คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ++SpEcIaL 2++
++Special 2++
กลางดึกคืนนั้น...
สองหนุ่มขี้เล่นของดงบังชินกิกำลังนอนอย่างสุขอุราบนเตียงสีน้ำตาลอ่อนดูเป็นธรรมชาติ คิมจุนซูซุกหัวเข้ากับหมอนจนมิดหน้า เหลือเพียงผมสีน้ำตาลเข้มที่ยุ่งเหยิง ส่วนผู้ขออยู่อาศัยอีกคนนอนหงายและด้วยความขี้ร้อนจึงทำให้ผ้าห่มพูดถีบไปอยู่ปลายเตียง เชิญชวนให้แจจุง ยุนโฮแกล้งทั้งสองเสียจริง
ท่ามกลางบรรยากาศความตื่นเต้นของอีกสามหนุ่มที่เหลือ...(น้องมินก็ตื่นเต้นกลัวว่าจุนซูกับยูชอนจะตื่นขึ้นมา)
.....
....
"งื้ออออ จุนซู นายอะ ไม่ปล่อยให้หลงทะเลก็ดีแค่ไหนแล้ว... งืม.."เสียงของยูชอนดังขึ้นทำให้ทั้งสามตกใจเป็นอย่างมาก
แจจุงถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่ายูชอนยังหลับอยู่ สงสัยคงแค่ละเมอเท่านั้นเอง
"ไอ้มิคกี้บ้า ตกใจหมด"กระซิบเบาๆกับตัวเอง "ชางมิน เอาจานสีมาดิ๊"
"นี่ฮะพี่"ชางมินส่งจานที่มีสีอยู่หลากสีให้แจจุง เจ้าตัวมองอย่างไม่แน่ใจว่าแจจุงจะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ แต่ก็ได้แต่ถอนใจเท่านั้นแหละ ในเมื่อพี่ทั้งสองตัดสินใจกันแล้วนี่!!
"แจจุง ทำไงอะ จุนซูนอนคว่ำแบบนี้อะ"ยุนโฮมองผมยุ่งๆของคนที่พูดถึงด้วยความหนักใจ
ราวกับสวรรค์บรรดาล จุนซูพลิกตัวขึ้นมานอนหงายพร้อมกับลิ้นเล็กที่เลียริมฝีปากอย่างกับได้กินอะไรสักอย่างในฝัน (-*-)
"เอาเลย เริ่ม!"แจจุงสั่ง
หัวหน้าวงไม่รอช้ารีบหยิบพู่กันจากชางมินมาจิ้มที่จานสีทันที และปราดตัวไปใกล้จุนซู
"ขอโทษนะจุนซู... แต่นายแกล้งชั้นก่อน ฮ่าๆ..."ลดเสียงลงเล็กน้อยเพื่อกัน 'เหยื่อ' ตื่น ว่าแล้วก็จัดการระบายสีตกแต่งใบหน้าของจุนซูไปเรื่อยๆ ก่อนจะทิ้งท้ายด้วยการละเลงสีแดงที่เขาพยายามเพ่งมองตั้งนาน จนในที่สุดก็เห็นจนได้ ไปที่ปากของจุนซู เท่านี้ก็เรียบร้อย.... คงจะน่ากลัวพิลึก ถ้าเปิดไฟหรี่ๆไว้สักหน่อย...จะได้มองเห็นได้อย่างชัดเจน
แจจุงเบ้หน้าเริ่มรู้สึกสงสารมิคกี้ที่เป็นรายต่อไป ถึงมิคกี้จะตื่นยากมาก แต่มันก็อดกังวลไม่ได้ว่าแผนจะแตก เอาเว้ย! แป๊บเดียวน่า...
