คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ++ChApTeR 3++
Chapter 3
รุ่งอรุณวันใหม่มาถึงแล้ว พระอาทิตย์โผล่พ้นออกมาจากทางหน้าต่างห้อง แสงของมันส่องไปถึงเตียงและดวงตาของคนที่นอนอยู่ เขาว่ากันว่า วันใหม่ๆ มักจะมีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้น แต่นั่นไม่ใช่สำหรับแจจุงเลยสักนิด ตื่นเช้ามาก็ต้องเจอยุนโฮ หลายๆเรื่องยังวนเวียนอยู่ในสมองอยู่เลย...
"ยุนโฮ นายกำลังทำให้ฉันสับสน"แจจุงกล่าวกับตัวเองเบาๆและลุกขึ้นไปทำหน้าที่ของตนเองโดยไม่ได้ดูเลยว่า...
มีคนอยู่บนเตียงอีกคนนึง!!!!!
"แจจุง... แจจุง..."เพราะเสียงละเมอของใครบางคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มจึงทำให้แจจุงรีบหันมาทางต้นเสียงทันที
"เฮ้ย... ใครมานอนบนเตียงฉันเนี่ย!จุนซูแหงเลย บอกกี่ครั้งว่าอย่าเข้าโดยไม่ได้รับอนุญาติ!!"มือเล็กจัดแจงยื้อยุดผ้าห่มที่คนห่มคงรักมันมาก รักจนไม่ยอมปล่อย "เฮ้ยยยยย ออกไปจากเตียงชั้นนะ จุนซู นับหนึ่งถึงสาม!"
"หนึ่งสองสาม... แจจุง...."แล้วร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่มก็พึมพำเสียงแผ่ว แต่เสียงนั้นทำให้แจจุงหยุดการกระทำทั้งหมด
เสียงเข้มๆแบบนี้... แรงเยอะๆแบบนี้...
"ยุนโฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ภายในห้องครัว
"หอมจังเลยครับพี่แจจุง ซุปอะไรน่ะ...."ชางมินด้อมๆมองๆอยู่ข้างหลังแจจุงอย่างอยากรู้ ถ้าเป็นเรื่องกินไม่พ้นเขาล่ะ "เป็นไงบ้างครับพี่แจจุง เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่าครับ"
น้องมินผู้ซึ่งไม่รู้อะไรซักอย่างถามอย่างใสซื่อ...ซึ่งเป็นแรงปะทุที่ทำให้ระเบิดนัมเบอร์ทูของยองอุงแจจุงลง
"สบายมาก! อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... ใครหิ้วยุนโฮมานอนที่ห้องชั้น หา!!!!!"แจจุงแผดเสียงลั่นจนยูชอนที่กลัวว่าเสียงของแจจุงจะหมดไปเสียก่อนต้องเดินมาห้ามไว้
"ใจเย็นน่า แจจุง น้องยังไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง นายไปลงกับชางมินทำไม"
เหมือนยิ่งห้าม มันก็ยิ่งโมโห
"แต่! นายรู้ไหม ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น!"แจจุงมองจุนซูที่มาใหม่ด้วยสายตาอาฆาตแค้น "ฉันต้องนอนเตียงเดียวกับยุนโฮตลอดทั้งคืน นั่นมัน... ไม่นะ ฉันอยากตายยยย"
ว่าแล้วก็เข้าไปหวังจะบีบคอจุนซู
"ทำไมไม่เป็นนายที่มานอนเมื่อคืนนี้ หา! ปกตินายชอบเข้าห้องผิดไม่ใช่เหรอ หรือละเมอ อะไรอย่างนั้น ทำไมครั้งนี้นายไม่มาล่ะจุนซู!!"
"ก็พอไป..ตื่นเช้ามาก็ว่า พอไม่ไป ตื่นเช้ามาก็ยังว่าอยู่อีกเหมือนเดิม จะเอายังไงแน่เนี่ยแจจุง เอ๊ะ…เดี๋ยวนะ…." จุนซูพูดอย่างงๆ และเจ้าตัวก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "ทำไมเหรอ... ฉันไป กับยุนโฮไป มันต่างกันตรงไหน... ไม่ต่างกันตรงไหนหรอกน่า ก็ผู้ชายเหมือนกัน เพื่อนร่วมวงเหมือนกัน คิดอะไรมากล่ะ"
"แต่มันไม่เหมือนกัน!! ก็ยุนโฮ!....."ก็ยุนโฮ... ทำไมล่ะ ทำไมเป็นยุนโฮถึงได้ใจเต้นตึกตัก... ทำไมเป็นยุนโฮแล้วถึงต้องหน้าร้อนผ่าว...
"ฉันอยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!"
"จุนซู... นายอย่าพูดให้แจจุงเครียดไปกว่านี้สิ นายนี่ยังไงนะ"ยูชอนตักเตือนคนช่างพูดที่ตอนนี้นั่งหัวเราะกลับท่าทางของแจจุงอยู่
"อะไรกันล่ะ แค่พูด นิดเดียวเอง คิดกันไปไหนเล่า เอิ๊กๆๆ"จุนซูหัวเราะอีกครั้ง "ชางมิน ไปหาไรกินข้างนอกกันเถอะ ซุปข้าวโพดมันเปื่อยหมดแล้วล่ะ"
ชางมินพงกหัวอย่างเห็นด้วย
.....เอ๊ะ.....
"แต่...พี่จุนซูฮะ ซุปข้าวโพด เปื่อย... มันเปื่อยได้ด้วยเหรอ..."
....
"ก็พี่แจจุงของนายเขาอยากทำซุปกิมจิกินเอง" ยูชอนผู้เคยเงียบเอ่ยขึ้นมาช้าๆ และชัดๆ "ไปกันเถอะชางมิน จุนซู วันนี้ฉันไม่อยากกินซุปกิมจิ" จุนซูพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของยูชอน พร้อมกับลากชางมินที่ทำหน้าทำตาเหมือนคิดถึงซุปกิมจิฝีมือแจจุงเพราะยังอยากกินซุปกิมจิต่อ แม้ว่าเมื่อวานนี้จะได้เขมือบไปมากโขแล้วก็ตาม
..แล้วซุปข้าวโพดมันเปื่อยได้ด้วยรึไงนะ..
.......
......
.....
....
...
..
.
ทางด้านยุนโฮที่นอนอยู่ในห้องของแจจุงนั้น เพิ่งจะลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดยามสายมันเข้าตา โดยปกติแล้วหัวหน้าวงอย่างเขาไม่เคยตื่นสายขนาดนี้เลยซักครั้ง แต่คงเป็นเพราะว่าเมื่อวานนี้มีเรื่องให้เขาต้องคิดทั้งคืน จนอดหลับอดนอนก็เป็นได้ จำได้ว่าเมื่อคืนนี้นั่งคิดอะไรคนเดียวบนโซฟาข้างนอกจนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
..เอ๊ะ..
..แต่นี่ไม่ใช่โซฟานี่นา..
ร่างสูงรีบลุกพรวดขึ้นมาทันที สายตากวาดมองไปทั่วห้องสีขาวสะอาด..
"ห้องนอนของแจจุงงั้นหรอ.." ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาที่แทบเรียกได้ว่ากระซิบ "มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ"
..นี่นายชอบฉันจริงๆงั้นหรอ..
"ไม่ได้แล้ว วันนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง" ยุนโฮพูดกับตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย แล้วรีบลุกจากเตียงเดินออกไปจากห้องทันที ร่างสูงกวาดตามองไปทั่วบ้าน พยายามตามหาคนที่ต้องการจะพบ
..ถึงจะพูดว่าต้องการคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ใจจริงแล้วเขาอยากจะหลบหน้ามากกว่า..
ร่างสูงส่ายหน้าช้าๆ แล้วเดินหันหลังกลับไปยังห้องของตัวเอง ถึงจะพูดว่าอยากคุย แต่พอเจอหน้าเข้าจริงๆเขาคงจะพูดไม่ออกอยู่เหมือนกัน ในเมื่ออีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนรักของเขา จะพูดอะไรก็คงลำบากแน่ๆ หากจะต้องปฏิเสธความรู้สึกดีๆนั้นไปก็น่าเสียดายอยู่..
