คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ++ChApTeR 2++
Chapter 2
..ไม่นะ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ อ๊ากกกกกกกกกกกกก..
.......
......
.....
....
...
..
.
“อ้าวพี่แจจุงตื่นแล้วหรอครับ” น้องเล็กของวงทักด้วยท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส ข้างหน้าปรากฏให้เห็นจานอาหารขนาดใหญ่ที่เจ้าตัวรู้สึกพอใจกับรสชาติ และขนาดภาชนะอย่างยิ่ง
“อืม..พี่ตื่นนานแล้วล่ะชางมิน” แจจุงตอบอย่างผ่านๆ ตอนนี้สมองของเขามีเพียงแค่ความงุนงงเท่านั้น ร่างบางไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากเรื่องของยุนโฮ
..ก็ทุกอย่างมันชี้ชัดอยู่แล้ว ว่ายุนโฮชอบเขาแน่นอน..
“นายอย่ามาโกหกดีกว่าแจจุง ครึ่งชั่วโมงที่แล้วที่ฉันเข้าไปปลุกนาย นายยังไม่ยอมตื่นด้วยซ้ำ” ร่างสูงพูดขึ้นอย่างขันๆ วันนี้แจจุงดูโทรมไปถนัดตา เหมือนกับคนที่อดหลับอดนอนมาทั้งคืน ยุนโฮยื่นหน้าเข้าไปใกล้แจจุงเหมือนที่เคยทำเป็นประจำเมื่อรู้สึกว่าร่างบางดูเปลี่ยนไป
..แจจุงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของยุนโฮเขยิบเข้ามาใกล้แบบนั้น ถึงเมื่อก่อนยุนโฮจะชอบทำแบบนี้บ่อยๆ แต่ตอนนี้ยุนโฮกำลังคิดกับเขาไม่เหมือนเดิม ยังไงปลอดภัยไว้ก่อนจะดีกว่า..
แจจุงสะบัดหน้าหลบเมื่อใบหน้าของทั้งสองเริ่มเข้าใกล้กันมากเกินไป ใบหน้าของร่างบางในตอนนี้ถูกมือบอนมาระบายสีแดงเรื่อๆไว้บนพวงแก้ม และเริ่มลามไปถึงใบหู
..แต่แจจุงที่อยู่ๆก็แก้มแดงแบบนั้น ไม่เหมือนแจจุงที่ปกติเลยสักนิด..
..แจจุง นายเป็นอะไรของนายน่ะ..
.......
......
.....
....
...
..
.
“ยูชอน ฉันต้องการแน่ใจว่านายจะไม่พูด” แจจุงกำลังยืนคุยกับยูชอนอยู่ที่ระเบียงอย่างเคร่งเครียด เขาต้องการแน่ใจจริงๆว่า เรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นนั้นจะเป็นความลับตลอดไป
“ไม่พูด?? นายจะไม่ให้ฉันพูดเรื่องอะไรกัน” ยูชอนถามกลับอย่างงุนงง เขาไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันนั้นหรือไม่ เพราะแจจุงขอให้เขาเก็บความลับมากมายเหลือเกิน
.......
......
.....
....
...
..
.
ทางด้านของยุนโฮที่เดินมาตามทางเดินที่ทอดสู่ระเบียง กำลังคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าอยู่อย่างรู้สึกสับสน แจจุงไม่เคยทำท่าทางแบบนั้นใส่เขามาก่อน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมแจจุงถึงเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้..แล้วเสียงของคนสองคนก็ดังเข้าสู่โสตประสาท ทำให้เรื่องที่เขาคิดอยู่เมื่อครู่นี้หายไป สองหูเตรียมพร้อมฟังการสนทนาของสองสมาชิกวงอย่างตั้งใจ
“ฉันต้องการแน่ใจยูชอน..เรื่องเมื่อคืนนี้” แจจุงพูดอย่างระมัดระวัง เขาไม่ต้องการให้ยุนโฮมาได้ยินอะไรทั้งสิ้น
“เรื่องยุนโฮน่ะหรอ แจจุงฉันบอกนายแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะเก็บเงียบแน่ๆ” ยูชอนให้คำมั่นสัญญาอีกครั้ง ทำให้แจจุงรู้สึกเบาใจอย่างมาก โดยหารู้ไม่ว่า..
