คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Tender Past
วาบบ!!
เกิดอะไรขึ้นกันนะ ผมกำลังไปโรงเรียนอยู่นี่นา....ที่นี่มันที่ไหนกัน ไม่คุ้นเลย ทำไมมันถึงได้ดูมืดมิดน่ากลัวอย่างนี้ละ เมืองทั้งเมืองเป็นสีดำ ทั้งท้องฟ้า ทั้งตึก แม้แต่พื้นที่ผมเหยียบอยู่นั้นยังมองไม่เห็นเลย
“โอ้ยย” ผมสะดุดอะไรเข้ากันนะ
เมื่อผมมองลงไปก็พบกับร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งผมสีดำยาวสลวย หน้าตาดูน่ารัก อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผม
ผมยกตัวของเธอขึ้นแล้วถามว่า “เธอชื่ออะไร เป็นใคร พาผมมาที่นี่ใช่มั้ย”
เธอลืมตาที่ส่องประกายเป็นสีทองของเธอขึ้น เงยหน้าขึ้นมามองผมแบบงงๆ
“ทะ...ท่านจอมเวทย์”
“!!!” นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย จู่ๆ ก็ถูกพาตัวมาที่สถานที่ประหลาดแบบนี้ แล้วยังถูกผู้หญิงที่ไม่รู้จักกันเรียกว่าท่านจอมเวทย์อีก แบบนี้มันไม่ปกติแล้ววว!!
“ไปกันคะ ไปแก้ไขอดีตนี้กันเถอะคะ”
“แก้ไข?? นี่มันอะไรกันฮะ ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย อธิบายมาซะว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นเริ่มจากชื่อของเธอก่อนเลย ไม่งั้นผมไม่ไปไหนหรอก”
“.....ชีวิตของคุณกับชื่อของชั้น...อย่างไหนสำคัญกว่ากันคะ” เธอพูดพร้อมกับทำหน้าเหมือนกับว่าหมดหวังกับอะไรบางอย่างมา
“ชะ....ชีวิตของฉัน?? แล้วมันเกี่ยวอะไรกันละ”
“ในอนาคตท่าจอมเวทย์เคยทำเรื่องผิดพลาดมาก่อนค่ะ ท่านบอกว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตัวเค้าเองในอดีตค่ะ ซึ่งก็คือคุณไม่ใช่หรือคะ เหลือเวลาไม่มากแล้วนะคะ” สีหน้าของเธอดูจริงจังมาก
“เวลา.....จริงสิ แสดงว่าที่นี่คือโลกในอดีตของฉันสินะ พาฉันกลับโลกปัจจุบันเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวแม่ฉันเป็นห่วง”
“โลกในอดีตหรอ...ไม่ใช่ค่ะ พูดให้ถูกก็คือ นี่คือโลกตัวตนด้านลบของโลกของคุณ แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ชั้นได้เชื่อมต่อห้วงเวลานี้เข้ากับห้วงเวลาในอดีตที่อยู่ที่โรงเรียนของตัวคุณในตอนนี้เข้ากันแล้ว ดังนั้นที่นี่จึงเป็นอดีตของคุณอีกทีนึง เป็นอดีตที่คุณยังอยู่ที่โรงเรียนดังนั้น แม่ไม่มีทางเจอคุณหรอกค่ะ เอาละเวลาเหลืออีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ภารกิจนี้ต้องสำเร็จ”
วิ้งง!!