แจจุงรับยางมัดผมมาจากชางมินและค่อยๆคลานไปหายูชอนที่ตอนนี้ผมสีดำกำลังยาวได้ที่
'น่ามัดให้มันหายหล่อแล้วถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกเสียจริงๆ'
ไม่นานนัก ผมทรงแปลกประหลาดที่แจจุงเป็นคนออกแบบก็เสร็จสมบูรณ์ 'ผมทรงชี้ไปข้าง'ที่ชางมินตั้งให้เรียกเสียงหัวเราะจากยุนโฮและแจจุงได้นิดหน่อย ยังเหลืออีกขั้นตอนนึง ถ่ายรูปเก็บไว้...
"แสงแฟลชคงไม่ทำให้มิคกี้ตื่นมาใช่ไหมชางมิน"แจจุงถามเพื่อความแน่ใจ "ไม่ใช้แฟลชก็ไม่ได้ มันมืดเกินไป"
"ไม่หรอกมั๊งพี่ แต่พี่จุนซูน่ะไม่แน่"ชางมินเม้มปากพยายามใช้ความคิด "นี่ ผ้าห่มพี่มิคกี้ เอาไปคลุมหน้าพี่จุนซูไปก่อน"
ยุนโฮที่อยู่ใกล้ผ้าห่มของมิคกี้จึงจัดแจงหยิบมันมาวางคลุมหน้าของจุนซูเบาๆ ส่วนแจจุงก็จัดการถ่ายรูปยูชอนทันที
แผนลวงสำเร็จแล้ว!!!
ทีนี้ก็...
แจจุงหยิบโทรศัพท์ของยูชอนที่อยู่ข้างเตียงมากดตั้งนาฬิกา อีก 5 นาที ยูชอนจะต้องตื่นด้วยเสียงปลุกนาฬิกาของโทรศัพท์นี้...
"เพิ่มเสียงให้สุด... ไม่งั้นไม่ตื่นแหงๆ"ยุนโฮแนะนำ
"อื้ม"แจจุงรับคำเบาๆ "ไปได้แล้ว เดี๋ยวพวกนั้นก็ตื่นขึ้นมากันพอดี เร็ว"
แล้วทั้งสามหนุ่มก็ออกจากห้องไป... ชางมินไม่ลืมที่จะเปิดไฟหรี่ๆไว้ ปิดประตูห้องอย่างเรียบร้อย หยิบอุปกรณ์การแกล้งออกมาจากห้องให้หมด ก่อนจะออกไปหัวเราะก๊ากกันอย่างสนุกปาก
"ฮ่าๆ แจจุงนายทำผมยูชอนได้หมดหล่อมากๆ นี่ รูปที่ถ่ายไว้น่ะต้องเก็บไว้ดีๆเชียว"ยุนโฮหัวเราะหึหึอย่างพยายามกลั้นมันเอาไว้
แจจุงขมวดคิ้วก่อนจะถามว่า
"นี่ยุนโฮ นายว่ายูชอนจะตกใจจนเป็นลมไปไหมน่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ จะทำไง"
"พี่ฮะ ถ้าพี่ยูชอนเป็นลมไปจริงๆ ผมว่าเขาต้องไปสถานบำบัดแล้วล่ะ"ชางมินมองอย่างขำๆ มันไม่น่ากลัวขนาดนั้นซะหน่อย(มั้ง)
"อื้ม... งั้นเราก็ไปนอนกันเหอะ รอผลพรุ่งนี้เช้า"แจจุงกล่าวและแยกย่างกันไปนอนอย่างสบายใจ
...
...
...
ภายในห้อง...
"ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง!!!"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายใน 5 นาทีต่อมา ยูชอนงัวเงียตื่นขึ้นพอทนเสียงแสบแก้วหูไม่ไหว สายตาพยายามปรับภาพตรงหน้าให้ชัดเจน
"ใครมาเล่นโทรศัพท์ช้าน... โฮ่ย... คนกำลังนอนอยู่ดีๆ จุนซูจะตื่นหรือเปล่าไม่รู้เนี่ย เสียงดังซะ..."ว่าแล้วก็หันไปหาคนที่นอนเตียงเดียวกันอย่างง่วงๆ ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
"เฮ้ย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
...