..นี่ฉันกำลังเสียดายความรู้สึกดีๆที่นายให้ฉันงั้นหรอ แจจุง..
.......
......
.....
....
...
..
.
..โอ้ยยยย ไม่นะ ไอ้เพื่อนบ้า น้องบอเอ๊ย พวกนายทิ้งให้ฉันอยู่กับหมีงั่งแค่สองคนรึไง..
แจจุงกำลังคิดบ่นสมาชิกสามคนที่อาศัยมุก "ซุปข้าวโพดเปื่อย" ของจุนซูแล้วรีบชิ่งออกไปหาอะไรกิน โดยที่ทิ้งเขาเอาไว้กับยุนโฮเพียงสองคน
..แค่เสียงฉันยังไม่อยากได้ยิน แล้วถ้าเจอตัวเป็นๆขึ้นมา ฉันจะทำยังไง..
แจจุงคิดอย่างร้อนรน แม้จะเป็นเพื่อนรักกันก็ตาม แต่ความรักที่ยุนโฮให้เขานั้นมันช่างต่างกับที่เขาให้ยุนโฮอย่างลิบลับ ความรักที่เขาให้นั้นเป็นความรักที่บริสุทธิ์ จริงใจ เป็นความรักที่เพื่อนให้กัน แต่ความรักที่ยุนโฮให้เขามานั้นมัน...
"โธ่เว้ยยย ยุนโฮนายรู้ไหมว่านายกำลังทำฉันสับสน" แจจุงพูดกับตัวเองโดยไม่คิดระวังว่าใครอีกคนในบ้านจะเดินมาได้ยิน..
กึก..
เสียงฝีเท้าที่หยุดลงกะทันหันของใครบางคน ทำให้แจจุงต้องหันหน้าไปดู..
…
…
"ยุนโฮ.." พูดได้เพียงแค่นั้น สมองก็สั่งทันทีว่าให้ร่างบางรีบหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
..ฉันขอโทษยุนโฮ ขอโทษที่ไม่สามารถรับความรู้สึกของนายได้..
...
ถึงแม้ว่าแจจุงจะวิ่งหนีเขาไปนานแล้ว แต่ยุนโฮก็ยังคงยืนค้างอยู่ที่เดิม ไม่ขยับไปไหน หัวใจของเขากำลังเต้นรัว กำลังรู้สึกผิด..
..ผิดที่รับความรู้สึกของคิมแจจุงไม่ได้..
ด้านมิคเซียมิน....
"นี่จุนซู.. ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันจะดีเหรอ"ยูชอนถามอย่างวิตก "ฉันว่าเราเล่นแรงไปหรือเปล่า"
จุนซูวางตะเกียบกึกบนชามใบโตที่วางเปล่า
"คิดอะไรมากยูชอน นายเป็นคนก่อเรื่องเองนะ กังวลอยู่นั่นแหละ เมื่อคืนเราก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ เอาเหอะน่า นิดๆหน่อยๆ ชีวิตสดใสดีออก หรือนายอยาก…"แล้วคนพูดมากก็ยั้งปากตัวเองเอาไว้ได้(ได้ตอนพูดไปเกือบจะหมดแล้ว) เพราะเหตุที่ว่าชางมินกำลังทั้งสองอย่างสงสัยเลยแก้ตัวไปอย่างสิ้นคิดที่สุด"เอ่อ…อยากกินซุปข้าวโพดเปื่อย…ถ้าอยากกินเดี๋ยวฉันทำให้นะ…"
" พี่จุนซู….พี่ยูชอน พี่ทำอะไรกันน่ะ ก่อเรื่องอะไรอ่ะ!"ชางมินยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยูชอน "ถ้าพี่ไม่บอก... ผมจะ...จะเอาหมวกสุดที่รักของพี่ไปทิ้งนะ!"
"ชางมิน! ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร และห้ามเซ้าซี้ถามไปมากกว่านี้! ราเมง 3 ชาม เพิ่มเครื่องพิเศษ เป็นไง!"จุนซูเน้นคำอย่างชักชวน
แต่ชางมินที่อยู่ในระดับได้เปรียบยังคงเล่นตัว
"ไม่ได้! ถึงจะให้ผมกี่ชาม พิเศษแค่ไหนก็ไม่เอา! พี่ก่อเรื่องอะไรกัน...บอกมานะ"
"จุนซู....เป็นเพราะนายคนเดียวแท้ๆ..."ยูชอนพึมพำเบาๆ "จะเอายังไงชางมิน เล่าให้ฟังแลกกับห้ามบอกใครเป็นไง..."
"ไม่... ต้องบอกผมทั้งหมด รวมทั้งราเมงเพิ่มเครื่องพิเศษ 5 ชาม นั่นกำลังโอเคเลย..."ยูชอนมองหน้าชางมินที่ยิ้มอย่างมีชัย และมองจุนซูที่กำลังทำหน้าที่ให้ความรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิด มันจึงเกิดความ....
....หมั่นไส้....
"จุนซู!! นายจ่าย 4 ฉันจ่าย 1 นั่นกำลังโอเค!!!!"
......................
...................
..........
.....
...
..
ที่บ้านดงบัง
"เอ่อ... ยุนโฮ คือว่า...นายคงเข้าใจ เราเป็นเพื่อนร่วมงานกันนะ แล้วเอ่อ... เราก็เป็นผู้ชาย แล้วก็... เราเป็นนักร้อง แล้วเอ่อ... เรา ทำแบบนี้.... มัน...ไม่ดี..."แจจุงพึมพำ "ฉันรู้นะ ว่านายรู้สึก...พิเศษ...กับฉัน แต่ว่า... มันคงเป็นเพราะความใกล้ชิดล่ะมั๊ง เราคงไม่ได้ชอบกันจริงๆหรอก นายต้องลองไปคิดดูดีๆนะยุนโฮ... ฉันทั้งขี้บ่น ขี้วีน ไม่น่ารัก เหมือนในฟิคที่นายอ่าน... เอ้ยๆ ไม่ใช่ คือว่า...ฉันจะบอกว่าฉันไม่เหมาะสมกับนายหรอก เอ่อ... โว้ยยยยยยยยยย"
แล้วร่างบางก็นั่งลงบนเตียง ตั้งแต่ที่วิ่งหนียุนโฮคราวนั้น ยังไม่ได้ออกไปจากห้องเลย ก็เลยเอาเวลามาคิดบทพูดถ้ายุนโฮเกิดมาบอกรักเค้าโต้งๆ
...มันพูดยากจริงๆ...ขนาดเป็นฝ่ายปฏิเสธยังยากขนาดนี้ แล้วฝ่ายบอกจะยากขนาดไหน...
..เอ๋..
..นี่ฉันกำลังคิดจะไปบอกเขารึไงกัน ไม่น่า บ้าไปแล้ว คิมแจจุง..
ว่าแต่ว่า... ตอนนี้ยุนโฮกำลังทำอะไรอยู่นะ....
......................
...................
..........
.....
...
..
"เอ่อ... แจจุง คือว่า... นายคงเข้าใจ เราเป็นนักร้องชื่อดังนะ ดังนั้น มันจะเสียงาน ถ้าเราเกิดคบกันขึ้นมา แฟนๆก็จะเสียใจ อนาคตเราก็จะหมด... แต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่ใส่ใจกับความรู้สึกที่นายมีให้ฉันนะ แต่นายรู้ใช่ไหม ว่าอนาคตของเราต้องมาก่อน... ความรู้สึกที่นายมีมันอาจจะไม่ใช่รักที่ยั่งยืนก็ได้นะ นายต้องได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าฉัน... เฮ้ย... เอ่อ... หมายถึงเจอคนที่ดีกว่านั่นแหละ นายโอเคนะแจจุง"ทางด้านของยุนโฮก็ฝึกซ้อมบทพูดเหมือนกัน
...แจจุงอาจโอเค...
...แต่นาย
คิดวกไปวกมาว่าแล้วก็ล้มตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน...
ทั้งแจจุงและยุนโฮ คงมีความรู้สึกที่เหมือนกัน ในตอนนี้ มันคือความรู้สึกที่เรียกว่า...
"ไม่รู้จะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!!!!!!"
สวัสดีจ้าทุกๆคนนนน..
เหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์
และทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
บ๋ายบายค่ะ
T Light
ความคิดเห็น