คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ห้าโมงเย็น
ฉันเดินกลับบ้าน แต่เกือบจะเป็นวิ่งแทน เพราะสาแท้ๆ ที่รั้งฉันไว้อยู่เป็นเพื่อนดูคินเล่นบาส เฮ้ออ อะไรกันเนี้ย เป็นกามเทพต้องมานั่งดูบาสด้วยหรอ -_-
เมื่อถึงบ้านก็เห็นความแตกต่างจากตอนออกไปเรียนอย่างเห็นได้ชัด บ้านถูกจัดอย่างสวยงามเหมือนงานวันเกิด แต่โชดดีเหลือเกินที่สามันไม่มา เพราะถ้ามาบ้านฉันมีหวังเละ ฉันรีบขึ้นห้องไปหยิบของขวัญ แล้วเดินสอดส่องหาพ่อทั่วบ้าน แต่ก็ไร้วี่แวว
“พ่อค่ะ”ฉันเรียกพ่อไปทั่วบ้านจนแสบคอ ไปไหนของเค้า ไปหาน้ำกินก่อนดีกว่า ฉันเดินเข้าห้องครัวไป แต่ก็หยุดฝีเท้าที่หน้าประตู แล้วแอบฟังการพูดคุยของพ่อกับแม่
“คุณค่ะ ฉันว่าแกยังเด็กเกินไปนะค่ะ แล้วอีกอย่างแกยังไม่จำเป็นที่จะต้องรู้เรื่องนี้”แม่เอ่ยเสียงเครียดผิดปกตินะ
“ทำไงได้ ผมเบื่อ พอเห็นหน้ามินแล้วผมหงุดหงิด เธอหน้าเหมือนแม่เธอเกินไป รำคาญตา”คำพูดทิ่มแทงใจฉันมากจนของขวัญในมือเกือบหล่นพื้น ถึงแม้จะไม่เข้าใจความหมายสักเท่าไหร่ แต่มันเป็นคำที่เจ็บปวด
“ฉันคงจะห้ามคุณไม่ได้ แต่อยากให้คุณดูแลเค้าเหมือนเดิมได้มั้ยค่ะ”
“ไอ้เรื่องดูแลน่ะ ผมทำแน่ แต่ถ้าจะให้เหมือนเดิมคงต้องถามมินเค้าเอง”พ่อพูดจบแม่ดูมีสีหน้าลำบากใจ ฉันอยากรู้เหลือเกินกับสิ่งที่แม่กับพ่อพูดกัน ถึงแม้มันจะเป็นความจริงอะไรก็ตามที่เจ็บปวดแต่ก็ต้องรู้ให้ได้
“หมายความว่าไงค่ะ”ฉันโผงออกไป ทำให้พ่อกับแม่หน้าเหวอๆกันทั้งคู่ คนที่แทบช็อกคือแม่
“อ้าว มินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ละ”พ่อมีน้ำเสียงและสีหน้าสงบจนฉันเดาไม่ออกว่ามันเรื่องอะไรกันแน่
“เมื่อกี๊ พ่อกับแม่คุยอะไรกัน”ฉันกำกล่องของขวัญแน่น เตรียมใจรับกับสิ่งที่กำลังจะได้ยิน
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว งั้นมันก็คงถึงเวลาที่ลูกจำเป็นจะต้องรู้ แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าลูกไม่ใช่แม่แท้ๆของลูก”จบกัน การเตรียมรับกับสิ่งที่โหดร้ายที่ฉันเตรียมใจไว้ มันไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่เลย แม่ที่อยู่กับฉันตั้งแต่ยังเด็ก ตั้งแต่จำความได้ ไม่ใช่แม่ฉัน TT.TT “แม่ของลูกตายไปนานแล้ว แล้วก็.... ที่จริง....ลูก....”พ่อเหมือนกับไม่แน่ใจว่าจะพูดดีมั้ย แต่ฉันว่านะ คงไม่มีอะไรที่น่าเสียใจเท่านี้แล้วละ Y.Y