แสงปริศนาสีฟ้าอาบร่างกายของผมและเธอไว้ เราลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าอันมืดมิด เธอคนนี้ที่ทำแบบนี้ได้แสดงว่าเธอคนนี้ต้องเป็นนักเวทย์เหมือนในหนังสือหรือนิยายที่ผมเคยอ่านผ่านๆ มาอย่างแน่นอน ตอนเจอกันครั้งแรกเธอก็เรียกผมว่าจอมเวทย์อีก เป็นตัวยืนยันที่ดีที่สุดว่าเธอคนนี้นี่ละ คือนักเวทย์ตัวจริงเสียงจริง ตัวผมขยับไปไหนไม่ได้เลย คงจะถูกควบคุมด้วยพลังเวทย์ของผู้หญิงคนนี้ไว้สินะ ตัวผมเริ่มเคลื่อนที่ไปกลางอากาศ
“ธะ.....เธอ......จะพาฉันไปไหน??” คำพูดของฉันเริ่มตะกุกตะกักพร้อมกับแสดงสีหน้างงงวยเนื่องจากจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเลย ไม่รู้ที่มาที่ไปของเรื่องที่เกิดขึ้นเลยแม้เพียงน้อยนิด
เธอมองหน้าของผมซักพัก แล้วก็หัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอช่างเหมือนเด็กจริงๆ
“ฮิฮิๆ ท่านในตอนนี้ยังเด็กคงจะเข้าใจในเรื่องนี้ยาก เอาละ เข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะคะ ชั้นชื่อ เอลูซีน่า เบลลาร์ดค่ะ เป็นนักเวทย์ชั้นสูงของกระทรวงเวทย์มนต์ ส่วนคุณก็คือท่านจอมเวทย์ในอนาคต ถึงจะเห็นฉันเป็นเด็กแบบนี้แต่ฉันเป็นถึงนักเวทย์อัจฉริยะเชียวนะคะ อีกอย่าง...ฉันไม่ใช่มนุษย์ค่ะ ฉันเป็นเพียง...เรียกว่าคล้ายๆ กับหุ่นยนต์ที่มีจิตใจ...ก็ได้ละมั้ง ฉันถูกท่านจอมเวทย์สร้างมาด้วยพลังเวทย์ถึงหนึ่งส่วนสามของพลังของท่าน ทำให้ท่านในตอนนี้ไม่สามารถใช้พลังเวทย์รุนแรงหรือมากเท่าที่ควร ฉันดีใจมากค่ะที่ได้เกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้ ถึงแม้จะเป็นแค่หุ่นยนต์ก็ตามที โลกนี้ช่างเป็นโลกที่สวยงามจริงๆ นะคะ มีสิ่งมีชีวิตอยู่มากมายทั่วทั้งโลก สิ่งมีชีวิตแต่ละชนิดก็มีวิถีชีวิตของตัวมันเอง มีธรรมชาติที่งดงามมากมาย.....” สีหน้าของเธอดูร่าเริงขึ้น คงเพราะรอยยิ้มที่ดูมีความสุขของเธอละมั้งเลยทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น
“สรุปแล้วพาผมมาทำไมเนี่ย?? ช่วยไม่ได้นะ ผมคงต้องรีบจบเรื่องนี้โดยเร็วและรีบกลับไปที่โลกของผม”
“มาแก้ไขอดีตที่ท่านในอนาคตทำผิดพลาดไปค่ะ คุณในอนาคตได้ทำผิดพลาดในการทดลองสัตว์เวทย์มนต์คะ สัตว์เวทย์มนต์เหล่านั้นล้วนแต่เป็นสัตว์ที่สูญพันธ์ไปแล้วคะ พวกเราเป็นคนนำ DNA ของสัตว์ต่างๆ มาผสมผสานเข้ากับเวทย์มนต์เพื่อที่จะให้สัตว์เหล่านั้นสามารถรักษาคนได้ แต่สุดท้ายพวกเราก็ทำผิดพลาด โดยท่านจอมเวทย์ได้ทำส่วนผสมต่างๆ หกลงไปค่ะ เกิดสัตว์ที่ผิดพลาดในการทดลองขึ้นมากกว่า 100 ตัว ทำให้เกิดปัญหาระดับโลก เพราะสัตว์เหล่านั้น มีพลังมากกว่า 10 เท่าของสัตว์ตัวจริงค่ะ และยังสามารถใช้เวทย์มนต์ตามประเภทของสัตว์ได้อีกด้วย แต่สุดท้ายท่านจอมเวทย์ก็สามารถปราบสัตว์เหล่านั้นได้จนเหลือ 5 ตัวคะ ซึ่งสัตว์เหล่านั้นได้เคลื่อนย้ายตัวมันเองมาไว้ใน {โลกที่บิดเบือน} นี้แล้วค่ะ ที่ท่านจอมเวทย์ไม่สามารถปราบมันได้นั้น เพราะว่าไม่รู้ความสามารถของมันค่ะ เพราะเป็นสัตว์ที่หาไม่พบในตำรา”
“บ้าไปแล้ว แบบนี้ทำไมให้เธอมาตามหาหนังสือเกี่ยวกับสัตว์ที่สูญพันธ์ไปแล้วไปให้ผมในอนาคตละ”
“แบบนั้น อาจจะเกิดการบิดเบือนของห้วงเวลาคะ ดังนั้นคนในอนาคตไม่ควรมายุ่งกับสิ่งของแม้แต่อย่างเดียวในอดีต แค่หยิบหนังสือขึ้นมาก็จะเกิด {โลกที่บิดเบือน} ได้ทันที อีกทั้งท่านจอมเวทย์เองก็ไม่สามารถเข้ามาที่ {โลกบิดเบือน} แห่งนี้ได้ ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของคุณ ตามที่ท่านจอมเวทย์บอก เวลานี้เป็นเวลาหลังจากที่คุณเพิ่งจะได้อ่านหนังสือเล่มนั้นไปค่ะ”
“หนังสือที่อ่านเล่มล่าสุด??.....Extinction (การสูญพันธ์)!!!??”
