พิชิตรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 3 : ลักลอบหนีตาม {1}

               หัวใจของนัทชาเต้นรัวเป็นจังหวะอัดกระแทรกในทรวงอก ใบหน้าชาวาบและเกือบสูญเสียการทรงตัว เมื่อบังเอิญได้ยินสิ่งที่บิดาคุยกับกานดาและเอกพลในห้องรับแขก ถึงเรื่องการแต่งงานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ แม้ตลอดหลายวันที่ผ่านมาหญิงสาวจะทำตัวว่าง่าย แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนพวกนั้นยอมเชื่อใจเลย เมื่อการสนทนาจบลง เธอรีบพาตัวเองเดินออกห่างจากประตู รีบกลับขึ้นไปอยู่บนห้องนอนของตัวเองที่เปรียบเสมือนที่คุ้มภัย เธอทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง หน้าซีดตัวสั่นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เพิ่งได้ยินชัดเต็มสองหู

               คุณพี่อย่าได้คิดวางใจไปเชียวนะคะ ยัยน่านน่ะแสบใช่ย่อย’

               ‘ผมรู้น่าคุณ ยัยน่านไม่ใช่คนพูดง่ายอะไรขนาดนั้น ถึงจะพยายามทำตัวอยู่ในโอวาท แต่ผมรู้จักลูกสาวตัวเองดี ผมว่าลูกจะต้องมีแผนอะไรในใจแน่’

               ‘ผมก็คิดเหมือนกันนะครับคุณพ่อ น้องน่านอาจจะคิดหนีการแต่งงานก็ได้ พรุ่งนี้เราไม่ควรประมาท’

               ‘พ่อคิดไว้แล้วแหละตาเอก พ่อสั่งให้ลูกน้องมาช่วยเป็นหูเป็นตาอยู่ในงานหลายสิบคน ถ้ายัยน่านคิดหนี รับรองว่าไม่มีทางทำสำเร็จแน่’

               นัทชาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แผนการที่ลำดับขั้นเอาไว้อย่างดีในวันพรุ่งนี้คงไม่อาจเกิดขึ้นได้อีก นับว่าสวรรค์ยังไม่ใจร้ายนักที่ดลใจให้เธอแอบฟังทุกคนคุยกัน รู้อย่างนี้แล้วจะได้เตรียมทางหนีทีไล่ได้ทัน ในเมื่อวันพรุ่งนี้เธอไม่มีวันหาทางหนีให้พ้นจากชะตากรรมอันเลวร้ายได้ เธอก็ต้องเปลี่ยนใจทำมันให้เกิดขึ้นในคืนนี้เสียเลย เพราะมันเป็นโอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายสำหรับเธอแล้ว

               นัทชาหลับตาลง พยายามควบคุมความตื่นเต้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ใช้สมองคิดทบทวนว่าควรทำอย่างไรดีเพื่อให้คืนนี้เป็นไปตามแผน ในที่สุดก็นึกออก ใบหน้างามมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอยู่ ขณะออกจากห้องเพื่อลงไปหาบิดาข้างล่าง ทุกคนกำลังเดินออกมาจากห้องรับแขก และมองมายังร่างบางที่รัวฝีเท้าลงบันไดมาพร้อมรอยยิ้ม

               “จะไปไหนเหรอยัยน่าน?” ภานุเดชถามอย่างต้องการจับพิรุธ

               “ก็ลงมาหาคุณพ่อนี่แหละค่ะ” นัทชายิ้มหวาน “คือ...พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแต่งงานของน่านแล้ว น่านอยากจะ...”