..เฮือก ผีแน่ๆ อ๊ากกกก..
..ไม่นะพระเจ้า อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ..
...
คิดในใจพลางมองไปข้างๆอย่างหวาดๆ แสงไฟสลัวๆทำให้สามารถมองเห็นภาพตรงหน้าได้เป็นอย่างดี.. ใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังหลับใหลอยู่นั้นมีน้ำหนองสีเหลืองไหลย้อยลงมาจากดวงตา ขอบตาดำคล้ำราวถูกเขียน ปากเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด ใบหน้าสีขาวที่มีตำหนิเป็นแผลพุพองมากมาย..
ยูชอนกวาดตามองหาเพื่อนของเขาไปรอบห้อง แต่ไม่ว่าจะหาอย่างไรก็หาไม่เจอเสียที นึกหวาดๆอยู่ว่าถ้าเกิดผีตนข้างๆเกิดอาละวาดขึ้นมา เขาก็ซวยอยู่คนเดียวน่ะสิ..
...
เมื่อความเงียบเค้าครอบคลุม ยูชอนก็เริ่มใจเสีย จากการนั่งนิ่งๆรอให้ผีหายไป เขาก็เริ่มสวดมนต์พึมพำๆ ที่แทบฟังไม่ได้ศัพท์ออกมา จากเบาๆในเริ่มแรก ก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วทันใดนั้น...
...
..ยูชอนรู้สึกว่าข้างๆกายของเขามีการขยับเขยื้อนของบางสิ่งบางอย่าง..
...
...
"ไม่นะ...พระเจ้ากลั่นแกล้งช้านนนนนนนนนนน" ยูชอนที่ความอดทนถึงขีดสุด ตะโกนขึ้นมาดังลั่นเพื่อหวังจะได้ปลดปล่อย แต่มันกลับทำให้..
...
..เสียงอันดังของยูชอนปลุกให้จุนซู(ในคราบผี)ตื่นขึ้นมา..
จุนซูขยี้ตาเบาๆรู้สึกถึงน้ำอะไรเหนียวๆ ก็ไม่ได้สนใจ แต่กลับหัวเราะทรงผมอันแปลกประหลาดของยูชอนด้วยเสียงอันดัง
"ฮิยะฮ่าๆๆๆ ทรงอะไรอะมิคกี้ ฮ่าๆๆ ตลกจังเลย ฮ่าๆ"
น่าเสียดายที่ยูชอนไม่สามารถตอบได้...
เพราะคนถูกเรียกบัดนี้....
...ล้มลงไปนอนบนเตียงอย่างเดิมเรียบร้อย...
....
...
..
.
เช้าวันรุ่งขึ้น..
"อ๊ากกกกกกกกกก!"จุนซูตะโกนลั่นห้องน้ำของที่พักเมื่อเห็นหน้าตาของคนเองบนกระจก น้ำหนองที่ทำจากแป้งราดหน้าใส่สีถูกขยี้ออกด้วยฝีมือของคิมจุนซูเมื่อคืน จึงทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเล็กน้อย
'แต่มันก็ตกใจอยู่ดีนั่นแหละ! ใครแกล้งวะเนี่ย... โอย เกิดสิวขึ้นจะทำไง ไม่นะ ...'
ล้างหน้าเสร็จเรียบร้อยก็เตรียมจะปลุกเพื่อนร่วมห้องอีกคน
"มิคกี้ ตื่นเร็ว ยูชอนนนน ตื่นนน" จุนซูเขย่าตัวยูชอนเบาๆ พร้อมกับส่งเสียงที่บาดหูให้ยูชอนที่เมื่อคืนสลบไป..
..แต่เหมือนอาการช็อคเมื่อคืนยังไม่หาย เสียงของจุนซูที่เคยได้ยินอยู่ทุกวันจนคุ้นหู วันนี้เขากลับได้ยินเป็นเสียงเรียกยานๆของใครบางคนที่เอามือมาเขย่าตัวเขา..
