คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ++ChApTeR 1++
Chapter 1
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในกรุงโซล ใบไม้สีเขียวชอุ่มที่ตัดกันกับดอกไม้กลีบบางสีชมพูอ่อนประดับอยู่บนต้นไม้สูงใหญ่ ชวนให้บุคคลที่มองดูอยู่อมยิ้มในใจเมื่อแหงนมองมัน
คิมแจจุงนักร้องวงดงบังชินกิที่เข้าวงการแห่งเสียงดนตรีมาได้สามปีแล้ว เขากำลังรอใครบางคน… คนรักของเขา หรือก็คือจุงยุนโฮหัวหน้าวงผู้โด่งดังนั่นเอง
นึกถึงก็มาพอดี….
"ยุนโฮ…"เสียงหวานๆของแจจุงเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้ไม่ยาก
"แจจุงรอฉันนานไหม"ยุนโฮเดินมาหยุดตรงหน้าของแจจุงพร้อมกับยื่นจดหมายซองสีชมพูอ่อนให้ "นี่เป็นจดหมายของแฟนคลับน่ะ... พวกเขา...เชียร์เราสองคนอยู่.."
แจจุงหัวเราะเบาๆ 3 เดือนแล้วสินะที่พวกเขาเปลี่ยนจากสถานะเพื่อนร่วมงานมาเป็นคนรักกัน แฟนๆหลายคนก็ดีใจเพราะสนับสนุนอยู่ก่อนแล้ว แต่อีกหลายๆคนก็น้ำตาตกและเลิกชอบดงบังชินกิไปเลยก็มี เพราะความ "ไม่เข้าใจ" นั่นเอง...
นึกไปนึกมา ที่แจจุงได้ยืนเคียงข้างยุนโฮแบบนี้ ก็เพราะความเข้าใจและยอมรับซึ่งกันและกัน ตอนแรกๆชอบโกหกตัวเอง ว่าไม่จริงน่า ไม่ใช่หรอก คิดไปเอง... แต่แล้วไงล่ะ... ก็รักกันจนได้....
มือขาวค่อยๆเปิดจดหมายช้าๆ แผ่นกระดาษสีขาวโผล่พ้นออกมาจากซอง ร่างบางกวาดสายตาไปทั่วแผ่นกระดาษสีขาวนั้น แม้คนเขียนจะจงใจเขียนให้ยืดยาวเพียงใดแต่ความหมายที่ตั้งใจจะสื่อไว้นั้นมีเพียงแค่..เชียร์พวกเขาทั้งสองคน..
..ทำแบบนี้จะดีแล้วหรอ..??
..หลายคนเชียร์ แต่อีกหลายคนก็รับไม่ได้..
"กำลังกังวลอีกแล้วใช่มั้ย นายน่ะชอบกังวลจนฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อย" คนตัวโตมองมาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาความรู้สึก มืออุ่นๆของร่างสูงเลื่อนมากุมมือร่างบางเอาไว้อย่างทะนุถนอม พวงแก้มขาวของร่างบางเรื่อสีขึ้นมาอย่างเด่นชัด ร่างสูงยกสองมือขึ้นจับแก้มของแจจุงอย่างแผ่วเบาราวกับแก้วเนื้อดีที่อาจบุบสลายได้ง่าย "ทุกอย่างที่เราทำมีเหตุผลเสมอ โปรดเชื่อใจฉัน..และตัวนายเองด้วย...."
รอยยิ้มบางๆที่ดูอบอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ มือคู่แกร่งที่ค่อยโอบอุ้มออกจากภัยอันตราย ดวงตาแสนหวานที่มองมายังร่างบางเพียงผู้เดียว...
"ฉันคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก...ยุนโฮ...ฉันรักนายนะ"
.......
......
.....
....
...
..
.
"พี่แจจุงครับบบ ทำอะไรอยู่เหรอ"เสียงของชิมชางมินดังข้างๆหูทำเอาแจจุงสะดุ้งและปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องหรูโดยทันที
...ชางมินมองแจจุงอย่างงงๆ...
...แจจุงก็มองกลับไปอย่างลนๆ....
"พี่ครับ ทำอะไรอยู่ เมื่อกี้อะ... ไหนดูซิ..."
"เดี๋ยวซิชางมิน... เอ่อ...."ตอนนี้ได้แต่ยื้อมือของน้องเล็กไว้ หัวสมองก็ประมวลผสมปนเปอย่างบ้าคลั่ง
...บอกว่าไม่มีอะไร ชางมินได้ตื๊อแหงๆ...