..มีคนอีกคนที่ถูกกล่าวถึงยืนฟังอยู่เงียบๆ..
‘เมื่อคืนนี้... อะไรกันน่ะ...’ยุนโฮคิด ‘นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้แจจุงดูแปลกไปหรือเปล่า... หรือว่า...’
“แจจุงชอบนาย
ยุนโฮหันควับมาปิดปากจุนซูโดยทันควัน
“ไปคุยข้างนอก!..”
เมื่อยุนโฮและจุนซูเดินออกมา แจจุงกับยูชอนก็คุยกันต่อ
“แจจุง...นายเริ่มรู้สึกไหม... ว่ายุนโฮ... อาจจะ....”ยูชอนก้มหน้าอย่างพยายามนึกคำที่เหมาะสม
“ชอบฉัน..น่ะเหรอ!”แจจุงหงุดหงิด “งั้นขอระบายเลยนะ! รู้ไหม ว่าช่วงนี้เนี่ย ยุนโฮชอบทำตัวแปลกๆ พูดอะไรก็ไม่รู้ บอกว่า ฉันน่ารักมั่งล่ะ บอกว่า...”
ยูชอนหัวเราะขำออกมาในคำพูดและท่าทางของแจจุง
“ยุนโฮชมนายว่าน่ารักเนี่ยนะ ฮ่าๆๆ”แจจุงหน้าบูด แหม... ถึงยุนโฮจะบอกว่าเป็นแจจุงในฟิคชั่นที่น่ารัก แต่ยังไง มันก็คือตัวเขาเองไม่ใช่หรือไง
“เอาเหอะน่า... มาช่วยฉันคิดดีกว่า ว่าจะทำยังไงต่อไปดี จะหลบหน้ายุนโฮก็ไม่ได้ โอ้ย ปวดหัว!”
“ถ้าหลบหน้าไม่ได้... ก็ประจันหน้าซะก็หมดเรื่อง” ด้วยความอยากล้อแจจุงเล่นนิดหน่อย ยูชอนจึงแกล้งพูดเล่นๆ แต่ไม่คิดว่า...
...คนที่ฟังอยู่จะหน้าแดงมากอย่างนั้น...
“ให้ฉันเข้าไปบอกว่า ฉันก็ชอบยุนโฮเหมือนกัน ฉันรักนายนะ... จะบ้าเหรอ นาย
ยูชอนได้ฤกษ์ขำอีกรอบ
“อะไรกัน ยังไม่ได้บอกให้ไปบอกรักสักหน่อย แค่อยากบอกว่า ให้ไปถามยุนโฮตรงๆต่างหากเล่า เข้าไปถามเลย”
“แล้วถ้ายุนโฮบอกว่า ใช่ ฉันรักนาย ฉันจะทำยังไงล่ะ! หรือ นายจะบ้าหรือเปล่า คิดอะไรแบบนี้ เหมือนในแดนเจอรัสเลิฟจะทำไง!! ฉันไม่เสียหน้าแย่เหรอ”หนุ่มหน้าสวยกล่าวด้วยหน้าเบื่อโลกและเท้าแขนบนระเบียงบ้านอย่างเหนื่อยใจ
‘ชีวิตฉัน......’