“ใกล้แล้วค่ะ จะถึงที่ๆสัตว์ตัวแรกอยู่แล้วค่ะ” สีหน้าของเธอในตอนนี้ดูเป็นกังวลและจริงจังเป็นอย่างมาก
“คงกังวลมากสินะ...” ผมหลุดปากถามไป พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างมาปิดปากของตนเอง
“เอ๊ะ...อะ....แน่นอนค่ะ เพราะว่าภารกิจนี้จะผิดพลาดไม่ได้ค่ะ ถ้าหากเราใครคนใดคนหนึ่งตายไปก็จบกัน อนาคตจะถูกเปลี่ยนแปลงค่ะ จะไม่เกิดฉันที่เป็นนักเวทย์ และจะไม่เกิดคุณที่เป็นท่านจอมเวทย์ค่ะ อีกทั้งสัตว์เหล่านั้นก็จะหลุดออกจากโลกนี้ไปยังโลกของคุณในตอนนี้ ซึ่งโลกของคุณในตอนนี้นั้นมันไม่ได้มีเวทย์มนต์ แบบนั้นก็จะเกิดปัญหายิ่งใหญ่ระดับประวัติศาสตร์โลกเลยค่ะ”
“……แบบนี้คงต้องสำเร็จเท่านั้นสินะ” ผมเริ่มจริงจังมากขึ้น
“ถึงแล้วค่ะ ชั้นจะใช้ข่ายเวทย์กักกันพลัง เพื่อจะได้เห็นตัวของมันนะคะ เพราะตัวนี้มันล่องหนได้คะ”
วิ้งงง!!
รูปร่างของสัตว์ประหลาดเริ่มปรากฏขึ้น หัวของมันเป็นกิ่งก่า มีงาช้าง ตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยขน กลงเล็บที่แหลมคม
“อ๊ะ!! นั่นมันขนของ megaterium (เมก้าเธเรียม) ที่อ่านเจอเมื่อวานนี่นา ขนสีน้ำตาลแดงหนาที่แม้แต่เสือเขี้ยวดาบก็กัดไม่เข้า…” ผมพูดมันออกมาเหมือนกับในหนังสือที่อ่านล่าสุดไปซะทุกประโยค
“สมกับเป็นท่านจอมเวทย์ ขอบใจมากค่ะ เวทย์ไฟ!” เธอเริ่มร่ายคาถา ระหว่างนั้นเอง
“กร๊ากกก!!” เจ้าสัตว์เริ่มส่งเสียงร้อง หลังจากนั้นก็มีสัตว์อีก 4 ตัวโผล่ออกมา
“ร่ายเวทย์ป้องกันหรือไม่ก็โล่ที ฉันจะวิเคราะห์รายตัวเลย”
“ได้ค่ะ ว่าแต่รู้ได้ยังไงว่าฉันทำแบบนั้นได้”
“สมัยนี้นะ การ์ตูนหรือนิยายเกี่ยวกับเวทย์มนต์มีมากมาย มองออกหมดแล้วละ เอาละ ตัวแรกก็อธิบายไปแล้วนะ ตัวต่อมา หางเป็นปลา ที่มีเกราะทั่วทั้งหัว ยกเว้นบริเวณจมูกและขอบตา มีเกร็ดหนาและแข็งพอสมควร อาวุธคือเขี้ยวที่แสนเปราะบางของเสือเขี้ยวดาบ ตัวที่สอง......” ผมยังพูดไม่ทันเสร็จ
เปรี้ยง!!
เอลูซีน่าถูกฟาดอย่างแรงจนเกราะแตกด้วยหางของ ankylosaurus ไดโนเสาร์ที่มีหางเป็นลูกตุ้ม
“แย่แล้วคะ ฉันคิดว่าคนเดียวคงเอาไม่อยู่ค่ะ” เอลูซีน่าเริ่มพูดเสียงสั่น
“ร่ายเวทย์น้ำแข็งที” ผมไม่สนใจในคำพูดของเธอเลยซักนิด
วูบบบบ.......กิ๊งงงง
ทันทีทันใดนั้นเมืองทั้งเมืองก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง
“เวทย์ไฟ เอาแบบไม่ยั้ง ให้พวกนี้สลายไปเลย” ผมเริ่มพูดในสิ่งที่ผมคิดออกมาเรื่อยๆ “ตัวต่อมาคงเป็นเต่าเพราะมีกระดอง แต่ที่กระดองมีขนเม่นอยู่ ช่วยระวังเรื่องนั้นด้วย จุดอ่อนของมันควรจะอยู่ที่ท้อง อีกตัวเป็น”
เคร้ง!! กริ้ง!!
เสียงนี้ทำให้น้ำแข็งแตกสลายในทันที
“แย่ละ...พวกมันก็ใช้เวทย์ได้!!” ผมเพิ่งนึกขึ้นได้
“ลูกไฟกำลังจะมาคะท่านจอมเว...”