...ทำไงดี...
ด้วยความที่แจจุงกะจะแกล้งใส่รูปหน้าเด็สก์ท็อปของเครื่องยุนโฮให้เป็นรูปตัวเองแลบลิ้นให้ตกใจเล่นเสียหน่อย ไม่คิดว่าคนอย่างยุนโฮจะเก็บเรื่อง.... แบบนั้น.... ไว้ในคอมพ์ มันก็เลยอดไม่ได้ที่จะคลิกเข้าไปอ่านดู
เนื้อหาตอนล่าสุดมันก็เป็นอย่างที่อ่านไปเมื่อครู่นั่นแหละ...
แต่...แล้วจะทำยังไงกับน้องมินผู้น่ารักคนนี้ดี!!!
จะไม่บอก หรือว่าจะ....
"ฉันคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก...ยุนโฮ...ฉันรักนายนะ"ชางมินอ่านออกเสียงแผ่วๆ... ไม่ทันแล้วไง... มัวแต่คิด จนลืมเรื่องที่ยื้อมือของชางมินไว้
เป็นไปตามที่คาด... ชางมินอึ้งไปหลายวินาที แล้วต่อไปก็คงจะ....
...ไม่นะ.........
"พี่แจจุงงงงง อ่านเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอออออออ พี่จุนซู พี่ยูชอนนนนน เอ๊ะ… หรือว่าพี่แจจุงแต่งเอง ไม่… ไม่นะ!!!!!!!!!"
.......
......
.....
....
...
..
.
"ไอ้น้องตัวแสบ นายได้ตายแน่ๆชางมิน" สายตาอาฆาตจากแจจุงถูกส่งไปถึงน้องเล็กหลังจากที่เรื่องของเขากับคอมพ์ของหัวหน้าวงถูกเปิดเผยโดยเด็กไร้เดียงสา น้องเล็กที่แสนน่ารักของวงกลับก่อปัญหาให้เขาอย่างไม่น่าให้อภัย
..ไอ้เด็กบ้า ฉันจะต้องเอาเลือดหัวแกออกให้ได้..
"ไม่น้า..พี่แจจุง ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าพี่แอบเปิดคอมพ์ของพี่ยุนโฮ ไม่ได้ตั้งใจจะบอกที่ยูชอนกับพี่จุนซูว่าพี่อ่าน เรี่องแบบนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมขอโทษค้าบบบบ" เจ้าน้องเล็กตีโพยตีพายไปใหญ่ เด็กตัวสูงที่ฉลาดแต่เรื่องเรียน เก่งแต่เรื่องในวงการ แต่ไม่เคยคิดหน้าคิดหลังกับการกระทำในชีวิตประจำวันของตนกำลังพาชีวิตตัวเองดิ่งลงเหวมรณะโดยไม่รู้ตัว
"ชางมิน ใครบอกให้นายย้ำเรื่องบ้าๆพวกนี้หา!!!!" นักร้องนำของวงเริ่มมีน้ำโห ตัวสั่นด้วยความโกรธแบบสุดฤทธิ์สุดเดช เด็กตัวโย่งตรงหน้าบัดนี้เหมือนตัวหดเล็กลงเหลือเพียงนิดเท่านั้น พี่ชายคนนี้โกรธเมื่อไหร่ก็ต้องตายกันไปข้างแน่ๆ
..นายก่อเรื่องอีกแล้วชเวกัง ชางมิน..
มือเล็กของแจจุงกำหมัดเตรียมง้างสุดแขน เป้าหมายที่ตั้งใจจะลงไปนั้นอยู่ตรงหน้าอย่างรับผิด ชางมินเทวดาตัวน้อยๆกำลังยืนนิ่งยอมรับหมัดของปีศาจหน้าหวานโดยสดุดี และกำหมัดนั้นคงจะโดนเป้าหมายเข้าอย่างจังหากว่ายูชอนไม่ได้ห้ามไว้เสียก่อน
"ไม่เป็นไรหรอกน่าแจจุง พวกเราจะปิดเรื่องนี้ไม่ให้ยุนโฮรู้ พวกเราจะเก็บเงียบ มิดชิดที่สุด..."
...
"แจจุง ใจเย็นๆนะ พวกเราจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร สัญญา ใช่ไหม ชางมิน"
"ครับ ผมสัญญาฮะพี่"ชางมินรับคำอย่างมั่นใจ(ไม่รับก็โดนแจฟาดอ่ะดิ)
'ในเมื่อมันลงเรือลำเดียวกันแล้ว ก็ประคองกันไปอย่าให้มันจม...'
