ฟิคบารามอส (ตอนพิเศษ)

ลำดับตอนที่ #2 : พ่อ

หลังจากลังเลว่าจะตัดมาลงแค่ไหน..ในที่สุดก็ตัดสินใจเอามาลงไม่หมด (ฮา)  เพราะท่าทางจะเอาไปแหมะตอนที่สามได้อีกตอน อาทิตย์หน้าถ้าไม่พลาดจะเอามาลงคะ
เนืองจากเราไม่ถนัดบทบู้แบบใช้ดาบ (ถ้าเรื่องใช้ปืนยังถูไถ) เลยแอบเนียนๆ เขียนเลี่ยงไป ฮะๆ

เพิ่งรู้สึกว่าที่ตัวเองแต่งๆไว้ ชอบมีมาดัสโผล่ สงสัยเพราะชอบความเป็นพ่อในแบบของมาดัสและความผูกพันของพ่อลูกคู่นี้มั้ง
แต่ก็ชอบท่านพ่อเอวิเดสด้วยนะ..งึมๆ
.......................................................................................


บทที่สอง  พ่อ

              ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆนั่งแทะแอ๊ปเปิ้ลอยู่ท้ายตลาดบารามอสอย่างเคย เงินที่เอาติดตัวมาชักจะหมด ไอ้จะขโมย..

              นัยน์ตาสีน้ำตาลทอดลงมองเด็กน้อยที่นอนอืดอยู่บนตักแล้วถอนใจ

              ไม่ไหวเล่นยาก เดี๋ยวพลาดไปจะเป็นเรื่อง แค่เอามาอุ้มไปอุ้มมาทุกวันแบบนี้ก็สงสารจะแย่แล้ว แต่อยู่เฉยๆแบบนี้ก็ไม่ไหว..จะไปพึ่งใครดีน้อ...

              ไอ้คิลรึ ไม่ไหวมันต้องฟ้องคาโลเห็นๆ
              ท่านตาชามัล....ไม่ๆๆๆๆ ไม่เด็ดขาด อาจโดนสวดสามวันสามคืนพร้อมส่งกลับคาโนวาล
              ท่านพ่อเอวิเดส......อืม..ท่าจะยาก เดี๋ยวกลายเป็นศึกเดมอส คาโนวาลละซวยตาย
              เจมิไน ..กริลดิเรก ...แอเรียส อเมซอน........โว้ยย ไม่ได้สักที่ทำไงดีวะเนี่ย

              “ขโมย！”เสียงตะโกนโหวกเวก ทำเอาขโมยที่กำลังนั่งหน้าเครียดสะดุ้ง ขยับหลบเข้าหลังเสา อดคิดไม่ได้ว่าเป็นตัวเองรึเปล่า

              เสียงฝีเท้าและเสียงไล่ตามเริ่มห่างออกไป..จนไกลพอที่จะทำให้ เฟริน เดอเบอโรว์ชะโงกหน้าออกมาดูลาดราว หากยังไม่ทันจะวางใจ เงาตะคุ่มเงานึงก็ผลุบเข้ามาหลังตลาด

              ชายหนุ่มเลียริมฝีปาก มือข้างนึงกระชับเด็กน้อย หากอีกข้างพร้อมที่จะเรียกผ่าปฐพีออกมา

              เงานั้นเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น มากขึ้น และก่อนที่เฟรินจะซัดไปให้เต็มเหนี่ยว ทั้งเงาทั้งคนเตรียมฟาดก็ชะงักกึก

              “พ่อ”

              “เฟริน”

              สองเสียงตะโกนขึ้นพร้อมกัน  สองพ่อลูกยืนตื่นตะลึงกับการพบที่ไม่คาดฝัน

              “พ่อ โอ้ย ฉันไม่ได้เจอพ่อตั้งนาน”เฟรินกระโดดอย่างลืมตัว พลางตบไหล่พ่อผลั่กๆอย่างยินดี

              “เฮ้ย แกมาทำอะไรทีบารามอส ไอ้ลูกบ้า ” มาดัสเอามือกุมขมับ กำลังงงสุดๆ “แล้วแกมากับใคร” คนเป็นพ่อมองหน้าลูกที่รีบเบือนหน้าไปทางอื่นหลบตา

              “ก็มาเที่ยว..คนเดียว”เฟรินอ้อมแอ้ม

              “เที่ยว..”มาดัสเลิกคิ้ว..พลันสายตาก็เหลือบลงไปเห็นร่างเล็กๆในอ้อมกอดลูกตัวแสบ ใบหน้าน้อยๆกำลังแดงจัดอยากร้องไห้เต็มแก่

