกทีสงสัยยังเมาค้างอยู่ -_-
“เห็นไอ้คามันบอกว่ามีผู้หญิงหน้าด้านมานอนที่ห้องมัน ฉันเลยมาดูน่ะ”เขาเดินมานั่งที่โซฟา ฉันเลยเดินไปนั่งข้างๆ “อ๋อ แล้วมันยังบอกว่า....”เขาค้างไปเพราะฉันขัดเขาเองแหละ
“แล้วคานี่ใครหรอค่ะ”
“อ้าว นึกว่าเจอแล้วซะอีก ก็เจ้าของห้องนี้ไงละ”ถ้าให้เดาฉันว่าคงจะเป็นไอ้คนที่ด่าฉันว่าหน้าด้านแน่ๆ “คาบอกว่าเธอละเมอด้วย ว่าเธออยากตาย พ่อแม่ที่เป็นความหวังของเธอกลับไม่อยู่เคียงข้าง อะไรทำนองนี้มั้ง”เขาว่า สายตาแวววาวแสดงความอยากรู้อยากเห็นแจ่มแจ้ง
“หรอค่ะ ฮ่าๆๆ”ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน
ปึ่ง!
เสียงประตูตัวเดิมถูกเปิดออกพร้อมกับผู้ชายอีกสามคนหนึ่งในนั้นรวมถึงคาที่ด่าฉันไว้ -^- เฮ้ย ที่นี่มันดงคนหล่อหรอเนี้ย สงสัยฉันหน้าด้านถูกที่ -.,-
“หวัดดี”ชายหน้าตาดีที่ยังไม่เคยเห็นหน้าเอ่ยทัก หน้าตาขี้เล่น ตาสีดำ ผมสีดำ ผิวขาวสวย สูง
“หวัดดีฉันชื่อฟา”นัยน์ตาสีน้ำเงินทะเล จับจ้องมาที่ฉัน อ๊ายๆๆๆ หล่อไปหมด แต่ถึงจะหล่อยังไงฉันก็ไม่อยากอยู่กับผู้ชายตามลำพังถึงสี่คนหรอกนะ -_-
“เธอกลับไหวมั้ยละ ฉันไปส่งได้นะ เอ๊ะ จะว่าไปฉันคุ้นหน้าเธอจัง-_-”คินว่า แหม พ่อคุณจะความจำดีไปไหนค่ะ
“อ๋อ ไม่หรอกมั้ง ฉันว่าฉันไม่คุ้นหน้านายเลย ฮ่าๆๆ” อย่าบอกนะว่าเขาเห็นตอนที่ฉันเอาดอกไม้ของยัยสาไปวางไว้ที่กระเป๋าเขาน่ะ T.T แต่แล้วโชคก็เข้าข้างเมื่อคินเปลี่ยนเรื่องคุย
“เธอหนีออกจากบ้านมาสินะ”
“เออ... คงงั้น”อย่ามาตอกย้ำกันสิค่ะ Y.Y
“ทำไมละ เธอโชคดีนะที่มีพ่อแม่ บางคนเค้าไม่มีแล้วอยากมี อย่าทิ้งโอกาศดีๆเลย”คินค่ะ -_- ฉันไม่ต้องการให้ใครมาสอนฉันในเวลาแบบนี้นะ มันยิ่งทำให้ฉันอยากร้องไห้แล้วอยากเถียงออกไปจริงๆ
“ก็งี้แหละ นอกจากจะเป็นคนหน้าด้านแล้วยังสิ้นคิดอีก ฮึ”คาที่เงียบอยู่ พูดแล้วเค้นหัวเราะเยาะออกมา
“ว่าไงนะ นายมันไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า พวกนายเป็นใครกันถึงได้มาสอนฉันแทนพ่อแม่แบบนี้”ฉันเริ่มเดือด ตาเริ่มร้อนผาว ไม่น้า ฉันไม่อยากเสียน้ำตาให้ใครเห็นทั้งนั้น T.T และก่อนที่น้ำใสๆจากตาจะไหล ฉันก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินเปิดประตูออกไปทันที เพื่อปิดบังน้ำตา ฉันเข้ามาอยู่ในห้องนอนอีกห้องหนึ่งสไตล์การจัดห้องแตกต่างจากห้องก่อนราวฟ้ากับเหว ห้องนี้สะอาด ขาว น่าอยู่เป็นบ้า แต่ฉันก็ไม่มีอารมณ์มากพอที่จะมานั่งชื้นชมมันต่อ
แอ๊ด...
เสียงแง้มประตูเปิดเข้ามา ฉันไม่กล้าหันไปมองว่าใคร เพราะไม่อยากให้ใครหน้าไหนเห็นสภาพตอนนี้ที่แย่กว่าเดิมที่ไม่มีเสื้อชั้นใน U.U
“เธอ ไม่เป็นไรนะ”เอ๊ะเสียงผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยคุ้นแฮะ อยากหันไปมองก็ไม่กล้า “ฉันชื่อวินนะ ที่จริงฉันก็ไม่อยากยุ่งอะไรเท่าไหร่หรอก แต่บังเอิญฉันแพ้น้ำตาผู้หญิง -_-”เอ๊ะ ถ้าให้เขาเห็นน้ำตา เขาจะผื่นขึ้นมั้ยนะ -_-
“ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ช่วยเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้ด้วยนะค่ะ”ฉันพูด เสียงสั่น และเหมือนว่าวินจะพูดกันรู้เรื่อง เขาเดินออกไปโดยไม่ถามอะไรอีก ฉันเดินไปนั่งที่ขอบเตียง แล้วคิดทบทวนเรื่องต่างๆ พร้อมกับปล่อยโฮ T.T
“ยัยสา!!!!!!!!!”ฉันตะโกนด้วยความโกรธลั่นบ้านสา และเดินหามันไปทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบ พวกแม่บ้านก็ไม่ยอมพูดอะไร เหมือนแอบนัดแนะกับเจ้านายว่าห้ามบอกว่าอยู่ไหน หนอยทิ้งฉันไว้ได้ยังไง ฮึ่ย ถ้าเจอละน่าดู
“เออ คุณค่ะ ฉันว่าไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ ที่จะมาตะโกนหาคุณหนูแบบนี้ เพราะยังไงก็ไม่เจอหรอกค่ะ คุณหนูไม่ได้อยู่ที่นี่”แม่บ้านสาวย้ำ ชิ คิดหรือว่าฉันจะเชื่อน่ะ
“โอเคๆฉันยอมแพ้แล้ว”เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา เสียงของต้นเหตุแห่งความโกรธของฉัน *~*
“ยัยสา มาก็ดีแล้ว เราต้องคุยกันนะ”ฉันหน้ามุ่ยใส่ สาพยักหน้ารับ แล้วเดินนำฉันไปที่สวนหลังบ้าน เพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว อ๋อ ลืมบอกไป ที่ฉันโกรธสามากขนาดนี้เป็นเพราะเรื่องที่มันทิ้งฉันไว้ แล้วปล่อยให้ฉันไปนอนในห้องใครก็ไม่รู้
“เอาละ ฉันขอโทษน้า ><”สาทำท่าขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“แกเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทิ้งฉันไว้แบบนั้น T.T” พ่อแม่ทิ้งยังไม่พอต้องโดนเพื่อนทิ้งด้วยหรือเนี้ย พระเจ้าฉันไปทำอะไรให้ค่ะ YY0YY
“เออ...คือว่า เมื่อวานพอแกเมาฉันก็กะว่าจะพากลับบ้าน แต่ว่าตอนนั้นพ่อแม่ฉันอยู่บ้านเลยไม่อยากพาแกในสภาพแบบนี้ไปพบพ่อกับแม่ เลยพาไปที่คอนโด พอฉันไขประตูห้องอยู่ หันมาอีกที แกก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ T.T”สาท่าทางจะสำนึกผิดน่าดู ฉันพิจารณาในใจก่อนจะคิดได้ว่า เราผิดเอง -_-
“เอาเถอะ เรื่องนั้นช่างมันแล้วกัน เอาเป็นว่าต่อไปนี้ฉันขออยู่กับแกตลอดไปละนะ ^_^”ฮิๆ ไม่ต้องเสียเงินค่าที่พักด้วย โฮ๊ะๆ มีเพื่อนก็ดีงี้เอง
“ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด”สาทำหน้าตาตื่นตกใจ
“ทำไมละ นี่แกจะไม่ช่วยฉันเลยหรอ หรือแกจะทิ้งฉันอีกคนT.T”โอ้ พระเจ้าใจร้ายกับฉันจริงๆด้วย
“เปล่านะ ไม่ใช่อย่างนั้น คือว่า... พอฉันเล่าเรื่องเธอให้พ่อแม่ฉันฟัง พ่อแม่ฉันสั่งห้ามคบกับเธออีก แต่ฉันรับรองเลยนะว่าฉันจะไม่ทิ้งเธอนะ มิน”ถึงจะพูดแบบนั้น แต่มันก็หนีความจริงไม่พ้นอยู่ดีที่ว่าฉันไม่เหลือใครแล้ว T0T
“อือ ฉันเข้าใจ”อ๊ายยย น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว ฮือๆ ช่วงนี้ร้องไห้บ่อยจริงๆจนตาฉันบวมไปหมดแล้วนะ T_T
“แกอย่าร้องสิ ฉันจะร้องตามแกอยู่แล้วนะ”ว่าแล้วสาก็ร้องตามฉันจนได้ จนเราสองคนต่างร้องไห้แล้วกอดกันอยู่อย่างนั้น วันนั้นแทบทั้งวันเราร้องไห้ด้วยกัน คุยด้วยกันจนเย็น
พอพ่อแม่ของสากลับมาฉันก็ต้องระเห็จตัวเองออกมาจากบ้านของสาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วเดินเร่ร่อน จะกลับบ้านก็ทำใจไม่ได้ ไปนอนบ้านสาก็ไม่ได้ เฮ้ออ ไร้ที่เพิ่ง แต่ เอ๊ะ นั่นมัน !!!
วัด OoO
ที่เพิ่งสุดท้ายใช่มั้ยค่ะนั่น T.T เอาละ เป็นไงเป็นกันสิ มาถึงขั้นนี้แล้ว ขออาศัยวัดอยู่หน่อยเถอะ ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าประตูวัดไป รอบข้างช่างเงียบเฉียบ สยอง ~_~
“มีอะไรในตอนเย็นๆแบบนี้หรือโยม”เสียงแก่ของพระรูปหนึ่งดังจากข้างหลังทำให้ฉันเกือบกรี๊ดเพราะความสยอง
“เออ... คือว่าหนูไม่มีที่ไปนะค่ะ หลวงพ่อพอจะมีที่พักอาศัยเหลือบ้างมั้ยค่ะ”
“อื้ม ก็มีน่ะนะ แต่ส่วนใหญ่ที่นี่ผู้ชายเยอะนะโยม โยมจะอยู่ได้หรือ”นั่นสิค่ะ จะอยู่ได้มั้ยT.T
“แค่หลวงพ่อให้ที่อยู่ก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้วละค่ะ”หลวงพ่อพยักหน้าแล้วเดินจากไป และหันมากวักมือเรียกให้ฉันเดินตาม ฉันแบกกระเป๋าเดินตามไปอย่างทุลักทุเล
“นี่แหละห้องที่เหลือ หวังว่าจะอยู่ได้นะโยม”
ความคิดเห็น