แจจุงคิดอย่างหมดหนทาง ถึงยังไง ก็แก้ตัวอะไรไม่ได้ ไม่น่าเลย...
ไม่น่าไปหาเรื่องแกล้งยุนโฮเลย!!!!!!!!!!!
.......
......
.....
....
...
..
.
ร่างบางได้แต่พลิกตัวไปมาบนเตียงนอนเล็กๆของตัวเอง จะบอกว่านอนไม่หลับก็ว่าได้ในเมื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นมันช่างใหญ่โตเหลือเกิน สมองทบทวนเรื่องราวทั้งหมด คิดไปคิดมา กลับไปกลับมา และไม่ว่าจะคิดอย่างไรคำถามที่มักจะวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดแสนฟุ้งซ่านของร่างบางก็มีเพียงว่า
..หรือยุนโฮจะชอบเรานะ..
ร่างบางนอนกระสับกระส่ายทั้งคืน พยายามข่มตาลงแต่ก็ไม่สามารถหลับได้ เรื่องของฟิคที่ได้อ่านในคอมพ์ของหัวหน้าวงกลับทำให้เขาคิดหนักอย่างบอกไม่ถูก แต่ก่อนนั้นแม้นักข่าวหน้าบันเทิงจะใส่สีอย่างไรเขาก็ไม่เคยสนเพราะล้วนแน่ใจทั้งสิ้นว่านั้นเป็นเรื่องหลอกลวงชัดๆ แต่ที่เจอกับตัวในตอนนั้น เรื่องแบบนั้นที่เจอในคอมพ์ส่วนตัวของยุนโฮมันทำให้เขาอดคิดไม่ได้
.......
......
.....
....
...
..
.
"แจจุง นี่นายจะนอนไปถึงไหนกันนะ ขี้เซาเป็นบ้าเลย..ให้ตายสิ" เสียงหัวหน้าวงกำลังปลุกร่างบางด้วยเสียงที่ดังจนโลกแทบถล่มแล้วก็ไม่ปาน แต่ไม่ว่าจะดังเพียงใดก็ไม่สามารถปลุกร่างบางให้ตื่นได้เลย ปฏิกิริยาที่ร่างบางสนองกลับมาก็มีเพียงแค่การซุกหน้าเข้าหาหมอนนุ่มๆที่ตัวเองหนุนอยู่ก็เท่านั้น
..นายจะให้ฉันทำยังไง นายถึงจะยอมตื่นซักทีนะ แจจุง..
ร่างสูงถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ทำไมตัวจริงของแจจุงถึงไม่เหมือนกับในฟิคที่เขาชอบอ่านแม้แต่น้อย ก็แจจุงคนนั้นน่ะน่ารักจะตายไป แต่แจจุงในโลกแห่งความจริงคนนี้สุดแสนจะขี้เซาปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นเสียที แถมยังขี้บ่นเป็นบ้า ขี้วีนเป็นที่หนึ่ง อย่าให้โมโหขึ้นมาก็แล้วกัน ถ้าพี่ใหญ่ของวงคนนี้โมโหขึ้นมาเมื่อไหร่บ้านได้แตกเป็นเสี่ยงๆแน่
"ฉันอยากให้นายเป็นแบบในฟิคชั่นที่ฉันชอบอ่านนะแจจุง เพราะนายคนนั้นน่ะน่ารักที่สุดเลยรู้มั้ย" พูดด้วยเสียงแผ่วเบาโดยหารู้ไม่ว่าคนที่กำลังพูดถึงนั้นตื่นขึ้นมานานแล้วและได้ยินทุกคำพูดที่เขาเอ่ยไปเมื่อสักครู่นี้เต็มสองหู!!
"นายไม่ตื่นก็แล้วแต่นายนะ ฉันจะไปหาอะไรกินซักหน่อย" ยุนโฮพูดกับคนที่ตัวเองคิดว่าหลับอย่างปลงตก แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
เมื่อร่างสูงเดินพ้นออกไปจากประตูห้องนอนแล้ว ร่างเล็กของคนบนเตียงเด้งพรวดขึ้นมาทันที สองมือถูกยกขึ้นกุมหน้าด้วยความตกใจสมองคิดทบทวนคำพูดของยุนโฮครั้งแล้วครั้งเล่า และคำถามเดิมที่เขานอนคิดหลายตลบดูเหมือนจะได้รับคำตอบแล้ว!!!
..ไม่นะ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ อ๊ากกกกกกกกกกกกก..
++++++++++++++
T Light
ความคิดเห็น