              “เฟริน” เสียงตวาดด้วยความโกรธของพ่อที่หาได้ยากแผดลั่น เฟรินคอหดหน้าเสียทันควัน

              “แกทำอะไรของแก นี่แกหิ้วลูกตัวแค่นี้ออกมาได้ยังไง”มาดัสแทบจะหักคอไอ้ลูกเวร เขาไม่อยากจะเชื่อว่าโตป่านนี้แล้วมันยังจะทำอะไรไม่มีหัวคิดแบบนี้อีก “อย่าบอกนะ ว่าแกทะเลาะกับ...”เขาละคำพูดไว้ แล้วมองหน้าลูกที่กำลังทำเป็นไม่ได้ยิน โอ๋ทารกน้อยในมือ

              มาดัสสบถอุบอิบแล้วลากแขนลูกตัวแสบให้เดินตาม “ไปที่พักฉัน เอาเด็กไปพักก่อน”

       

               ทารกน้อยหลับตาพริ้มบนฟูกนุ่มหลังจากได้อาบน้ำ ดื่มนมจนพอใจ  มาดัสไล้มือบนหัวทุยด้วยความเอ็นดู

              “ชื่ออะไร..”

              “ฟาโร..ฟาโรเวล น่ะพ่อ” เฟรินในร่างสาวน้อยขยับรวบผมผูกเป็นหางม้า แล้วทอดสายตามองพ่อตนกับลูก

              “หึ ชื่อเหมือนพ่อมัน เหมือนปู่มันด้วย บาโร คาโล ฟาโร เออ..ดี”มาดัสหัวเราะ มองผิวเจ้าหนูยิ่งใช่ ขาวจัดแบบนี้ ได้มาเต็มๆ ครู่ใหญ่เขาก็ละมือออกหันมาประจันหน้ากับสาวน้อยที่ทำหน้าซึม

              “ที่แกหอบลูกหนีมาแบบนี้ คงเป็นเพราะประเพณีของคาโนวาลนั่นใช่ไหม”

              ไหล่บางสะท้านเฮือก คนเป็นพ่อถอนใจแล้วเดินลงไปนั่งข้างๆ

              “เฟริน..ฉันจำได้ว่าไม่เคยสอนแกให้หนีปัญหาแบบนี้นะ”เขาเอ่ยขึ้นเรียบๆราวกับเล่าอะไรสักอย่างให้ลูกตัวแสบเขาฟังสมัยยังเด็ก “ทำไมแกไม่เชื่อใจคนข้างตัวแกบ้าง..นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ แกไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว แกมีครอบครัว มีลูก มีคนที่แกรัก”         

              แขนที่อบอุ่นของพ่อโอบลูกที่ก้มหน้างุด ความอดทนของเฟรินเริ่มแตกเป็นเสี่ยง น้ำตาอุ่นๆไหล่รินสู่แก้ม
              “แล้วพ่อจะให้ฉันทำยังไง”มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาออกลวกๆ “ฉันพยายามคุยกับมันแล้ว พยายามขอร้องให้มักเลิกกฎบ้าๆนั่น มันก็บอกว่าทำไม่ได้”

              “แกคิดว่าคิงคาโลแห่งคาโนวาลจะไร้หนทางช่วยเหลือลูกตัวเองขนาดนั้นเชียวเหรอ”มาดัสเลื่อนมือขึ้นลูบหัวลูกที่กลายเป็นคนขี้แยไปเสียแล้ว “มีครั้งไหนไหมที่เขาหาทางออกให้แกไม่ได้ มีครั้งไหนไหมที่เขาไม่สนใจแกกับลูก...เฟริน แกเป็นควีนของคาโนวาลแล้วนะ ลูกแกก็เป็นทายาทสามแผ่นดิน คิดถึงอันตรายเสียบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อไอ้ตัวเล็กฟาโรเวลกับเจ้าไคล์”

               หญิงสาวพยักหน้าหงึก แล้วซบพ่อ อ้อนอย่างที่ไม่เคยทำมานานแสนนานตั้งแต่ยังเด็ก สำหรับหล่อนจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่าง แต่กับลูกใครก็จะมาแตะไม่ได้ ลูกที่แสนสำคัญ สายใยที่เชื่อมกับคนที่รัก..ที่สุดของหัวใจ

              “พ่อ ฝากดูเจ้าฟาโรหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวไปซื้อของแถวนี้แป๊ป” หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวคล่องตัวโผล่มาบอกก่อนหายแว่บออกไป ปล่อยให้มาดัสอ้าปากค้าง ครั้นจะตามออกไป ไอ้หลานตัวน้อยก็เริ่มงอแงทำให้มาดัส เดอเบอโรว์ต้องกลายร่างเป็นคุณตาเลี้ยงหลานไปก่อนชั่วคราว