...
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..อย่ามาหลอกหลอนฉันเลย ฮือๆๆๆ" ยูชอนที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียง(หลอน)ของจุนซู เพ้อออกมาจนจับใจความแทบไม่ได้
"โว้ยยย" คราวนี้จุนซูเป็นคนโวยวายขึ้นมาบ้าง "เจ้าหนูบ้า นายตะโกนอะไรของนายกันนักหนา ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ แล้วฉันไปหลอกหลอนอะไรนายนักห๊ะ..จำไว้นะคนอย่างคิม จุนซูไม่เคยหลอกหลอนใครโว้ยยยยย"
เมื่อได้ยินดังนั้นคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นหนูบ้าก็ขยี้ตา แล้วเพ่งดูคนตรงหน้าให้ชัดๆ แล้วก็รู้ความกระจ่างว่านั่นไม่ใช่ผีที่เขาคิด..และเมื่อคืนก็คงไม่ใช่..
...
"นี่จุนซู เมื่อคืนนี้นายแกล้งหลอกผีฉันรึไง" แล้วอยู่ๆยูชอนก็เอ่ยขึ้นมา สายตามองจ้องจุนซูอย่างคาดโทษ
"อะไรของนาย เมื่อคืน...อ๋อ..นายใช่มั้ยที่เอาสีมาละเลงหน้าฉัน" จุนซูที่ตกใจไม่น้อยเมื่อยูชอนมองด้วยสายตาแบบนั้น แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าโดนแกล้งเหมือนกัน จึงจ้องกลับไปด้วยสายตาแบบเดียวกับที่ได้รับมา
"หนอย..ไอ้โลมาเกยตื้น นายต่างหากล่ะที่แกล้งฉัน อย่ามากล่าวหากันนะ"
"นายนั่นแหละกล่าวหาฉัน.." แล้วก็เหมือนว่าจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จุนซูเว้นระยะสักพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ "นอกเสียจากว่า..."
...
"นอกเสียจากว่าอะไรจุนซู" ยูชอนทวนคำอีกครั้ง
...
"นอกเสียจากว่าคนที่ทำคือสามคนนั้น"
...
จุนซูจ้องหน้ายูชอนเพื่อหาความคิดเห็น ซึ่งยูชอนก็รู้สึกเห็นด้วยในความคิดของเขา
...
..คงเป็นการแก้แค้นของพวกนาย
...
แล้วก็ไม่รอช้ายูชอนรีบวิ่งออกไปนอกห้องทันที โดยมีจุนซูที่เพิ่งรู้ตัววิ่งตามออกไปจนแทบไม่ทัน
..แต่ดูเหมือนยูชอนจะลืมอะไรไปบางอย่าง..
........
…...
…..
….
…
..
.
ยูชอนและจุนซูกวาดตาหาสามคนที่เหลือไปทั่วบ้านพัก
..แล้วในที่สุดก็เจอ..
ยูชอนพาจุนซูวิ่งเข้าไปหาแจจุง ยุนโฮ และชางมินที่เดินเล่นกันอยู่ตรงชายหาดหน้าบ้านพัก โดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่มองเขาเหมือนเป็นตัวประหลาด ผิดกับจุนซูที่อายจนแทบมุดแผ่นดินเมื่อรู้ว่าเพื่อนตัวดีของเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้ทรงผมของตัวเองเป็นแบบไหน!!
"แจจุง ยุนโฮ ชางมิน" ยูชอนตะโกนเรียกเพื่อนร่วมวงทั้งสามเสียงดัง จนทำให้คนหันมามองมากขึ้น
แจจุงที่ได้ยินเสียงเรียกของยูชอนเป็นคนแรกสะกิดเพื่อนๆที่เหลือให้หันไปดู ก่อนจะพึมพำกับเพื่อนทั้งสามคนเบาๆว่า "อย่าเพิ่งบอกยูชอนเรื่องผมนะ"
...