ครืนนนน
เอลูซีน่าพูดไม่ทันจบลูกไฟก็กระแทกใส่เธออย่างจัง
“ไม่ยอมหรอกคะ.....ไม่ยอมแพ้” ดวงตาของเธอเริ่มส่องแสงเป็นประกายสีทอง
“เวทย์สายฟ้า จงหยุดการเคลท่อนไหวของศัตรูที” ทันใดนั้นก็มีสายฟ้าสีเหลืองและแดงฟาดเข้าใส่ศัตรูในวงเวทย์อย่างจัง ทำให้มีสัตว์เวทย์มนต์ล้มตายไปหนึ่งตัว
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
ศัตรูเมิ่อถูกไฟฟ้าช๊อตแล้ว ก็เลยขยับร่างกายไม่ได้ซักพัก
“เวทย์ชั้นสูง psychopass” เธอเริ่มร่ายเวทย์ขึ้น
“แย่แล้ว หางของ ankylosaurus กำลังจะฟาดเธออีกครั้ง ครั้งนี้มีไฟติดที่หางของมันด้วย” ในขณะที่ฉันพูดอยู่นั้นมันก็สายเกินไปเสียแล้ว
“ไม่ต้องห่วงชั้นคะท่านจอมเวทย์ ช่วยแก้ไขอดีตต่อจากนี้ให้ทีนะคะ” เธอหันมาพูดพลางน้ำตาไหล “ฝากที่เหลือด้วยคะ”
วาบบบบ
ผมเห็นร่างของเธอถูกแผดเผาอย่างโหดเหี้ยม ผมควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างไม่ทราบสาเหตุคงเป็นเพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนถูกเผาไปต่อหน้าต่อตา ทันทีที่เริ่มควบคุมสติได้นั้นก็รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของผมมีพลังไหลเวียนอยู่ ผมเริ่มพูดคำแรกขึ้น “เวทย์กาลเวลา” ผมพูดคำนี้ออกมาโดยไม่รู้ตัวเหมือนผมถูกควบคุม “ขอให้เวลาจงไหลเวียนในร่างของศัตรูด้วยเถิด”
เมื่อพูดจบ สัตว์ 4 ตัวที่เหลือเริ่มตัวใหญ่ขึ้น เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น สัตว์เหล่านั้นก็ล้มตายลง
หลังจากนั้นก็มีแสงสีขาวโอบตัวผมไว้ เห็นเป็นร่างของเด็กผู้หญิงกำลังกุมมือผมอยู่
“ที่ท่านจอมเวทย์ในตอนนี้ใช้พลังได้เป็นเพราะพลังของเวทย์ psychopass ซึ่งทำให้พลังเวทย์ของฉันถูกถ่ายโอนไปให้กับท่านที่สร้างฉันขึ้นมา เวทย์กาลเวลานี้จะใช้ได้สำหรับท่านจอมเวทย์ในอดีตเท่านั้นค่ะ ขอบใจมากนะคะ ขอให้ท่านจอมเวทย์ใช้เวลาในวัยเด็กอย่างคุ้มค่านะคะ เพราะเวลาคือสิ่งที่ทุกคนได้รับเท่ากันแต่ใช้ให้เกิดผลประโยชน์ได้ไม่เท่ากัน เวลานั้นไม่เคยรอใครนะคะ ลาก่อน”
ภาพของเธอเริ่มจางหายไปอย่างช้าๆ ผมเข้าใจแล้วละว่าทำไมผมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ ที่แท้เพราะว่าเธอยังคอยช่วยเหลือผมอยู่นั่นเอง ผมถึงกับน้ำตาไหลอย่างไม่มีสาเหตุ ช่วยไม่ได้นี่นะ ในเมื่อนี่เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนคนแรกที่คุยกับผม ผมนั้นอยู่ที่โรงเรียนไม่เคยมีคนมาทักเลยแม้แต่คนเดียว โดดเดี่ยวมาตลอด เธอเป็นเพื่อนคนแรกของผมจริงๆ และอาจจะเป็นคนสุดท้าย
หลังจากนั้นผมถูกพาตัวกลับมายังโลกปัจจุบันที่กำลังเดินไปโรงเรียน เมื่อถึงที่โรงเรียน ผมก็เปิดประตูห้องเรียนของผม
ครืดดด
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า...ดูซึมๆนะ” เด็กผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น
ผมเงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอมีผมสีดำยาวสลวย ตาของเธอเป็นประกายแวววาวสวยงาม หน้าตาก็น่ารัก
“ฉันเอลูซีน่า เบลลาร์ด จ้ะ เป็นนักเรียนใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ”
ความคิดเห็น