              หลังจากที่ได้คุยกับพ่อ และได้ตั้งสติคิดอะไรอีกครั้ง เฟรินถึงเริ่มกลับสู่สภาพเจ้าตัวแสบ ที่พ่อพูดก็ถูก คาโลมันฉลาดน่าจะหาวิธีอะไรได้ แต่มันปากหนัก ถามอะไรก็ไม่ตอบ เป็นใครจะไม่กังวลละ  ไม่รู้ละตราบใดที่คาโนวาลยังหาวิธีแก้เรื่องนี้ไม่ได้ก็จะพาเจ้าฟาโรหนีไปแบบนี้แหละ เออ ลากพ่อไปด้วยช่วยกันเลี้ยง หึ หึ สบายละแบบนี้ มีมาดัส เดอเบอโรว์อยู่ด้วยรับรองไม่อดตาย

              เฟรินยิ้มอารมณ์ดี จับจ่ายของที่อยากได้ด้วยเงินที่จิ๊กมาจากกระเป๋าพ่อ หญิงสาวเดินเล่นเรื่อยเปื่อยอยู่ครู่ใหญ่จนเริ่มสำนึกว่าต้องกลับไปดูลูกสักหน่อยเลยหันหลังเตรียมกลับ แต่ชนโครมเข้ากับร่างใหญ่ๆ

              “โอยยยยย ใครวะ” ราชินีหลงแดนคลำจมูกป้อยๆ แอบแค้นว่าใครมาขวางทางเดินหล่อน

              นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนช้อนขึ้นมองแล้วพบกับกลุ่มคนที่เข้ามาล้อมรอบ

              “ขอความร่วมมือด้วยพะยะคะ องค์ราชินี เฟลิโอน่า วาเนบลี”หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นผ่านผ้าที่คลุมปกปิดใบหน้า

              เฟรินยิ้มมุมปาก มาจนได้พวกนักฆ่า เธอเองก็ประมาทไป ออกมาเดินเล่นในร่างผู้หญิงแบบนี้เท่ากับแบกป้ายบอกให้มาฆ่าชัดๆ

              “ผ่าปฐพี” ดาบคู่ใจปรากฎขึ้นในมือ หญิงสาวควงดาบแล้วยิ้มเย็นเยียบเมื่อถูกต้อนเข้ามาในตรอกที่ไร้ผู้คน “ว่าไงจะมาทีละคน”พูดพลางยักคิ้วกวน “หรือจะมาแบบหมาหมู่”

              “ปากดีสมกับที่เคยได้ยินมา”หนึ่งในชายแปลกหน้าหัวเราะในลำคอก่อนจะชักดาบข้างกายออกมาพร้อมๆกับอีกห้าคนที่ชักออกมาพร้อมกัน

              “เป็นเกียรติที่ได้ประมือ..กระหม่อม”พูดจบร่างใหญ่ก็เคลื่อนไหวรวดเร็วผิดกับรูปร่าง เฟรินยกผ่าปฐพีขึ้นรับ แรงกระทบทำเอามือสั่น สู้ในร่างผู้หญิงเสียเปรียบสุดๆ หญิงสาวสบถอุบอิบ แล้วก้มลงหลบดาบที่ฟาดลงมาอีกทาง

              แรงหญิงสาวและการละเลยการฝึกดาบทำให้เฟรินหอบแฮ่ก เสื้อผ้าเริ่มขาดเป็นริ้วเห็นรอยบาดเป็นทางยาวหลายที่ หากใบหน้าหวานยังยิ้มกวน

              “ยอมให้จัดการดีๆดีกว่าองค์ราชินี”

              ผ่าปฐพีหลุดมือลงไปกองกับพื้น ร่างบางทรุดลงนั่งพิงกำแพงหายใจหอบถี่ ครึ่งนึงของนักฆ่าลงไปนอนหมอบกับพื้นแสดงว่าฝีมือเธอยังไม่เลวร้ายนัก ปลายดาบคมกริบจ่อที่ลำคอขาวเรียกเลือดให้ไหลออกมา

              “เอาสิ..จัดการเลย..”หญิงสาวยื่นคอจอชิดดาบ “กดลงตรงนี้รับรอง..ทีเดียว” ไม่พูดเปล่าแต่เบียดชิด ไร้ซึ่งความกลัวในแววตา

              ในเมื่อเธอไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว แม้แต่นิดเดียว