"นี่พวกนายสามคนน่ะ เมื่อคืนพวกนายเล่นอะไรกันห๊ะ รู้ไหมว่าฉันน่ะตกใจแค่ไหน พวกนายเอาอะไรไปละเลงหน้าจุนซูซะเหมือนศพขนาดนั้น หึ่ย" พอมาถึงยูชอนก็รัวใส่เป็นชุดๆ ถึงแม้แจจุงจะไม่ได้กำชับให้ยุนโฮ และชางมินปิดปากเงียบเรื่องทรงผมของยูชอน ก็คงไม่มีใครที่สามารถพูดแทรกได้ทันเป็นแน่ "พวกนายน่ะเล่นเอาฉันหัวใจแทบวายรู้ไหม"
ยูชอนที่เอาแต่พูดอย่างเดียว ไม่ได้สังเกตสายตาที่มองมายังเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นสายตาขำๆของเพื่อนๆ และสายตาหวาดๆของคนอื่นๆ
...
"ช่วยไม่ได้นะยูชอน" แจจุงพูด
"ในเมื่อพวกนายสองคนอยากแกล้งเราก่อน" ยุนโฮพูดต่อ
"พี่แจจุงกับพี่ยุนโฮเลยขอให้ผมช่วยแก้เผ็ดพวกพี่น่ะครับ" ชางมินเสริมให้พี่ๆทั้งสองคน น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยคำขบขันกับทรงผมของพี่ชายพันธุ์หนู
...
"นี่พวกนาย..เอาคืนฉันสองคนงั้นหรอ" ยูชอนพูดย้ำอย่างอึ้งๆ แล้วหันไปกระซิบกับจุนซูว่า "นายช่วยพูดอะไรซักอย่างสิ"
…
..เจ้าหนูบ้า แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ ทรงผมของนายมันทำให้ฉันพูดไม่ออกต่างหากล่ะ..
…
"ช่างเขาเถอะยูชอน กลับห้องกันเถอะ" จุนซูพูดขึ้นทำให้ยูชอนรู้สึกแปลกใจกับคนตรงหน้า ซึ่งปกติไม่เคยยอมใคร "กลับห้องเถอะน่ายูชอน"
"ทำไม.." ยูชอนตั้งท่าจะถาม แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นเพื่อนโลมาเดินจ้ำอ้าวหนีไปแล้ว และคงเป็นการไม่ดีแน่หากเขาจะยืนต่อล้อต่อเถียงกันสามคนแสนเจ้าเล่ห์นี่ จึงต้องเดินตามกลับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
...
"นี่..ยูชอน ระวังมีพาดหัวข่าวใหญ่เรื่อง 'ผมทรงใหม่ของยูชอน' นะ" แจจุงตะโกนบอกกับยูชอนด้วยความหวังดี(??)
........
…...
…..
….
…
..
.
เมื่อยูชอนมาถึงห้องเขาก็เข้าไปในห้องน้ำเพื่อเตรียมจะอาบน้ำ..
..ยูชอนเดินไปยังกระจกตรงอ่างล้างหน้า..
..แล้วเขาก็เจอกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน..
...
"นี่..ยูชอน ระวังมีพาดหัวข่าวใหญ่เรื่อง 'ผมทรงใหม่ของยูชอน' นะ"
...
..ประโยคที่แจจุงพูดกับเขานั้น วนกลับมาเข้าสู่โสตประสาทอีกครั้ง..
...
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่นะ ผมของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
..The End..
++++++++
จบแล้ว..
โอ้..จบซักที ^^
-T____T-
แต่เราคงคิดถึงเพื่อนๆแย่เลย
ว่างๆแวะไปเยี่ยมกันบ้างนะ
(เริ่มเพ้อละ)..
เอาล่ะค่ะ
ตอนนี้ฟิคของเราได้จบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
Bye..
T Light
ความคิดเห็น