พิชิตรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 6 : กลั่นแกล้งจนได้เรื่อง {2}

               สามสัปดาห์ต่อมา...

               ตลอดหลายวันที่ผ่านมา นัทชามีหน้าที่ทำความสะอาดเรือนรับรอง ช่วยงานภายในบ้านเล็กๆ น้อยๆ ในฐานะสาวใช้คนหนึ่ง และพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด ในยามที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้เป็นนาย ลุยซ์แทบไม่พูดไม่จากับเธอเลยสักคำ เอาแต่ลอบมองอยู่เงียบๆ ราวกับจ้องการจับผิด ทำให้เธอทำตัวลำบาก หายใจหายคอไม่ทั่วท้องด้วยความหวาดระแวง

               ฝีมือการทำกับข้าวของนัทชายังค่อนข้างย่ำแย่ แต่เมื่อมีเวลาว่าง เธอก็จะไปจดสูตรอาหารจากนมถวิล แล้วลงมาฝึกฝีมือในครัวอยู่บ่อยๆ จนวันนี้ประสบความสำเร็จในการทำแกงมัสมั่นไก่กับต้มยำปลานิล นอกจากหน้าตาจะดูน่ารับประทานแล้ว รสชาติยังอร่อยเสียจนแพรสุดากับนมถวิลยังออกปากชม ทำเอานัทชายิ้มแก้มแทบแตก มั่นหมายอยู่ในใจว่าคราวนี้ เธอคงทำให้ลุยซ์รู้สึกพอใจได้เสียที

               เมื่อถึงเวลาตั้งโต๊ะอาหาร ลุยซ์ก็กลับขึ้นมาบนเรือนรับรองพร้อมกัมปนาท วันนี้คงมีเรื่องให้จัดการมากมาย เพราะสีหน้าของชายหนุ่มดูเหนื่อยล้ากว่าที่เคยเห็น นัทชาได้ยินเขาเอ่ยกับนมถวิลว่าขอตัวไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อน แล้วจะกลับออกมารับประทานมื้อเย็น หญิงสาวจึงรีบลงไปที่ครัวเพื่อจัดการอุ่นอาหารซ้ำอีกรอบ ป่านตามลงมาช่วยด้วยอีกคน สำรับจึงถูกลำเลียงขึ้นไปได้เร็วขึ้น ตอนนี้เหลือแค่ต้มยำปลาร้อนๆ เท่านั้นที่เดือดปุดๆ อยู่ในหม้อ

               นัทชาปิดเตาแก๊ส ตักต้มยำจากหม้อลงในชามใบใหญ่ จากนั้นก็นำผักชีโรยหน้าไว้ให้ดูน่ารับประทาน เธอรู้จากนมถวิลว่าลุยซ์เป็นคนชอบรับประทานอาหารสจัด ต้มยำปลานิลหม้อนี้จึงมีรสชาติเผ็ดเปรี้ยวกลมกล่อม ชิมเองยังคิดว่าอร่อยเหาะ รับรองว่าเย็นนี้เจ้านายปากร้ายของเธอจะต้องเจริญอาหารแน่

               ด้วยความที่อยากทำตัวให้ดี ไม่ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นภาระที่ยุ่งยากของคนที่นี่ หญิงสาวจึงรีบก้าวอาดๆ ขึ้นไปข้างบน ดูเหมือนเจตนาดีจะไม่ส่งผลที่ดีนัก เพราะเมื่อเธอโผล่หน้าออกไปพ้นจากประตู ลุยซ์ก็เดินสวนออกมาทันที ความรีบร้อนทำให้ไม่ทันได้ตั้งตัว กว่าจะหยุดฝีเท้าลงได้ก็พบว่าต้มยำร้อนจัดนั่น สาดเข้าไปที่อกกว้างเรียบร้อยแล้ว

               “โอ๊ย! ทำอะไรของเธอเนี่ยยัยบ้า!” ลุยซ์ตะโกนดังลั่น ใช้มือดึงเสื้อออกจากตัว แต่ความแสบร้อนที่ไล่ลามไปบนผิวหนัง ทำให้เขารีบกระชากเสื้อเชิ้ตที่เปียกโชกนั่นออกเต็มแรง ไม่สนใจกระดุมที่กระเด็นกลิ้งหล่นหายไปบนพื้น “นี่เธอจงใจแกล้งฉันอีกแล้วใช่ไหมฮะ!”

               “ปะ...เปล่านะคะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะคุณลุยซ์” นัทชาตกใจจนหน้าซีด แพรสุดากับกัมปนาทรีบพากันตามมาดู พบเจ้าของบ้านยืนเปลือยท่อนบน หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ นมถวิลยกมือขึ้นทาบอก ใจคอไม่ดีนักที่เห็นว่าลุยซ์กำลังมีปัญหากับนัทชาอีก ทั้งที่สงบศึกกันมาได้พักหนึ่งแล้วแท้ๆ เชียว

               “โกหก...” ลุยซ์ขบกรามแน่น จ้องมองคนตัวเล็กราวกับจะฉีกเป็นชิ้นๆ

               “เปล่านะคะ ฉันไม่ได้โกหก ฉันผิดเองค่ะที่รีบร้อนเกินไป แต่มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ นะคะ” หญิงสาวละล่ำละลักอธิบาย มองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่าควรจัดการอย่างไรต่อไปดี แต่แพรสุดาไวกว่านั้นมาก ทันทีที่เห็นเหตุการณ์ เธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อนำผ้าขนหนูผืนเล็กไปชุบน้ำเย็น แล้วนำมาซับที่อกของลุยซ์เบาๆ เพื่อให้คลายความแสบร้อน

               นัทชาเห็นแบบนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าในตู้เย็น มีแผ่นเจลประคบเย็นแช่อยู่ในช่องฟรีซ เธอรีบวิ่งไปหยิบมัน แล้วกลับมาตรงที่ชายหนุ่มยืนอยู่ มืออันสั่นเทายื่นออกไปข้างหน้า หวังว่าช่วยประคบบริเวณผิวที่ถูกน้ำแกงร้อนลวกเอา แต่ลุยซ์คำรามในลำคออย่างโมโห แล้วปัดมือเธอเต็มแรงจนดูเหมือนเป็นการผลัก ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งหลัก ทำให้ร่างบอบบางถลาห่างออกไปแล้วเสียหลักล้มลงบนพื้น

               “น่าน!” กัมปนาทอุทานด้วยความตกใจ แล้วรีบเข้าไปช่วยประคองทันที

               “น่านไม่เป็นไรค่ะคุณเก่ง” เมื่อยืนเองได้อย่างมั่นคงแล้ว เธอก็บอกกับคนข้างตัวเพื่อให้เขาปล่อยมือห่างไปเสีย

               "ล้มแค่นั้นมันจะไปเจ็บอะไร ฉันนี่สิที่เจ็บ! ทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมด” ลุยซ์ตะโกนลั่น ใช้มือชี้หน้าหญิงสาว

               “ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” คนที่รู้ตัวดีว่าทำผิด มองสบตาอย่างขอความเห็นใจ เธอไม่เคยคิดอยากกลั่นแกล้งเขาเลย เพียงแค่อยากทำตัวให้เข้าตาเขาบ้างก็เท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คงต้องอาศัยอยู่ที่นี่ การเป็นศัตรูกับเจ้าของบ้าน ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการแน่

               “ไสหัวไปให้พ้น!” ความโกรธทำให้ชายหนุ่มแสดงออกอย่างหยาบคาย

               “นมว่าค่อยๆ พูดดีกว่านะคะคุณลุยซ์ น่านไม่มีเหตุผลที่ต้องสาดน้ำแกงใส่คุณหรอกนะคะ” นมถวิลอดพูดไม่ได้                    

               “มีสิครับนม ยัยนี่คงหมั่นไส้ผม ตั้งแต่วันที่ผมใช้ให้ทำงานหนักๆ แล้ว พอเห็นสบโอกาสก็เลยอยากแกล้งเอาคืน ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ!”

               ทุกคนมองเจ้าของร่างใหญ่บึกบึนที่ยืนจังก้าอยู่กับที่โดยไม่กล้าพูดอะไร รู้ดีว่าต่อให้ค้านอย่างไรก็ไม่มีวันชนะ เพราะในยามที่เขาโมโห เขาสามารถกลายเป็นคนที่ร้ายที่สุดและขาดเหตุผลได้มากที่สุด ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะจางหายไปเองเมื่อเวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง สุดท้ายลุยซ์ก็จะได้คิดทบทวน และเป็นทุกข์กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปอย่างไร้เหตุผล แต่จะว่าไปแล้ว ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้เห็นเขาโกรธจัดอย่างนี้

               นัทชาที่น่าสงสาร ดูเหมือนจะโชคร้ายอยู่ไม่น้อยเลย…

               “มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คุณกำลังเข้าใจฉันผิด” นัทชาเป็นคนเดียวที่กล้าต่อปาก นมถวิลพยายามส่งสายตาให้ เพื่อบอกว่าให้เธอยอมเงียบไปก่อน เอาไว้ลุยซ์ใจเย็นลงแล้วค่อยอธิบายก็ยังไม่สาย

               “เข้าใจผิดตรงไหนไม่ทราบ! เห็นชัดๆ ว่าเธอจงใจสาดน้ำแกงใส่ฉัน นี่ถ้าเธอตัวสูงกว่านี้อีกสักนิดละก็ คงเล็งเข้าที่หน้าฉันเต็มๆ แน่!”

               “ฉันยอมรับค่ะว่าฉันผิดที่รีบร้อนขึ้นมาข้างบนโดยไม่ทันระวัง แต่บางทีคุณก็ควรโทษตัวเองบ้างที่เดินทะเล่อทะล่าออกมาไม่ดูตาม้าตาเรือ อะไรๆ ก็เอาแต่โยนความผิดมาให้คนอื่น ฉันบอกว่าไม่ตั้งใจ คุณก็น่าจะรับฟังกันบ้าง ใจคอนี่จะยัดเยียดแต่สิ่งไม่ดีให้ฉันหรือไงคะ! คุณเกลียดชังอะไรฉันนักหนา” ความอัดอั้นตันใจ ทำให้นัทชาลืมตัวและลอยหน้าเถียงฉอดๆ ลุยซ์กำหมัดแน่น จ้องมองใบหน้านวลที่เชิดขึ้นอย่างถือ แล้วปราดเข้าไปบีบแน่นที่ไหล่ทั้งสองข้าง

               “ปากดีเกินไปแล้ว...” เสียงเข้มดุดังลอดผ่านไรฟัน ดวงตาสีเทาสวยน่ากลัวยิ่งกว่าที่เคยเห็น

               “ฉะ...ฉันขอโทษค่ะ” ความเจ็บปวดตรงไหล่บาง ย้ำเตือนให้รู้ว่าเธอกำลังทำเกินขอบเขตของคำว่าสาวใช้

               “ไสหัวลงไปข้างล่าง” เสียงของเขาสงบนิ่ง ไม่มีความฉุนเฉียวเจือปนอีก “ลงไปตัดหญ้าให้เตียน ตัดแต่งพุ่มไม้ให้สวยงาม รดน้ำต้นไม้ ทำทุกอย่างให้เรียบร้อย ถ้าเสร็จแล้วก็ไปที่คอกม้า ทำความสะอาดที่นั่นให้เอี่ยม ถ้าไม่เสร็จ...คืนนี้เธอก็นอนในคอกม้าไปได้เลย” คำสั่งนั้นทำให้ทุกคนมองสบตากันอย่างเหนื่อยใจ

               “จะดีเหรอคะคุณลุยซ์ ตอนนี้ก็จวนจะหกโมงเย็นแล้ว กว่าจะทำงานที่สวนเสร็จก็คงใช้เวลาเป็นชั่วโมง” นมถวิลขยับเข้าไปหา มองสบกับดวงตาคู่นั้นอย่างใจเย็น

               “ถ้าไม่ทำ ผมก็ไม่ว่าหรอกครับนม แต่ก็เก็บข้าวของออกไปจากที่นี่ซะ!” ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับคนต้นเรื่อง

               “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณนม ถ้ามันจะเป็นการไถ่โทษที่ทำให้เจ้านายเจ็บตัวได้ น่านยินดีทำทุกอย่างค่ะ แล้วก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดด้วย” นัทชายิ้มบางให้ผู้สูงวัย แล้วสบตากับลุยซ์อย่างแน่วแน่ ในเมื่อตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำทุกอย่างให้เขายอมรับ และเพื่อให้เธอได้หลบภัยอยู่ที่นี่ไปอย่างสงบสุข เธอก็ยินดีทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่าง ไม่ว่ามันจะยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหนก็ตาม

โอ๊ยยยยยยย พี่ลุยซ์ใจร้ายมากกกกกก

ทำอะไรก็ไม่ดี ไม่เข้าตาสักอย่างเลยเนาะ 

จะลงเอยแบบดีๆ กันยังไงล่ะทีนี้ เอ้า! รออ่านเลยจ้าาาาาาาา

ปล. ท่านใดแวะเวียนผ่านเข้ามาฝากกดแอด fav. กันด้วยน้าาาาา

ขอบคุณล่วงหน้าค่า จ๊วบบบบบบบบ <3