“คุณค่ะ”แม่พยายามห้าม แต่พ่อก็ไม่ฟัง แล้วพูดในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน
“พ่อเมา เลยทำแม่ที่แท้จริงของแกท้อง พ่อ... พ่อขอโทษ”ไม่ไหวแล้ว น้ำตาฉันไหลพรากอาบแก้ม ของขวัญหลุดมือลงพื้น และฉันก็ไม่อยากฟังเพิ่มอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว
ฉันวิ่งออกจากบ้านโดยไม่ฟังใครหน้าไหนทั้งนั้น วิ่งไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ และยังคงวิ่งต่อไป... พยายามหนีความจริง ที่หนีเท่าไหร่ก็ไม่มีวันพ้นมันไปได้ พอหยุดวิ่งฉันก็โทร.หาสา แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังพลางร้องไห้ไปด้วย
“แกอยู่ไหน ฉันจะไปหา”สาดูท่าทางเป็นห่วงฉันมาก อ๊ายยย เพื่อนรักของฉานนน พอฉันบอกสถานที่ มันก็ตัดสายไป แล้วประมาณสามสิบนาทีรถคันสีแดงก็มาจอดตรงหน้าฉัน ยัยสาโผล่หน้าออกมาจากรถแล้วกวักมือเรียก ฉันขึ้นไปนั่งในรถ แล้วปล่อยโฮอีกครั้ง
“นี่ๆ ใจเย็นๆ ไปพักที่บ้านฉันได้นะถ้าแกไม่สบายใจ ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาแกเลย”เสียงเศร้าๆของสาทำให้ฉันหยุดร้องไม่ได้จริงๆ TTTTT.TTTTT
พอถึงบ้านสาฉันแทบไม่มีแรงลงจากรถ U.U การร้องไห้มันเสียพลังงานเยอะจัง เฮ้อออ เหนื่อยใจเหนื่อยกาย เหนื่อยไปหมด อยากร้องไห้อีกแต่นังสาบอกว่าถ้าร้องอีกจะไม่ให้อยู่บ้านมัน แล้วฉันก็ไม่มีที่พึ่งที่อื่นด้วย Y.Y
“นี่ค่ะ ห้องของคุณ”แม่บ้านสาวพาร่างไร้วิญญาณของฉันมาที่ห้องพัก แล้วก็เดินจากไป และถึงแม้ห้องจะสวยแค่ไหน ฉันก็ไม่มีเวลามาชื้นชม ได้แต่นอนแผ่อยู่บนเตียง แล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้งก่อนที่ฉันจะหลับไป
“ยัยมิน อยู่รึเปล่า เปิดประตูหน่อย”เสียงของสาดังพร้อมกับเสียงเคาะประตู ฉันงัวเงียตื่น ตาแห้งผากจากการร้องไห้ พอเปิดประตูต้อนรับสามันก็เดินดุ่มๆเข้ามา “ฉันสั่งให้แม่บ้านทำอาหารไว้ให้แล้วนะ เย็นนี้ฉันไม่ว่างเธออยู่ได้ใช่มั้ย”
“อื้ม อยู่ได้ ฉันโตแล้วนะ”ไม่จริ๊งงง ฉันเศร้าอยู่น้า ไม่อยู่ปลอบกันหน่อยหรอ T.T “แล้วจะไปไหนหรอ”
