ฟิคบารามอส (ตอนพิเศษ)

ลำดับตอนที่ #1 : จากลา

ตอนที่หนึ่ง

 ในพระราชวังคาโนวาลในฤดูหนาวกำลังหนาวจัด หนาวเสียยิ่งกว่าด้านนอกวังที่กำลังมีหิมะสีขาวโปรยปราย ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครกล้าเดินเพ่นพ่าน ทุกคนเงียบสนิท รออะไรบางอย่างที่กำลังจะมา

ใบหน้าของคิงคาโลแห่งคาโนวาลที่เรียบนิ่งดูกดดัน เขานั่งอยู่หน้าห้องสองมือประสานวางไว้บนเข่า  นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องบานประตูที่ปิดสนิท ไอร้อนภายในห้องนั่นพวยพุ่งออกมาจากช่องประตู เคียงข้างมีร่างของนักฆ่าแห่งตระกูลซาเรส ที่กำลังอุ้มเด็กชายวัยหนึ่งขวบไว้บนตัก เด็กน้อยมองหน้าพระบิดาที่กำลังเครียดจัดและท่านน้าตาแป๋ว ไม่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น นัยน์ตาสีฟ้าเล็กๆจองมองไปยังประตูมั่งแล้วเบ้หน้าขยับซบคนอุ้ม

พายุหิมะแรงขึ้นจนพัดหน้าต่างวังปิดดังปัง  จนข้ารับใช้แถวนั้นสะดุ้งเฮือกลนลานรีบปิดหน้าต่างให้สนิท

พร้อมๆกับเสียงทารกน้อยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

คิงคาโลที่นิ่งมานานขยับตัวเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดหนักกว่าเดิม

“ใจเย็นๆคาโล” คิล ฟีลมัสเอ่ยเตือน “มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่นายคิด”

ใบหน้าขาวพยักรับคำเพื่อน แล้วเลื่อนไปมองหน้าลูกชายคนโตที่บัดนี้เลื่อนสถานะเป็นพี่ไปเรียบร้อยแล้ว

ประตูห้องเปิดออกพร้อมร่างของหญิงวัยกลางคนที่เป็นหมอประจำวัง นางย่อตัวถวายความเคารพให้ร่างที่ผุดลุก

..ไม่มีใครพูดอะไร..

คาโลกำหมัดแน่นก่อนจะเดินสวนเข้าห้องที่ร้อนอบอวลไปด้วยไอน้ำ ร่างของภรรยาที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงกำลังประคองกอดห่อผ้าเล็กๆเอาไว้อ่อนโยน  ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อ เรือนผมยาวสีน้ำตาลถูกมัดรวบเอาไว้ด้านหลังลวกๆ

“คาโล...” หญิงสาวเบือนหน้ามายังคนรัก พร้อมรอยยิ้ม

“เฟริน”ชายหนุ่มเข้าไปนั่งข้างเตียง แล้วชะโงกหน้าดูห่อผ้านั่น

เด็กทารกน้อยๆกำลังดูดนมจากอกอุ่นของผู้เป็นแม่ ผิวขาวจัดเหมือนพระบิดา ผมสีอ่อนแซมขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็พอดูออกว่าเป็นสีน้ำตาล

คาโลเลื่อนมือไปแตะมือเล็กๆก่อนจะโดนคว้านิ้วหมับไปกำเอาไว้ การกระทำนั่นเรียกรอยยิ้มจากจอมยิ้มยากแห่งคาโนวาลได้เป็นอย่างดี

“เด็กผู้ชาย” เฟรินเอ่ยขึ้น

นั่น..ก็ทำให้ชายหนุ่มหุบยิ้มฉับทันทีเช่นกัน

“คาโล..นาย..”แม่ลูกอ่อนขมวดคิ้วทำท่าจะพูดอะไร แต่คิงแห่งคาโนวาลกลับผุดลุกขึ้น ไม่รอฟัง

“นายพักผ่อนเสีย เดี๋ยวจะให้เจ้าไคล์เข้ามาดูน้อง”ชายหนุ่มตัดบทแล้วทิ้งให้ราชินีตนหรี่ตาลงใช้ความคิดอยู่ตัวคนเดียว

              “เรนอนกลับก่อนนะคะคุณเฟลิโอน่า” หญิงสาวผมม่วงเอ่ยขึ้นหลังจากหล่อนมาอยู่ที่คาโนวาลเกือบสองเดือนแล้ว เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนราชินีที่เพิ่งจะให้กำเนิดทายาทคนที่สองในขณะที่ตัวเองกำลังตั้งท้องอ่อนๆเช่นกัน

              “อืม ขอบคุณนะเรนอนที่มาอยู่เป็นเพื่อน” เฟลินยิ้มให้แล้วเลยไปถึงการลูบท้องเพื่อนสาวเบาๆ “เรนอนกลับไปพักผ่อนดีๆนะ รักษาตัว แค่ผมเอาตัวเรนอนมาอยู่นานขนาดนี้ไอ้คิลมันก็งอนจะแย่แล้ว” แขวะเพื่อนซี้นักฆ่าที่ยืนมองหวงภรรยาอยู่ใกล้ๆ

              “แน่นอนสิ ใครใช้ให้นายมายึดแฟนฉันจนป่านนี้เล่า”ไม่พูดเปล่าแถมยังกอดคนรักตัวเองไว้แน่น “ไปแล้วกลับซาเรสละ”คิลยิ้มแล้วตบไหล่เพื่อนเบาๆ “ดูแลไอ้หนูดีๆนะ” พยักเพยิดหน้าไปยังทารกน้อยในอ้อมกอดเพื่อน แล้วผละไปร่ำลาคิงแห่งคาโนวาลพร้อมเรนอน

              เฟรินกระชับทารกในอ้อมกอด แล้วยิ้มบางเบา “ใช่..คิล ฉันจะดูแลลูกให้ดีที่สุด จะไม่ให้ใครมาทำร้ายได้เด็ดขาด”

เมื่อหลายเดือนก่อน ขณะที่กำลังท้องแก่เต็มที่ นั่นเป็นครั้งแรกที่เฟรินได้คุยกับคนรักเกี่ยวกับการต่อสู้เพื่อชิงตำแหน่งคิงแห่งคาโนวาล

“คาโล ไม่มีทางอื่นเลยเหรอ อย่าง..น้องไม่ลงแข่งอะไรแบบนั้น” หล่อนทำหน้าซีเรียสอย่างที่นานๆจะได้เห็น

ชายหนุ่มส่ายหัว “ฉันบอกเธอกี่หนแล้ว ถ้าไม่ลงก็ต้องพ้นจากสภาพเจ้าชาย ออกไปจากคาโนวาล”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำโกรธจัด “โธ่เว้ย ทำไมไอ้กฎโง่ๆแบบนี้มันถึงยกเลิกไปไม่ได้วะ งี่เง่าชะมัด ไอ้ตาแก่พวกนั้นก็หัวโบราณ คาโล แกเป็นคิงนะโว้ย ทำไมสั่งไม่ได้”

คาโลมองภรรยาอย่างปลงๆ “เฟริน คิงไม่ได้หมายความว่าสั่งอะไรก็ได้นะ นายลืมวิชาหัวใจกษัตริย์ที่เคยเรียนมาแล้วหรือไง อีกอย่างกฎนี้เขาใช้กันมานาน ถ้าไปสั่งยกเลิกก็เหมือนทำลายสิ่งที่คนเขาศัทรานั่นแหละ”คำพูดยาวๆที่นานๆจะหลุดออกมาจากปากสามีตนทำเอาราชินีแห่งคาโนวาลชะงักกึก ถอนใจพรืดพลางลูบท้องตัวเอง

ความกังวลทำให้หล่อนจะเป็นบ้า เธอรู้สึกว่าลูกคนนี้ต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ โธ่เอ้ย ถ้าเป็นลูกสาวนะ พ่อเอ้ยแม่จะประกาศปิดอู่ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

               แล้วไงละ ตอนนี้เจ้าตัวน้อยในท้องก็ได้ออกมาชมโลกเป็นที่เรียบร้อย และเป็นเด็กผู้ชายอย่างที่คิดเสียด้วย เฟรินทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟายาวในห้องพักหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับและคาโลไปเข้าประชุมตามปกติ

เด็กทารกน้อยกระพริบตาปริบๆ นัยน์ตาสีฟ้าใสมองมายังมารดาพร้อมรอยยิ้มน่าเอ็นดู คอเล็กเริ่มแข็งแรงพอที่ไม่ต้องประคองมาก แถมเริ่มกลมป้อมจนน่าฟัดอีกด้วย

“ท่านแม่” เสียงเล็กๆอีกเสียงดังขึ้นพร้อมกับการวิ่งเข้ามาโถมกอด จนเฟรินต้องหัวเราะร่า

“ไคล์ อย่าโถมมาแบบนี้สิ อุ้มน้องอยู่เห็นไหม”หล่อนเตือนอย่างไม่จริงจังนัก เจ้าหนูวัยขวบเศษนั่งข้างๆแม่พิงตัวซบอ้อนตามวัย การกระทำที่เฟรินเห็นแล้วรู้สึกร้อนขอบตาขึ้นมาทันที ไคล์เจ้าจะโกรธแม่ไหม ถ้ารู้ว่าแม่จะทำอะไรต่อไป...

                       สายลมยามบ่ายพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดเอาไว้จนผ้าม่านไหว เด็กน้อยร่างเล็กขดตัวหลับบนโซฟาตัวนุ่มโดยมีผ้าห่มห่อตัวเอาไว้ให้ ณ ที่ที่หญิงสาวเคยอยู่ บัดนี้ว่างเปล่า มีเพียงกระดาษแผ่นเล็กที่มีลายมือยุ่งๆเขียนเอาไว้สั้นๆ วางเอาไว้แทนที่

คาโล..ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่นายจำได้ไหมฉันเคยบอกนายว่าอะไร ฉันจะไม่มีวันทำให้นายเสียใจเด็ดขาด คนใจอ่อนอย่างนายคงทนเห็นลูกฆ่ากันตอนโตไม่ได้หรอก

เพราะฉะนั้นต้องตัดไฟแต่ต้นลม เพื่อแก้ปัญหา เพื่อไม่ให้ขัดกับประเพณีของคาโนวาล

ฉันจะออกไปกับลูกเอง ...

                     เสียงผู้คนคราคร่ำไปทั้งตลาด แม่ค้าพ่อค้าตะโกนแย่งกันดึงความสนใจลูกค้า หลายคนแบกข้าวของใส่ตะกร้าเต็มหลังจนไม่น่าเชื่อว่าเดินไปยังไง

แม่ค้าแอปเปิ้ลจัดแอปเปิ้ลใส่ถุงให้ลูกค้าหน้าบาน วันนี้หล่อนขายได้ค่อนข้างดีพอสมควร

              “พี่สาวฮะ ขอแอปเปิ้ลห้าลูกฮะ” เสียงทุ้มดังขึ้น เรียกให้พี่สาววัยป้ายิ้มหนักขึ้นไปอีก เพราะถูกใจสรรพนามการเรียก

              “ได้จ้ะ”หล่อนรีบหยิบแอปเปิ้ลใส่ถุง “พูดจาน่ารักลดให้เหลือยี่สิบคราวน์” พอเห็นคนซื้อพี่สาววัยป้าก็อุทานเบา

              “ตายจริง ยังเล็กอยู่เลย พาออกมาตลาดแบบนี้แม่เขาไม่ว่าเหรอ”

              เด็กทารกน้อยวัยสี่เดือนนอนหลับซุกในอกชายหนุ่ม ไม่มีวี่แววตื่นมากวนใจ เฟรินหัวเราะเบาๆ “ไม่หรอกฮะ พอดีแม่เขาไม่ค่อยว่างไอ้ครั้นจะทิ้งไว้ในห้องก็กระไรอยู่ เลยพาออกมาซื้อของด้วยกัน”ว่าพลางกระชับเด็กน้อยในอ้อมแขน โชคดีที่เจ้าตัวน้อยเลี้ยงง่าย ไม่งอแง ท่าจะเงียบเหมือน..พ่อมัน

              คิดถึงตรงนี้หัวขโมยหนุ่มก็หน้าจ๋อยสนิท คาโลมันจะว่ายังไงตอนที่เห็นกระดาษแผ่นนั้น แล้วเจ้าไคล์จะร้องไห้ไหมตอนที่ตื่นมาแล้วไม่เห็นเขา นี่มันก็จะอาทิตย์นึงแล้วที่เขาหนีออกมาจากคาโนวาลหลบมาที่บารามอสถิ่นเก่า  ทุกวันต้องคอยหลบเหล่าทหารที่ดูขยันทำงานผิดปกติ สงสัยจะรู้ข่าวจากทางคาโนวาลเสียแล้วละมั้ง เฮ้อ

              “แอ๊ะ” ทารกน้อยส่งเสียงเบาๆ พร้อมกับลืมตาขึ้นมองคนอุ้ม ปากเล็กๆเริ่มเบ้เพื่อเป็นการบอกว่า หนูหิวแล้ว

              เฟรินถอนใจยัดแอปเปิ้ลใส่เป้ข้างหลังแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยไปยังที่เหมาะๆ ตามสัญชาตญาณและประสปการณ์ขโมยอย่างเขา ด้านหลังตลาดบารามอสค่อนข้างจะร้างผู้คน  

              ร่างโปร่งเดินไปหลังตลาด มองซ้ายมองขวา เนื่องจากเริ่มจะเย็นย่ำแล้ว หลายคนเริ่มทยอยกลับบ้าน หลังตลาดที่ใช้เป็นที่เก็บของก็ไร้ผู้คนไปอย่างที่เขาคิด เฟรินเลือกที่นั่งหลบมุมวางกระเป๋าเป้ไว้ข้างๆแล้วขยับอุ้มเจ้าตัวน้อย

              มือข้างนึงขยับไปปลดแหวนตัวเองออก ทำให้ร่างกายกลับสู่สภาพหญิงสาวบอบบาง เด็กน้อยยิ้มกว้างเหมือนรู้ดีจนคนเป็นแม่หัวเราะขำ

              เฟรินขยับปลดเสื้อแล้วให้นมลูกน้อยด้วยความรู้สึกเต็มตื้น ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่หล่อนต้องพาลูกเร่รอนมาให้นมหลังตลาด ทุกครั้งที่อยู่ในวังคาโนวาล ยามที่เธอให้นมลูกและคาโลอยู่ เจ้านั่นมักจะเข้ามาโอบกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน ..หากวันนี้ไม่มี..ไม่มีอีกแล้ว หยาดน้ำอุ่นเอ่อคลอขึ้นมาก่อนจะร่วงหล่นลงซึมหายไปกับผ้าที่ใช้รองให้เด็กน้อยนอนอยู่

                                    “คาโล เจ้าบ้า เจ้าน้ำแข็งบ้า..ฉันคิดถึงนาย”