แจจุงคิดอย่างละเหี่ยใจ ส่วนยูชอนที่ช่วยอะไรไม่ได้มากนักก็ยืนมองอย่างปลงๆ
ทางด้านยุนโฮและจุนซู
“จุนซู นายรู้เรื่องอะไร... บอกมาให้หมดนะ เรื่องเมื่อคืนนี้ อะไร.. ทำไมแจจุงต้องปิดบังด้วย แล้วทำไมนายคิดว่า...”ร่างสูงมองหน้ากลมๆของเพื่อนร่วมวงอย่างวิตก “ทำไมนายคิดว่าแจจุงชอบฉันล่ะ”
จุนซูยิ้มและกรอกตาชั้นเดียวของเขาพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ยุนโฮ นั่งชิดร่างสูงจนเกือบจะนั่งตักแล้วด้วยซ้ำ
“เป็นไง... นายรู้สึกอะไรหรือเปล่า”
......
“อะไร ไม่เห็นรู้สึก นอกจากอึดอัดเท่านั้นแหละ”ยุนโฮพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เห็นไหมล่า... นายไม่รู้สึกอะไร แต่ดูแจจุงดิ เมื่อเช้านายเฉียดเข้าไปใกล้หน่อยเดียวก็หน้าแดงซะ...”จุนซูยิ้มแฉ่งผิดกับยุนโฮที่ทั้งสะอึกและตกใจ “แล้วนายคิดว่าไง... แจจุงต้องรู้สึกอะไรพิเศษกับนายแน่ๆ...จริงไหม”
“เฮ้ย... มันอาจไม่ใช่ก็ได้นะ คือ แบบว่า... เราเป็นผุ้ชายนะ จะ... ชอบกันได้ไงล่ะ”ยุนโฮก้มหน้าหลบสายตาของจุนซูที่ดูจะรู้ใจเขาไปเสียงทุกเรื่อง
“ฉันไม่รู้หรอก ตัวนายเองเท่านั้นล่ะที่รู้ พูดแค่นี้แหละ ไปดีกว่า...”จุนซูลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะหันมาบอกยุนโฮ “จีบให้ ‘คิด’ด้วย ล่ะ เอาใจช่วย ฮ่าๆ”
..แล้วโลมาจอมจุ้น ก็ทิ้งให้หมีโง่นั่งมึนอยู่คนเดียว..
‘จีบให้คิด..ให้คิดว่าฉันก็ชอบแจจุงเหมือนกันรึไง จุนซู’
.......
......
.....
....
...
..
.
“พี่แจจุงค้าบบบ ไปกินข้าวกันเถอะน้าๆๆๆ” เจ้าน้องเล็กผู้แสนไร้เดียงสาเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน วันนี้ถึงแม้จะเป็นวันหยุดของพวกเขา และแจจุงก็ว่างพอที่จะทำอาหารให้สมาชิกวงกินกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ท่านหัวหน้าวงก็กลับยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่ายังไงวันนี้ก็จะต้องไปกินซุปกิมจิร้านโปรดให้ได้
“อืมๆ เดี๋ยวก่อนนะชางมิน พี่ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” แจจุงหันไปตอบเจ้าน้องเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง และไม่มีทีท่าว่าจะเดินออกไปง่ายๆ
“ได้ฮะพี่แจจุง” เจ้าน้องเล็กพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาเล็กๆตรงมุมห้อง
..ไอ้เด็กบ้า นี่ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้านะเว้ย..
“ชางมิน นายช่วยออกไปก่อนได้มั้ย” เมื่อหมดความอดทน หนทางสุดท้ายที่แจจุงจะสามารถอันเชิญน้องเล็กผู้ไร้เดียงสาออกไปจากห้องได้ ก็คือการขับไล่ที่ตนหลีกเลี่ยงตั้งแต่แรกนั่นแหละ
..และก็ได้ผล ชางมินที่เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้รีบลุกพรวดออกจากห้องทันที..
“แจจุงๆๆๆๆๆ เร็วๆหน่อยซิ” เสียงอันหวานหู(??)ของโลมาน้อยดังเข้ามาในห้องที่แจจุงแต่งตัวอยู่ “ฉันขอเข้าไปข้างในนะแจจุง” โดยไม่รอให้คนข้างในอนุญาต จุนซูก็เป็นประตูเข้าไปทันที โชคยังดีที่แจจุงนั้นแต่งตัวเสร็จนานแล้ว แต่เจ้าตัวกำลังเซ็ตผมของตัวเองอย่างพิถีพิถันอยู่
“มีอะไรหรอจุนซู เดี๋ยวก่อนสิๆ ฉันยังหวีผมไม่เสร็จเลยเห็นไหม” แจจุงตอบกลับไปโดยไม่หันไปมองหน้า และไม่นึกว่าอะไรจุนซูเลยแม้แต่นิด นิสัยของจุนซูเป็นแบบนี้มานานแล้ว ทำอะไรก็โผงผาง นึกอยากจะทำก็ทำ
“นี่แจจุง นายรู้ไหมทำไมยุนโฮถึงไม่อยากกินซุปกิมจิของนายน่ะ”
.....
“ฉันน่ะคิดว่า ยุนโฮน่ะ จะต้องกลัวนายเหนื่อยแน่ๆเลย เจ้าหมีนั่นคงเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุด ก็เลยอยากจะฉลองซักหน่อย แล้วก็..” เสียงของจุนซูขาดห้วงไป ตอนนี้แจจุงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก “แล้วก็..เจ้าหมีนั่นคงไม่อยากให้นายเหนื่อย”
จุนซูคอยสังเกตอาการของแจจุงตลอดเวลา และที่เห็นได้ชัดในตอนนี้ก็คือ ภาพของแจจุงกำลังหน้าขึ้นสีเรื่อยๆ จากชมพูอ่อนๆก็เริ่มแดง
..นี่มันผิดปกติชัดๆ..
“เอาล่ะแจจุง นายรีบๆหวีผมเข้าล่ะ จะได้รีบไปกันซักที” จุนซูพูดทำท่าว่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่เมื่อถึงประตูห้องแล้วเจ้าตัวแสบก็หัวมาพูดเพิ่มเติมว่า “อย่ามัวแต่อึ้งนานว่าทำไมใจของนายสองคนถึงตรงกัน”
.......
......
.....
....
...
..
.
“โห..พี่ยุนโฮครับ ซุปกิมจิร้านนี้อร่อยมากเลยล่ะครับ..ให้ผมสั่งเพิ่มอีกชามนะครับพี่” โดยไม่รอฟังคำตอบชางมินก็เรียกบริกรมาสั่งซุปกิมจิเพิ่มเป็นชามที่ 4 แล้ว ทำเอาพี่ๆถอนหายใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเลยทีเดียว และเมื่อบริกรเดินกลับไปทำหน้าที ชางมินก็ย้ำคำพูดของตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “ซุปกิมจิที่นี่อร่อยจริงๆเลยนะครับ ถึงว่าทำไมพี่ยุนโฮถึงชอบ แต่ยังไงน่ะนะ ผมว่าซุปกิมจิที่พี่แจจุงทำ อร่อยกว่านี้เป็นร้อยเท่าเลยล่ะ”
“ที่จริงก็ให้ฉันทำให้ก็ได้นี่นา ทำไมนายจะต้องพาพวกเราออกมากินข้างนอกด้วยล่ะ ซุปกิมจิที่ฉันทำนายก็เคยบอกว่าชอบไม่ใช่หรือไง” แจจุงบ่นกลับไปแทนคำขอบคุณ แจจุงไม่ชอบออกมานอกบ้านแบบนี้ซักเท่าไหร่ และเขาก็อยากจะทำซุปกิมจิกินเองมากกว่า ถึงซุปกิมจิร้านนี้จะอร่อยก็จริง แต่เขาก็ไม่ได้ชอบมันซักเท่าไหร่
..แจจุงพูดไปโดยหารู้ไม่ว่า คนที่โดนบ่นไปเมื่อครู่กำลังคิดอะไรเลยเถิดไปไกลแล้ว..
..หรือที่จุนซูบอกว่านายชอบฉันจะเป็นเรื่องจริงนะแจจุง..
~TalK~
T Light
ความคิดเห็น