นิยาย พิชิตรักจอมมาร > ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 7 : ยอมยุติ {4} : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #30

ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 7 : ยอมยุติ {4}

เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
979

34

11 มิ.ย. 62

มาต่อแล้วค่า รายชื่อผู้โชคดีอยู่ข้างล่างนะคะ

แพรสุดาที่กำลังจะเดินเข้ามาบอกนมถวิลว่าถึงเวลาต้องไปดูแลอาทิตย์แล้ว เห็นภาพนั้นเข้าก็ถึงกับก้าวขาไม่ออก ใบหน้างามร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงด้วยความหึงหวง หลายครั้งแล้วที่ความรู้สึกนี้มักทำให้เธอลืมตัว เผลอแสดงท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชายหนุ่ม และทุกครั้งมักจบจงด้วยการถูกตำหนิเสมอ กระนั้นเธอก็ยังไม่ยอมเลิกนิสัยแบบนั้นเสียที

แพรสุดากำลังจะขยับเข้าไปข้างใน เพื่อบอกว่าลุยซ์ไม่ควรแตะต้องเนื้อตัวนัทชาอย่างนั้นอีก แล้วก็ควรเลิกมองกันด้วยสายตาที่มีความหมายบางอย่างแอบแฝงเสียที แต่กัมปนาทที่ยืนอยู่ข้างหลังคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทัน แล้วดึงให้หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าทันที

“อีกแล้วนะแพร คุณไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลุยซ์นะ” เขาตำหนิเพราะรู้ทันความคิดเธอ

“คุณเก่งเองก็ไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของแพรเหมือนกันนะคะ”

“ผมเองก็ไม่อยากยุ่งหรอก แต่ผมไม่อยากเห็นแพรโดนคำพูดของลุยซ์ทำร้ายอีก”

“คุณลุยซ์ไม่เคยทำร้ายแพร” เธอค้านโดยไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ

“แน่ใจแล้วเหรอถึงได้กล้าพูดออกมาน่ะ ผมรู้นะว่าแพรรักลุยซ์ แต่ก็ควรยอมรับความจริงได้แล้ว ลุยซ์เองก็พูดชัดเจนไปหลายครั้งแล้วว่าเขาไม่เคยคิดเกินเลยกับแพร” คำพูดนี้ทำเอาหญิงสาวหายใจแรงด้วยความโกรธ

“ตอนนี้ยังไม่คิด แต่ไม่ได้หมายความว่าอนาคตจะไม่มีวันคิดนี่คะ! แพรทำทุกอย่างเพื่อคุณลุยซ์เสมอ คุณลุยซ์ไม่มีวันมองข้ามแพรไปได้หรอก”

“ใช่ ลุยซ์ไม่เคยมองข้ามแพรหรอก เขาเห็นแพรเป็นเหมือนน้องสาวเสมอ แพรไม่ใช่คนรักของลุยซ์ เพราะฉะนั้นก็ไม่ควรแสดงท่าทีหึงหวงเวลาที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่น” กัมปนาทไม่ได้พูดเพื่อให้แพรสุดาเสียใจ แต่เขาเพียงแค่ต้องการย้ำเตือนสถานะของเธอ อยากให้เธอเลิกดันทุรังแล้วเปิดโอกาสให้กับคนอื่นบ้าง

“คุณลุยซ์ไม่ควรทำตัวสนิทสนมกับน่าน น่านเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเองนะคะ”

“หมอนั่นยังโสด ไม่มีลูกเมีย ไม่มีแม้กระทั่งแฟน เพราะฉะนั้นจะใกล้ชิดผู้หญิงคนไหนก็ได้ทั้งนั้น”

“ไม่ได้ค่ะ แพรไม่ยอม!” เธอตวาดใส่เขา

“ต่อให้ไม่ยอม แพรก็ทำอะไรไม่ได้หรอก แพรไม่ใช่เมียลุยซ์ ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ในสายตาลุยซ์ด้วยซ้ำ!” มือหนาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนกลมกลึง บีบแน่นอย่างลืมตัวเพราะโกรธจัดที่แพรสุดาเอาแต่ดื้อด้าน ไม่ยอมฟังเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น นมถวิลเองก็เคยเตือนหลายครั้งแล้วว่าอย่าคิดเกินเลยกับลุยซ์ เพราะคนอย่างลุยซ์ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองเสมอ เมื่อพูดชัดเจนแล้วว่าแพรสุดาเป็นได้แค่น้องสาว นั่นหมายความว่าเขามั่นใจดีแล้วว่ามันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้