“ไปปาร์ตี้จ๊ะ ที่ผลับน่ะ ไปก่อนนะ”สาทำท่าจะเดินออกจากห้องไปแต่แล้วฉันเกิดรั้งมันไว้
“เดี๋ยว ฉันไปด้วย”สาดูท่าจะอึ้งมากไปนิด เนื่องจากมันทำตาโต อ้าปากค้าง OoO (-_-)
“เอาจริงหรอ เธอจะไปทำอะไรละ”
“ไป...ไป... ไปเต้นไง จะได้ออกกำลังกาย เป็นผลับใช่มั้ยละ แหมฉันไม่อยากเศร้าอยู่ที่บ้านนะ”ฉันทำเสียงออดอ้อนทั้งๆที่ไม่มีจิตใจจะทำแบบนั้นเล้ย
“ก็แล้วแต่เธอนะ ฉันจะรออยู่ที่รถนะ”ฉันพยักหน้ารับ แล้วสาก็เดินจากไป
~อยากกลับบ้าน อยากกลับบ้าน อยากกลับบ้าน.......................~
เสียงเพลงกวนทีนดังกระหึ่มไปทั่วผลับ ผู้คนแน่นแออัด ฉันนั่งอยู่หน้าบาร์ส่วนสาก็ไปดิ้นกลางผลับเป็นหนอนโดนน้ำร้อนลวก
“เหล้าแก้วหนึ่งค่ะ”ฉันตะโกนบอกบ๋อยหลังบาร์ แล้วไม่นานเหล้าหนึ่งแก้วก็ถูกเสริฟมาตรงหน้า ฉันไม่เคยกินเหล้าเลย ฮึ่ย แต่เป็นไงเป็นกันสิ ชิ ฉันมันไร้ค้าแล้วนิ ไม่จำเป็นต้องห่วงอะไร จะทำอะไรก็ทำ -^- ว่าแล้วฉันเลยกระดกเหล้าเข้าปากซะเลย
อี๋ แหวะ
ยังไม่ทันไรกลิ่นมันก็ทำพิษ แต่ก็กระเดือกลงท้องไปจนได้ หลังจากนั้นฉันก็สั่งมากินเรื่อยๆ จะได้ชินกับกลิ่น แล้วกินเป็น ผ่านไปไม่กี่แก้วก็เริ่มมึนซะแล้ว หนังตาเริ่มหย่อน ภาพเริ่มเบลอ แล้วหลังจากนั้นฉันทำอะไรไปบ้างก็ไม่ได้รับรู้อีกเลย รู้แต่ว่ายัยสาตะโกนว่า อย่านะ โอ๊ยแย่จริง คิดผิดจริงๆที่พาเธอมา ฉันว่าคงจะมีเรื่องแย่ๆสินะ -*-
“โอ๊ย ปวดหัวจัง” ฉันตื่นขึ้น หัวปวดมึนตึบ จนมือต้องกุมขมับ “สา แกอยู่ไหนน่ะ”ฉันร้องเรียกเพื่อนรักที่เดาเอาเองว่าต้องอยู่ข้างๆแน่ๆ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดเมื่อเห็นรูปแบบของห้องนอนเปลี่ยนไป เตียงก็วางไว้ผิดที่ยังไงชอบกล และตอนนี้ยังไม่แน่ใจด้วยว่ามันห้องคนหรือรังนก - -* แต่ฉันก็ไม่ได้ติดใจอะไร แล้วคิดเอาเองว่านี่น่าจะเป็นห้องของสา ทั้งๆที่ความรู้สึกไม่ใช่ห้องของสารุนแรงกว่าเพราะสามันไม่น่าจะทำห้องรกได้ขนาดนี้ เอ๊ะ แล้วนี่ทำไมสาไม่พาฉันไปนอนที่เตียงละ ทำไมเอาฉันมาไว้ที่โซฟา -_- ฉันพยายามลุกนั่ง แล้วสำรวจมองไปรอบๆ สายตาก็ไปสะดุดกับประตูบานหนึ่ง กับอีกบานหนึ่ง แล้วก็อีกบานหนึ่ง (ประตูจะเยอะไปไหนฟะ)
“อ้าวตื่นแล้วหรอยัยหน้าด้าน -_-” เสียงทุ้มของผู้ชายดังขึ้นพร้อมกับประตูบานหนึ่งที่เปิดเข้ามา
ความคิดเห็น