               “อยากจะขอออกไปหาเพื่อนๆ เพื่อฉลองสละโสดอะไรประมาณนี้สินะ” กานดาสวนขึ้นอย่างไร้มารยาท

               “ถ้าอยากจัดปาร์ตี้สละโสดก็ไปกับพี่เลยสิคะน้องน่าน คืนนี้พี่ก็นัดเพื่อนเอาไว้แล้ว น้องน่านบอกให้เพื่อนของน้องน่านตามไปสมทบกันได้เลย พี่เลี้ยงเต็มที่เลยค่ะ” เอกพลอาสา ไม่ต้องการให้นัทชาคลาดสายตา เพราะกลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้เป็นเจ้าของดอกไม้แรกแย้มแสนเย้ายวนดอกนี้

               “น่านไม่ได้จะออกไปไหนหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงดังชัดเจน “น่านแค่จะมาบอกคุณพ่อว่าน่านตื่นเต้นมากสำหรับงานวันพรุ่งนี้ ตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูก คิดว่าคืนนี้น่านคงนอนไม่หลับแน่ เลยอยากจะขอยานอนหลับจากคุณพ่อสักสองเม็ดน่ะค่ะ เพราะถ้านอนไม่พอ ตื่นมาขอบตาเขียวช้ำเป็นหมีแพนด้า แล้วจะแต่งหน้าสวยได้ยังไงละคะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ทำหน้ากระเง้ากระงอด แต่นั่นทำให้ทุกคนเบาใจอย่างประหลาด

               “ได้สิ พ่อมียานอนหลับเหลืออยู่ แต่เม็ดเดียวก็คงพอ ถ้าขืนกินสองเม็ดเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหวเอา” ภานุเดชเต็มใจอย่างมากที่จะทำตามคำขอของลูกสาว เมื่อครั้งที่ตัวเขาเองต้องเข้าพิธีแต่งงานกับแม่ของนัทชา ความตื่นเต้นพวกนี้ก็ทำให้นอนไม่หลับไปทั้งคืนเลยเหมือนกัน พอถึงเวลาต้องต้อนรับแขกก็ทั้งเหนื่อยทั้งง่วงแทบแย่

               “ขอบคุณค่ะ ถ้างั้นคุณพ่อช่วยไปหยิบให้น่านเลยได้ไหมคะ นี่ก็จวนจะทุ่มแล้ว น่านว่าจะกินยาแล้วอาบน้ำเข้านอนเลยค่ะ”

               “แล้วนี่ไม่คิดจะไม่ทานข้าวเย็นเลยเหรอ”

               “ไม่ดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้จะได้สวมชุดสวยๆ โดยไม่มีหน้าท้องเป็นส่วนเกินค่ะ” หญิงสาวให้เหตุผล

               “ถ้างั้นก็ตามใจ เดี๋ยวพ่อจะขึ้นไปหยิบยาให้ ไปด้วยกันสิ พ่อมีอะไรจะให้น่านด้วย” ภานุเดชมองลูกสาวและยิ้มน้อยๆ ด้วยความพอใจ กานดากับเอกพลหันมองสบตากัน ยิ้มร้ายกาจขณะมองตามสองพ่อลูกเดินเคียงข้างกันขึ้นไปชั้นบน

               “ผมว่าบางทีเราอาจจะคิดมากไป น้องน่านคงยอมรับเรื่องแต่งงานได้แล้วจริงๆ” เอกพลคิดในแง่ดี

               “นั่นสิ ยัยน่านก็ดูตื่นเต้นออกนะที่จะได้เป็นเจ้าสาว เห่อเสียจนไม่ยอมกินข้าวกินปลาด้วยซ้ำ” กานดาคล้อยตามไปอีกคน “อย่าไปสนใจเลยลูก ไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ เถอะ คืนนี้ลูกแม่จะได้ออกไปปาร์ตี้สละโสดกับเพื่อนให้เต็มที่ไปเลย เรื่องงบไม่ต้องกังวลนะ แม่มีให้ไม่อั้นจ้ะ” ก่อนจะพะเน้าพะนอลูกชาย แล้วรุนหลังให้รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว

               ภานุเดชเดินนำเข้าไปในห้องนอน นับตั้งแต่บิดาแต่งงานใหม่กับกานดา นัทชาก็ไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาในนี้อีกเลย ตอนนี้ก็เช่นกัน ร่างบอบบางยืนนิ่งอยู่ตรงกรอบประตู ไม่ยอมขยับเยื้อน จนผู้เป็นพ่อหันกลับมามองแล้วพยักหน้าบอกให้เข้าไปข้างใน เธอจึงทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

               ภานุเดชเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะข้างเตียงออก หยิบขวดยานอนหลับที่หมอสั่งจ่ายให้ เนื่องจากพักหลังๆ เขาพักผ่อนไม่เพียงพอจากความเครียดจนเกิดภาวะความดันสูง หมอจึงให้ยานอนเป็นตัวช่วย เขาเปิดฝาแล้วเทมันลงในฝ่ามือ ก่อนจะส่งมันให้กับลูกสาว ขณะนั้นก็มองเธออย่างพิจารณา แล้วหยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชัก ซึ่งเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีแดงสด

               “นี่เป็นของแม่” เขาบอก ดวงตาดูโศกเศร้าเมื่อนึกถึงผู้หญิงที่รักหมดหัวใจ

               “อะไรคะ?” นัทชาถามอย่างสนใจ

               “แหวนแต่งงาน” เขามองสบตากับหญิงสาว ก่อนจะเปิดกล่องออกเพื่อให้แหวนเพชรน้ำงามปรากฏต่อสายตา “พรุ่งนี้ตอนเข้าพิธีแต่งงาน เอกพลได้เตรียมแหวนไว้ให้ลูกแล้ว แต่แหวนวงนี้มีความหมายกับพ่อและแม่มาก เพราะฉะนั้นพ่ออยากให้ลูกเก็บมันเอาไว้ แม่เองก็คงเห็นด้วยกับพ่อ” ท้ายประโยคน้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความโหยหา

               “พ่อคะ...” นัทชาขยับไปใกล้ อยากบอกความรู้สึกในใจให้บิดารู้ว่าเธอไม่ได้อยากแต่งงานกับเอกพล แต่ทบทวนดูอีกทีก็คิดว่ามันคงไม่เกิดประโยชน์ แม้การคิดถึงแม่จะทำให้พ่อดูอ่อนลงมาก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะมีสิ่งใดมาเปลี่ยนความตั้งใจของพ่อได้

               “ว่ายังไง ทำไมถึงไม่พูดต่อละลูก”

               “เอ่อ เปล่าค่ะ น่านแค่จะบอกว่า...น่านจะดูแลรักษาแหวนวงนี้ให้ดีที่สุด แล้วน่านก็จะสวมมันติดตัวตลอดเวลาเพื่อระลึกถึงพ่อกับแม่” คิดแล้วก็ใจหายขึ้นมาเหมือนกัน เมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เธอก็ต้องระเห็จออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว ซึ่งคงไม่ได้พบกับบิดาอีก อย่างน้อยก็จนกว่าท่านจะล้มเลิกความคิดจับเธอคลุมถุงชนกับผู้ชายแย่ๆ อย่างเอกพล

               “พรุ่งนี้เราคงไม่มีเวลาได้พูดคุยกันมากนัก เพราะลูกต้องยุ่งกับการเป็นเจ้าสาว แต่รู้เอาไว้นะน่าน ที่พ่อทำทุกอย่างเป็นเพราะพ่ออยากให้ลูกได้รับสิ่งที่ดีที่สุด เอกพลจะทำให้ลูกมีความสุขได้แน่นอน เชื่อพ่อนะ” ภานุเดชรั้งร่างเล็กของลูกสาวเข้ามากอด ยกมือใหญ่อบอุ่นขึ้นลูบศีรษะเธอเบาๆ

               นัทชากอดบิดาตอบอย่างแนบแน่น นานมากเหลือเกินที่สองพ่อลูกไม่เคยได้แสดงความอ่อนโยนต่อกัน สัมผัสของผู้เป็นพ่อ ทำให้น้ำตาคลอรื้นจนขอบตาร้อนผ่าวไปหมด เมื่อภานุเดชกดจูบลงกลางศีรษะ หญิงสาวก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เธอปล่อยตัวเองให้ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดนั้น หลับตาลงซึมซับทุกอย่างให้ลึกลงในก้นบึ้งของหัวใจ ก่อนที่จะต้องหันหลังจากไปด้วยความจำเป็น

การหนีออกจากบ้านของน่านกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

แต่จะทำสำเร็จหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ

กดแอด Fav. ได้ที่แบนเนอร์ข้างล่างนี้เลยค่าาาาาาา รักนะจุ๊บๆ >_<