“ปล่อยนะคุณเก่ง! แพรเจ็บ!” หญิงสาวพยายามขืนตัวออกห่าง

“ทำไม รังเกียจผมนักเหรอ” แต่เขาดึงตัวเธอเข้ามาปะทะอก

“ถ้าแพรบอกว่าใช่ แล้วคุณจะทำไมคะ!”

“ก็ทำให้คุณรู้ไงว่าผมไม่ใช่คนน่ารังเกียจ” กัมปนาทหน้ามืดตามัวเพราะโทสะ จึงโน้มใบหน้าลงแนบริมฝีปากเข้าหาอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน มือข้างหนึ่งตรึงแน่นอยู่ตรงต้นคอ ขณะที่มืออีกข้างโอบรัดเธอไว้ในอ้อมแขน และจูบเธอลึกซึ้งอย่างที่ใจปรารถนามาโดยตลอด

แพรสุดาไม่เคยมองดูเลยว่ารอบตัวเธอ มักมีเขาคอยวนเวียนอยู่ข้างกายเสมอ ทุกครั้งที่เธอถูกลุยซ์ตำหนิเรื่องการแสดงออกที่ไม่เหมาะสม เขาก็เป็นคนปลอบโยนเธอ เวลาที่เธอท้อแท้ที่ต้องพยายามทำตัวเองให้มีค่าในสายตาลุยซ์ เขาก็เป็นคนเดียวที่คอยให้กำลังใจเธอ เขาอยู่ข้างๆ เธอมาตลอด แต่เธอไม่เคยเปิดใจรับเขาบ้างเลยแม้แต่น้อย

แพรสุดาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของเขาแน่นจนปลายนิ้วขาวซีดไปหมด แต่ทันทีที่ตั้งสติได้ เธอก็รีบผลักเขาออกห่าง แล้วสะบัดมือเข้าใส่ที่ข้างแก้มเต็มแรง ใบหน้าของกัมปนาทหันไปตามแรงตบ สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เขาพยักหน้ากับตัวเอง เข้าใจดีแล้วว่าแม้จะพยายามทำดีมากแค่ไหน ชีวิตนี้ก็คงไม่มีวันเอาชนะใจแพรสุดาได้

“ผมขอโทษที่จูบคุณ ผม...ผิดเองที่วุ่นวายกับคุณ” น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูเยือกเย็นจับใจ

“คุณเก่งคะ แพร...” สีหน้าเศร้าสลดทำให้แพรสุดากระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก

“คุณอยากทำอะไรก็แล้วแต่เลย จากนี้ไปผมจะไม่ยุ่งอีก ถ้าลุยซ์ดุด่าคุณ ถ้าคุณมีปัญหาอะไร ขอร้องนะแพร...อย่ามาร้องไห้ให้ผมเห็นอีก เพราะผมไม่ได้มีหน้าที่ปลอบใจใคร...โดยไม่หวังผลตอบแทน” ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ซอยเท้าลงบันไดแล้วตรงไปที่รถ โดยไม่คิดจะหันหลังกลับมามองอีกเลย

“คุณเก่ง...” แพรสุดาพึมพำเบาๆ ปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลรินออกมาเงียบๆ

ที่ผ่านมาเธอมีกัมปนาทคอยเคียงข้างเสมอ คิดไม่ออกเลยว่าถ้าวันหนึ่งไร้เงาของเขา ไร้เสียงอ่อนโยนที่คอยปลอบประโลม เธอจะรู้สึกว้าเหว่มากเพียงใด ร่างบางพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง ก่อนจะออกจากบ้านไปยังเรือนใหญ่เพื่อทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนทุกวัน

ต่างออกไปตรงที่วันนี้ หัวใจเธอห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน...